ស្ថិត​ក្នុង​វ័យ២២ឆ្នាំ​ ​ និស្សិត​ស្រី​ជន​ជាតិ​ឡាវ​រូប​នេះ​ ដែល​កាល​ពី​មុន​មិន​ដែល​ចេះ​អក្សរ​ខ្មែរ​មួយ​តួ​សោះ ឥឡូវ​នេះ​ចេះ​សរសេរ​ និង​និយាយ​ភាសា​ខ្មែរ​បាន​យ៉ាង​ស្ទាត់​ជំនាញ។ លើស​ពី​នេះ​ក្រៅ​ពី​សិក្សា​​អក្សរសាស្ត្រ​ខ្មែរ​ឆ្នាំ​ទី៤​នៅ​សាកលវិទ្យាល័យ​ភូមិន្ទ​ភ្នំពេញ​​ ​កញ្ញា​​ក៏​កំពុង​បន្ត​​ការ​សិក្សា​ភាសា​អង់គ្លេស​ថ្នាក់​បរិញ្ញាបត្រ​ឆ្នាំ​ទី៤ ​មួយ​ទៀត ព្រម​ទាំង​ធ្វើ​ការ​ងារ​ជា​គ្រួ​បង្រៀន​ភាសា​ថៃ ​និង​ឡាវ ដល់​ខ្មែរ​ទៀត​ផង។
និស្សិត​បរទេស​រូប​នេះ​ បាន​រៀប​រាប់​ពី​ដំណើរ​ដើម​ទង ដែល​នាំ​ឲ្យ​​សម្រេច​ចិត្ត មក​សិក្សា​​ថ្នាក់​អក្សរសាស្ត្រ​ខ្មែរ​នៅ​កម្ពុជា​ថា​៖ “នៅ​ឆ្នាំ​២០០៧ ​បន្ទាប់​ពី​បញ្ចប់​ថ្នាក់​ទី​១២ ​ស្រាប់​តែ​ខ្ញុំ​មាន​គំនិត​ចង់​ទៅ​សិក្សា​នៅ​បរទេស​ដក់​ជាប់​ក្នុង​ខួរ​ក្បាល​របស់​ខ្ញុំ​ជា​និច្ច”។
តាម​រយៈ​ក្រសួង​អប់រំ​ឡាវ​ បាន​ប្រកាស​ថា មាន​អាហារូបករណ៍​ថ្នាក់​បរិញ្ញាបត្រ​អក្សរសាស្ត្រ​ខ្មែរ ពេល​នោះ​កញ្ញា​​យល់​ថា​ កម្ពុជា-​ឡាវ ជា​ប្រទេស​ជិតខាង​គ្នា មាន​វប្បធម៌​ស្រដៀង​គ្នា​ផង​នោះ​  ទើប​​ក៏​​មាន​ចិត្ត​ចង់​ស្គាល់​ពី​វប្បធម៌​ខ្មែរ​ឲ្យ​កាន់​តែ​ច្បាស់​ជាង​មុន​ ជាពិសេស​ចង់​​រស់​​នៅ​​ក្នុង​ប្រទេស​កម្ពុជា​ និង​ចង់​ចេះ​និយាយ​ភាសា​ខ្មែរ​ផង។
ក្ដី​ប្រាថ្នា​បាន​ក្លាយ​ជា​ការ​ពិត ក្នុង​ឆ្នាំ​២០០៨​ កញ្ញា ​បាន​ទទួល​អាហារូបករណ៍​សិក្សា​ថ្នាក់​បរិញ្ញាបត្រ​ជំនាញ​អក្សរ​សាស្ត្រ​​ខ្មែរ នៅ​សាកលវិទ្យាល័យ​ភូមិន្ទ​ភ្នំពេញ។ យ៉ាង​ណា​មិញ នាង​ហាក់​ដូចជា​មាន​​អារម្មណ៍​ស្ទាក់​ស្ទើរ​​ទៅ​វិញ​ ពេល​​ទទួល​បាន​អាហារូបករណ៍​ ​ព្រោះ​ខ្លួន​​​ជា​ស្រី​មិន​ដែល​ចាក​ចេញ​ឆ្ងាយ​ពី​ផ្ទះ និង​មិន​ដែល​ស្គាល់​​នរ​ណា​ម្នាក់​សោះ​នៅ​ស្រុក​ខ្មែរ។ ដូច្នេះ​នាង​​យល់​ថា ការ​មក​សិក្សា​នៅ​ខ្មែរ​ដូចជា​ប្រថុយប្រថាន​ណាស់​ ព្រោះ​សិស្ស​ឡាវ​ដែល​​ត្រូវ​មក​ជំនាន់​ជា​មួយ​គ្នា​ គឺ​​សុទ្ធ​តែ​បុរស។
​​​​ចិត្ត​រារែក​​ចាប់​ផ្ដើម​ផុស​ឡើង​​កាន់​តែ​ខ្លាំង​ ក៏​ប៉ុន្តែ​ដោយ​សារ​តែ​មាន​ការ​ជំរុញ​ និង​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ពី​ក្រុម​គ្រួសារ ធ្វើ​ឲ្យ​នាង​ក្លាយ​ជា​យុវតី​រឹង​មាំ​ម្នាក់​ ហើយ​សុខ​ចិត្ត​​មក​បន្ត​ការ​សិក្សា​នៅ​​​ប្រទេស​កម្ពុជា។
អ្វីៗ​ហាក់​ដូច​ផ្ទុយ​ស្រឡះ​ដែល​នាង​បាន​បារម្ភ  ព្រោះ​បរិយាកាស​រស់​នៅ​ របប​សង្គម​កម្ពុជា​គឺ​ប្រហាក់​ប្រហែល​នឹង​ប្រទេស​ឡាវ​ដែរ។ ម្យ៉ាង​ទៀត​ ពេល​មក​ដល់​ប្រទេស​ខ្មែរ ទើប​នាង​ដឹង​ថា​ មាន​សិស្ស​រៀម​ច្បង​​កំពុង​នៅ​សិក្សា​ច្រើន​ ហេតុ​នេះ​ធ្វើ​ឲ្យ​រូប​នាង​ហាក់​មាន​អារម្មណ៍​ធូរ​ស្បើយ និង​យល់​ថា​មិន​ឯកា​ទេ។
ដល់​ឆ្នាំ២០០៩ នាង​បាន​ចូល​រៀន​ថ្នាក់​ឆ្នាំ​សិក្សា​មូលដ្ឋាន។ ពេល​នោះ​ សិស្ស​ច្បង​ៗ​បាន​ប្រាប់​រូប​នាង​ថា នៅ​ឆ្នាំ​ដំបូង​ទៅ​រៀន​ក៏​បាន​មិន​ទៅ​រៀន​ក៏​បាន​ ក៏​ប៉ុន្តែ​នាង​មិន​ដែល​អវត្តមាន​ ឬ​លួច​ខ្ជិល​នោះ​ទេ ទោះ​បី​ជា​ការ​សិក្សា​ភាសា​ខ្មែរ​វា​ពិបាក​ទាំង​ក្នុង​ការ​និយាយ​ សរសេរ​ និង​អាន​សម្រាប់​នាង​ក៏​ដោយ​។​ “ធ្វើ​ចឹង​វា​មិន​ល្អ​ទេ​ ព្រោះ​កាល​ណា​ឈប់​ទៅ​វា​ខាត​ចំណេះ​ដឹង​យើង ហើយ​មិន​មែន​ប្រទេស​យើង​ផង​ ហើយ​ការ​រៀន​ភាសា​គឺ​វា​សំខាន់​ ត្រូវ​​ការ​​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់​ខ្លាំង​”។ នាង​បន្ថែម​ទាំង​ទឹក​មុខ​មាំ។
ការ​តាំង​ចិត្ត​រៀន ការ​ពឹង​ពាក់​មិត្ត​ភក្តិ​ឲ្យ​ជួយ​ពន្យល់​មេរៀន ​ការ​ហ្វឹក​ហាត់​ស្ដាប់​វិទ្យុ​ និង​មើល​ទូរទស្សន៍​ជា​ភាសា​ខ្មែរ ការ​រៀន​ហាត់​ពត់​សម្លេង រៀន​បង្កើត​ឃ្លា​ប្រយោគ​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ​ ធ្វើ​ឲ្យ​រូប​នាង​និយាយ​បាន​ប្រសើរ​ជាង​មុន។ និស្សិត​ឡាវ​រូប​នេះ​ញញឹម ហើយ​និយាយ​រដឺនៗ​ថា៖ “មាន​គេ​និយាយ​ថា​ពេល​ខ្ញុំ​និយាយ ស្តាប់​ទៅ​ដូច​អ្នក​សៀមរាប​អីចឹង!”។
ពេល​រៀន​ឆ្នាំ​ទីពីរ​ យុវតី​ឡាវ​រូប​នេះ​បាន​ដាច់​ចិត្ត​សុំ​ឪពុក​ម្ដាយ​រៀន​បរិញ្ញាបត្រ​អក្សរសាស្ត្រ​ អង់គ្លេស​មួយ​ទៀត នៅ​សាកល​វិទ្យាល័យ​អាស៊ី​អឺរ៉ុប វេន​យប់។ ដោយ​ហេតុ​ថា​ភាសា​អង់គ្លេស​របស់​គេ​នៅ​មាន​កម្រិត​នៅ​ឡើយ​ ហើយ​ម្យ៉ាង​ទៀត​មាន​ឱកាស​រៀន​ហើយ​គឺ​មិន​ចង់​ឲ្យ​ខាត​ពេល​វេលា។
សយ​សុវណ្ណ​ បាន​បញ្ជាក់​ថា៖ “យក​ចំណេញ កុំ​ឲ្យ​ខាត​ពេល ពេល​ចេញ​ទៅ​បាន​សញ្ញាប័ត្រ​ពីរ​តែ​ម្ដង​វា​ស្រួល។ ខ្ញុំ​យល់​ថា​ ព្រោះ​អី​មិន​ថា ​នៅ​ទីណា​​ទេ​ ​មិន​ថា​នៅ​ខ្មែរ​នៅ​ឡាវ​ទេ ​រៀន​ចប់​មក​បាន​សញ្ញាប័ត្រ​គឺ​ល្អ​ទាំង​អស់​”។
ដោយ​ឡែក​ ប្រាក់​បង់​ថ្លៃ​សាលា​ភាសា​អង់គ្លេស​ ​យុវតី​ម្នាក់​នេះ​ មិន​បាន​ពឹង​ពាក់​លើ​ឪពុកម្ដាយ​ទាំង​ស្រុង​នោះ​ទេ​។ នាង​និយាយ​ទាំង​មិន​លាក់​លៀម​ថា​ តាំង​តែ​ពី​មក​រៀន​នៅ​ទី​នេះ​រូប​គេ​មិន​ដែល​ហារ​មាត់​ ឬ​តេ​ទៅ​សុំ​លុយ​ឪពុកម្ដាយ​ម្ដង​ទេ គឺ​ចាយ​តែ​លុយ​អាហារូបករណ៍​ត្រឹម​តែ​ ១២០ ដុល្លារ ​ក្នុង​មួយ​ខែ​ប៉ុណ្ណោះ​។ រូប​គេ​សន្សំ​លុយ​បាន​ខ្លះ ហើយ​យក​ទៅ​គូប​ផ្សំ​បង់​ថ្លៃ​រៀន​បរិញ្ញាបត្រ​អង់គ្លេស។
“ខ្ញុំ​សុំ​គាត់​តែ​ថ្លៃ​បង់​សាលា​ខ្លះៗ បាន​តែ​បី​ដង​គត់។ អ្នក​ខ្លះ​ពេល​​អត់​លុយ​​​បាន​ទូរសព្ទ​ទៅ​ប៉ាម៉ាក់​ឲ្យ​ផ្ញើ​លុយ​មក តែ​ខ្ញុំ​អត់​ចឹង​ទេ។ ខ្ញុំ​សុខ​ចិត្ត​ខ្ចី​លុយ​គេ​១០-២០​ដុល្លារ​ចាយ​តិចៗ ដល់​ពេល​បើក​ប្រាក់​ខែ ខែ​ក្រោយ​សង​គេ​វិញ ពេល​ខ្លះ​ក៏​អត់​មាន​លុយ​ចាយ​ដែរ។ ម្យ៉ាង​អត់​ចង់​រំខាន​គាត់ ព្រោះ​អី​បង​ស្រី​ក៏​កំពុង​រៀន​នៅ​ឡាវ​ហើយ​ប្អូនៗ​ទៀត ចឹង​ទុក​លុយ​ជួយ​ពួក​គេ​ទៅ​ ព្រោះ​រៀន​នៅ​ឡាវ​ថ្លៃ​ជាង​នៅ​ខ្មែរ”។​
ដោយ​ហេតុ​ តែ​ចង់​បាន​លុយ​ដើម្បី​ជួយ​សម្រាល​បន្ទុក​ និង​ចំណាយ​នានា​ប្រចាំ​ថ្ងៃ​ បើ​ទោះ​បី​ជា​នាង​កំពុង​តែ​សិក្សា​ឆ្នាំ​ទី​បួន​ទាំង​ពីរ​សាកលវិទ្យាល័យ​ក៏​ដោយ​។ និស្សិត​ឡាវ​ស្រី​រូប​នេះ​នៅ​តែ​ខិត​ខំ​ស្វះ​ស្វែង​រក​ការងារ​តាម​ប្រព័ន្ធ​អ៊ីនធឺណិត​រហូត​ទទួល​បាន​ការងារ​ជា​គ្រូ​បង្រៀន​ភាសា​ថៃ ​និង​ឡាវ​តាម​ផ្ទះ​ដល់​ទៅ​ ៥​កន្លែង។ ចំណែក​ឯ​ប្រាក់​ខែ​វិញ ​គឺ​ថ្នាក់​ខ្លះ​បាន​ពី​៥០​ទៅ​៦០​ដុល្លារ។ ដូច្នេះ​លុយ​ដែល​បាន​មក​ពី​បង្រៀន​គួរ​នេះ នាង​អាច​សន្សំ​ទុក​ដើម្បី​បង់​ថ្លៃ​ថ្នាក់​បរិញ្ញា​បត្រ​ភាសា​អង់គ្លេស​ឆ្នាំ​ទី​៤ដោយ​ខ្លួន​ឯង​បាន។
សយ​សុវណ្ណ បាន​និយាយ​ថា បើ​ទោះ​ជា​​​ហត់​នឿយ​បន្តិច​មែន ក៏​ប៉ុន្តែ​រូប​គេ​ពេញ​ចិត្ត​នឹង​ធ្វើ​កិច្ចការ​នេះ ព្រោះ​វា​ជួយ​ឲ្យ​រូប​គេ​ទទួល​​​បាន​បទពិសោធន៍ ការ​ទំនាក់​ទំនង​នៅ​ក្នុង​សង្គម ​និង​ជួយ​ដុស​ខាត់​ការ​និយាយ​ភាសាខ្មែរ​ឲ្យ​កាន់​តែ​ប្រសើរ​ឡើង។
កញ្ញា​បាន​និយាយ​បន្ត​ទាំង​មោទនភាព​ទៀត​ថា ៖​ “មាន​និស្សិត​ឡាវ​មក​ក្រោយ​ៗ​គេ​ឃើញ ​ខ្ញុំ​បង្រៀន​ចឹង គេ​ថា​ចង់​ធ្វើ​ដូច​ខ្ញុំ​ដែរ។ ខ្ញុំ​ប្រាប់​ទៅ​គេ​ថា ឲ្យ​ខំ​ប្រឹង​រៀន​ទៅ មិន​ខ្វះ​ការងារ​ធ្វើ​ទេ​ ម្យ៉ាង​ត្រូវ​ចេះ​ថែរក្សា​សុខភាព​ផង​ទើប​រៀន​បាន​ល្អ ការងារ​ក៏​ល្អ។ ពេល​យើង​ឃ្លាន​អី​ ញុំា​ទៅ​កុំ​ទ្រាំ​អត់​ ព្រោះ​ចង់​សន្សំ​លុយ​ទុក​មិន​ហ៊ាន​ទិញ​អី​ញុំា​ទើប​បណ្ដាល​ឲ្យ​ខ្ញុំ​មាន​សុខ​ភាព​ខ្សោយ​កាល​ពី​មុន​ នេះ​ខ្ញុំ​ជា​ឧទាហរណ៍​ស្រាប់”។
សម្រាប់​និស្សិត​ឡាវ​ស្រី​រូប​នេះ ​ការ​ចាប់​យក​ការ​បង្រៀន​ក្រៅ​ម៉ោង​គឺ​ជា​ស្ពាន​ទៅ​រក​គោល​បំណង​នៅ​ថ្ងៃ​អនាគត​ដែល​ចង់​ក្លាយ​ជា​អ្នក​បក​ប្រែ​ភាសា​ថៃ-ខ្មែរ​ឬ​ខ្មែរ-ឡាវ​ម្នាក់​។ យ៉ាង​ណា​មិញ សយ​សុវណ្ណ បាន​បញ្ជាក់​ថា ៖ “ប្រសិន​បើ​ប្រាក់​ខែ​នៅ​ស្រុក​ខ្មែរ ប្រហាក់​ប្រហែល​នឹង​ឡាវ​ខ្ញុំ​សម្រេច​ទៅ​ឡាវ​វិញ​ហើយ ព្រោះ​នៅ​ទី​នេះ​ម្ហូប​ថ្លៃ ឥវ៉ាន់​ក៏​ថ្លៃ​ទៀត។ ប្រាក់​ខែ​ត្រឹម​២០០ដុល្លារ​ជាង ​ចាយ​មិន​គ្រាន់​ទេ​ក្នុង​មួយ​ខែ​ បើ​នៅ​ឡាវ​វិញ​អាច​រស់​បាន​ស្រួល​លុយ​ប៉ុណ្ណឹង”។
​រហូត​មក​ដល់​ពេល​នេះ​ នៅ​​សល់ពេល​​​តែ​មួយ​ខែ​​ទៀត​ ប៉ុណ្ណោះ​ កញ្ញានឹ​ង​ត្រូវ​បញ្ចាប់​ការ​សិក្សា​ហើយ​ តែ​​នៅ​មិន​ទាន់​ប្រាកដ​ថា​ នឹង​​ត្រលប់​​ទៅ​​រក​​ការងារ​​ធ្វើ​នៅ​ស្រុក​​ឡាវ​  ឬ​បន្ត​ធ្វើ​ការ​ងារ​នៅ​កម្ពុជា​​ទេ​​៕

អត្ថបទ​ ៖ ផល្លា សុម៉ាលីណា
http://news.sabay.com.kh/articles/426759