Saturday, 27 April 2013

ຈັ່ງແມ່ນມັນຄັກ!!!

Tuesday, 16 April 2013

Savannakhet-Laobao High-Speed Railway: Financing Secured

12/04/2013 J&C

High Speed Rail From Savannakhet To Vietnam border

Giant Consolidated Limited has received US$5 billion of financial assistance from a New Zealand financial institute Rich Banco Berhad to fulfill the construction of a 220km high-speed railway, connecting Savannakhet province with Laobao on Lao-Vietnamese border.

The US$5-billion Fund Syndication Agreement signing ceremony for the Savannakhet-Laobao Railway Project was held in Vientiane on April 10.

The signatories to the document were representative of the Rich Banco Berhad, Mr. Gilbert Hung Ho Kuen, and Chairman of the Giant Consolidated Limited, Mr. Mohammad Fadzwi in the witnesses of British Ambassador to Laos, Mr. Philip Malone, and relevant officials of both sides.

The railway project is designed to facilitate the transport in Laos and reduce logistic cost for freight forwarding companies. Mr. Mohammad said the construction of Savannakhet-Laobao high-speed railway will help turn landlocked Laos into a land-link country.

This railway is to create better opportunity for trade and goods transport system and reduce transport time, Mr. Mohammad added. Savannakhet is located on the East-West Corridor linking Thailand, Laos and Vietnam.

Main component of the corridor is the Lao-Thai Friendship Bridge between Savannakhet and Moukdahan ( Thailand) and Road No. 9 in Savannakhet.

Source: KPL

Sunday, 14 April 2013

ការប្រារព្ធពិធីបុណ្យចូលឆ្នាំរបស់ជនជាតិឡាវនៅស្ទឹងត្រែងនិងរតនគិរី

ដោយ រដ្ឋា វិសាល

2013-04-14

ស្ដាប់ ឬ ទាញយកសំឡេង

រូបសំណាកនៅផ្លូវចូលក្រុងស្ទឹងត្រែង

Photo courtesy of Wikipedia

ប្រជាពលរដ្ឋជាជនជាតិឡាវ មួយចំនួន បានមករស់នៅប្រទេសកម្ពុជា យើងតាំងពីសម័យអាណានិគមនិយមបារាំង មក។ រហូតបច្ចុប្បន្ន ជនជាតិឡាវ ទាំងនោះបានបង្កើតកូនចៅច្រើនជំនាន់ និងរស់នៅប្រទេសកម្ពុជា ជាទីកំណើតរបស់ខ្លួន ជាពិសេសជនជាតិឡាវ នៅខេត្តស្ទឹងត្រែង និងខេត្តរតនគិរី។

ជនជាតិឡាវ កំណើតខ្មែរទាំងនោះ តែងប្រារព្ធពិធីបុណ្យចូលឆ្នាំប្រពៃណីស្របគ្នា និងពលរដ្ឋខ្មែរដែរ។ តើប្រជាពលរដ្ឋជនជាតិឡាវ ទាំងនោះមានប្រពៃណីចូលឆ្នាំបែបណាខ្លះ?

ខេត្តស្ទឹងត្រែង និងខេត្តរតនគិរី មានព្រំប្រទល់ជាប់នឹងប្រទេសឡាវ។ ប្រជាពលរដ្ឋជនជាតិឡាវ មួយចំនួន បានមករស់នៅតំបន់នោះតាំងពីទសវត្សឆ្នាំ១៩៤០ រហូតមក។ នៅផ្នែកខ្លះនៃស្រុក ឬឃុំមួយចំនួននៃខេត្តទាំងពីរ បានក្លាយជាទឹកដីកំណើតរបស់ជនជាតិឡាវ ទាំងនោះច្រើនជំនាន់ ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែប្រើប្រាស់ភាសាឡាវ ស្ទើរ ១០០% នៅក្នុងជីវភាពរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ។

ជនជាតិឡាវ កំណើតខ្មែរក្រៅពីប្រកាន់ខ្ជាប់និយាយភាសាឡាវ ពួកគេបានប្រកាន់ប្រពៃណីបុណ្យចូលឆ្នាំចាប់ពីថ្ងៃទី១៤ ខែមេសា រៀងរាល់ឆ្នាំដូចពលរដ្ឋខ្មែរ ប៉ុន្តែនៅតាមភូមិ ឃុំខ្លះ ដែលមានពលរដ្ឋឡាវ រស់នៅ គេនាំគ្នាប្រារព្ធពិធីចូលឆ្នាំមានរយៈពេលមួយសប្ដាហ៍ទើបបញ្ចប់។

អតីតអាចារ្យវត្តស្រែគរ ឃុំស្រែគរ ស្រុកសេសាន ខេត្តស្ទឹងត្រែង លោក សៀក មេគង្គ មានប្រសាសន៍បញ្ជាក់ថា ពិធីបុណ្យចូលឆ្នាំរបស់ជនជាតិឡាវ កំណើតខ្មែរមានលក្ខណៈដូចគ្នាច្រើនទៅនឹងប្រពៃណីចូលឆ្នាំរបស់ពលរដ្ឋខ្មែរដែរ។ អ្នកភូមិនាំគ្នាវេចអន្សម យកចង្ហាន់ទៅវត្ត ស្រង់ព្រះ ស្រង់ទឹកជូនឪពុកម្តាយចាស់ទុំ ពិធីពួនភ្នំខ្សាច់ ពិធីហែផ្កាប្រមូលបច្ច័យប្រគេនព្រះសង្ឃ ការលេងល្បែងប្រជាប្រិយ បោះអង្គញ់ ចោលឈូង និងការលេងលាបម្សៅ ឬលាបធ្យូងជាដើម។ លោកបន្តថា រហូតបច្ចុប្បន្ន នៅតាមភូមិឃុំខ្លះ បានបោះបង់ប្រពៃណីស្រង់ទឹកជូនចាស់ៗ ឬការលេងល្បែងប្រជាប្រិយ ហើយនិយមរាំលេងមានតន្ត្រី ឬចាក់ភ្លេងរាំតាមបែបសម័យ៖ «ឃុំស្រែគរ ពួកខ្ញុំ ៧ថ្ងៃនោះ គេហែដាក់ផ្កាលុយស្រែគរមួយ ស្រែគរពីរ ដើម្បីប្រមូលថវិកាចូលវត្ត ចាប់ពីចុងភូមិរហូតដល់វត្ត ហើយគេហែប្រជែងគ្នា»។

ចំណែកប្រជាពលរដ្ឋឡាវ កំណើតខ្មែររស់នៅភូមិប៉ុង ឃុំវ៉ឺនសៃ ស្រុកវ៉ឺនសៃ ខេត្តរតនគិរី អ្នកស្រី ហ្វយ សុត បានកត់សម្គាល់ដែរថា ពលរដ្ឋខ្មែរកំណើតឡាវ មានប្រពៃណីទទួលទេវតាថ្មីដូចពលរដ្ឋខ្មែរដែរ គឺនៅតាមផ្ទះរៀងៗខ្លួន មិនថាអ្នកមានអ្នកក្រទេ ប្រជាពលរដ្ឋបានរៀបចំតុដាក់ផ្លែឈើនំអន្សម ភេសជ្ជៈ ផ្កា និងដុតទៀនធូបទទួលទេវតាថ្មី ទៅតាមកម្រិតធនធានទ្រព្យសម្បត្តិដែលពួកគេអាចទិញសម្រាប់ចូលរួមទទួលទេវតាឆ្នាំថ្មី។ អ្នកស្រីបន្តថា អ្វីដែលគួរឲ្យកត់សម្គាល់ គឺនាពេលបច្ចុប្បន្ន ពលរដ្ឋឡាវ កំណើតខ្មែរភាគច្រើន បានបោះបង់ប្រពៃណីលេងល្បែងប្រជាប្រិយ ហើយនិយមជួបជុំគ្នាផឹកស៊ីជាក្រុមៗ ឬលេងល្បែងស៊ីសងនៅពេលបុណ្យចូលឆ្នាំវិញ៖ «ប៉ុន្មានឆ្នាំមកហ្នឹង បោះបង់ច្រើនណាស់ សង្គមចាស់ យើងណា! កាលមុនយើងមានទាញព្រ័ត្រ លាក់កន្សែង ខ្លែងស៊ីកូនមាន់ ហើយអង្គញ់បោះឈូង។ ប្រពៃណីកាលមុន មិនសូវផឹកស៊ីទេ។ឥឡូវ អត់មែនអ៊ីចឹងទេ តាំងពីថ្ងៃគេលេងគេផឹកៗគ្មានបានលេងសើចទេ សុទ្ធតែផឹករហូត»។

អតីតប្រធានមន្ទីរព័ត៌មានខេត្តរតនគិរី លោក អឿង សារិ ដែលមានកំណើតជនជាតិឡាវ មួយរូបដែរ មានប្រសាសន៍បញ្ជាក់ថា នៅតំបន់មួយចំនួននៃស្រុកលំផាត់ ប្រជាពលរដ្ឋជនជាតិឡាវរស់នៅតំបន់នោះមានប្រពៃណីចូលឆ្នាំប្លែកខ្លះពីពលរដ្ឋខ្មែរ គឺប្រពៃណីយកអំបោះចងដៃសុំសេចក្តីសុខសប្បាយគ្រប់ក្រុមគ្រួសារ នៅតាមភូមិ និងប្រពៃណីនាំគ្នាទៅកាច់ផ្កាព្រៃហែប្រមូលប្រាក់ប្រគេនព្រះសង្ឃ និងថ្វាយព្រះក្នុងវត្ត។ លោកបន្តថា ប្រជាពលរដ្ឋកំណើតឡាវ ក៏ជាអ្នកប្រកាន់ខ្ជាប់ជំនឿជាមួយព្រះពុទ្ធសាសនា ដូចពលរដ្ឋខ្មែរដែរ ហេតុនេះពិធីបុណ្យចូលឆ្នាំរបស់ជនជាតិឡាវ នៅកម្ពុជា បានផ្សារភ្ជាប់ជាមួយវត្តអារាម និងព្រះសង្ឃ៖ «ថ្ងៃទីពីរហ្នឹង គឺគេដើរចងដៃតាមផ្ទះគ្រប់ផ្ទះទាំងអស់ ចងដៃមានសិរីសួស្តីចូលឆ្នាំថ្មី ហើយនៅថ្ងៃទីបី គេនាំគ្នាទៅបេះផ្កាព្រៃចង ហើយមានផ្កាមានលុយដើរហែ ហើយប្រជាពលរដ្ឋគេចូលរួមបុណ្យទានហ្នឹង យកមកប្រគេនដល់ព្រះសង្ឃ»។

ប្រធានមន្ទីរវប្បធម៌ខេត្តរតនគិរី លោក អ៊ួង ស្រេង មានប្រសាសន៍បញ្ជាក់ដែរថា ជនជាតិឡាវ ក៏ដូចជនជាតិខ្មែរដែរ គឺបុព្វបុរសពីសម័យមុនបានបន្សល់វប្បធម៌ទំនៀមទម្លាប់ល្អសម្រាប់ប្រជាពលរដ្ឋប្រតិបត្តិ និងលេងកម្សាន្តនៅថ្ងៃបុណ្យចូលឆ្នាំ។ លោកបន្តថា ថ្វីត្បិតមានប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរឡាវខ្លះបានបោះបង់ប្រពៃណីល្អក្តី ក៏រាជរដ្ឋាភិបាល ជាពិសេសក្រសួងវប្បធម៌ នៅតែយកចិត្តទុកដាក់អប់រំផ្សព្វផ្សាយឲ្យប្រជាពលរដ្ឋបន្តរៀបចំបុណ្យចូលឆ្នាំ ដោយផ្សារភ្ជាប់ជាមួយវប្បធម៌ និងប្រពៃណីបម្រើឲ្យផលប្រយោជន៍សង្គម៖ «ឥឡូវនេះ ខ្ញុំបានចាត់តាំងកម្លាំងមានរៀបចំភ្លេងប្រពៃណី មានរៀបចំអង្គញ់ រៀបចំឈូងឲ្យពួកខ្ញុំចុះទៅលេងនៅតាមតំបន់រមណីយដ្ឋាន ដើម្បីឲ្យបងប្អូនយើងគាត់បានលេងសប្បាយជាមួយគ្នាឲ្យដឹងពីរបាំប្រពៃណីរបស់ខ្មែរយើង»។

ព្រះមេគណខេត្តរតនគិរី ព្រះនាម ជិន ប៉ៃ មានពុទ្ធដីកាថា ប្រទេសដែលប្រារព្ធពិធីបុណ្យចូលឆ្នាំស្របគ្នានឹងប្រទេសកម្ពុជា គឺមានប្រទេសឡាវ និងប្រទេសថៃ ប៉ុន្តែអ្វីដែលព្រះអង្គកត់សម្គាល់ មិនថាប្រជាពលរដ្ឋឡាវ ថៃ ឬខ្មែរ ទេ ជាពិសេសយុវវ័យមួយចំនួនសម័យបច្ចុប្បន្ន បាននាំគ្នាបោះបង់ប្រពៃណីល្អរបស់សង្គមជាតិ ហើយចាប់យកវប្បធម៌មិនប្រសើរសម្រាប់ការកម្សាន្តសប្បាយនៅក្នុងពិធីបុណ្យចូលឆ្នាំ។ ព្រះអង្គអំពាវនាវឲ្យពលរដ្ឋនាំគ្នាប្រារព្ធពិធីបុណ្យចូលឆ្នាំជាមួយប្រពៃណីល្អៗ ដើម្បីរឹតចំណងសាមគ្គីភាព មិត្តភាព សុវត្ថិភាព និងថែរក្សាវប្បធម៌ជាតិ៖ «ពរ ចង់បានអ៊ីចឹងហើយ ចង់ឲ្យមកលេងនៅវត្តលេងឈូង ទាត់សី ទាញព្រ័ត្រសប្បាយក្នុងវត្តដូចពីដើមហ្នឹងណា!»។

នៅខេត្តស្ទឹងត្រែង មានប្រជាពលរដ្ឋឡាវ កំណើតខ្មែរ រស់នៅប្រមាណ ៥០% នៃពលរដ្ឋក្នុងខេត្តសរុប។ ចំណែកនៅខេត្តរតនគិរី មានជនជាតិឡាវ កំណើតខ្មែរ ប្រមាណតែ ២០% ទៅ ៣០% នៃពលរដ្ឋសរុបក្នុងខេត្ត៕

Source: http://www.rfa.org/khmer/news/culture/new-year-of-lao-people-in-steungstreng-and-rattankiri-04142013042248.html

Tuesday, 9 April 2013

ຫວນຄືນໄວເດັກ

ដោយ Sengfa Hola (កំណត់ត្រា) ថ្ងៃ ពុធ, ខែ មិថុនា 1, 2011 ម៉ោង 7:38ព្រឹក

ສຸກສັນວັນເດັກ ວັນທີ 1 ມິຖຸນາ 2011

ເພື່ອຫວນຄືນໄວເດັກ ຂ້າພະເຈົ້າຂໍມອບເລື່ອງສັ້ນໆໃຫ້ແດ່ບັນດາເພື່ອນ, ນ້ອງໆນຸ່ງໆ ແລະລູກໆຫຼານໆ...

ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຈຳໄດ້ສະໄໝເມື່ອຍາມເຍົາໄວ ມັກຈະເຫັນພໍ່ນັ່ງອ່ານໜັງສືພິມຢູ່ໂຕະເຮັດວຽກຂອງເພິ່ນ. ເວລາໃດທີ່ເພິ່ນວາງໜັງສືພິມລົງໂຕະແລະຍ່າງໄປບ່ອນອື່ນແລ້ວ ຂ້າພະເຈົ້າກໍຈະຮີບຟ້າວເອົາໜັງສືພິມນັ້ນມາເບິ່ງດ້ວຍຄວາມຢາກຮູ້ວ່າ ເປັນຫຍັງພໍ່ຈຶ່ງຕ້ອງເສຍເວລານໍາການເອົາໜ້າຈຸໃສ່ເຈ້ຍແຜ່ນໃຫຍ່ໆເປັນເວລາເກືອບເປັນເວລາດົນໆໂດຍບໍ່ເໜັງບໍ່ຕີງ ຊ່າງເປັນໜ້າງຶດງໍ້ອັດສະຈັນແທ້ໆ!

ຂ້າພະເຈົ້າເອົາເຈ້ຍແຜ່ນໃຫຍ່ທີ່ມີແປດໜ້ານັ້ນມາເບິ່ງ ເຫັນແຕ່ໂຕມະງັອງມະແງັງລຽນຊາບລາບເປັນແຖວປານກັບໂຕມົດດຳແຫ່ຂະບວນເຂົ້າໄປໃນຮູ… ໄຄແຕ່ຮູບຖ່າຍຂາວດຳທີ່ປະກອບໃນໜ້າເຈ້ຍນັ້ນ ເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າເຂົ້າໃຈຄວາມໝາຍໄດ້ ບາງຮູບກໍເຫັນມີແຕ່ສອງຄົນນັ່ງຫັນໜ້າລົມກັນ, ບາງຮູບກໍເປັນຮູບຂະບວນການເຄື່ອນໄຫວອອກແຮງງານຂອງພວກຊາວໜຸ່ມ… ຮູບທີ່ຂ້າພະເຈົ້າມັກເບິ່ງໃນເວລານັ້ນ ກໍມີແຕ່ຮູບກາຕູນໜ້າສຸດທ້າຍ. ເຖິງແມ່ນຈະມີໂຕມະງ້ອງມະແງ້ງໃນວົງອ້ອມເທິງຫົວຂອງຮູບຄົນທີ່ແຕ້ມຄ້າຍຄືກັບໂຕກາຕູນທີ່ເຄີຍເບິ່ງໃນຮູບເງົາ ແຕ່ກໍເຂົ້າໃຈຄວາມໝາຍຂອງຮູບໄດ້ສ່ວນໃດສ່ວນໜຶ່ງ.

“ພໍ່ຊິສົ່ງລູກໄປເຂົ້າໂຮງຮຽນອະນຸບານເດີ!” ພໍ່ບອກຫລັງຈາກຂ້າພະເຈົ້າອາຍຸກ້າວເຂົ້າປີທີສີ່ຂອງການມີຊີວິດຢູ່ບົນໜ້າໂລກນີ້.

ຂ້າພະເຈົ້າຂັດຂ້ອງ ເພາະເຄີຍຢູ່ແຕ່ເຮືອນ ບໍ່ຢາກໄປໂຮງຮຽນ. ແຕ່ກໍຂັດຂືນບໍ່ໄດ້ ຈຳຕ້ອງໄປດ້ວຍຈິດໃຈຍັງອາວອນນຳການຫລິ້ນຂອງເຮືອນນ້ອຍກັບນ້ອງຊາຍຜູ້ຖັດຂ້າພະເຈົ້າ.

ແຕ່ລະມື້ ຈະມີລົດຂອງໂຮງຮຽນມາຮັບເອົາແຕ່ເຊົ້າ. ຊົ່ວຂ້າພະເຈົ້າຊິໄດ້ຂຶ້ນລົດ ພໍ່ກັບແມ່ຕະຫລອດຮອດນ້າບ່າວຕ້ອງພາກັນຊອກຈົນເຫື່ອແຕກເຫື່ອແຕນ ເພາະຂ້າພະເຈົ້າແລ່ນໄປລີ້ຍ້ອນບໍ່ຢາກໄປໂຮງຮຽນ. ມື້ໃດ ແມ່ອອຍຖືກໃຈ ກໍຈະໄປໂຮງຮຽນໂດຍດີ. ມີໄລຍະໜຶ່ງ ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າ ການໄປໂຮງຮຽນບໍ່ຄ່ອຍມ່ວນປານໃດ ເພາະມີແຕ່ຫລິ້ນ ບໍ່ເຫັນຊິໄດ້ຮຽນໜັງສືຄືພໍ່ວ່າ. ສ່ວນຫລາຍຮ້ອງເພງ ຫລິ້ນເກມໝາກເສືອກິນໝູ ຫລືບໍ່ກໍຫລິ້ນໝາກ ‘ລູລີລູລີເຂົ້າສານ ນົມຍານນົມຍານເຂົ້າເປືອກ ເດັກນ້ອຍໆຕາເຫລືອກຕານລານ ກະດານສອງແຜ່ນແລ່ນເຂົ້າຫຸບ’… ມັນກໍມ່ວນດີຢູ່ດອກ ແຕ່ຊັງໝູ່ກວນຫັ້ນຕິ… ມີເທື່ອໜຶ່ງແມ່ໃສ່ເສື້ອແບບເສື້ອຄຸມຊາມຸໄລຍີ່ປຸ່ນໃຫ້ ເປັນເສື້ອຄຸມສີແດງຈຸດດຳ ມີສາຍເຊືອກສອດຮັດຮອບແອວຄັກແນ່. ມື້ນັ້ນ ພວກໝູ່ເດັກນ້ອຍຈອມກວນສອງສາມຄົນ ໃນເວລາເລີກຫລິ້ນຊຶ່ງໄກຕາສາວຄູ. ພວກເຂົາໄດ້ແລ່ນເຂົ້າມາໃກ້ໆ ແລ້ວຮ້ອງໃສ່ວ່າ “ເອ! ບັກນີ້ໃສ່ກະໂປງ ເບິ່ງດຸ໊! ມີຈີ່ໂໝະບໍ່?” ບໍ່ເວົ້າລ້າພວກເຂົາພາກັນກຸມຮື້ຕີນເສື້ອຄຸມຂຶ້ນ. ຈັ່ງແມ່ນຂ້າພະເຈົ້າອັບອາຍຂາຍໜ້າ ພໍຢາກມຸດດິນແກ່ນຕາຍພຸ້ນລະ! ເພາະແມ່ລືມເອົາສະຫລິບໃຫ້ນຸ່ງນຳ. ຂ້າພະເຈົ້າຟ້າວປັດມືພວກເຂົາອອກ ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ພວກເດັກນ້ອຍແມ່ຍິງທີ່ຢືນຫລິ້ນໃກ້ໆນັ້ນເຫັນຂອງດີ… ທັງປ້ອງກັນຕົນເອງ ແລະກໍເບະປາກສະອື້ນໄຫ້ ຈົນສາວຄູປະຈຳຫ້ອງຟ້າວແລ່ນມາຊ່ອຍແລະອອຍໃຫ້ເຊົາໄຫ້.

ຕັ້ງແຕ່ມື້ນັ້ນມາ ເສື້ອຄຸມຊາມູໄລຍີ່ປຸ່ນກໍຖືກປະຕິເສດຈາກຂ້າພະເຈົ້າ ແມ່ກໍໄດ້ແຕ່ຫົວປົນອີ່ຕົນລູກຊາຍກົກຂອງເພິ່ນ ພ້ອມທັງບອກວ່າ “ໃສ່ແຕ່ຢູ່ເຮືອນ ບໍ່ຕ້ອງໃສ່ໄປໂຮງຮຽນອີກເດີ!”

ສຸກສັນວັນເກີດ

ដោយ Sengfa Hola (កំណត់ត្រា) ថ្ងៃ ពុធ, August 8, 2012 ម៉ោង 9:21ល្ងាច

ເວລາຜ່ານໄປ ໄວປານມີປີກບິນ ບໍ່ພໍຄາວອາຍຸຂອງຫວານໃຈກໍກ້າວເຂົ້າສູ່ເລກທີ 14 ແລ້ວ. ມື້ນີ້ແມ່ນມື້ຄົບຮອບວັນເກີດຂອງນາງພໍດີ. ພໍ່ກັບແມ່ໄດ້ຈັດງານວັນເກີດໃຫ້ແກ່ນາງໂດຍເຊື້ອເຊີນຍາດພີ່ນ້ອງ ແລະໝູ່ຄູ່ໃກ້ຄຽງເຂົ້າຮ່ວມ. ການກະກຽມງານສະຫຼອງວັນເກີດ ແມ່ນເລີ່ມມາຕັ້ງແຕ່ເຊົ້າ ໂດຍເອື້ອຍສອງຄົນອອກຕະຫຼາດ ຊອກຊື້ຜັກນາງອາງຫຍ້າແລະຊີ້ນໜັງມັງສາມາປຸງເຮັດເປັນອາຫານ ສໍາລັບແຂກຄົນໃນຄໍ່າມື້ນີ້. ສ່ວນນາງກັບພໍ່ແມ່ກໍພາກັນອະນາໄມເຮືອນ ຈັດສະຖານທີ່ໃຫ້ເປັນສະອາດງາມຕາ. ເມື່ອຕາເວັນລັບຂອບຟ້າໄປແລ້ວ ການກະກຽມງານກໍສໍາເລັດເສັດສິ້ນ.

ຫຼັງຈາກຊໍາລະຮ່າງກາຍແລ້ວ ຫວານໃຈກໍແຕ່ງໂຕໂດຍນຸ່ງຊຸດໃໝ່ທີ່ແມ່ຊື້ໃຫ້ເປັນຂອງຂວັນ. ນາງຢືນແຍງຄີງໂຕເອງດ້ວຍດວງໜ້າທີ່ປ່ຽມລົ້ນດ້ວຍຮອຍຍິ້ມແຫ່ງຄວາມ ພູມໃຈຕໍ່ລັດສະໝີຄວາມງາມທີ່ເປັ່ງປະກາຍອອກຈາກເງົາໃນ ແວ່ນແຜ່ນໃຫຍ່. ອີກບໍ່ທໍ່ໃດນາທີ ໝູ່ຄູ່ຂອງນາງກໍຈະເດີນທາງເຂົ້າຮ່ວມສະຫຼອງວັນເກີດຂອງນາງແລ້ວ, ນາງຮູ້ສຶກຕື່ນເຕັ້ນຈົນໄດ້ຍິນສຽງສະທ້ອນຂອງຫົວໃຈ…

ແສງໄຟນິອອນ ສີຂາວນວນສາດສ່ອງໃສ່ດວງໜ້າໃສທີ່ມຸມພິສົບລົ້ນອັ່ງໄປດ້ວຍຮອຍ ຍິ້ມອັນຫວານສົມຊື່ຂອງເຈົ້າຂອງງານວັນເກີດ…

“ສຸກສັນວັນເກີດເດີ, ຫວານ!” ສຽງໃສໆຈາກໝູ່ສະໜິດຜູ້ຊື່ “ດາ” ດັງກ້ອງເຂົ້າຫູ ພ້ອມດ້ວຍຂອງຂວັນຫໍ່ງາມໆຍື່ນໃຫ້ຈາກມືຂອງໝູ່ຮັກຜູ້ຊື່ “ຕ້າ”. ນອກຈາກນັ້ນກໍມີຜູ້ຢິບຜູ້ຍື່ນບໍ່ຈັກວ່າຊອງຂາວ, ຫໍ່ຂອງຂວັນ, ເງິນສົດຈາກຍາດພີ່ນ້ອງແລະໝູ່ອີກຈໍານວນໜຶ່ງ ຈົນນາງຮັບເອົາຄໍາອວຍພອນ ແລະຂອງຂວັນນໍາເກືອບບໍ່ທັນ.

“ກຽມເປົ່າເຄັກເດີ!” ນ້າສາວໃບຜູ້ກະກຽມເຄັກວັນເກີດມາແຕ່ໃນເມືອງບອກຜູ້ເປັນຫຼານ ພ້ອມທັງເອົາໄຟແຊັກໄຕທຽນໄຂສີຈໍານວນ 14 ເຫຼັ້ມ. ບັນດາໝູ່ຄູ່ຮຸ່ນດຽວກັນ ແລະເດັກນ້ອຍທີ່ເປັນລູກຂອງນ້າສາວ ພ້ອມດ້ວຍບັນດາແຂກຜູ້ໃຫຍ່ພາກັນຢືນອ້ອມໂຕະເຄັກ ສົ່ງສຽງອວຍພອນເປັນເພງສຸກສັນວັນເກີດໃນເວີເຊິນພາສາອັງກິດ: “Happy birthday to you… Happy birthday to ຫວານໃຈ”

ເມື່ອສຽງເພງສິ້ນສຸດ ສາວນ້ອຍຫວານໃຈກໍເປົ່າໄຟເທິງທຽນທັງສິບສີ່ເຫຼັ້ມດັບມອດລົງ. ແສງໄຟເຫຼື້ອມມາບໆຈາກກ້ອງຖ່າຍບໍ່ຈັກຈາກແຈໃດຕໍ່ແຈໃດ…

“ຍິ້ມຫວານໆແດ່!” ສຽງນ້າເຂີຍຮ້ອງໃສ່ພ້ອມທັງກົດກ້ອງດັງແກຼັ໊ກ.

“ຖ່າຍເຮົາກັບແມ່ ແດ່!” ຫວານໃຈບອກນ້າເຂີຍ ພ້ອມທັງນໍາເອົາຂອງຂວັນທີ່ໄດ້ໂດຍສະເພາະແມ່ນເງິນແລະ ຊອງຂາວມອບໃຫ້ຜູ້ແມ່. “ນີ້ແມ່ນຂອງຂວັນສໍາລັບແມ່ ເພາະແມ່ເປັນຜູ້ໃຫ້ກໍາເນີດແກ່ຊີວິດຂອງລູກ. ລູກຂໍສະແດງຄວາມຮູ້ບຸນຄຸນຕໍ່ແມ່ ແລະຈະເປັນລູກທີ່ດີຂອງແມ່ຕະຫຼອດໄປ.” ເວົ້າສຸດນາງກໍເຂົ້າໄປໂອບກອດແມ່ດ້ວຍຄວາມຮັກແລະບູຊາ. ແມ່ຮູ້ສຶກເໝືອນມີຫຍັງມາຕັນຢູ່ຮູຄໍ ດວງຕາຮ້ອນວູ່ໆຄືກັບວ່າເຂື່ອນນໍ້າຕາຊິພັງອອກມາ.

ພໍ່ທີ່ຢືນ ຄຽງຂ້າງນັ້ນ ກໍຮູ້ສຶກເຊັ່ນດຽວກັບຜູ້ເປັນແມ່ ແນມເບິ່ງສອງແມ່ລູກໂອບກອດກັນຢ່າງປື້ມໃຈ. ໝູ່ຄູ່ແລະແຂກຄົນທີ່ມາໃນງານຕ່າງກໍຮູ້ສຶກເປັນສີຄ້ອຍໆ ໃຈກັບພາບດັ່ງກ່າວ…

“ແລະນີ້ແມ່ນຂອງຂວັນສໍາລັບພໍ່.” ນາງເອົາພາບແຕ້ມຈາກສີມືຂອງນາງມອບໃຫ້ ແລະເຂົ້າສວມກອດພໍ່ດ້ວຍຄວາມເຄົາລົບຮັກ…

--------------------

ການລໍຄອຍ

ដោយ Sengfa Hola (កំណត់ត្រា) ថ្ងៃ អាទិត្យ, ខែ កុម្ភៈ 17, 2013 ម៉ោង 8:12ល្ងាច

ທ້ອງຟ້າຂອງຄືນນີ້ໃສກະຈ່າງ ດວງຈັນທໍແສງປະກາຍເຈີດຈ້າ ໂດຍມີດາວດວງນ້ອຍນັບລ້ານສົ່ງປະກາຍຍິບຍັບຢູ່ອ້ອມຂ້າງ… ສຸລິຍານັ່ງດີດກິຕ້າຢູ່ພື້ນຫຍ້າ ຂ້າງຫໍພັກດ້ວຍຫົວໃຈລັນຈວນ ຫວນຄະນຶງຫາຍອດດວງໃຈທີ່ບໍ່ໄດ້ພົບໜ້າກັນເປັນເວລາເກືອບສອງອາທິດເຕັມໆ… ດ້ວຍຄວາມຄິດຮອດເກືອບໃຈຈະຂາດ ສຽງສາຍກິຕ້າທັງຫົກທີ່ສັ່ນສະເນືອນເປັນຄື້ນສຽງທໍານອງໂສກ ຟັງແລ້ວເຮັດໃຫ້ຫວນຫາວັນເກົ່າໆທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມປວດລ້າວໃນຫົວໃຈ… ອົດກັ້ນຄວາມເຈັບຢູ່ໃນຊວງເອິກບໍ່ຢູ່ ສຽງໃສໆຈາກຮູຄໍຂອງໜຸ່ມໄວຊາວຖ້ວນ ຖືກລະບາຍອອກມາເປັນບົດເພງປະສານສຽງກິຕ້າ…

+ ຄໍ່າຄືນນັ້ນ..........ອ້າຍສຸດແສນມົ່ນໝອງ

ບໍ່ມີນ້ອງ................ມາຢູ່ຄຽງຊິດໃກ້

ໄດ້ແຕ່ຄອຍ...........ການມາຂອງຍອດດວງໃຈ

ນ້ອງໄປໃສ............ຈຶ່ງໄດ້ລືມຄໍາສັນຍາ

+ ຄໍ່າຄືນນັ້ນ...........ດວງຈັນສິ້ນລັດສະໝີ

ນ້ອງຄົນດີ..............ເປັນຫຍັງຈຶ່ງບໍ່ມາ

ໄດ້ແຕ່ຄອຍ............ໃຈລອຍດ້ວຍຄວາມໂສກາ

ປວດອຸລາ..............ແກ້ວຕາທໍາໄດ້ລົງຄໍ

- ອ້າຍຄອງຖ້າ........ດ້ວຍໃຈແສນທໍລະມານ

ຄິດສົງສານ............ຕົວເອງທີ່ໄດ້ລົງລໍ

ເຝົ້າແຕ່ຝັນ.............ຝັນຫານ້ອງນວນລະອໍ

ລືມແລ້ວບໍ...............ຈໍມໍທີ່ຂຽນຝາກໃຫ້

+ ຄໍ່າຄືນນີ້..............ອ້າຍຄົງມີຄວາມຫວັງ

ບົນເສັ້ນທາງ............ທີ່ພົມດ້ວຍດວງດອກໄມ້

ອ້າຍຈະຄອຍ............ການມາຂອງຍອດດວງໃຈ

ເຖິງຈະນານປານໃດ...ອ້າຍນີ້ກໍຈະຄອຍ…

ພໍແຕ່ສຽງເພງຈົບລົງ ສຽງຕົບມືກໍດັງຕິດຕາມມາ ເຮັດໃຫ້ຊາຍໜຸ່ມສະດຸ້ງເລັກນ້ອຍ ແລ້ວຫັນໜ້າໄປທີ່ເຈົ້າຂອງສຽງຕົບມື… ຫົວໃຈເຂົາເຕັ້ນຕຶກຕັກ ປານກັບເຄື່ອງຈັກທີ່ພວມສະຕາດໃໝ່ໆ…

“ດວງສະໝອນ!!!” ເຂົາອຸທານຊື່ຂອງເຈົ້າຂອງໃບໜ້າງາມໃສທີ່ພວມນັ່ງລົງເຊິ່ງໜ້າເຂົາ.

“ຈັ່ງແມ່ນຮ້ອງມ່ວນນໍ!” ສຽງໃສໆກ່າວຊົມເຊີຍ ເຮັດໃຫ້ຫົວໃຈຊາຍໜຸ່ມຍິ່ງເຕັ້ນແຮງ ກົ້ມໜ້າຫຼຽວເບິ່ງສາຍກິຕ້າແບບອາຍໆ…

“ເພງນີ້ຄືບໍ່ເຄີຍໄດ້ຍິນໃຜຮ້ອງມາກ່ອນ… ແຕ່ງເອງບໍ?”

“ແມ່ນແລ້ວ, ແຕ່ງເອງ. ແຕ່ງມອບແດ່ໃຜຜູ້ໜຶ່ງທີ່ລືມສັນຍາ…” ເຂົາກັ້ນໃຈເວົ້າອອກມາດ້ວຍໃບໜ້າຮ້ອນວູ່ໆ.

“ແມ່ນໃຜນໍ ທີ່ລືມສັນຍາຫັ້ນນ່າ? ບອກໃຫ້ຮູ້ແດ່ແມ້! ຊິເປັນກໍາມະການກາງໃຫ້.” ຍິງສາວທັງເວົ້າທັງປ່ອຍສຽງຮິໆອອກມາຢ່າງຄົນອາລົມດີ.

“ກະຊິມີໃຜ. ກະຜູ້ທີ່ບໍ່ມາຕາມນັດເມື່ອສອງອາທິດກ່ອນຫັ້ນເດ!” ທັງເວົ້າທັງຈຶ້ງເບິ່ງໜ້າຂອງຍິງສາວທີ່ເຫັນພໍສະຫຼົວໃຕ້ເງົາຈັນ.

“ຈັ່ງແມ່ນໃຈນ້ອຍນໍ. ຜິດນັດດ້າມເທື່ອກໍຈົນໄດ້ເພງອອກມາເປັນບົດພຸ້ນນະ! ແບບນີ້ ຊິໄດ້ຜິດນັດເລື້ອຍໆ ເພື່ອເຈົ້າຊິໄດ້ບົດເພງເປັນອະລະບໍາ…” ຍິງສາວເວົ້າປົນສຽງຫົວ ພ້ອມກັບແນມເບິ່ງໜ້າຊາຍໜຸ່ມດ້ວຍແສງຕາເປັນປະກາຍ.

“ຂະໜາດຜິດນັດຄັ້ງດຽວ ຍັງເຈັບສໍ່ານີ້. ຄັນມີເທື່ອທີສອງ ຄົງໄດ້ນອນປົວຫົວໃຈໃສ່ນໍ້າເກືອເປັນແນ່ແທ້…” ຊາຍໜຸ່ມກ່າວສຽງເສົ້າໆ ສາຍຕາບໍ່ລະຈາກໃບໜ້າງາມ.

“ຊິໄດ້ລາລົມກ່ອນເດີ ເພາະຫົວໜ້າຫໍພັກມານໍາແລ້ວ. ຄັນບໍ່ຊັ້ນ ເພິ່ນຊິຕັດຄະແນນຄຸນສົມບັດໄດ໋! ມື້ອື່ນຢ່າລືມໄປເຊຍບານສົ່ງຍິງຂອງຄະນະແດ່ເດີ!”

“ແນ່ນອນ. ແຕ່ມື້ອື່ນຂໍລົມນໍາຕື່ມອີກຈັກສິບນາທີເດີ! ມື້ນີ້ ລົມກັນຊົ່ວງູແລບລີ້ນ ກໍໄປແລ້ວເດ! ຈັ່ງແມ່ນນໍ!”

“ຄືວ່າແຫຼະ ຂອງດີມີໜ້ອຍ!!!ໄປກ່ອນເດີ! ນອນຫຼັບຝັນດີ!”

ຍິງສາວຈາກໄປແລ້ວ ຄົງຍັງເຫຼືອແຕ່ເຂົາກັບກິຕ້າຄູ່ຊີບກ່ອມກັນໃນລາຕີທີ່ແສນໂຣແມນຕິກນີ້…

ບົດຂຽນສັ້ນໆໃນໃບເຈ້ຍເຟືອງເກົ່າໆ

by: Sengfa Hola

ໃນໄລຍະພັກພາກຮຽນທີໜຶື່ງ ແຕ່ລະມື້ແມ່ໄດ້ຈັດຕາຕະລາງໃຫ້ນ້ອຍ ແລະນີດຕ້ອງມີວຽກເຮັດ ໂດຍສະເພາະແມ່ນການອະນາໄມເຮືອນຊານທັງໃນແລະນອກໃຫ້ສະອາດງາມຕາ. ມື້ນີ້ຕ້ອງໄດ້ທໍາຄວາມສະອາດຫ້ອງມ້ຽນປຶ້ມ... ຊົ່ວຊິແລ້ວ ກໍໃຊ້ເວລາຫຼາຍຊົ່ວໂມງເຕີບ ຍ້ອນທັງປັດຂີ້ຝຸ່ນທັງອ່ານບັນດາປຶ້ມທີ່ໜ້າສົນໃຈໄປພ້ອມ... ຂະນະທີ່ພວມຈັດປຶ້ມໃຫ້ເປັນລະບຽບຢູ່ນັ້ນ, ນິດກໍເດ່ເອົາໃບເຈ້ຍເຟືອງເກົ່າໆທີ່ມີຮອຍໜັງສືສີຟ້າຈາງໆຍ້ອນມັນ ຄົງຖືກບັນທຶກມາກ່ອນທີ່ນ້ອຍຈະເກີດ...

“ແມ່ນໜັງສືຜູ້ໃດຂຽນໜິ່! ຂຽນປານໄກ່ເຂ່ຍເອົາໂລດ! ອ່ານເກືອບບໍ່ອອກ! ເອື້ອຍນ້ອຍລອງອ່ານເບິ່ງດຸ໊!”

ນ້ອຍບໍ່ລໍຊ້າ ເຖິງຈະອ່ານຍາກ ກໍພະຍາຍາມອ່ານ ເພາະເປັນນັກສອດຮູ້ສອດເຫັນຢູ່ແລ້ວ...

ດວງຕາເວັນສູງ ຂຶ້ນທຽມຍອດກົກຈໍາປາແລ້ວ, ຄວາມຮ້ອນເອົ້າຂອງຍາມເດືອນຫ້າໄດ້ແຜ່ກະຈາຍໄປທົ່ວ. ຂ້ອຍຢືນເອົາມືກັ້ງໂກບແນມໄປທີ່ເດີ່ນຫຍ້າກ້ອງກົກບົກດ້ວຍຫົວໃຈອັນຮ້ອນຮົນ. ພາບທີ່ສະທ້ອນເຂົ້າສູ່ດວງຕາແມ່ນຮ່າງຂອງຍິງສາວນາງໜຶ່ງ ຊຶ່ງຢູ່ໃນຊຸດນັກສຶກສາ ພວມນັ່ງພັບແພບອ່ານປຶ້ມດ້ວຍຄວາມຕັ້ງໃຈ. ຂ້ອຍຕັດສິນໃຈຢ່ວງບາດຕີນໄປເບື້ອງໜ້າຢ່າງວ່ອງໄວຄ້າຍ ຄືວ່າມີແມ່ເຫຼັກດຶງດູດເອົາ.

“ຈັ່ງແມ່ນດຸໝັ່ນເອົາແທ້ເອົາວ່າແທ້ໆນໍ, ຫົວໜ້າ” ຂ້ອຍເອີ່ຍຂຶ້ນດ້ວຍສຽງເຍີ້ຍສຽດສີ.

ຜູ້ຖືກເຍີ້ຍຖອນ ສາຍຕາອອກຈາກປຶ້ມທີ່ແຜ່ແບຢູ່ພື້ນຫຍ້າ ແລ້ວອວ່າຍໜ້າມາຫາຂ້ອຍດ້ວຍສີໜ້າຢາກຮ້າຍ ແຕ່ຄວາມບູດທີ່ປາກົດເທິງໃບໜ້າບໍ່ພໍນາທີນັ້ນໄດ້ຖືກຮອຍຍິ້ມ ທີ່ມຸມສົບລຶບເລືອນອອກໄປ.

“ບໍ່ດຸບໍ່ໝັ່ນ ເຮັດໃດຊິເສັງໄດ້!” ນາງປ່ອຍປະໂຫຍກລູກສອນໄຟໃສ່ເກືອບຂ້ອຍຫງາຍເງີບ.

“ເປັນແນວໃດ ເສັງພາກຮຽນທີໜຶ່ງໄດ້ດີຢູ່ບໍ?” ນາງຖາມຂ້ອຍທັງໆທີ່ນາງຮູ້ຄະແນນຂອງຂ້ອຍສ່ວນໃດສ່ວນໜຶ່ງແລ້ວ.

“ຊິໄດ້ຫຍັງເດ… ຕົກຕັ້ງ 2-3 ວິຊາພຸ້ນນະ!” ຂ້ອຍຕອບດ້ວຍສຽງອັນໄຮ້ພະລັງ, ທອດສາຍຕາອອກໄປຍັງຫົນທາງເບື້ອງໃຕ້ຢ່າງໝົດອາໄລຕາຍຢາກ.

“ຊິບໍ່ໃຫ້ຕົກໄດ້ແນວໃດ!?! ແນວວ່າເຈົ້າບໍ່ເບິ່ງບົດຮຽນພໍໜ້ອຍ. ແຕ່ລະມື້ແຕ່ລະວັນເຫັນແຕ່ເຈົ້າປ່ອຍປະລະເລີຍເວລາໃຫ້ ສູນເສຍໄປນໍາການຫິ້ຼນການຫົວທີ່ໄຮ້ສາລະ.” ສຽງຂອງນາງໄດ້ກາຍເປັນມີດແຖອັນແຫຼມຄົມເສືອດເສືອນ ໝາກກະດອງໃຈຂອງຂ້ອຍຢ່າງຮຸນແຮງ ຈົນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍປາກບໍ່ອອກພໍຄວາມ ໄດ້ແຕ່ນັ່ງເຮັດໜ້າແຫ່ວຄືຜູ້ເຖົ້າເມົາຢານີ້ລະ!

ນາງເຫັນຂ້ອຍນັ່ງຊຶງ ລຶງຄືແນວນັ້ນ, ຈຶ່ງເທດສະໜາຕໍ່: “ເຈົ້າຄົງຮູ້ດີແລ້ວຕິວ່າ ເວລາເປັນສິ່ງທີ່ມີຄຸນຄ່າທີ່ສຸດ ຖ້າເຮົາຮູ້ຈັກໝູນໃຊ້ ມັນກໍກາຍເປັນກ້ອນຄໍາຂະໜາດມະຫຶມາທີ່ມີຄຸນຄ່າແກ່ຊີວິດເຮົາ. ກົງກັນຂ້າມ, ຖ້າເຮົາປ່ອຍປະມັນຖິ້ມໄປລ້າໆ ມັນກໍປຽບເໝືອນເສດເຫຼັກຂີ້ໝ້ຽງທີ່ຖິ້ມຢູ່ກອງຂີ້ເຫຍື້ອເທົ່ານັ້ນ. ດັ່ງນັ້ນແຫຼະ ເວລາຈຶ່ງຖືວ່າມີຄວາມສໍາຄັນທີ່ສຸດຕໍ່ຊີວິດໄວໜຸ່ມຄືພວກເຮົາ. ສໍາລັບຂ້ອຍຜູ້ເວົ້ານີ້ ກໍບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າຂ້ອຍໝູນໃຊ້ເວລາໃຫ້ເປັນປະໂຫຍດໄດ້ທຸກຊ່ວງວິນາທີ ແຕ່ຂ້ອຍກໍໄດ້ພະຍາຍາມຝຶກຝົນຕົນໃຫ້ຮູ້ຈັກໝູນໃຊ້ເວລາ. ສ່ວນເຈົ້າເດ ເຫັນເປັນແນວໃດ?”

ຂ້ອຍມືນຕາ ຫຼົກໂລ້ແນມເບິ່ງໜ້າອັນຜ່ອງໃສຂອງນາງດ້ວຍຫົວໃຈທີ່ ຖືກກະຕຸກຈາກເຂັມຮ້ອຍໆດວງ… ຄວາມຢາກຮ້າຍພຸ່ງພົ້ນຂຶ້ນສູ່ແນວຄິດ, ເລືອດໃນກາຍພ້ອມພາກັນແລ່ນປຸ້ມຂຶ້ນສູ່ຫົວ, ຮູ້ສຶກອອກຮ້ອນຫູວາບໆ…

“ຂ້ອຍບໍ່ຈັກແນວຊິເວົ້າດອກ!” ຂ້ອຍປ່ອຍປະໂຫຍກນີ້ອອກມາຢ່າງຍາກເຂັນ.

“ຈັ່ງຊັ້ນ ຂ້ອຍຂໍຕໍາໜິເປັນທາງສ່ວນຕົວຕໍ່ເຈົ້າເລີຍວ່າໃນໄລຍະຜ່ານມາ ເຈົ້າຍັງບໍ່ທັນຍົກສູງຄຸນຄ່າຂອງເວລາ, ຍັງປ່ອຍມັນຖິ້ມໄປແບບເປົ່າປະໂຫຍດ, ຍັງມີແນວຄິດທີ່ວ່າ ເວລາໃນການຝຶກຝົນຕົນຍັງມີຫຼາຍໃນອະນາຄົດ, ສໍາລັບດຽວນີ້ ຫິ້ຼນໃຫ້ມັນສົມໃຈສາກ່ອນ. ຕໍ່ກັບບັນຫານີ້, ຂ້ອຍຖືວ່າຜິດພາດທີ່ສຸດ ເພາະໄລຍະນີ້ແມ່ນໄລຍະທີ່ສໍາຄັນທີ່ສຸດໃນການ ກໍ່ສ້າງຕົນເອງໃຫ້ກາຍເປັນຊາວໜຸ່ມຜູ້ກ້າວໜ້າ. ຖ້າເຮົາບໍ່ເອົາເວລານີ້, ເຮົາຈະເອົາເວລາໃດລະ ກໍ່ສ້າງຕົນເອງ? ຈະຝຶກຝົນຕອນເວລາເຮົາເຖົ້າຊະແລແກ່ຊະລານັ້ນບໍ?”

ຂ້ອຍໄດ້ແຕ່ຕອດເງົາງັອກໆບໍ່ປາກ ບໍ່ວ່າຫຍັງ, ຄວາມວຸ້ນວາຍໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນຫົວຂອງຂ້ອຍ. ຄວາມວຸ້ນວາຍດັ່ງກ່າວມັນແມ່ນການຕໍ່ສູ້ແນວຄິດໃນໂຕຂອງຂ້ອຍເອງ.

“ມີທໍ່ນັ້ນແຫຼະ! ແລະກໍຢ່າຖືວ່າຂ້ອຍສັ່ງສອນ, ຂ້ອຍພຽງແຕ່ເວົ້າຖານເພື່ອນຮ່ວມຫ້ອງຮຽນ… ຖ້າມີອັນໃດແຕະຕ້ອງເຖິງຈິດໃຈຂອງເຈົ້າ ຂ້ອຍກໍຂໍອະໄພນໍາຫຼາຍໆ!”

ຂ້ອຍບໍ່ປາກ… ຢືດຄີງລຸກຂຶ້ນກ້າວບາດຕີນກັບຄືນຫໍພັກຢ່າງເຊື່ອຍຊາ.

ນາງແນມນໍາຫຼັງຂ້ອຍດ້ວຍສາຍຕາເປັນຫ່ວງ… ໃນທີ່ສຸດນາງຕັດສິນໃຈຈັບເອົາປຶ້ມແລ່ນນໍາຫຼັງຂ້ອຍ… “ຖ້າກ່ອນ, ສຸລີ!”

ຂ້ອຍຢືນໂຕແຂງຢູ່ກັບທີ່ປານດຽວກັບຖືກມົນສະກົດ.

“ເຈົ້າຄຽດໃຫ້ຂ້ອຍຫວະ?” ນາງຖາມສຽງຫອບ.

“ບໍ່, ຂ້ອຍຄຽດໃຫ້ໂຕຂ້ອຍເອງຕ່າງຫາກ.” ຂ້ອຍເວົ້າສຽງສີແຄ້ນໆຄືມີໝາກຈອງມາຄ້າງຢູ່ຄໍ. “ຂ້ອຍຂໍຂອບໃຈເຈົ້າຫຼາຍໆທີ່ຕັກເຕືອນຂ້ອຍ, ເປັນຫ່ວງຂ້ອຍ… ຂ້ອຍຈະພະຍາຍາມປ່ຽນແປງ ແລະຈະຄ່ອບລຶບລ້າງຈຸດອ່ອນດັ່ງກ່າວໃຫ້ສູນສ້ຽງ. ມີອັນໃດບໍ່ຄັກບໍ່ແນ່ສະເໜີໃຫ້ຫົວໜ້າກໍ່ສ້າງຊ່ວຍເຫຼືອຂ້ອຍແດ່ ຫັ້ນແຫຼະ!”

ຮອຍຍິ້ມງາມສະດຸດຕາຂອງນາງໄດ້ເຜີຍອອກຢູ່ມຸມພິສົບ ພ້ອມດ້ວຍສໍານຽງສຽງເວົ້າອັນມ່ວນຫູ: “ຂ້ອຍດີໃຈຫຼາຍທີ່ໄດ້ຍິນເຈົ້າເວົ້າຄືແນວນີ້, ຂ້ອຍເຊື່ອໝັ້ນວ່າໃນພາກຮຽນທີສອງ ເຈົ້າຄົງມີທ່າກ້າວໃໝ່. ສໍາລັບຂ້ອຍເອງກໍຈະພະຍາຍາມບຸກໜ້າບືນໂຕສຸດຂີດ ແລະຈະຊ່ວຍເຫຼືອເຈົ້າທຸກຢ່າງມສຸດຄວາມສາມາດ.”

ຈາກຄໍາເວົ້າອັນຈົບ ງາມຄືດັ່ງກ່າວ, ມັນໄດ້ລະດົມຈິດໃຈຂອງຂ້ອຍໃຫ້ປອດໃສໜັກແໜ້ນຂຶ້ນຕື່ມ. ຂ້ອຍຫຼົງຍິ້ມອອກມາຢ່າງບໍ່ຮູ້ສຶກໂຕ.

“ຫົວໜ້າເອີຍ! ຂ້ອຍຂໍປະຕິຍານຕໍ່ຫົວໜ້າວ່າ ໃນພາກຮຽນທີສອງນີ້ ຂ້ອຍຈະຂໍດັດແປງຕົນເອງໃຫ້ກາຍເປັນຄົນໃໝ່ ແລະຈະຂໍເປັນຄູ່ແຂ່ງຂັນທີ່ໜ້າຮັກຂອງຫົວໜ້າ!!!”

ອາກາດທີ່ຮ້ອນເອົ້າໄດ້ເພີກຫາຍໄປ ເຫຼືອໄວ້ແຕ່ຄວາມເຢັນສົດຊື່ນຂອງສາຍລົມທີ່ພັດໂຊຍມາແຕ່ເບື້ອງທິດບົວລະພາ…
-------------------------------------------------------

ຫົວອົກຂອງພໍ່ (កូនមាសឪពុក)

“ຕື້ມ!!!” ສຽງດັງຟັງຄັກ ຈົນແວ່ນປ່ອງຢ້ຽມສັ່ນຍຶກໆ... ຄວາມຝັນທີ່ຫາກໍເລີ່ມຕົ້ນຕ້ອງມະຫັບມະຫາຍໄປ ເຫຼືອໄວ້ແຕ່ຄວາມເປັນຈິງທີ່ຫົວໃຈບໍ່ປາຖະໜາ... ທິດສອນຟ້າວລຸກຈາກບ່ອນນອນ ຄວ້າຫາໂສ້ງຂາຍາວມາໃສ່ ເປີດປະຕູກ້າວຂາອອກຢ່າງໄວໄປຫາຫ້ອງນອນຂອງລູກຊາຍຫຼ້າ...

“ແສນ!!!” ທິດຮ້ອງຊື່ລູກສຽງດັງ ແຕ່ບໍ່ມີສຽງຂານຮັບ ເມື່ອໄຟຫຼອດນິອອນແຈ້ງມາບຂຶ້ນ ຫົວໃຈສັ່ນຜິດປົກກະຕິ ໜັງຕາເບື້ອງຂວາຂະເໝັ່ນຍິກໆ. ເທິງຕຽງນອນເຫັນແຕ່ຜ້າຫົ່ມພັບໄວ້ຢ່າງເປັນລະບຽບຢູ່ເທິງຫົວບ່ອນນອນ...

ທິດສອນຟ້າວແລ່ນລົງຂັ້ນໄດລົງມາຫາຫ້ອງນອນຂອງລູກຊາຍກົກ ເຫັນປະຕູຫ້ອງໄຂຈ່າງປ່າງ ໄຟບໍ່ໄດ້ມອດ. ໄປເບິ່ງຫ້ອງມ້ຽນລົດ ຈຶ່ງຮູ້ວ່າຄໍາສິດອອກຈາກເຮືອນໄປແລ້ວ. ບໍ່ທັນຈະຄິດຫາຫຍັງ ຂາກໍພາໄປທີ່ລົດເກັງຄັນງາມ... ພາບຫວ່າງຕອນກິນເຂົ້າແລງຍັງປະທັບແໜ້ນໃນຫ້ວງຄວາມຄິດ…“ກິນເຂົ້າແລ້ວ, ໃຫ້ພາກັນນອນເດີ! ຢ່າອອກໄປນອກເປັນເດັດຂາດ! ຫາກໃຜຂືນຄຳສັ່ງ ພໍ່ຈະລົງໂທດຢ່າງໜັກ!” ທິດສອນສັ່ງລູກຊາຍທັງສອງດ້ວຍສຽງສີຢາກຮ້າຍ.
ບໍ່ມີຄຳຕອບຈາກລູກຊາຍທັງສອງ ມີແຕ່ຄວາມງຽບທີ່ປົກຄຸມບັນຍາກາດໃນຫ້ອງກິນເຂົ້າ… ທິດກໍເລີຍກ່າວອອກໄປອີກວ່າ:
“ມື້ອື່ນໃຫ້ສິດໄປຮັບເອົາແມ່ຢູ່ເດີ່ນຍົນຕອນເຊົ້າເດີ!”
“ໂດຍ!” ຄຳສິດຮັບຄຳ ແລ້ວກໍມ້ຽນພາເຂົ້າ. ສ່ວນຄຳແສນຍ່າງອອກໄປຫ້ອງໂຖງ…
“ແສນມາລົມກັບພໍ່ໜ້ອຍໜຶ່ງກ່ອນ.”
ລູກຊາຍຫຼ້າຍ່າງກັບເຂົ້າມາຫາດ້ວຍໃບໜ້າບໍ່ສູ້ແຈ່ມໃສປານໃດ.
“ນັ່ງລົງກ່ອນຕິ, ລູກ” ທິດກ່າວສຽງເຍີບໆ ກ່ອນຄຳແສນຈະນັ່ງລົງຕັ່ງເຄິ່ງໜ້າ.
“ພໍ່ມີຫຍັງບໍ?”
“ພໍ່ໄດ້ຮັບຈົດໝາຍຈາກໂຮງຮຽນວ່າລູກຂາດຮຽນຫຼາຍ! ແມ່ນແທ້ບໍ່?”
ຄຳແສນບໍ່ປາກ ໄດ້ແຕ່ກົ້ມໜ້າ.
“ເປັນຫຍັງລູກຈຶ່ງຂາດໂຮງຮຽນຫຼາຍແທ້!?! ຜ່ານມາພໍ່ເຄີຍປະເອີບໃຈນຳລູກທີ່ຮຽນເກັ່ງຈົນໄດ້ເປັນຕົວແທນຂອງໂຮງຮຽນໄປເສັງຢູ່ຂັ້ນນະຄອນຫຼວງ.”
ຄຳຕອບຂອງລູກຊາຍຫຼ້າມີແຕ່ຄວາມມິດງຽບຈາກປາກທີ່ຖືກເມັ້ມຈົນແໜ້ນ. ເມື່ອເຫັນອາການລູກເປັນແນວນັ້ນ ຜູ້ເປັນພໍ່ຈຶ່ງເວົ້າເສີມຂຶ້ນອີກວ່າ:
“ເວລາບໍ່ທັນຫຼ້າທັນສວາຍດອກ ລູກເອີຍ! ພໍ່ເຊື່ອວ່າລູກສາມາດປ່ຽນແປງແນວຄິດຈິດໃຈຂອງຕົນເອງໄດ້... ຄວາມພາດພັ້ງທີ່ຜ່ານມານັ້ນຂໍໃຫ້ຖືວ່າເປັນບົດຮຽນສາ! ແລະນັບແຕ່ມື້ອື່ນນີ້ເປັນຕົ້ນໄປ ຂໍໃຫ້ລູກໄປໂຮງຮຽນເປັນປົກກະຕິຄືດັ່ງສະໄໝລູກຮຽນຢູ່ມັດທະຍົມຕົ້ນເດີ!” ທິດເອົາມືລູບຫົວລູກດ້ວຍຄວາມຮັກກ່ອນຈະລຸກອອກຈາກຫ້ອງກິນເຂົ້າໄປ… ແຕ່ຄຳເວົ້າຄຳວ່າທີ່ສະແດງເຖິງຄວາມເປັນຫ່ວງຂອງພໍ່ຊຶ່ງໄດ້ກ່າວໄປຫວ່າງຫົວຄໍ່ານັ້ນ ບໍ່ມີຜົນສັກສິດຫຍັງເລີຍ: ລູກຊາຍທັງສອງໄດ້ອອກຈາກເຮືອນໄປທ່າມກາງສຽງທີ່ກະທົບກະເທືອນໝາກຫົວໃຈຂອງຜູ້ເປັນພໍ່…
ທິດຢຽບຄັນເລັ່ງໃຫ້ລົດພຸ່ງໄປທາງໜ້າດ້ວຍໃຈອັນຮ້ອນຮົນ… ແສງຕາສາດໄປເບື້ອງໜ້າ ເຫັນລົດປ້າຍແດງຄັນໜຶ່ງແລ່ນແຊງຂຶ້ນໜ້າຢ່າງໄວ, ເຫັນດັ່ງນັ້ນ ຈຶ່ງຂັບນຳຫຼັງໂດຍບໍ່ໃຫ້ລົດດັ່ງກ່າວລະອອກຈາກສາຍຕາ... ແລະໃນທີ່ສຸດ ລົດປ້າຍແດງຄັນນັ້ນກໍຜ່ອນຄວາມໄວ ແລະຄ່ອຍໆຫ້າມລໍ້ໃຫ້ຢຸດຢູ່ຕໍ່ໜ້າຮ້ານຊັກລີດຄຸ້ມສີເມືອງ ຖະໜົນສາມແສນໄທ. ເຖິງແມ່ນຈະເປັນເວລາຂ້ອນຄືນແລ້ວກໍຕາມ ຢູ່ຫັ້ນມີຜູ້ຄົນມາຫຸ້ມເບິ່ງເຫດການເຕັມ.
“ຄົງເກີດເລື່ອງແນ່ນອນ!” ທິດສອນເວົ້າກັບຕົນເອງ ແລ້ວຈອດລົດໄວ້ຂ້າງທາງ, ໄຂປະຕູລົງຈາກລົດ ກ້າວຂາໄປເບື້ອງໜ້າດ້ວຍອາການສີສັ່ນໆເຊັນໆ.
“ເກີດຫຍັງຂຶ້ນ?” ທິດຖາມຊາຍຜູ້ໜຶ່ງທີ່ຢືນຢືດຄໍເບິ່ງເຈົ້າໜ້າທີ່ຕຳຫຼວດກຳລັງປະຕິບັດໜ້າທີ່.
ຍັງບໍ່ທັນທີ່ຊາຍຄົນນັ້ນຈະຕອບ, ທິດສອນຕ້ອງເຮັດຕາລົກໂລ້ຂຶ້ນ ຫົວໃຈຕົກຫວາມບາດໜຶ່ງ ເພາະຊາຍທີ່ຖືກເຈົ້າໜ້າທີ່ຫາມໃສ່ເປແຫວກຝຸງຄົນອອກມານັ້ນ ເຖິງເຄື່ອງນຸ່ງແລະຕົນຕົວຈະຂາດຫວ້າຍໄປດ້ວຍຮອຍໄໝ້ດຳຂື້ຫຼື້ ກໍເຮັດໃຫ້ທິດອົດຫຼົງຮ້ອງດ້ວຍສຽງອັນດັງບໍ່ໄດ້: “ແສນ!!” ພ້ອມກັບແລ່ນຖະຫຼາເຂົ້າຫາ ເຮັດໃຫ້ເຈົ້າໜ້າທີ່ທີ່ຫາມເປຢູ່ນັ້ນຕ້ອງຢຸດແບບອັດຕະໂນມັດ.
“ລຸງເປັນພີ່ນ້ອງກັບຜູ້ຕາຍຫວາ?”
ຍັງບໍ່ທັນທີ່ຈະຕອບແນວໃດ ກໍມີມືມາຈັບແຂນ ເຮັດໃຫ້ທິດຕ້ອງຫຼຽວງວາກມາຍັງເຈົ້າຂອງມືທີ່ຈັບແຂນໄວ້ຢ່າງແໜ້ນ. ພໍແຕ່ເຫັນໜ້າ ເຖິງຈະບໍ່ແຈ້ງປານໃດ ແຕ່ກໍຮູ້ສຶກຕົນໂຕເບົາແວ່ງປານໄດ້ຂຶ້ນສູ່ສວງສະຫວັນທັງເປັນ… ນໍ້າຕາຊຶມເບົ້າດ້ວຍຄວາມຕື້ນຕັນໃຈ… ໃຊ້ມືໂອບກອດຊາຍທີ່ມາຈ່ອງແຂນຢ່າງສຸດຖະໜອມ…
“ໂອ້! ແສນ! ພໍ່ຄຶດວ່າລູກແມ່ນຊາຍທີ່ນອນເປນັ້ນຊັ້ນດອກ!”
“ລູກຂໍໂທດທີ່ເຮັດໃຫ້ພໍ່ເປັນຫ່ວງ. ລູກແລະອ້າຍສິດໄດ້ພາກັນລັກອອກຈາກເຮືອນ ໂດຍຝືນຄຳສັ່ງຂອງພໍ່!” ລູກຊາຍຫຼ້າກ່າວອອກມາດ້ວຍສຽງເຄືອໆແບບສຳນຶກຜິດ…
“ສິດເດລະ?” ທິດຖາມຫາລູກຊາຍກົກ.
“ອ້າຍສິດໄປຊ່ອຍເຈົ້າໜ້າທີ່ລຳລຽງຄົນເຈັບໄປໂຮງໝໍ. ພໍ່ກັບເມືອກ່ອນສາ ເພາະເດິກແລ້ວ, ອີກປະມານເຄິ່ງຊົ່ວໂມງ ພວກລູກຈຶ່ງຊິເມືອຕາມຫຼັງ.”
“ອ້າວ! ເປັນຫຍັງບໍ່ເມືອພ້ອມກັນ?”
“ເພາະພວກລູກທັງສອງເປັນສະມາຊິກໜ່ວຍກູ້ໄພຂອງສະມາຄົມເມດຕາທຳ…”
“ພວກລູກເປັນຍາມໃດຄືບໍ່ເຫັນບອກພໍ່ໃຫ້ຮູ້? ປ່ອຍໃຫ້ພໍ່ເປັນຫ່ວງໃຈເກືອບຂາດຍ້ອນ!” ທິດສອນທັງເວົ້າທັງເອົາມືໄປບິດຫູລູກ ພ້ອມກັບປ່ອຍສຽງຫົວຮຶໆອອກມາຢ່າງສຸກໃຈແບບບໍ່ເຄີຍເປັນມາກ່ອນ…

ຂຽນໂດຍ ອ. ແສງຟ້າ ໂຫລານຸພາບ