ໂດຍ ອ. ແສງຟ້າ ໂຫລານຸພາບ
ຍ້ອນໝາຂອງນາງນ້ອຍຖືກລົດຕຳ ບົດເລື່ອງນີ້ຈຶ່ງເກີດມີຂຶ້ນ...
ຕອນບ່າຍມື້ນັ້ນ ມັນຊ່າງຮ້ອນເອົາແທ້ເອົາວ່າ! ຫຼຽວໄປທີ່ຫົນທາງ ເຫັນອາຍຢາງທີ່ແລດຢູ່ໜ້າຖະໜົນນັ້ນພຸ່ງຂຶ້ນເປັນສາຍຊິກແຊັກ… ສຽງພັດລົມທີ່ແຂວນຢູ່ເທິງເພດານປິ່ນອ້ອມໂຕຂອງມັນດັງວຶ່ງໆ ເຮັດໃຫ້ຄວາມຮ້ອນບັນເທົາລົງພຽງເລັກນ້ອຍ… ຂະນະທີ່ພວມໝຸດໝັດນໍາຄວາມຮ້ອນເອົ້າຢູ່ນັ້ນ ນາງນ້ອຍຕ້ອງຕື່ນຍຸບ ເອົາມືທັງສອງກຸມເອິກເບື້ອງທີ່ໝາກຫົວໃຈຫັກຫວາມບາດໜຶ່ງ ພ້ອມກັບສຽງດັງຕຶກຕັກໆປານວ່າຫົວໃຈຊິຫຼູດອອກມາກ້ອງອະຍະຢູ່ຂ້າງນອກ ສາເຫດກໍແມ່ນຍ້ອນສຽງລົດໃຫຍ່ຢຽບຫ້າມລໍ້ດັງສະໜັ່ນຫວັ່ນໄຫວ ຕິດຕາມດ້ວຍສຽງໝາຮ້ອງແຫງງໆ… ຫຼັງຈາກຫາຍຈາກຄວາມຕື່ນຕົກໃຈກັບສຽງດັ່ງກ່າວ ນາງນ້ອຍກໍຟ້າວແລ່ນອອກໄປໜ້າບ້ານຢ່າງໄວວາ ເພາະສຽງແຫງງໆນັ້ນ ນ້ອຍຄຶດວ່າມັນຕ້ອງແມ່ນສຽງຂອງອີ່ແຄັດຕີ້ຢ່າງບໍ່ຕ້ອງສົງໄສ… ແມ່ນແທ້ໆ! ອີ່ແຄັດຕີ້ນອນຊັກແງັກໆຢູ່ແຄມທາງຍ່າງໃກ້ກັບກໍາແພງເຮືອນ. ດ້ວຍຄວາມຮັກແພງທີ່ມີຕໍ່ໝາໂຕນີ້ ນາງນ້ອຍຖະຫຼາໂຕເຂົ້າໄປຫາມັນ ຫວັງຈະເປັນສັດຕະວະແພດຈໍາເປັນ. ພໍແຕ່ມືໄປແຕະເຖິງໂຕມັນເທົ່ານັ້ນ, ອີ່ແຄັດຕີ້ກໍໂງຫົວຂຶ້ນມາ ພ້ອມກັບງັບເອົາມື ຈົນນາງນ້ອຍຕ້ອງຮ້ອງສຽງຫຼົງ.
“ໄປຈັບມັນເຮັດຫຍັງເກ໊າະ!?! ບໍ່ແມ່ນມັນກັດເອົາລະຫວະຫັ້ນ!” ແມ່ຮ້ອງສຽງດັງໃສ່ ພ້ອມກັບບອກໃຫ້ນາງນ້ອຍເດ່ມືໃຫ້ເພິ່ນເບິ່ງ. ພໍແຕ່ເຫັນຮອຍແຂ້ວຂອງອີ່ແຄັດຕີ ແລະເລືອດຍິ້ມອອກໜ້ອຍໜຶ່ງຢູ່ຫວ່າງນີ້ວໂປ້ ແລະນີ້ວຊີ້ເທົ່ານັ້ນ ແມ່ກໍຟ້າວໄລ່ໃຫ້ນາງນ້ອຍໄປສັກຢາກັບທ່ານໝໍສີມາລາຢູ່ບ້ານເໜືອພຸ້ນ. ທັງໆທີ່ຮູ້ວ່າອີ່ແຄັດຕີສັກຢາກັນວໍ້ເປັນປະຈໍາບໍ່ໄດ້ຂາດ ແຕ່ກໍເພື່ອກັນດີກວ່າແກ້ ນາງນ້ອຍກໍຮີບຟ້າວແລ່ນເຂົ້າໄປໃນເຮືອນຈັບເອົາລົດຖີບຄູ່ຊີບຖີບໄປທີ່ຄລີນິກຂອງທ່ານໝໍສີມາລາທັນທີ. ແຕ່ກໍຍັງພະວົງນໍາອີ່ແຄັດຕີ ຫຼຽວໄປເບິ່ງມັນ ອາການຊັກເຊົາແລ້ວ ແຕ່ຢູ່ປາກຂອງມັນຟູມໄປດ້ວຍນໍ້າລາຍຕິດເລືອດ, ທ້ອງທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຂົນສີຂາວໝົ່ນຕີງຂຶ້ນລົງບາດແຮງບາດຄ່ອຍ. ພາວະນາໃນໃຈວ່າຢ່າຊູ່ໃຫ້ມັນເປັນຫຍັງຫຼາຍໄປກວ່ານີ້ເດີ!
ໄຄແຕ່ເປັນມື້ວັນເສົາ ພໍໄປຮອດຄລີນິກປັບ ທ່ານໝໍສີມາລາກໍຖາມເຖິງອາການ ແລະປະຫວັດຂອງໝາທີ່ກັດ, ເມື່ອຮູ້ລາຍລະອຽດ ທ່ານໝໍກໍຈັດການເອົາເຂັມສັກຢາກັນເຕຕານົດສັກໃຫ້ທັນທີ. ເຖິງແມ່ນຈະມີຄວາມເຈັບປວດຢູ່ບາດທີ່ຖືກກັດ ແລະຢູ່ກະໂພກບ່ອນເຂັມສັກຢາແທງເຂົ້າໄປ ແຕ່ກໍຮູ້ສຶກວ່າມັນຍັງເຈັບໜ້ອຍກວ່າໝາກຫົວໃຈທີ່ເປັນຫ່ວງອີ່ແຄັດຕີ້. ຊິບໍ່ໃຫ້ນາງນ້ອຍເປັນຫ່ວງມັນໄດ້ແນວໃດ ຂອງແນວວ່າລ້ຽງມັນມາຕັ້ງແຕ່ມັນຍັງກິນນົມຢູ່. ນາງນ້ອຍໄດ້ມັນມາຈາກໝູ່ຜູ້ມີໝາເປັນໂຫຼ ໝູ່ຜູ້ນັ້ນເອົາໝານ້ອຍເກີດໃໝ່ໃຫ້ສອງໂຕ ໂຕໜຶ່ງຂົນດໍາ ແລະອີກໂຕໜຶ່ງຂົນສີໝາກກ້ຽງເຂັ້ມ ກໍຄືອີ່ແຄັດຕີ້ນີ້ລະ! ຕອນໄດ້ມັນມາໃໝ່ໆສາມເອື້ອຍນ້ອງພາກັນລ້ຽງເກືອມັນໂດຍຜັດປ່ຽນກັນຊົງນົມຝຸ່ນໃສ່ນໍ້າອຸ່ນໃສ່ເຕົ້ານໍ້ານົມສໍາລັບເດັກນ້ອຍໃຫ້ສອງເອື້ອຍນ້ອງມັນດູດ. ຈັ່ງແມ່ນມັນເປັນຕາແພງຢ່າງບອກບໍ່ຖືກ. ຫຼາຍມື້ຜ່ານໄປ ຈາກດູດນົມຈາກເຕົ້າປລາສຕິກ ກໍປ່ຽນມາເປັນກິນຕົ້ມເຂົ້າປຽກໃສ່ຊີ້ນຟັກໂດຍການຜັດປ່ຽນກັນປ້ອນຂອງສາມເອື້ອຍນ້ອງ. ເອື້ອຍໃຫຍ່ກັບນ້ອງຫຼ້າພາກັນຊອກຫາຊື່ໃສ່ໃຫ້ພວກມັນ ແຕ່ກໍບໍ່ເປັນທີ່ຖືກໃຈ. ໃນທີ່ສຸດ ນາງນ້ອຍກໍເລີຍເປັນຄົນເລືອກເອົາຊື່ທີ່ຖືກໃຈຂອງໝົດທຸກຄົນ, ເອື້ອຍໃຫຍ່ກັບນ້ອງຫຼ້າພາກັນເຫັນດີ ແລະວ່ານາງຊ່າງຕັ້ງຊື່ໃຫ້ພວກມັນ. ໂຕດໍານາງໃສ່ຊື່ໃຫ້ມັນວ່າ ດັອກກີ້, ສ່ວນໂຕສີໝາກກ້ຽງເຂັ້ມ ໃຫ້ຊື່ວ່າ ແຄັດຕີ້. ພວກມັນກໍເປັນໝາພັນພື້ນເມືອງລາວນີ້ແຫຼ້ວ ແຕ່ພັດມີຊື່ເປັນຝຣັ່ງອັງກິດໄປ… ເລື່ອງການຕັ້ງຊື່ໃຫ້ໝານີ້ ກໍຖືກພໍ່ຕູ້ຕໍາໜິໃຫ້ໜ້ອຍໜຶ່ງ ເພິ່ນວ່າຊື່ລາວມີບໍ່ອຶດບໍ່ຢາກ ເປັນຫຍັງຊອກເອົາແຕ່ຊື່ຕ່າງປະເທດມາໃສ່ໃຫ້ພວກມັນ.
“ໃສ່ຊື່ໃຫ້ພວກມັນວ່າ ອີ່ດໍາ ອີ່ແດງ ກໍໄດ້ແລ້ວຕວ່າຫຼານເອີຍ! ຊິໄປໃສ່ເຮັດຫຍັງອັນດັອກກີ ແຄັດຕີ ຟັງແລ້ວປານເອີ້ນໝາຝຣັ່ງເອົາໂລດ!”
“ໃສ່ໃຫ້ມັນໂກ້ໆແດ່ຈັກໜ້ອຍຕວ່າ ພໍ່ຕູ້ເອີຍ! ດຽວນີ້ມັນແມ່ນຍຸກໂລກາພິວັດແລ້ວເດ! ດ້າມຊື່ໝາລ້າໆ ຊິເປັນຫຍັງນໍ! ຂະໜາດວ່າຊື່ຄົນລາວແທ້ໆບາງຄົນກໍຍັງເອົາຊື່ຝຣັ່ງດັງໂມມາໃສ່ຫັ້ນເດ ພໍ່ຕູ້ເອີຍ! ເຊັ່ນວ່າ ພາລິຕ້າ! ມີຊ້າ! ຄິດຕີ້! ປູເປ້!”
“ເອີ! ຊັ້ນກະຢ່າລະ! ຢາກໃສ່ແນວໃດກໍແລ້ວແຕ່ພວກຫຼານມັກເນີ! ດ້າມໝາຊື່ໆ!” ພໍ່ຕູ້ອ່ອນຂໍ້ໃຫ້ແກ່ຊຸມຫຼານສາວ. ແຕ່ນັ້ນມາຄໍາວ່າ “ດັອກກີ້” ກັບ “ແຄັດຕີ້” ຈຶ່ງຕິດປາກຕິດສົບສາມເອື້ອຍນ້ອງ ຈົນພໍ່ແມ່ແລະພໍ່ຕູ້ແມ່ຕູ້ ພ້ອມດ້ວຍເພື່ອນບ້ານໃກ້ຄຽງກໍພາກັນເອີ້ນພວກມັນແບບນີ້…
ນອກຈາກສັກຢາແລ້ວ ທ່ານໝໍກໍໄດ້ເອົາຢາເມັດໃຫ້ເມືອກິນຢູ່ເຮືອນຕື່ມ. ໝົດເງິນໄປຫຼາຍສິບພັນກີບ ໄຄແຕ່ແມ່ເອົາເງິນໃບຫ້າສິບພັນໃຫ້ ຄັນບໍ່ຊັ້ນມີຫວັງໄດ້ກັບມາຈ່າຍຄ່າຢາເພີ່ມອີກ. ກ່າວຂອບໃຈທ່ານໝໍແລ້ວ ນາງນ້ອຍກໍຟ້າວຍ່າງຊັກຂະເຢັກອອກຈາກຄລີນິກ ປ້າຍຂາຂຶ້ນລົດຖີບລິວກັບມາເຮືອນປານກັບມະນຸດລົມກົດ… ເອົາລົດຖີບເຂົ້າມ້ຽນໃນເຮືອນແລ້ວ ກໍຟ້າວແລ່ນຄືຄົນຂາດ້ຽງໄປຫາອີ່ແຄັດຕີ້… ເຫັນລຸງເຈົ້າຂອງຮ້ານອົບຟານບ້ານຢູ່ບ້ານໃຕ້ພວມນັ່ງພິຈາລະນາອາການຂອງມັນຢ່າງເອົາໃຈໃສ່ ໂດຍມີແມ່ຢືນເບິ່ງໃກ້ໆ ເຮັດໃຫ້ນ້ອຍໜ້າອອກຮ້ອນວູບດ້ວຍຄວາມຢາກຮ້າຍ…
“ຢ່າສູ່ຝັນວ່າຊິເອົາອີ່ແຄັດຕີ້ໄປອົບໄດ້ງ່າຍໆເດີ!” ນ້ອຍຈົ່ມໃຫ້ຕົນເອງໄດ້ຍິນຜູ້ດຽວ ແລ້ວກ່າວຖາມໄປຍັງແມ່ວ່າ:
“ແຄັດຕີ້ບໍ່ເປັນຫຍັງຫຼາຍ ແມ່ນບໍ່ແມ່?”
ແມ່ຫຼຽວມາຫາດ້ວຍໃບໜ້າເສົ້າໆ ພ້ອມກ່າວສຽງຄ່ອຍໆອອກວ່າ:
“ແຄັດຕີ້ໃຈຂາດແລ້ວ, ລູກເອີຍ!”
ໄດ້ຍິນດັ່ງນັ້ນ ນ້ອຍກໍຟ້າວກົ້ມລົງຈັບເອົາອີ່ແຄັດຕີ້ທີ່ນອນສະຫງົບນິ້ງຂຶ້ນມາກອດພ້ອມທັງສະອື້ນໄຫ້ໂດຍບໍ່ອາຍລຸງເຈົ້າຂອງຮ້ານອົບຟານບ້ານທີ່ແນມເບິ່ງນາງນ້ອຍດ້ວຍສາຍຕາປະຫຼາດ…
“ພວກເຮົາບໍ່ຂາຍມັນດອກ, ເຖິງຊິໃຫ້ລາຄາສູງປານໃດກໍຕາມ. ເຈົ້າໄປຊອກຢູ່ບ່ອນໃໝ່ສາ!” ສຽງແມ່ເວົ້າກັບລຸງຄົນນັ້ນ ເພື່ອຢືນຢັນວ່າພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ເຫັນເງິນມີຄ່າສູງກວ່າຊາກຂອງອີ່ແຄັດຕີ້.
ເມື່ອໄດ້ຍິນດັ່ງນັ້ນ, ຜູ້ທີ່ດໍາລົງຊີວິດຢູ່ດ້ວຍການຂາຍອົບໝາ ກໍຍ່າງຈາກໄປໂດຍບໍ່ກ່າວຄໍາໃດອອກມາເລີຍ. ປ່ອຍໃຫ້ສອງແມ່ລູກອູ້ມເອົາຮ່າງອັນໄຮ້ວິນຍານຂອງອີ່ແຄັດຕີ້ເຂົ້າໄປສວນຄົວທາງຫຼັງເຮືອນຄົວ. ຈາກນັ້ນທັງສອງແມ່ລູກກໍຜັດປ່ຽນກັນຂຸດດິນຢູ່ແຈສວນ ເພື່ອຝັງຮ່າງຂອງໝາແມ່ສອນສາວທີ່ຕ້ອງຈົບຊີວິດລົງຈາກຝີຕີນຂອງນັກຂັບລົດນິລະນາມ…
ເມື່ອເຫັນວ່າເລິກພໍສົມຄວນແລ້ວ ແມ່ກໍບອກໃຫ້ນ້ອຍຊ່ວຍຍົກຊາກໝາລົງຂຸມ ແລ້ວເອົາດິນຖົມ.
“ໄປເອົາທູບທຽນກັບໄຟແຊັກຢູ່ກ້ອງຮ້ານພະ ແລະຢ່າລືມເດັດດອກດາວເຮືອງຢູ່ຂ້າງເຮືອນມາພ້ອມເດີ!” ແມ່ສັ່ງດ້ວຍສຽງຟ່າຟາວ.
ເມື່ອໄດ້ສິ່ງທີ່ແມ່ຕ້ອງການແລ້ວ, ແມ່ກໍເອົາດອກດາວເຮືອງສາມດອກວາງໄວ້ຢູ່ຕໍ່ໜ້າຂຸມ ໄຕ້ທຽນສອງເຫຼັ້ມພ້ອມທັງປັກຢູ່ສອງເບື້ອງຂອງດອກໄມ້ ແລະໄຕ້ທູບແລ້ວແບ່ງກັນຜູ້ລະດອກ… ນາງນ້ອຍເອົາສອງມືແນບທູບເຂົ້າຫາກັນ… ແມ່ກໍເຊັ່ນດຽວກັນ…
“ຂໍໃຫ້ດວງວິນຍານຂອງແຄັດຕີ້ຈົ່ງໄປເກີດໄປຂານຢູ່ບ່ອນດີໆເຖີດ!” ສຽງແມ່ໄຫວ້ວອນ ພ້ອມທັງປັກທູບລົງດິນ.
ສໍາລັບນາງນ້ອຍແລ້ວໄດ້ແຕ່ພາວະນາໃນໃຈຂໍໃຫ້ແຄັດຕີ້ໄດ້ເກີດມາເປັນໝາຂອງຕົນອີກ… ນອກຈາກທູບທີ່ຖືກປັກລົງດິນແລ້ວ ກໍຍັງມີຢົດນໍ້າຕາຂອງນາງນ້ອຍຢາດລົງພື້ນປັບໆຈົນຂີ້ດິນທີ່ຢູ່ຢອງກັນແບບຫຼົມໆຢູບໂຕລົງເປັນຮູນ້ອຍໆ…
ຄ້າຍຄ່ຳລົງແລງ ພໍ່ຂັບລົດກັບມາແຕ່ໄປເຮືອນບຸນຂອງນ້ອງຊາຍເພິ່ນ… ໃນລົດມີພໍ່ຕູ້ແມ່ຕູ້ພ້ອມດ້ວຍເອື້ອຍໃຫຍ່ ແລະນ້ອງຫຼ້າ… ພໍແຕ່ລົງຈາກລົດນາງຫຼ້າກໍຮ້ອງຫາອີ່ແຄັດຕີ້ຕາມທີ່ເຄີຍເຮັດມາ…
“ເອື້ອຍນ້ອຍ, ອີ່ແຄັດຕີ້ກັບອີ່ດັອກກີ້ເດ?”
ນາງນ້ອຍແນມເບິ່ງໜ້ານ້ອງດ້ວຍຄາບນໍ້າຕາ ພ້ອມກັບເວົ້າສຽງແບບກັນສະອື້ນອອກໄປວ່າ:
“ອີ່ດັອກກີ້ ຈັກໄປໃສ? ແຕ່ອີ່ແຄັດຕີ້ຖືກລົດຕໍາຕາຍແລ້ວ!!!”
ພໍແຕ່ໄດ້ຍິນແນວນັ້ນ ນາງຫຼ້າຖາມຄືນດ້ວຍອາການຕົກໃຈແບບບໍ່ເຄີຍຄາດຄິດມາກ່ອນ:
“ແມ່ນແທ້ຫວາ?!?” ຕິດຕາມດ້ວຍສຽງໄຫ້ແບບເຫຼືອໃຈປົນສົງສານ. ເອື້ອຍໃຫຍ່ກໍບໍ່ໜ້ອຍໜ້າ ກົ້ມໜ້າເຊັດນໍ້າຕາດ້ວຍອາໄລຕໍ່ອີ່ແຄັດຕີ້.
ສ່ວນພໍ່ ແລະພໍ່ຕູ້ແມ່ຕູ້ ໄດ້ແຕ່ເຮັດໜ້າເສົ້າ.
“ບໍ່ຕ້ອງໄຫ້ດອກລູກເອີຍ! ມື້ໜ້າພໍ່ຊິເອົາໝານ້ອຍຂອງເຮືອນອາວຫວັນມາໃຫ້ລ້ຽງແທນດອກ.” ເວົ້າສຸດ ພໍ່ກໍຍ່າງເຂົ້າໄປໃນເຮືອນ.
ພໍ່ຕູ້ເຫັນຫຼານທັງສາມເສົ້າໂສກເສຍໃຈສຸດຂີດ ອົດບໍ່ໄດ້ຈຶ່ງກ່າວເປັນຄະຕິເຕືອນໃຈອອກມາວ່າ:
“ອັນວ່າຄວາມຕາຍນີ້ ແຂວນຄໍທຸກບາດຍ່າງ
ເຖິງຊິຫຼົບຫຼີກລີ້ ກໍກ້າວສູ່ຄວາມຕາຍໝົດຄູ່ຄົນ ນັ້ນແລ້ວ!”
ພ້ອມກັບສອຍທ້າຍອີກວ່າ:
“ບໍ່ເວັ້ນແມ່ນກະທັ້ງອີ່ແຄັດຕີ້ຂອງພວກຫຼານເດີ!”
ຕອນບ່າຍມື້ນັ້ນ ມັນຊ່າງຮ້ອນເອົາແທ້ເອົາວ່າ! ຫຼຽວໄປທີ່ຫົນທາງ ເຫັນອາຍຢາງທີ່ແລດຢູ່ໜ້າຖະໜົນນັ້ນພຸ່ງຂຶ້ນເປັນສາຍຊິກແຊັກ… ສຽງພັດລົມທີ່ແຂວນຢູ່ເທິງເພດານປິ່ນອ້ອມໂຕຂອງມັນດັງວຶ່ງໆ ເຮັດໃຫ້ຄວາມຮ້ອນບັນເທົາລົງພຽງເລັກນ້ອຍ… ຂະນະທີ່ພວມໝຸດໝັດນໍາຄວາມຮ້ອນເອົ້າຢູ່ນັ້ນ ນາງນ້ອຍຕ້ອງຕື່ນຍຸບ ເອົາມືທັງສອງກຸມເອິກເບື້ອງທີ່ໝາກຫົວໃຈຫັກຫວາມບາດໜຶ່ງ ພ້ອມກັບສຽງດັງຕຶກຕັກໆປານວ່າຫົວໃຈຊິຫຼູດອອກມາກ້ອງອະຍະຢູ່ຂ້າງນອກ ສາເຫດກໍແມ່ນຍ້ອນສຽງລົດໃຫຍ່ຢຽບຫ້າມລໍ້ດັງສະໜັ່ນຫວັ່ນໄຫວ ຕິດຕາມດ້ວຍສຽງໝາຮ້ອງແຫງງໆ… ຫຼັງຈາກຫາຍຈາກຄວາມຕື່ນຕົກໃຈກັບສຽງດັ່ງກ່າວ ນາງນ້ອຍກໍຟ້າວແລ່ນອອກໄປໜ້າບ້ານຢ່າງໄວວາ ເພາະສຽງແຫງງໆນັ້ນ ນ້ອຍຄຶດວ່າມັນຕ້ອງແມ່ນສຽງຂອງອີ່ແຄັດຕີ້ຢ່າງບໍ່ຕ້ອງສົງໄສ… ແມ່ນແທ້ໆ! ອີ່ແຄັດຕີ້ນອນຊັກແງັກໆຢູ່ແຄມທາງຍ່າງໃກ້ກັບກໍາແພງເຮືອນ. ດ້ວຍຄວາມຮັກແພງທີ່ມີຕໍ່ໝາໂຕນີ້ ນາງນ້ອຍຖະຫຼາໂຕເຂົ້າໄປຫາມັນ ຫວັງຈະເປັນສັດຕະວະແພດຈໍາເປັນ. ພໍແຕ່ມືໄປແຕະເຖິງໂຕມັນເທົ່ານັ້ນ, ອີ່ແຄັດຕີ້ກໍໂງຫົວຂຶ້ນມາ ພ້ອມກັບງັບເອົາມື ຈົນນາງນ້ອຍຕ້ອງຮ້ອງສຽງຫຼົງ.
“ໄປຈັບມັນເຮັດຫຍັງເກ໊າະ!?! ບໍ່ແມ່ນມັນກັດເອົາລະຫວະຫັ້ນ!” ແມ່ຮ້ອງສຽງດັງໃສ່ ພ້ອມກັບບອກໃຫ້ນາງນ້ອຍເດ່ມືໃຫ້ເພິ່ນເບິ່ງ. ພໍແຕ່ເຫັນຮອຍແຂ້ວຂອງອີ່ແຄັດຕີ ແລະເລືອດຍິ້ມອອກໜ້ອຍໜຶ່ງຢູ່ຫວ່າງນີ້ວໂປ້ ແລະນີ້ວຊີ້ເທົ່ານັ້ນ ແມ່ກໍຟ້າວໄລ່ໃຫ້ນາງນ້ອຍໄປສັກຢາກັບທ່ານໝໍສີມາລາຢູ່ບ້ານເໜືອພຸ້ນ. ທັງໆທີ່ຮູ້ວ່າອີ່ແຄັດຕີສັກຢາກັນວໍ້ເປັນປະຈໍາບໍ່ໄດ້ຂາດ ແຕ່ກໍເພື່ອກັນດີກວ່າແກ້ ນາງນ້ອຍກໍຮີບຟ້າວແລ່ນເຂົ້າໄປໃນເຮືອນຈັບເອົາລົດຖີບຄູ່ຊີບຖີບໄປທີ່ຄລີນິກຂອງທ່ານໝໍສີມາລາທັນທີ. ແຕ່ກໍຍັງພະວົງນໍາອີ່ແຄັດຕີ ຫຼຽວໄປເບິ່ງມັນ ອາການຊັກເຊົາແລ້ວ ແຕ່ຢູ່ປາກຂອງມັນຟູມໄປດ້ວຍນໍ້າລາຍຕິດເລືອດ, ທ້ອງທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຂົນສີຂາວໝົ່ນຕີງຂຶ້ນລົງບາດແຮງບາດຄ່ອຍ. ພາວະນາໃນໃຈວ່າຢ່າຊູ່ໃຫ້ມັນເປັນຫຍັງຫຼາຍໄປກວ່ານີ້ເດີ!
ໄຄແຕ່ເປັນມື້ວັນເສົາ ພໍໄປຮອດຄລີນິກປັບ ທ່ານໝໍສີມາລາກໍຖາມເຖິງອາການ ແລະປະຫວັດຂອງໝາທີ່ກັດ, ເມື່ອຮູ້ລາຍລະອຽດ ທ່ານໝໍກໍຈັດການເອົາເຂັມສັກຢາກັນເຕຕານົດສັກໃຫ້ທັນທີ. ເຖິງແມ່ນຈະມີຄວາມເຈັບປວດຢູ່ບາດທີ່ຖືກກັດ ແລະຢູ່ກະໂພກບ່ອນເຂັມສັກຢາແທງເຂົ້າໄປ ແຕ່ກໍຮູ້ສຶກວ່າມັນຍັງເຈັບໜ້ອຍກວ່າໝາກຫົວໃຈທີ່ເປັນຫ່ວງອີ່ແຄັດຕີ້. ຊິບໍ່ໃຫ້ນາງນ້ອຍເປັນຫ່ວງມັນໄດ້ແນວໃດ ຂອງແນວວ່າລ້ຽງມັນມາຕັ້ງແຕ່ມັນຍັງກິນນົມຢູ່. ນາງນ້ອຍໄດ້ມັນມາຈາກໝູ່ຜູ້ມີໝາເປັນໂຫຼ ໝູ່ຜູ້ນັ້ນເອົາໝານ້ອຍເກີດໃໝ່ໃຫ້ສອງໂຕ ໂຕໜຶ່ງຂົນດໍາ ແລະອີກໂຕໜຶ່ງຂົນສີໝາກກ້ຽງເຂັ້ມ ກໍຄືອີ່ແຄັດຕີ້ນີ້ລະ! ຕອນໄດ້ມັນມາໃໝ່ໆສາມເອື້ອຍນ້ອງພາກັນລ້ຽງເກືອມັນໂດຍຜັດປ່ຽນກັນຊົງນົມຝຸ່ນໃສ່ນໍ້າອຸ່ນໃສ່ເຕົ້ານໍ້ານົມສໍາລັບເດັກນ້ອຍໃຫ້ສອງເອື້ອຍນ້ອງມັນດູດ. ຈັ່ງແມ່ນມັນເປັນຕາແພງຢ່າງບອກບໍ່ຖືກ. ຫຼາຍມື້ຜ່ານໄປ ຈາກດູດນົມຈາກເຕົ້າປລາສຕິກ ກໍປ່ຽນມາເປັນກິນຕົ້ມເຂົ້າປຽກໃສ່ຊີ້ນຟັກໂດຍການຜັດປ່ຽນກັນປ້ອນຂອງສາມເອື້ອຍນ້ອງ. ເອື້ອຍໃຫຍ່ກັບນ້ອງຫຼ້າພາກັນຊອກຫາຊື່ໃສ່ໃຫ້ພວກມັນ ແຕ່ກໍບໍ່ເປັນທີ່ຖືກໃຈ. ໃນທີ່ສຸດ ນາງນ້ອຍກໍເລີຍເປັນຄົນເລືອກເອົາຊື່ທີ່ຖືກໃຈຂອງໝົດທຸກຄົນ, ເອື້ອຍໃຫຍ່ກັບນ້ອງຫຼ້າພາກັນເຫັນດີ ແລະວ່ານາງຊ່າງຕັ້ງຊື່ໃຫ້ພວກມັນ. ໂຕດໍານາງໃສ່ຊື່ໃຫ້ມັນວ່າ ດັອກກີ້, ສ່ວນໂຕສີໝາກກ້ຽງເຂັ້ມ ໃຫ້ຊື່ວ່າ ແຄັດຕີ້. ພວກມັນກໍເປັນໝາພັນພື້ນເມືອງລາວນີ້ແຫຼ້ວ ແຕ່ພັດມີຊື່ເປັນຝຣັ່ງອັງກິດໄປ… ເລື່ອງການຕັ້ງຊື່ໃຫ້ໝານີ້ ກໍຖືກພໍ່ຕູ້ຕໍາໜິໃຫ້ໜ້ອຍໜຶ່ງ ເພິ່ນວ່າຊື່ລາວມີບໍ່ອຶດບໍ່ຢາກ ເປັນຫຍັງຊອກເອົາແຕ່ຊື່ຕ່າງປະເທດມາໃສ່ໃຫ້ພວກມັນ.
“ໃສ່ຊື່ໃຫ້ພວກມັນວ່າ ອີ່ດໍາ ອີ່ແດງ ກໍໄດ້ແລ້ວຕວ່າຫຼານເອີຍ! ຊິໄປໃສ່ເຮັດຫຍັງອັນດັອກກີ ແຄັດຕີ ຟັງແລ້ວປານເອີ້ນໝາຝຣັ່ງເອົາໂລດ!”
“ໃສ່ໃຫ້ມັນໂກ້ໆແດ່ຈັກໜ້ອຍຕວ່າ ພໍ່ຕູ້ເອີຍ! ດຽວນີ້ມັນແມ່ນຍຸກໂລກາພິວັດແລ້ວເດ! ດ້າມຊື່ໝາລ້າໆ ຊິເປັນຫຍັງນໍ! ຂະໜາດວ່າຊື່ຄົນລາວແທ້ໆບາງຄົນກໍຍັງເອົາຊື່ຝຣັ່ງດັງໂມມາໃສ່ຫັ້ນເດ ພໍ່ຕູ້ເອີຍ! ເຊັ່ນວ່າ ພາລິຕ້າ! ມີຊ້າ! ຄິດຕີ້! ປູເປ້!”
“ເອີ! ຊັ້ນກະຢ່າລະ! ຢາກໃສ່ແນວໃດກໍແລ້ວແຕ່ພວກຫຼານມັກເນີ! ດ້າມໝາຊື່ໆ!” ພໍ່ຕູ້ອ່ອນຂໍ້ໃຫ້ແກ່ຊຸມຫຼານສາວ. ແຕ່ນັ້ນມາຄໍາວ່າ “ດັອກກີ້” ກັບ “ແຄັດຕີ້” ຈຶ່ງຕິດປາກຕິດສົບສາມເອື້ອຍນ້ອງ ຈົນພໍ່ແມ່ແລະພໍ່ຕູ້ແມ່ຕູ້ ພ້ອມດ້ວຍເພື່ອນບ້ານໃກ້ຄຽງກໍພາກັນເອີ້ນພວກມັນແບບນີ້…
ນອກຈາກສັກຢາແລ້ວ ທ່ານໝໍກໍໄດ້ເອົາຢາເມັດໃຫ້ເມືອກິນຢູ່ເຮືອນຕື່ມ. ໝົດເງິນໄປຫຼາຍສິບພັນກີບ ໄຄແຕ່ແມ່ເອົາເງິນໃບຫ້າສິບພັນໃຫ້ ຄັນບໍ່ຊັ້ນມີຫວັງໄດ້ກັບມາຈ່າຍຄ່າຢາເພີ່ມອີກ. ກ່າວຂອບໃຈທ່ານໝໍແລ້ວ ນາງນ້ອຍກໍຟ້າວຍ່າງຊັກຂະເຢັກອອກຈາກຄລີນິກ ປ້າຍຂາຂຶ້ນລົດຖີບລິວກັບມາເຮືອນປານກັບມະນຸດລົມກົດ… ເອົາລົດຖີບເຂົ້າມ້ຽນໃນເຮືອນແລ້ວ ກໍຟ້າວແລ່ນຄືຄົນຂາດ້ຽງໄປຫາອີ່ແຄັດຕີ້… ເຫັນລຸງເຈົ້າຂອງຮ້ານອົບຟານບ້ານຢູ່ບ້ານໃຕ້ພວມນັ່ງພິຈາລະນາອາການຂອງມັນຢ່າງເອົາໃຈໃສ່ ໂດຍມີແມ່ຢືນເບິ່ງໃກ້ໆ ເຮັດໃຫ້ນ້ອຍໜ້າອອກຮ້ອນວູບດ້ວຍຄວາມຢາກຮ້າຍ…
“ຢ່າສູ່ຝັນວ່າຊິເອົາອີ່ແຄັດຕີ້ໄປອົບໄດ້ງ່າຍໆເດີ!” ນ້ອຍຈົ່ມໃຫ້ຕົນເອງໄດ້ຍິນຜູ້ດຽວ ແລ້ວກ່າວຖາມໄປຍັງແມ່ວ່າ:
“ແຄັດຕີ້ບໍ່ເປັນຫຍັງຫຼາຍ ແມ່ນບໍ່ແມ່?”
ແມ່ຫຼຽວມາຫາດ້ວຍໃບໜ້າເສົ້າໆ ພ້ອມກ່າວສຽງຄ່ອຍໆອອກວ່າ:
“ແຄັດຕີ້ໃຈຂາດແລ້ວ, ລູກເອີຍ!”
ໄດ້ຍິນດັ່ງນັ້ນ ນ້ອຍກໍຟ້າວກົ້ມລົງຈັບເອົາອີ່ແຄັດຕີ້ທີ່ນອນສະຫງົບນິ້ງຂຶ້ນມາກອດພ້ອມທັງສະອື້ນໄຫ້ໂດຍບໍ່ອາຍລຸງເຈົ້າຂອງຮ້ານອົບຟານບ້ານທີ່ແນມເບິ່ງນາງນ້ອຍດ້ວຍສາຍຕາປະຫຼາດ…
“ພວກເຮົາບໍ່ຂາຍມັນດອກ, ເຖິງຊິໃຫ້ລາຄາສູງປານໃດກໍຕາມ. ເຈົ້າໄປຊອກຢູ່ບ່ອນໃໝ່ສາ!” ສຽງແມ່ເວົ້າກັບລຸງຄົນນັ້ນ ເພື່ອຢືນຢັນວ່າພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ເຫັນເງິນມີຄ່າສູງກວ່າຊາກຂອງອີ່ແຄັດຕີ້.
ເມື່ອໄດ້ຍິນດັ່ງນັ້ນ, ຜູ້ທີ່ດໍາລົງຊີວິດຢູ່ດ້ວຍການຂາຍອົບໝາ ກໍຍ່າງຈາກໄປໂດຍບໍ່ກ່າວຄໍາໃດອອກມາເລີຍ. ປ່ອຍໃຫ້ສອງແມ່ລູກອູ້ມເອົາຮ່າງອັນໄຮ້ວິນຍານຂອງອີ່ແຄັດຕີ້ເຂົ້າໄປສວນຄົວທາງຫຼັງເຮືອນຄົວ. ຈາກນັ້ນທັງສອງແມ່ລູກກໍຜັດປ່ຽນກັນຂຸດດິນຢູ່ແຈສວນ ເພື່ອຝັງຮ່າງຂອງໝາແມ່ສອນສາວທີ່ຕ້ອງຈົບຊີວິດລົງຈາກຝີຕີນຂອງນັກຂັບລົດນິລະນາມ…
ເມື່ອເຫັນວ່າເລິກພໍສົມຄວນແລ້ວ ແມ່ກໍບອກໃຫ້ນ້ອຍຊ່ວຍຍົກຊາກໝາລົງຂຸມ ແລ້ວເອົາດິນຖົມ.
“ໄປເອົາທູບທຽນກັບໄຟແຊັກຢູ່ກ້ອງຮ້ານພະ ແລະຢ່າລືມເດັດດອກດາວເຮືອງຢູ່ຂ້າງເຮືອນມາພ້ອມເດີ!” ແມ່ສັ່ງດ້ວຍສຽງຟ່າຟາວ.
ເມື່ອໄດ້ສິ່ງທີ່ແມ່ຕ້ອງການແລ້ວ, ແມ່ກໍເອົາດອກດາວເຮືອງສາມດອກວາງໄວ້ຢູ່ຕໍ່ໜ້າຂຸມ ໄຕ້ທຽນສອງເຫຼັ້ມພ້ອມທັງປັກຢູ່ສອງເບື້ອງຂອງດອກໄມ້ ແລະໄຕ້ທູບແລ້ວແບ່ງກັນຜູ້ລະດອກ… ນາງນ້ອຍເອົາສອງມືແນບທູບເຂົ້າຫາກັນ… ແມ່ກໍເຊັ່ນດຽວກັນ…
“ຂໍໃຫ້ດວງວິນຍານຂອງແຄັດຕີ້ຈົ່ງໄປເກີດໄປຂານຢູ່ບ່ອນດີໆເຖີດ!” ສຽງແມ່ໄຫວ້ວອນ ພ້ອມທັງປັກທູບລົງດິນ.
ສໍາລັບນາງນ້ອຍແລ້ວໄດ້ແຕ່ພາວະນາໃນໃຈຂໍໃຫ້ແຄັດຕີ້ໄດ້ເກີດມາເປັນໝາຂອງຕົນອີກ… ນອກຈາກທູບທີ່ຖືກປັກລົງດິນແລ້ວ ກໍຍັງມີຢົດນໍ້າຕາຂອງນາງນ້ອຍຢາດລົງພື້ນປັບໆຈົນຂີ້ດິນທີ່ຢູ່ຢອງກັນແບບຫຼົມໆຢູບໂຕລົງເປັນຮູນ້ອຍໆ…
ຄ້າຍຄ່ຳລົງແລງ ພໍ່ຂັບລົດກັບມາແຕ່ໄປເຮືອນບຸນຂອງນ້ອງຊາຍເພິ່ນ… ໃນລົດມີພໍ່ຕູ້ແມ່ຕູ້ພ້ອມດ້ວຍເອື້ອຍໃຫຍ່ ແລະນ້ອງຫຼ້າ… ພໍແຕ່ລົງຈາກລົດນາງຫຼ້າກໍຮ້ອງຫາອີ່ແຄັດຕີ້ຕາມທີ່ເຄີຍເຮັດມາ…
“ເອື້ອຍນ້ອຍ, ອີ່ແຄັດຕີ້ກັບອີ່ດັອກກີ້ເດ?”
ນາງນ້ອຍແນມເບິ່ງໜ້ານ້ອງດ້ວຍຄາບນໍ້າຕາ ພ້ອມກັບເວົ້າສຽງແບບກັນສະອື້ນອອກໄປວ່າ:
“ອີ່ດັອກກີ້ ຈັກໄປໃສ? ແຕ່ອີ່ແຄັດຕີ້ຖືກລົດຕໍາຕາຍແລ້ວ!!!”
ພໍແຕ່ໄດ້ຍິນແນວນັ້ນ ນາງຫຼ້າຖາມຄືນດ້ວຍອາການຕົກໃຈແບບບໍ່ເຄີຍຄາດຄິດມາກ່ອນ:
“ແມ່ນແທ້ຫວາ?!?” ຕິດຕາມດ້ວຍສຽງໄຫ້ແບບເຫຼືອໃຈປົນສົງສານ. ເອື້ອຍໃຫຍ່ກໍບໍ່ໜ້ອຍໜ້າ ກົ້ມໜ້າເຊັດນໍ້າຕາດ້ວຍອາໄລຕໍ່ອີ່ແຄັດຕີ້.
ສ່ວນພໍ່ ແລະພໍ່ຕູ້ແມ່ຕູ້ ໄດ້ແຕ່ເຮັດໜ້າເສົ້າ.
“ບໍ່ຕ້ອງໄຫ້ດອກລູກເອີຍ! ມື້ໜ້າພໍ່ຊິເອົາໝານ້ອຍຂອງເຮືອນອາວຫວັນມາໃຫ້ລ້ຽງແທນດອກ.” ເວົ້າສຸດ ພໍ່ກໍຍ່າງເຂົ້າໄປໃນເຮືອນ.
ພໍ່ຕູ້ເຫັນຫຼານທັງສາມເສົ້າໂສກເສຍໃຈສຸດຂີດ ອົດບໍ່ໄດ້ຈຶ່ງກ່າວເປັນຄະຕິເຕືອນໃຈອອກມາວ່າ:
“ອັນວ່າຄວາມຕາຍນີ້ ແຂວນຄໍທຸກບາດຍ່າງ
ເຖິງຊິຫຼົບຫຼີກລີ້ ກໍກ້າວສູ່ຄວາມຕາຍໝົດຄູ່ຄົນ ນັ້ນແລ້ວ!”
ພ້ອມກັບສອຍທ້າຍອີກວ່າ:
“ບໍ່ເວັ້ນແມ່ນກະທັ້ງອີ່ແຄັດຕີ້ຂອງພວກຫຼານເດີ!”
