Tuesday, 9 April 2013

ບົດຂຽນສັ້ນໆໃນໃບເຈ້ຍເຟືອງເກົ່າໆ


by: Sengfa Hola  

ໃນໄລຍະ­ພັກ­ພາກຮຽນທີໜຶື່ງ ແຕ່ລະ­ມື້ແມ່ໄດ້­ຈັດ­ຕາ­ຕະ­ລາງໃຫ້ນ້ອຍ ແລະ­ນີດຕ້ອງ­ມີວຽກເຮັດ ໂດຍສະ­ເພາະ­ແມ່ນ­ການອະ­ນາໄມເຮືອນ­ຊານ­ທັງໃນແລະ­ນອກໃຫ້ສະ­ອາດ­ງາມ­ຕາ. ມື້­ນີ້ຕ້ອງໄດ້­ທໍາ­ຄວາມສະ­ອາດຫ້ອງມ້ຽນ­ປຶ້ມ... ຊົ່ວຊິແລ້ວ ກໍໃຊ້ເວລາ­ຫຼາຍ­ຊົ່ວໂມງເຕີບ ຍ້ອນ­ທັງ­ປັດ­ຂີ້­ຝຸ່ນ­ທັງອ່ານ­ບັນ­ດາ­ປຶ້ມ­ທີ່ໜ້າ­ສົນໃຈໄປພ້ອມ... ຂະ­ນະ­ທີ່ພວມ­ຈັດ­ປຶ້ມໃຫ້ເປັນລະ­ບຽບ­ຢູ່­ນັ້ນ, ນິດ­ກໍເດ່ເອົາໃບເຈ້ຍເຟືອງເກົ່າໆ­ທີ່­ມີຮອຍ­ໜັງ­ສືສີຟ້າ­ຈາງໆ­ຍ້ອນ­ມັນ­ ຄົງ­ຖືກ­ບັນ­ທຶກ­ມາກ່ອນ­ທີ່ນ້ອຍຈະ­ເກີດ...
“ແມ່ນ­ໜັງ­ສືຜູ້ໃດ­ຂຽນ­ໜິ່! ຂຽນ­ປານໄກ່ເຂ່ຍເອົາໂລດ! ອ່ານເກືອບ­ບໍ່ອອກ! ເອື້ອຍນ້ອຍ­ລອງອ່ານເບິ່ງ­ດຸ໊!”
ນ້ອຍ­ບໍ່­ລໍຊ້າ ເຖິງຈະ­ອ່ານ­ຍາກ ກໍພະ­ຍາຍາມອ່ານ ເພາະ­ເປັນ­ນັກ­ສອດ­ຮູ້ສອດເຫັນ­ຢູ່ແລ້ວ...

ດວງ­ຕາເວັນ­ສູງ­ ຂຶ້ນ­ທຽມ­ຍອດ­ກົກ­ຈໍາ­ປາແລ້ວ, ຄວາມຮ້ອນເອົ້າ­ຂອງ­ຍາມເດືອນຫ້າໄດ້ແຜ່ກະ­ຈາຍໄປທົ່ວ. ຂ້ອຍ­ຢືນເອົາມືກັ້ງໂກບແນມໄປທີ່ເດີ່ນຫຍ້າກ້ອງ­ກົກ­ບົກດ້ວຍ­ຫົວໃຈອັນຮ້ອນ­ຮົນ. ພາບ­ທີ່ສະ­ທ້ອນເຂົ້າ­ສູ່ດວງ­ຕາແມ່ນຮ່າງ­ຂອງ­ຍິງ­ສາວນາງ­ໜຶ່ງ­ ຊຶ່ງ­ຢູ່ໃນ­ຊຸດ­ນັກ­ສຶກ­ສາ ພວມ­ນັ່ງ­ພັບແພບອ່ານ­ປຶ້ມດ້ວຍ­ຄວາມ­ຕັ້ງໃຈ. ຂ້ອຍ­ຕັດ­ສິນໃຈຢ່ວງ­ບາດ­ຕີນໄປເບື້ອງໜ້າ­ຢ່າງວ່ອງໄວຄ້າຍ­ ຄືວ່າມີແມ່ເຫຼັກ­ດຶງ­ດູດເອົາ.
“ຈັ່ງແມ່ນ­ດຸໝັ່ນເອົາແທ້ເອົາວ່າແທ້ໆ­ນໍ, ຫົວໜ້າ” ຂ້ອຍເອີ່ຍ­ຂຶ້ນດ້ວຍ­ສຽງເຍີ້ຍ­ສຽດ­ສີ.
ຜູ້­ຖືກເຍີ້ຍ­ຖອນ­ ສາຍ­ຕາອອກ­ຈາກ­ປຶ້ມ­ທີ່ແຜ່ແບ­ຢູ່­ພື້ນຫຍ້າ ແລ້ວອວ່າຍໜ້າມາ­ຫາ­ຂ້ອຍດ້ວຍ­ສີໜ້າ­ຢາກຮ້າຍ ແຕ່ຄວາມ­ບູດ­ທີ່­ປາກົດເທິງໃບໜ້າບໍ່­ພໍນາ­ທີນັ້ນໄດ້­ຖືກ­ຮອຍ­ຍິ້ມ­ ທີ່­ມຸມ­ສົບ­ລຶບເລືອນ­ອອກໄປ.
“ບໍ່­ດຸບໍ່­ໝັ່ນ ເຮັດໃດ­ຊິເສັງໄດ້!” ນາງປ່ອຍປະ­ໂຫຍກ­ລູກ­ສອນໄຟໃສ່ເກືອບຂ້ອຍຫງາຍເງີບ.
“ເປັນແນວໃດ ເສັງ­ພາກ­ຮຽນ­ທີໜຶ່ງໄດ້­ດີຢູ່­ບໍ?” ນາງ­ຖາມຂ້ອຍ­ທັງໆ­ທີ່­ນາງ­ຮູ້ຄະ­ແນນ­ຂອງຂ້ອຍສ່ວນໃດສ່ວນ­ໜຶ່ງແລ້ວ.
“ຊິໄດ້ຫຍັງເດ… ຕົກ­ຕັ້ງ 2-3 ວິຊາ­ພຸ້ນນະ­!” ຂ້ອຍ­ຕອບດ້ວຍ­ສຽງ­ອັນໄຮ້ພະ­ລັງ, ທອດ­ສາຍ­ຕາອອກໄປຍັງ­ຫົນ­ທາງເບື້ອງໃຕ້ຢ່າງ­ໝົດ­ອາໄລຕາຍ­ຢາກ.
“ຊິບໍ່ໃຫ້­ຕົກໄດ້ແນວໃດ!?! ແນ­ວວ່າເຈົ້າບໍ່ເບິ່ງ­ບົດ­ຮຽນ­ພໍໜ້ອຍ. ແຕ່ລະ­ມື້ແຕ່ລະ­ວັນເຫັນແຕ່ເຈົ້າ­ປ່ອຍປະ­ລະ­ເລີຍເວລາໃຫ້­ ສູນເສຍໄປນໍາການ­ຫິ້ຼນ­ການ­ຫົວທີ່ໄຮ້­ສາ­ລະ­.” ສຽງ­ຂອງ­ນາງໄດ້­ກາຍເປັນ­ມີດແຖອັນແຫຼມ­ຄົມເສືອດເສືອນ­ ໝາກກະ­ດອງໃຈຂອງຂ້ອຍຢ່າງ­ຮຸນແຮງ ຈົນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍ­ປາກ­ບໍ່ອອກ­ພໍຄວາມ ໄດ້ແຕ່­ນັ່ງເຮັດໜ້າແຫ່ວຄືຜູ້ເຖົ້າເມົາ­ຢານີ້ລະ­!
ນາງເຫັນຂ້ອຍ­ນັ່ງ­ຊຶງ­ ລຶງ­ຄືແນວນັ້ນ, ຈຶ່ງເທດສະ­ໜາ­ຕໍ່: “ເຈົ້າ­ຄົງ­ຮູ້­ດີແລ້ວຕິວ່າ ເວລາເປັນ­ສິ່ງ­ທີ່­ມີຄຸນຄ່າ­ທີ່­ສຸດ ຖ້າເຮົາ­ຮູ້­ຈັກ­ໝູນໃຊ້ ມັນ­ກໍກາຍເປັນກ້ອນ­ຄໍາ­ຂະ­ໜາດມະ­ຫຶມາ­ທີ່­ມີຄຸນຄ່າແກ່­ຊີວິດເຮົາ. ກົງ­ກັນຂ້າມ, ຖ້າເຮົາ­ປ່ອຍປະ­ມັນ­ຖິ້ມໄປລ້າໆ­ ມັນ­ກໍປຽບເໝືອນເສດເຫຼັກ­ຂີ້ໝ້ຽງ­ທີ່­ຖິ້ມ­ຢູ່ກອງ­ຂີ້ເຫຍື້ອເທົ່ານັ້ນ. ດັ່ງ­ນັ້ນແຫຼະ­ ເວລາ­ຈຶ່ງ­ຖືວ່າມີຄວາມ­ສໍາ­ຄັນ­ທີ່­ສຸດ­ຕໍ່­ຊີວິດໄວໜຸ່ມ­ຄືພວກເຮົາ. ສໍາ­ລັບຂ້ອຍ­ຜູ້ເວົ້ານີ້ ກໍບໍ່ໄດ້­ໝາຍ­ຄວາມວ່າ­ຂ້ອຍ­ໝູນໃຊ້ເວລາໃຫ້ເປັນປະ­ໂຫຍດໄດ້­ທຸກຊ່ວງ­ວິນາ­ທີ ແຕ່ຂ້ອຍ­ກໍໄດ້ພະ­ຍາຍາມ­ຝຶກ­ຝົນ­ຕົນໃຫ້­ຮູ້­ຈັກ­ໝູນໃຊ້ເວລາ. ສ່ວນເຈົ້າເດ ເຫັນເປັນແນວໃດ?”
ຂ້ອຍ­ມືນ­ຕາ­ ຫຼົກໂລ້ແນມເບິ່ງໜ້າອັນຜ່ອງໃສຂອງ­ນາງດ້ວຍ­ຫົວໃຈທີ່­ ຖືກກະ­ຕຸກ­ຈາກເຂັມຮ້ອຍໆ­ດວງ… ຄວາມ­ຢາກຮ້າຍ­ພຸ່ງ­ພົ້ນ­ຂຶ້ນ­ສູ່ແນວຄິດ, ເລືອດໃນ­ກາຍພ້ອມ­ພາກັນແລ່ນ­ປຸ້ມ­ຂຶ້ນ­ສູ່­ຫົວ, ຮູ້­ສຶກ­ອອກຮ້ອນ­ຫູວາບໆ­…
“ຂ້ອຍ­ບໍ່­ຈັກແນວຊິເວົ້າດອກ!” ຂ້ອຍປ່ອຍປະ­ໂຫຍກ­ນີ້ອອກ­ມາ­ຢ່າງ­ຍາກເຂັນ.
“ຈັ່ງ­ຊັ້ນ ຂ້ອຍ­ຂໍຕໍາ­ໜິເປັນ­ທາງສ່ວນ­ຕົວຕໍ່ເຈົ້າເລີຍວ່າໃນໄລຍະ­ຜ່ານ­ມາ ເຈົ້າຍັງ­ບໍ່­ທັນ­ຍົກ­ສູງ­ຄຸນຄ່າ­ຂອງເວລາ, ຍັງປ່ອຍ­ມັນ­ຖິ້ມໄປແບບເປົ່າ­ປະ­ໂຫຍດ, ຍັງ­ມີແນວຄິດ­ທີ່ວ່າ ເວລາໃນ­ການ­ຝຶກ­ຝົນ­ຕົນ­ຍັງ­ມີຫຼາຍໃນອະ­ນາ­ຄົດ, ສໍາ­ລັບ­ດຽວນີ້ ຫິ້ຼນໃຫ້­ມັນ­ສົມໃຈສາກ່ອນ. ຕໍ່­ກັບ­ບັນ­ຫານີ້, ຂ້ອຍ­ຖືວ່າ­ຜິດ­ພາດ­ທີ່­ສຸດ ເພາະ­ໄລຍະ­ນີ້ແມ່ນໄລຍະ­ທີ່­ສໍາ­ຄັນ­ທີ່­ສຸດໃນ­ການ­ ກໍ່ສ້າງ­ຕົນເອງໃຫ້­ກາຍເປັນ­ຊາວໜຸ່ມ­ຜູ້ກ້າວໜ້າ. ຖ້າເຮົາບໍ່ເອົາເວລານີ້, ເຮົາ­ຈະ­ເອົາເວລາໃດລະ­ ກໍ່ສ້າງ­ຕົນເອງ? ຈະ­ຝຶກ­ຝົນ­ຕອນເວລາເຮົາເຖົ້າ­ຊະ­ແລແກ່ຊະ­ລານັ້ນ­ບໍ?”
ຂ້ອຍໄດ້ແຕ່ຕອດເງົາງັອກໆ­ບໍ່­ປາກ­ ບໍ່ວ່າ­ຫຍັງ, ຄວາມ­ວຸ້ນ­ວາຍໄດ້ເກີດ­ຂຶ້ນໃນ­ຫົວຂອງຂ້ອຍ. ຄວາມ­ວຸ້ນ­ວາຍ­ດັ່ງກ່າວມັນແມ່ນ­ການ­ຕໍ່­ສູ້ແນວຄິດໃນໂຕຂອງຂ້ອຍເອງ.
“ມີທໍ່­ນັ້ນແຫຼະ­! ແລະ­ກໍຢ່າ­ຖືວ່າ­ຂ້ອຍ­ສັ່ງ­ສອນ, ຂ້ອຍ­ພຽງແຕ່ເວົ້າ­ຖານເພື່ອນຮ່ວມຫ້ອງ­ຮຽນ… ຖ້າມີອັນໃດແຕະ­ຕ້ອງເຖິງ­ຈິດໃຈຂອງເຈົ້າ ຂ້ອຍ­ກໍຂໍອະ­ໄພນໍາ­ຫຼາຍໆ­!”
ຂ້ອຍ­ບໍ່­ປາກ… ຢືດ­ຄີງ­ລຸກ­ຂຶ້ນກ້າວບາດ­ຕີນ­ກັບ­ຄືນ­ຫໍພັກຢ່າງເຊື່ອຍ­ຊາ.
ນາງແນມ­ນໍາ­ຫຼັງຂ້ອຍດ້ວຍ­ສາຍ­ຕາເປັນຫ່ວງ… ໃນ­ທີ່­ສຸດ­ນາງ­ຕັດ­ສິນໃຈຈັບເອົາ­ປຶ້ມແລ່ນ­ນໍາ­ຫຼັງຂ້ອຍ… “ຖ້າກ່ອນ, ສຸລີ!”
ຂ້ອຍ­ຢືນໂຕແຂງ­ຢູ່­ກັບ­ທີ່­ປານ­ດຽວກັບ­ຖືກ­ມົນສະ­ກົດ.
“ເຈົ້າ­ຄຽດໃຫ້ຂ້ອຍ­ຫວະ­?” ນາງ­ຖາມ­ສຽງ­ຫອບ.
“ບໍ່, ຂ້ອຍ­ຄຽດໃຫ້ໂຕຂ້ອຍເອງຕ່າງ­ຫາກ.” ຂ້ອຍເວົ້າ­ສຽງ­ສີແຄ້ນໆ­ຄືມີໝາກ­ຈອງ­ມາ­ຄ້າງ­ຢູ່­ຄໍ. “ຂ້ອຍ­ຂໍຂອບໃຈເຈົ້າ­ຫຼາຍໆ­ທີ່­ຕັກເຕືອນຂ້ອຍ, ເປັນຫ່ວງຂ້ອຍ… ຂ້ອຍຈະ­ພະ­ຍາຍາມປ່ຽນແປງ ແລະ­ຈະ­ຄ່ອບ­ລຶບລ້າງ­ຈຸດອ່ອນ­ດັ່ງກ່າວໃຫ້­ສູນສ້ຽງ. ມີອັນໃດ­ບໍ່­ຄັກ­ບໍ່ແນ່ສະ­ເໜີໃຫ້­ຫົວໜ້າກໍ່ສ້າງຊ່ວຍເຫຼືອຂ້ອຍແດ່­ ຫັ້ນແຫຼະ­!”
ຮອຍ­ຍິ້ມ­ງາມສະ­ດຸດ­ຕາ­ຂອງ­ນາງໄດ້ເຜີຍ­ອອກ­ຢູ່­ມຸມ­ພິສົບ ພ້ອມດ້ວຍ­ສໍານຽງ­ສຽງເວົ້າອັນມ່ວນ­ຫູ: “ຂ້ອຍ­ດີໃຈຫຼາຍ­ທີ່ໄດ້­ຍິນເຈົ້າເວົ້າ­ຄືແນວນີ້, ຂ້ອຍເຊື່ອໝັ້ນວ່າໃນ­ພາກ­ຮຽນ­ທີສອງ ເຈົ້າ­ຄົງ­ມີທ່າກ້າວໃໝ່. ສໍາ­ລັບຂ້ອຍເອງ­ກໍຈະ­ພະ­ຍາຍາມ­ບຸກໜ້າບືນໂຕສຸດ­ຂີດ ແລະ­ຈະ­ຊ່ວຍເຫຼືອເຈົ້າ­ທຸກຢ່າງມສຸດຄວາມ­ສາມາດ.”
ຈາກ­ຄໍາເວົ້າອັນ­ຈົບ­ ງາມ­ຄືດັ່ງກ່າວ, ມັນໄດ້ລະ­ດົມ­ຈິດໃຈຂອງຂ້ອຍໃຫ້ປອດໃສໜັກແໜ້ນ­ຂຶ້ນ­ຕື່ມ. ຂ້ອຍ­ຫຼົງ­ຍິ້ມ­ອອກ­ມາ­ຢ່າງ­ບໍ່­ຮູ້­ສຶກໂຕ.
“ຫົວໜ້າເອີຍ! ຂ້ອຍ­ຂໍປະ­ຕິຍານ­ຕໍ່­ຫົວໜ້າວ່າ ໃນ­ພາກ­ຮຽນ­ທີສອງ­ນີ້ ຂ້ອຍຈະ­ຂໍດັດແປງ­ຕົນເອງໃຫ້­ກາຍເປັນ­ຄົນໃໝ່ ແລະ­ຈະ­ຂໍເປັນ­ຄູ່ແຂ່ງ­ຂັນ­ທີ່ໜ້າ­ຮັກ­ຂອງ­ຫົວໜ້າ!!!”
ອາກາດ­ທີ່ຮ້ອນເອົ້າໄດ້ເພີກ­ຫາຍໄປ ເຫຼືອໄວ້ແຕ່ຄວາມເຢັນ­ສົດ­ຊື່ນ­ຂອງ­ສາຍ­ລົມ­ທີ່­ພັດໂຊຍ­ມາແຕ່ເບື້ອງ­ທິດ­ບົວລະ­ພາ…
-------------------------------------------------------

No comments:

Post a Comment