Wednesday, 30 July 2014

ກິນແໜງແຄງໃຈ


ໂດຍ ອ. ແສງຟ້າ ໂຫລານຸພາບ
ខែ កក្កដា​ 17, 2014 ម៉ោង 7:02ព្រឹក​
ທຸກ­ວັນເສົາທ້າຍເດືອນ ລຸງອ່ອນ­ສີມັກຈະ­ມາຮັບຈ້າງ­ຕັດຫຍ້າ­­ຢູ່ເຮືອນ... ເພິ່ນເປັນ­ຄົນນ້ອຍຈ່ອຍ ແຕ່ວ່າມີແຮງ­ປານ­ຄວາຍເຖິກ­ໜໍາ. ເຖິງແມ່ນຈະ­ຈ່ອຍ ບາດເພິ່ນແກ້ເສື້ອອອກແລ້ວ ກໍຈະ­ເຫັນກ້າມແບບແຫ້ງໆ­ຕິດກະ­ດູກ ຫານໍ້າມັນ­ຢູ່ໜ້າ­ທ້ອງແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍ­ດຽວກໍບໍ່­ມີ ມີແຕ່ກ້າມທ້ອງເປັນ­ລອນ­ລັກ­ລັ່ນ­ກັນ­ລົງ­ມາແຕ່­ລຸ່ມເອິກ­ຈົນເຖິງ­ຫົວໂສ້ງ... ພໍ່ບອກ­ກັບນາງນ້ອຍວ່າ ເມື່ອຄາວຍັງເປັນບ່າວ ພໍ່­ກໍມີໜ້າ­ທ້ອງແບບ­ລຸງອ່ອນ­ສີນັ້ນແຫຼະ­ ແຕ່­ດຽວນີ້ ຍ້ອນ­ບໍ່­ມີໂອກາດ­ຫັດ­ກາຍ ແລະ­ບໍ່­ມີການ­ຄວບ­ຄຸມ­ການ­ກິນ ທ້ອງ­ຂອງ­ພໍ່­ຈຶ່ງ­ອຸ້ງ­ປຸ້ງ­ປານ­ກັບແມ່­ມານ­ຖືພາໄດ້­ສາມເດືອນເອົາໂລດ... ຫຼັງ­ຈາກ­ຕັດຫຍ້າອ້ອມເຮືອນແລ້ວໆ­ ລຸງ­ມັກ­ມານັ່ງ­ຢູ່ໂຕະ­ກ້ອງ­ຮົ່ມ­ກົກ­ໝາກ­ຈຽງ ດື່ມ­ນໍ້າເຢັນໆ­ທີ່ນາງນ້ອຍເອົາ­ຈາກ­ຕູ້ເຢັນໄປໃຫ້... ທຸກເທື່ອ ເພິ່ນຈະ­ມີເລື່ອງ­ນັ້ນເລື່ອງ­ນີ້­ມາເລົ່າ­ສູ່­ຟັງ ສ່ວນຫຼາຍ­ກໍແມ່ນເລື່ອງ­ທີ່ກ່ຽວພັນ­ກັບ­ຊີວິດ­ຂອງເພິ່ນ­ນັ້ນລະ­... ເທື່ອນີ້­ກໍເຊັ່ນ­ກັນ ເພິ່ນເລົ່າດ້ວຍ­ຄວາມກະ­ຕືລືລົ້ນ ເໝືອນ­ຢາກລະ­ບາຍ­ບາງ­ສິ່ງ­ບາງຢ່າງ­ອອກ­ຈາກສ່ວນເລິກ­ຂອງ­ໝາກ­ຫົວໃຈໃຫ້ນາງນ້ອຍໄດ້­ຮັບ­ຮູ້­ນໍາ...

ທ້າວແອວຽງ ຫົວໂປ່ເດັກນ້ອຍປະ­ຈໍາບ້ານພ້າວເຂດລ່ອງ­ງື່ມ ມັກ­ມີແນວຫຼິ້ນ­ບໍ່­ຄືບ້ານ­ຄືເມືອງເພິ່ນ. ມື້­ນີ້­ກໍເຊັ່ນ­ດຽວກັນ ເຂົາ­ພາ­ລູກສະ­ໝຸນ­ຈໍານວນ­ສິບ­ກວ່າ­ຄົນ­ລົງ­ລອຍຫຼິ້ນ­ໝາກເງືອກ­ກິນ­ຫາງ­ຢູ່­ນໍ້າງື່ມຢ່າງເມົາມັນ... ຂະ­ນະ­ທີ່ພວມຫຼິ້ນມ່ວນໆ­ຢູ່­ນັ້ນ ກໍໄດ້­ມີທ່ອນໄມ້ທ່ອນໃຫຍ່ ແລະ­ຍາວເຕີບໄຫຼມາ... ເຂົາ­ຈຶ່ງເກີດ­ມີແນວຄິດໃໝ່ກ່ຽວກັບເກມ­ການຫຼິ້ນ ໂດຍ­ບອກໃຫ້­ທຸກ­ຄົນ­ລອຍໄປຫາ­ທ່ອນໄມ້ ແລ້ວຍູ້­ດັນ­ມັນ­ຂຶ້ນ­ມາເທິງແຄມ­ນໍ້າ. ຊົ່ວ­ທ່ອນໄມ້­ນັ້ນຊິຂຶ້ນ­ມາງອຍ­ຢູ່ເທິງໂຄກ ກໍໄດ້ເຮັດໃຫ້ພວກເດັກນ້ອຍ­ພາກັນ­ຫັນໃຈຫອບດ້ວຍ­ຄວາມ­ອິດເມື່ອຍ... ແຕ່­ບໍ່­ທັນຈະ­ໄດ້ເຮັດຫຍັງ­ກັບໄມ້ທ່ອນ­ນັ້ນ ສຽງແຫຼມໆ­ນ້ອຍໆ­ຂອງໃຜຜູ້­ໜຶ່ງ­ກໍດັງ­ຂຶ້ນ­ຢູ່ໃກ້ໆ­ຫັ້ນ...
“ພາກັນເຮັດຫຍັງ­ຫັ້ນ?”
ທຸກ­ຄົນຫຼຽວໜ້າໄປເບິ່ງເຈົ້າ­ຂອງ­ສຽງ­ນັ້ນເປັນ­ຈຸດ­ດຽວ: ທ້າວແອຈັນ ນ້ອງ­ຊາຍ­ຂອງແອວຽງ­ນັ້ນເອງ. ບໍ່­ທັນ­ທີ່ຈະ­ເວົ້າ­ຫຍັງ­ອອກໄປ ແອວຽງ­ກໍເຫັນແອຈັນແລ່ນໄປໃສ່ທ່ອນໄມ້­ນັ້ນຢ່າງໄວວາ­ຮ້າຍ­ກວ່າ­ລີງ. ເຫັນເປັນແນວນັ້ນ ເພື່ອສະ­ແດງ­ຄວາມເປັນ­ຫົວໜ້າໃຫຍ່ຂອງ­ກຸ່ມ ແອວຽງ­ກໍກຶ້ງ­ຕາ ແລະ­ແຂກໃສ່ນ້ອງ­ຊາຍ­ຕົນເອງດ້ວຍ­ສຽງ­ອັນ­ດັງວ່າ:
“ລົງ­ມາແມ­, ແອຈັນ! ຄັນ­ບໍ່­ຢາກ­ຖືກ­ໝາກ­ກອກ!”
ສຽງແຂກໃສ່ຂອງອ້າຍ ບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ແອຈັນ­ສັ່ນສະ­ເທືອນແຕ່ຢ່າງໃດ ເຂົາເອົາມືກອດເອິກ­ນັ່ງ­ຂາໄຂວ່ຫ້າງເທິງທ່ອນໄມ້­ນັ້ນເສີຍ­ຢູ່... ເຮັດໃຫ້­ຫູ ແລະ­ໃບໜ້າ­ຂອງແອວຽງແດງ­ຂຶ້ນດ້ວຍ­ຄວາມ­ຢາກຮ້າຍ. ເພື່ອໃຫ້­ສົມ­ກັບເປັນ­ຫົວໜ້າເດັກນ້ອຍປະ­ຈໍາບ້ານ ເຂົາ­ຈຶ່ງ­ງຶກ­ຫົວໃຫ້­ລູກສະ­ໝູນ­ສອງ­ຄົນ­ທີ່­ຢືນ­ຢູ່ຂ້າງໄປຈັດ­ການໃຫ້ນ້ອງ­ ຊາຍ­ຕົນ­ລົງ­ຈາກທ່ອນໄມ້­ນັ້ນ... ທັງ­ສອງ­ຄົນກ້າວຂາໄປຍັງທ່ອນໄມ້­ຄົນລະ­ສົ້ນ ແລ້ວກົ້ມ­ລົງ­ກິ້ງໄມ້ທ່ອນ­ນັ້ນໄປທາງຫຼັງ ເຮັດໃຫ້ແອຈັນ­ລົ້ມ­ຫົວສັກໄປທາງໜ້າ... ສຽງ­ຫົວຈາກ­ບັນ­ດາ­ສະ­ໝຸນ­ຂອງແອວຽງ­ດັງແຊວໆ­ຂຶ້ນ ພ້ອມ­ດຽວກັບ­ສຽງໄຫ້ຂອງແອຈັນ­ກໍດັງປະ­ສານ­ຂຶ້ນ. ພໍແຕ່­ລຸກ­ຂຶ້ນໄດ້ ແອຈັນ­ກໍແລ່ນໂດດໃສ່­ຜູ້ເປັນອ້າຍ­ປານເສືອໂດດ­ຄຸບ­ກ­ວາງເອົາໂລດ. ຍ້ອນ­ບໍ່­ທັນ­ຕັ້ງທ່າ ຈັກວ່າກໍາ­ປັ້ນ ແລະ­ຕີນກະ­ໜໍ່າໃສ່ໜ້າແລະ­ຕົນໂຕຂອງແອວຽງ­ຈົນ­ນັບເທື່ອບໍ່ໄດ້... ພໍຕັ້ງທ່າໄດ້ ເຂົາກໍຍູ້ນ້ອງ­ຊາຍ­ອອກໂດຍ­ບໍ່ໄດ້ຕອບໂຕ້ແຕ່ຢ່າງໃດ. ສຽງໄຫ້ຂອງແອຈັນ­ດັງແຮງ­ກວ່າເກົ່າ ພ້ອມ­ກັບເອົາ­ຫຼັງ­ມືເຊັດ­ນໍ້າ­ຕາ ແລະ­ເວົ້າໃສ່­ຜູ້ເປັນອ້າຍວ່າ:
“ກູຊິໄປຟ້ອງແມ່ໂລດ.”
“ເຊີນຟ້ອງໂລດລະ­!” ທັງເວົ້າ­ທັງແລ່ນໄປຫາ­ໝູ່­ທີ່­ກໍາ­ລັງ­ພາກັນນັ່ງ­ຄາບ­ຢູ່ເທິງທ່ອນໄມ້­ ທີ່­ກິ້ງໄປກິ້ງ­ມາດ້ວຍແຮງ­ດັນ­ຂາ­ຂອງແຕ່ລະ­ຄົນ.
ຫຼິ້ນ­ນັ່ງ­ກິ້ງທ່ອນໄມ້ໄປມາບໍ່­ທັນໄດ້ຮອດຫ້ານາ­ທີ ນ້າບ່າວທອງ­ສີກໍປາກົດ­ກາຍ­ຢູ່­ທາງຂ້າງ ເຮັດໃຫ້ແອວຽງຟ້າວປ້າຍ­ຂາອອກ­ຈາກທ່ອນໄມ້ເພື່ອຈະ­ແລ່ນ­ໜີ ແຕ່­ບໍ່­ທັນເສຍແລ້ວ ເພາະ­ນ້າບ່າວກອດໂຕເຂົາໄວ້ໄດ້­ທັນ ແລ້ວແບກໃສ່ບ່າ­ພາກັບ­ຄືນ­ສູ່ເຮືອນ­ທັນ­ທີ... ເຂົາ­ທັງ­ດິ້ນ­ທັງ­ຄິດ: ໄປຮອດເຮືອນ­ຈັ່ງໃດ­ກໍຕ້ອງ­ຖືກແມ່­ຕີຄັກໆ­ ເພາະ­ແມ່­ມັກ­ຕີເຂົາເລື້ອຍໆ­ເມື່ອເກີດເລື່ອງ­ກັບນ້ອງ­ຊາຍ.

“ເປັນຫຍັງ­ຈຶ່ງ­ຕີນ້ອງ­ອີກແລ້ວ?” ສຽງແມ່ຮ້ອງໃສ່ດ້ວຍ­ຄວາມ­ຢາກຮ້າຍ.
“ລູກ­ບໍ່ໄດ້­ຕີນ້ອງ­ຈັກ­ບາດເລີຍ. ມີແຕ່ນ້ອງ­ຕີລູກຕ່າງ­ຫາກ.” ເຂົາອະ­ທິບາຍ­ຕໍ່­ຜູ້ເປັນແມ່.
“ເປັນຫຍັງ­ຊິບໍ່ໄດ້­ຕີ? ເບິ່ງໜ້າ­ຜາກ­ຂອງນ້ອງ­ນັ້ນ­ຕີ້ ຈົນວ່າເຫຼີ້ນວ່າແດງ­ໝົດ.” ແມ່­ທັງເວົ້າ­ທັງ­ຊີ້ໃສ່ໜ້າ­ຜາກ­ຂອງແອຈັນ­ທີ່­ຢືນສະ­ອື້ນໄຫ້­ອຶກໆ­ຢູ່ ແລ້ວເອົາ­ຝາມືຫວັງວ່າ­ຈະ­ຟາດໃສ່­ກົກແຂນ ແຕ່ເຂົາ­ຮັບໄວ້­ທັນ ພ້ອມ­ທັງ­ຍູ້­ມືຂອງແມ່ອອກ...
“ໂທ້ໆ­! ມຶງຫຍັງ­ມາເກັ່ງແທ້ ກ້າ­ສູ້­ກັບແມ່ຫວາ?” ແມ່­ຂຶ້ນ­ສຽງດ້ວຍໃບໜ້າອັນແດງກ່ຳ ວ່າ­ຊິຄວ່າເອົາໄມ້­ຄານ­ຢູ່ແຈຝາມາ­ຕີໃຫ້­ສົມໃຈ ແຕ່ຕ້ອງຊະ­ງັກ­ມືໄວ້ ເພາະ­ມີຊາຍແປກໜ້າ­ຜູ້­ໜຶ່ງຍ່າງເຂົ້າມາ­ຂັດ­ຈັງ­ຫວະ­ ເຮັດໃຫ້ແມ່ຕ້ອງ­ວາງ­ມືຈາກແອວຽງ­ປັບເນື້ອປັບ­ຄີງ­ຫັນໜ້າມາ­ຫາແຂກ­ທີ່­ບໍ່ໄດ້­ຖືກເຊີນ... ແລະ­ແລ້ວຄວາມ­ຢາກຮ້າຍ­ກໍມະ­ຫັບມະ­ຫາຍ­ກາຍເປັນ­ຄວາມ­ປິຕິຍິນ­ດີ ເພາະ­ຊາຍແປກໜ້າ­ຜູ້­ນັ້ນແມ່ນອ້າຍ­ຂອງແມ່­ທີ່­ບໍ່ໄດ້­ພົບໜ້າກັນເປັນເວລາເກືອບ­ສິບຫ້າ­ປີແລ້ວນັ້ນເອງ. ລຸງໄດ້ອອກ­ຈາກບ້ານໄປເອົາເມຍ­ຢູ່ສະ­ຫວັນນະ­ເຂດ­ຕັ້ງແຕ່­ຄາວທີ່ແມ່ຂອງແອວຽງ­ຍັງ­ບໍ່­ທັນສ້າງ­ຄອບ­ຄົວພຸ້ນ...
ຕອນ­ກິນເຂົ້າແລງ ແມ່ໄດ້ເລົ່າ­ສະ­ພາບ­ຄອບ­ຄົວທີ່­ຂາດ­ຫົວຈັກຫຼັກແຫຼ່ງໃຫ້­ລຸງ­ຟັງ, ແລະ­ກໍໄດ້­ສາ­ທະ­ຍາຍກ່ຽວກັບ­ລູກ­ຊາຍ­ທັງ­ສອງ ໂດຍ­ບອກໃຫ້­ລຸງ­ຮູ້ວ່າ ແອຈັນເປັນເດັກ­ຄໍາ­ຮູ້ ສ່ວນແອວຽງ­ຜູ້ເປັນອ້າຍ­ຫົວດື້­ຫົວແຂງ ບອກ­ຍາກ ມີແຕ່ເອົາການຫຼິ້ນເປັນໃຫຍ່ ບໍ່ໃສ່ໃຈວຽກ­ຮໍ່າການ­ຮຽນ ຊຶ່ງ­ກໍເຮັດໃຫ້ແອວຽງຜູ້ກິນເຂົ້າ­ຢູ່ຂ້າງ­ລຸງ­ນັ້ນຕ້ອງໜ້າມ້ານ ແລະ­ເກືອບ­ກືນເຂົ້າບໍ່­ລົງ­ຄໍ. ສ່ວນ­ລຸງ­ກໍໄດ້ບອກໃຫ້ແມ່­ຮູ້ວ່າ ດຽວນີ້ຄອບ­ຄົວຂອງເພິ່ນໄດ້ຍ້າຍ­ມາ­ຢູ່ນະ­ຄອນຫຼວງ­ວຽງ­ຈັນແລ້ວ ແລະ­ໄດ້­ຍິນວ່າ­ຄອບ­ຄົວຂອງນ້ອງ­ສາວຢູ່ບ້ານ­ບໍ່ຄ່ອຍ­ກຸ້ມຄ່ອຍ­ກາງ­ກັນ­ປານໃດ ຈຶ່ງ­ມີຄວາມເປັນຫ່ວງ. ຫາກເປັນໄປໄດ້ ເພິ່ນ­ຢາກ­ຂໍເອົາແອວຽງໄປຮຽນ­ໜັງ­ສືຢູ່ໃນ­ວຽງ­ພຸ້ນ ເພື່ອຈະ­ໄດ້­ມີໂອກາດ­ສັ່ງ­ສອນໃຫ້­ກາຍເປັນ­ຄົນ­ຮູ້­ຜູ້­ດີ ມີຄວາມ­ຮູ້ຄວາມ­ສາມາດ. ພໍແຕ່­ລຸງເວົ້າ­ສຸດ ແມ່­ກໍຮັບ­ປາກ­ທັນ­ທີ ເພາະ­ຫາກແອວຽງ­ຍັງ­ຂືນ­ຢູ່­ກັບແມ່­ຕໍ່ໄປ ບັນ­ຫາການ­ຜິດ­ຖຽງ­ຕີກັນ­ຂອງ­ລູກ­ທັງ­ສອງ­ຄົງ­ບໍ່ເປັນ­ທີ່­ສິ້ນ­ສຸດ. ເມື່ອໄດ້­ຍິນແນວນັ້ນ ແອວຽງເອງ­ກໍສະ­ແດງ­ຄວາມ­ດີໃຈຈົນ­ອອກ­ນອກໜ້າ­ທີ່ຈະ­ໄດ້ໄປຢູ່­ກັບ­ລຸງໃນນະ­ຄອນຫຼວງ. ກ່ອນເດີນ­ທາງ­ອອກ­ຈາກເຮືອນ ເຂົາໄດ້­ນໍາເອົາເຄື່ອງຫຼິ້ນ­ທຸກຊະ­ນິດ ບໍ່ວ່າບັ້ງໂພະ­, ວ່າວ, ໝາກ­ບີ, ກະ­ຖຸນ, ໄມ້­ຕີຫົວປາ­ຄໍ່ ມອບໃຫ້ແກ່ນ້ອງ­ຊາຍດ້ວຍໃບໜ້າອັນ­ຍິ້ມແຍ້ມແຈ່ມໃສ ຊຶ່ງຕ່າງ­ກັບກ່ອນໜ້ານັ້ນ ເຂົາ­ຫວງເຄື່ອງຫຼິ້ນເຫຼົ່ານີ້­ປານ­ກັບຫຍັງເອົາໂລດ.
ຕອນ­ທີ່ແອວຽງ­ຂຶ້ນ­ລົດໄປກັບ­ລຸງ­ນັ້ນ, ແມ່­ກັບນ້ອງ­ຊາຍໄດ້­ມາ­ສົ່ງ.
“ໄປຢູ່ເຮືອນ­ລຸງແລ້ວ ຢ່າ­ສູ່ເຮັດໃຫ້­ລຸງຕ້ອງ­ອຸກໃຈນໍາເດີ!” ແມ່­ສັ່ງ­ຄວາມກ່ອນ­ທີ່­ລົດຈະ­ເຄື່ອນ­ອອກໄປ.
ສ່ວນແອຈັນໄດ້ແຕ່­ຢືນ­ນໍ້າ­ຕາ­ຊຶມ ຍົກ­ມືໂບກ­ລາ­ຕອບ­ຜູ້ເປັນອ້າຍ...

ມາ­ຢູ່ເຮືອນ­ລຸງ­ທີ່ແຄມ­ທາງໃຫຍ່ ຮູ້­ສຶກວ່າແປກຕ່າງ­ສາຍ­ຫູສາຍ­ຕາ... ຫຼຽວໄປທາງໜ້າເຮືອນເຫັນແຕ່­ຄົນຍ່າງເຂົ້າຍ່າງ­ອອກເປັນ­ລຸດໆ­ລ້າຍໆ­ ສ່ວນ­ຢູ່ຖະ­ໜົນ­ນັ້ນ ກໍເຫັນແຕ່­ລົດ­ນານາ­ຊະ­ນິດຜ່ານ­ສວ່ານ­ສົນໄປມາ­ປານເສັ້ນເຂົ້າ­ປຸ້ນ... ເບິ່ງຫຼາຍເຮັດໃຫ້­ລາຍ­ຕາ ຈຶ່ງຕ້ອງ­ຫັນໜ້າມາຍັງຖ້ວຍເຝີທີ່ກອງເຈ້ງເພ້ງ ຄອຍ­ຄອງ­ຖ້າການລ້າງ­ຈາກ­ມືຂອງແອວຽງ... ມື້­ນີ້ແມ່ນ­ວັນເສົາ ບໍ່ໄດ້ໄປໂຮງ­ຮຽນຕ້ອງໄດ້ຊ່ອຍປ້າ­ລ້າງຖ້ວຍເຝີ ຊຶ່ງເຂົາກໍໄດ້ພະ­ຍາຍາມເຮັດໃຫ້­ດີທີ່­ສຸດ ແຕ່ຍ້ອນ­ຄວາມ­ບໍ່­ຊໍານານ ມີບາງ­ຄັ້ງຖ້ວຍເຝີຫຼູດ­ມືລົງ­ພື້ນ­ຊີມັງ ສຽງ­ດັງ­ຟັງ­ຄັກ ເຮັດໃຫ້ແຂກ­ຄົນ­ທີ່ເສັ້ນເຝີຍັງ­ຄາ­ຢູ່­ປາກຕ້ອງຫຼຽວມາ­ທີ່ເຂົາເປັນ­ຈຸດ­ດຽວ...
“ຈັ່ງແມ່ນ­ມັນບ້ານ­ນອກແທ້ໆ­!” ສຽງ­ຂອງປ້າ­ລອດເຂົ້າໃນ­ຮູຫູ ເຮັດໃຫ້ເຂົາ­ໜ້າແດງ ຢືນເຊີ້­ບໍ່­ຈັກແນວຊິເຮັດ...
ແລງ­ຂອງ­ມື້­ນັ້ນ ຫຼັງ­ຈາກ­ປິດຮ້ານ ປ້າກໍຈົ່ມ­ກັບ­ລຸງວ່າ ລູກ­ຂອງ­ຕົນເອງ­ກໍຫຼາຍ­ຄົນແລ້ວ ຍັງເສືອກເອົາ­ລູກຜູ້­ອື່ນ­ມາ­ຢູ່­ນໍາອີກ. ແຕ່­ລຸງ­ກໍໃຫ້ເຫດ­ຜົນວ່າ ແອວຽງເປັນ­ລູກ­ຂອງນ້ອງ­ສາວຄີງໆ­ຂອງເພິ່ນ ຖ້າບໍ່ຊ່ອຍ­ກັນ­ຍາມ­ຕົກ­ທຸກໄດ້­ຍາກ ແມ່ນໃຜລະຈະ­ມາ­ຊ່ອຍ­.


ແອວຽງ­ມີອາການ­ຫົນ­ຫວາຍ­ນໍາການ­ມານັ່ງ­ຟັງ­ຄູອະ­ທິບາຍ­ບົດ­ຮຽນ... ເຂົານັ່ງ­ຢູ່ຫຼັງ­ສຸດ­ຂອງຫ້ອງ­ຮຽນ, ຫຼຽວເບິ່ງ­ໝູ່­ນັກ­ຮຽນ­ນໍາກັນ­ຢູ່ຫ້ອງລ້ວນແຕ່­ຜູ້ນ້ອຍໆ­. ແມ່ນແລ້ວປີນີ້­ອາຍຸເຂົາ­ຢວ່າງເຂົ້າ­ສິບ­ສາມ­ປີພໍດີ ຮ່າງ­ກາຍ­ກໍາ­ລັງກ້າວເຂົ້າ­ສູ່­ການປ່ຽນແປງຢ່າງໃຫຍ່. ສຽງເວົ້າກໍເລີ່ມແຕກຫ້າວ, ຂົນ­ຕາມແຄ່ງ­ຕາມ­ຂາກໍເລີ່ມ­ປົ່ງເປັນເສັ້ນແຂງໆ­ໃຫ້ເຫັນ. ເວລາຍ່າງ ຫຼືເຮັດ­ອັນໃດ ກໍຮູ້­ສຶກແຂນ­ຂາເກັ້ງໆ­ກ້າງໆ­ ເຮັດຫຍັງ­ກໍບໍ່ຄ່ອຍຖະ­ໜັດ ຍ້ອນແນວນັ້ນແຫຼະ­ ຖ້ວຍເຝີຂອງປ້າ­ຈຶ່ງ­ຖືກຫຼໍ່ເປັນປ່ຽງນ້ອຍໆ­ໄປຫຼາຍໃບເຕີບ... ດັ່ງ­ນັ້ນເຂົາ­ຈຶ່ງ­ຖືກດ່າວ່າ­ຈາກປ້າເປັນປະ­ຈໍາ ຈົນ­ບາງເທື່ອເພິ່ນໄດ້ໄລ່ເຂົາໃຫ້ໄປແກ້­ວຽກບ້ານ­ທີ່­ຄູເອົາໃຫ້ແທນ... ປານ­ດຶງແບ້­ລົງ­ນໍ້າ ໃຫ້ເຂົາ­ປິ່ນໜ້າໃສ່­ປຶ້ມ ແໜງໃຫ້ລ້າງຖ້ວຍເຝີໝົດ­ມື້­ຍັງຈະ­ດີກວ່າ... ເພາະ­ອ່ານ­ບົດ­ຝຶກ­ຫັດແລ້ວ ພໍຢາກ­ມຸດ­ດິນແກ່ນ­ຕາຍ­ພຸ້ນລະ­! ພໍຄິດ­ມາ­ຮອດ­ຕອນ­ນີ້ ແອວຽງຕ້ອງສະ­ເດີດ­ຕື່ນຢ່າງແຮງ ເມື່ອສຽງປ້າ­ຄູຈັນ­ຫອມ­ຄູປະ­ຈໍາວິຊາໂລກອ້ອມ­ຕົວ ປ. 5 ເອີ້ນ­ຊື່ຂອງເຂົາ. ເຂົາ­ຟ້າວລຸກ­ຂຶ້ນ­ຢືນດ້ວຍໃບໜ້າມ້ານ­ຈືດ...
“ໂຄງກະ­ດູກ­ຂອງ­ຄົນເຮົາມີຈັກ­ພາກສ່ວນ?” ສຽງ­ຖາມ­ຂອງປ້າ­ຄູດັງ­ຄັບຫ້ອງ ແຕ່ປະ­ສາດ­ຫູແລະ­ມັນສະ­ໝອງ­ຂອງແອວຽງເຮັດ­ວຽກ­ບໍ່ປະ­ສານ­ກັນເສຍແລ້ວ ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ເຂົາໄດ້ແຕ່­ຢືນເຮັດໜ້າເຊ່ເລ່ ເກົາ­ຫົວຍັອກໆ­... ພວກ­ໝູ່­ນັກ­ຮຽນ­ຜູ້­ອື່ນໆ­ພາກັນ­ຍົກ­ມືຂຶ້ນ­ຂໍຕອບແທນ ແຕ່ປ້າ­ຄູບໍ່ໄດ້­ສົນໃຈ ເຮັດໃບໜ້າເຄັ່ງ­ອຶ້ງ­ຕຶ້ງໃສ່ ດວງ­ຕາ­ຂຽວປານ­ປີກແມງ­ພູ່­ສັກໃສ່ໃບໜ້າ­ຂອງ­ນັກ­ຮຽນ­ຜູ້ໃຫຍ່ກວ່າ­ໝູ່ໃນຫ້ອງ.
“ເຈົ້າບໍ່ໄດ້­ຟັງປ້າ­ຄູອະ­ທິບາຍ­ຫວາ? ເທື່ອໜ້າ­ຕັ້ງໃຈຟັງແດ່ເດີ!” ບໍ່ເວົ້າ­ພຽງເທົ່ານັ້ນ ປ້າ­ຄູຍັງໄດ້­ຄາດໂທດໃຫ້ເຂົາ­ຕ້ອງໄດ້ໄປອະ­ນາໄມຫ້ອງ­ນໍ້າເວລາເລີກຫຼິ້ນ­ອີກ­ນໍາ.
ຕອນເລີກຫຼິ້ນ ແທນ­ທີ່ຈະ­ໄດ້ຫຼິ້ນເຕັ້ນ­ຢາງ ຫຼືຫຼິ້ນ­ໝາກໄລ່­ນໍາ­ໝູ່, ເຂົາ­ຕ້ອງໄດ້ຕັກ­ນໍ້າ­ຈາກອ່າງໃຫຍ່­ມາອະ­ນາໄມຫ້ອງ­ນໍ້າ­ທີ່­ມີກິ່ນ­ບໍ່ຄ່ອຍສະ­ຖາ­ພອນ­ປານໃດ. ໝູ່ຫຼາຍ­ຄົນ­ພາກັນ­ລັກ­ຫົວຂວັນ­ທີ່ເຂົາ­ຖືກ­ລົງໂທດແບບ­ນັ້ນ... ເຂົາ­ຮູ້­ສຶກ­ອິດ­ສາບັນ­ດາ­ໝູ່ເດັກນ້ອຍເຫຼົ່ານັ້ນ­ທີ່­ມີຄວາມມ່ວນ­ຊື່ນໃນ­ການ­ມາໂຮງ­ຮຽນ ຊຶ່ງ­ກົງ­ກັນຂ້າມ­ກັບເຂົາ­ທີ່­ມາໂຮງ­ຮຽນດ້ວຍ­ຄວາມ­ຈໍາໃຈ... ຫາກເຂົາຕັ້ງໃຈຮຽນມາແຕ່ ປ.1 ບໍ່ເອົາການຫຼິ້ນເປັນໃຫຍ່ ເຂົາກໍຄົງບໍ່ຕ້ອງຕົກຢູ່ໃນສະພາບແບບນີ້...
ມີມື້­ໜຶ່ງ ປຶ້ມ­ບົດ­ຝຶກ­ຫັດ­ວິຊາ­ຄະ­ນິດ­ສາດເສຍ, ເຂົາ­ພະ­ຍາຍາມ­ຊອກ­ຈົນ­ທົ່ວແລ້ວກໍບໍ່ເຫັນ ຈຶ່ງເຮັດໃຈແຂງຍ່າງໄປຫາ­ປ້າ ແລະ­ບອກ­ຄວາມ­ຈິງໃຫ້ເພິ່ນ­ຮູ້. ພໍແຕ່ໄດ້­ຍິນແນວນັ້ນ ປ້າກໍເປັນ­ຟືນເປັນໄຟຂຶ້ນ.
“ຈັ່ງແມ່ນ­ມັນວົນ­ມັນ­ວາຍ. ມີເລື່ອງ­ມີລາວໃຫ້­ກູໄດ້ເສຍເງິນຕະ­ຫຼອດ. ຈັກ­ຊິມາ­ຢູ່ໃນເມືອງໃນ­ວຽງເຮັດຫຍັງ, ຄົນ­ບໍ່­ມີຫົວສະ­ໝອງ­ໝິ່? ຢູ່ບ້ານ­ນອກ­ຂອກຄະ­ເມໄຖໄຮ່ໄຖນານໍາກົ້ນ­ຄວາຍ­ພຸ້ນ­ຍັງ­ຊິດີກວ່າ!” ສຽງຮ້າຍ­ຂອງປ້າ ເຮັດໃຫ້­ລຸງຕ້ອງ­ມາ­ຂວາງ ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ເມຍ­ຂອງເພິ່ນເວົ້າໄປຫຼາຍ­ກວ່ານີ້.
“ເຈົ້າກໍໂພດ­ດອກ, ດ້າມຫຼານ­ຜູ້­ດຽວມາເພິ່ງ­ພາອາໄສນໍາ ກໍຊິລ້ຽງເຂົາບໍ່ໄດ້ຫວາ?” ລຸງເວົ້າແດກໃສ່ໜ້າ­ຜູ້ເປັນເມຍ ແລ້ວຈົກເງິນໃນ­ຖົງໂສ້ງ­ຕົນເອງ­ຍື່ນໃຫ້ແອວຽງ­ຊຶ່ງ­ຢືນໂຕແຂງ­ປານ­ນໍ້າກ້ອນ...

ຄືນມື້ນັ້ນ ເຂົານອນຄິດຮອດບ້ານ, ຄິດຮອດສາຍນໍ້າງື່ມທີ່ເຂົາເຄີຍລອຍຫຼິ້ນນໍາໝູ່ເດັກນ້ອຍ. ຄິດຮອດຄວາຍບັກເຖິກທີ່ເຂົາເຄີຍຂີ່ຫຼັງພາໄປກິນຫຍ້າ... ຄິດຮອດແອຈັນນ້ອງຊາຍຜູ້ທີ່ມັກກໍ່ເລື່ອງຜິດກັນກັບເຂົາເປັນປະຈຳ... ຄິດຮອດແຮງທີ່ສຸດກໍແມ່ນແມ່ຜູ້ທີ່ລ້ຽງເຂົາດ້ວຍຝາມືແລະໄມ້ແສ້... ນໍ້າຕາແຫ່ງຄວາມຄິດຮອດໄຫຼອອກມາຢ່າງບໍ່ຂາດສາຍ ຈົນມ້ອຍຫຼັບໄປຍາມໃດກໍບໍ່ຮູ້...
ຕື່ນຊວາດຂຶ້ນມາ ຮູ້ສຶກອອກຮ້ອນໄປທົ່ວຮ່າງຄີງ, ວ່າຈະລຸກຂຶ້ນຈາກບ່ອນແຕ່ກໍລຸກບໍ່ຂຶ້ນ ຮູ້ສຶກໜັກໂຕໜັກຄີງແບບບໍ່ເຄີຍເປັນມາກ່ອນ. ລຸງເຫັນອາການຂອງຫຼານໜັກຄືແນວນັ້ນ ຈຶ່ງນຳໂຕໄປຄລີນິກໃກ້ເຮືອນ. ເມື່ອໝໍກວດແລ້ວ ເພິ່ນກໍວາງຢາໃຫ້ເມືອກິນ. ຕອນຂາກັບ ຍ່າງຜ່ານໜ້າປ້າຜູ້ເຮັດໜ້າເບ້ເຍ້ຢູ່ຕໍ່ໜ້າໝໍ້ເຝີແລ້ວ ຍິ່ງເຮັດໃຫ້ຫົວເຂົ່າຂອງເຂົາອ່ອນລົງຈົນລຸງຕ້ອງໄດ້ໂຊມເຂົ້າບ່ອນນອນ.
ລຸງບັງຄັບໃຫ້ເຂົາຕ້ອງກິນເຂົ້າ ແລະຢາຕາມທີ່ໝໍສັ່ງ... ຮອດຕອນບ່າຍລຸງຈຶ່ງໄປການ ແຕ່ກໍບໍ່ລືມສັ່ງໃຫ້ຜູ້ເປັນເມຍເຂົ້າໄປເບິ່ງຫຼານແທນແດ່... ແຕ່ເພິ່ນຜູ້ນີ້ກໍເຮັດຫູໜວກກິນຟານ ທັງໆທີ່ກາຍຍາມແຂກຄົນມາກິນເຝີແລ້ວ.
ອາການໄຂ້ຮູ້ສຶກວ່າສວ່າງໄປແດ່ແລ້ວ. ຄວາມກົດດັນຂອງສະພາບໃນຄອບຄົວຂອງລຸງ ປະກອບໃສ່ສະພາບການຮຽນ ແລະຄວາມຄິດຮອດບ້ານຢ່າງແຮງ... ແອວຽງຕັດສິນໃຈຫຼອຍອອກໄປທາງຫຼັງເຮືອນທັງໆທີ່ສາຍຝົນຍາມເດືອນສິບທັ່ງເທລົງມາປານຖັງນໍ້າແຕກ...
ລຸງກັບມາເຮືອນກ່ອນໂມງເລີກການ ຍ້ອນຄວາມເປັນຫ່ວງຫຼານ, ແຕ່ເມື່ອເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງ ເຫັນແຕ່ບ່ອນເປົ່າ ຊອກທົ່ວເຮືອນກໍບໍ່ເຫັນ. ຖາມໃຜ ກໍບໍ່ມີໃຜຮູ້. ສ່ວນເມຍຂອງລຸງນັ້ນກໍເຮັດຄືທອງບໍ່ຮູ້ຮ້ອນ... ລຸງຟ້າວໂທລະສັບໄປຫາກອງຫຼອນແລະຕຳຫຼວດບ້ານໃຫ້ຕິດຕາມຊອກຫາຊ່ອຍ...
ເຄິ່ງຊົ່ວໂມງຕໍ່ມາ ກອງຫຼອນປະຈໍາບ້ານສອງຄົນກໍໄດ້ນໍາເອົາໂຕຂອງແອວຽງທີ່ອ່ອນແອ້ກແລກເຂົ້າມາໃນຮ້ານເຝີ... ລຸງຟ້າວໂຊມເອົາຮ່າງຫຼານທີ່ຮ້ອນປານໄຟເຂົ້າໄປຍັງບ່ອນ, ປ່ຽນເສື້ອຜ້າໃຫ້ໃໝ່... ເອົາຖົງນໍ້າເຢັນມາໂພະໃສ່ໜ້າຜາກ... ແອວຽງສັ່ນໜາວຢູ່ທົດໆ ຈົນລຸງຕ້ອງໄດ້ເອົາຖົງນໍ້າເຢັນອອກ ແລ້ວເອົາຜ້າຫົ່ມມາຄຸມໃຫ້ຜູ້ເປັນຫຼານແທນ. ສຽງເຫຼີໃຫຼອອກຈາກປາກຂອງແອວຽງພ້ອມກັບອາການດິ້ນດ່າວ ເຮັດໃຫ້ລຸງຜູ້ງົມຢູ່ທາງຂ້າງເຖິງກັບນໍ້າຕາຫຼໍ່ໜ່ວຍ...
“ແມ່! ແມ່ຢ່າຕີລູກ! ລູກຊິບໍ່ດື້ອີກແລ້ວ! ລູກຊິຟັງຄວາມແມ່!”

ເຫັນວ່າອາການຂອງຫຼານບໍ່ເປັນທີ່ໄວ້ໃຈເສຍແລ້ວ ລຸງຈຶ່ງຟ້າວຫອບເອົາຫຼານຂຶ້ນລົດກົງໄປຍັງໂຮງໝໍມະໂຫສົດ ພ້ອມທັງສົ່ງຂ່າວໄປຫາຜູ້ເປັນນ້ອງສາວຢູ່ບ້ານພ້າວນໍາໄທບ້ານທີ່ມາຂາຍເຄື່ອງຢູ່ຕະຫຼາດຂົວດິນ...
ຫຼັງຈາກທ່ານໝໍໃຫຍ່ກວດເບິ່ງອາການຄັກແນ່ແລ້ວ ຈຶ່ງລົງມະຕິພະຍາດວ່າເປັນພະຍາດໄຂ້ເລືອດອອກ ຕ້ອງໄດ້ພັກປິ່ນປົວຢູ່ໂຮງໝໍ ເພື່ອໃຫ້ທ່ານໝໍຕິດຕາມອາການ...
ມື້ຕໍ່ມາ ຂະນະທີ່ລຸງພວມສົນທະນາກັບທ່ານໝໍໃຫຍ່ຢູ່ນັ້ນ ແມ່ຂອງແອວຽງກໍເຂົ້າມາໃນຫ້ອງ ແລ່ນຫຼູບໃສ່ລູກຊາຍກົກທີ່ພວມນອນໄຮ້ສະຕິຢູ່ເທິງຕຽງຊຶ່ງມີຖົງນໍ້າເກືອຫ້ອຍຢູ່ທາງຂ້າງ.
“ໂອ້ຍ! ລູກຮັກຂອງແມ່ເອີຍ! ແມ່ບໍ່ຄວນປ່ອຍໃຫ້ລູກມາເຈັບມາເປັນຄືແນວນີ້ເລີຍ!” ແມ່ທັງເວົ້າທັງໄຫ້ປານໃຈຊິຂາດ... ສ່ວນຫູຂອງແມ່ກໍໄດ້ຍິນສຽງໃຫຼຄາງອອກຈາກປາກຜູ້ເປັນລູກວ່າ:
“ແມ່ເອີຍ! ລູກຢາກເມືອບ້ານ!”

ເລົ່າມາຮອດນີ້ ລຸງອ່ອນສີກໍຖອນຫາຍໃຈເຮືືອກບາດໜຶ່ງ ແລ້ວກ່າວຂຶ້ນວ່າ:
"ຄັນແມ່ນລຸງຕັດສິນໃຈບໍ່ເມືອບ້ານ ແລະອົດທົນຮ່ຳຮຽນຢູ່ວຽງຕໍ່, ບາງທີລຸງກໍຄືຊິບໍ່ຕ້ອງອອກແຮງງານໜັກຄືຊູ່ມື້ນີ້." ລຸງຢຸດເວົ້າຄາວໜຶ່ງ ພ້ອມທັງຍົກເອົາຈອກນ້ຳເຢັນຂຶ້ນດື່ມ ແລະເວົ້າຕໍ່ວ່າ:
"ພວກຫຼານຖືວ່າໂຊກດີທີ່ເກີດມາພຽບພ້ອມໄປທຸກຢ່າງ, ຂໍໃຫ້ຕັ້ງໃຈຮຽນໃຫ້ສູງໆເດີ. ຄັນບໍ່ຊັ້ນກໍຈະຕົກຢູ່ໃນສະພາບຄືລຸງນີ້ລະ!" ເວົ້າສຸດ ລາວກົ້ມຕິດຈັກຕັດຫຍ້າ ແລ້ວຍົກຂຶ້ນພາຍໃສ່ບ່າ ສືບຕໍ່ຕັດຫຍ້າທີ່ເຫຼືອໜ້ອຍໜຶ່ງຢູ່ທາງແຈໃກ້ກັບສຸມກ້ວຍ...

No comments:

Post a Comment