(1)
ເລື່ອງນີ້ເກີດຂຶ້ນໃນຕອນຕົ້ນໆຂອງສະຕະວັດທີ 21 ເປັນເລື່ອງກ່ຽວກັບເສັ້ນທາງຮັກແສນເສົ້າຂອງບ່າວຄຳຕາ ແລະ ສາວຈຳປີ ຊຶ່ງຜູ້ຂຽນໄດ້ຂະໜານນາມຄວາມຮັກຂອງພວກເຂົາທັງສອງວ່າເປັນ 'ຄວາມຮັກບົນເສັ້ນຂະໜານ'...
ເປັນ ເວລາເຈັດປີເຕັມທີ່ຈຳປີຈາກບ້ານເກີດໄປດຳລົງຊີວິດຢູ່ຕ່າງແດນໃນນາມເປັນສີພັນລະຍາຂອງຄົນຕ່າງປະເທດ… ເທື່ອນີ້ເປັນເທື່ອທຳອິດທີ່ນາງກັບຄືນສູ່ບ້ານເກີດ ແລະນາງຄຶດວ່າຄົງບໍ່ມີເທື່ອຕໍ່ໄປອີກແລ້ວ ເພາະນາງຈະຝັງກາຍຢູ່ຜືນແຜ່ນດິນນີ້ຈົນຊົ່ວຊີວິດ…ແສງຕາຂອງນາງກວາດເບິ່ງສິ່ງຕ່າງໆທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງດ້ວຍຄວາມຕຶ້ນຕັນໃຈ ພຽງແຕ່ເຈັດປີວຽງຈັນໄດ້ປ່ຽນໂສມໄປຢ່າງບໍ່ໜ້າເຊື່ອ. ຖະໜົນຫົນທາງທີ່ເຄີຍເຕັມໄປດ້ວຍຂີ້ຝຸ່ນແລະຂຸມ ໄດ້ກັບກາຍເປັນທາງລຽບປູດ້ວຍຊີມັງແລະຢາງຊັ້ນດີ,ຫຼຽວເບິ່ງໄປທາງໃດກໍຮູ້ສຶກສະຫວາດສະເຫວີຍຕາເປັນຢ່າງຍິ່ງ. ຕອນທີ່ຜ່ານຕະຫຼາດເຊົ້າໄປນັ້ນ ນາງຮູ້ສຶກຕື່ນຕາຕື່ນໃຈນຳຕຶກໃໝ່ທີ່ນາງຮູ້ນຳຫຼັງວ່າເປັນສູນການຄ້າແຫ່ງໃໝ່ຂອງວຽງຈັນ ແລະກໍຮູ້ສຶກອອນຊອນໃຈນຳສວນສາທາລະນະອັນໃໝ່ຢູ່ອ້ອມປະຕູໄຊ,ເຫັນນໍ້າພຸທີ່ພຸ່ງຂຶ້ນດ້ວຍລວດລາຍແບບຕ່າງໆ ຍິ່ງເຮັດໃຫ້ໃບໜ້າທີ່ອົມທຸກຢູ່ນັ້ນບານໃສໄດ້ຢ່າງປະຫຼາດ…ຕອນຜ່ານທາດຫຼວງທີ່ເຫຼືອງອາລ່າມໄປດ້ວຍສີຄຳນັ້ນ ນາງບໍ່ລືມຍໍມືຂຶ້ນໄຫວ້ ແລະກ່າວອະທິຖານໃນໃຈ ຂໍໃຫ້ສິ່ງສັກສິດຈົ່ງດົນບັນດານໃຫ້ນາງພົບແຕ່ສິ່ງດີໆ ຢ່າພານອັນຮ້າຍອີກເລີຍໃນຊີວິດນີ້.
ເມື່ອໄປຮອດເຮືອນບ່ອນທີ່ນາງໃຊ້ຊີວິດນັບແຕ່ມື້ເກີດ ຈົນມື້ທີ່ນາງຫິ້ວກະເປົາຂຶ້ນເຮືອບິນໄປພ້ອມກັບຊາຍ ຜູ້ທີ່ຂຶ້ນຊື່ວ່າເປັນຜົວ,ຫົວໃຈຂອງນາງຮູ້ສຶກວ່າເຕັ້ນຢ່າງຜິດປົກກະຕິ ຄົງແມ່ນຍ້ອນຄວາມຕື່ນເຕັ້ນດີໃຈ ທີ່ໄດ້ກັບມາຊົ້ນຫົວນອນກັບບ່ອນທີ່ໃຫ້ຄວາມອົບອຸ່ນແກ່ນາງມາຕັ້ງແຕ່ຄາວຍັງນ້ອຍ.
ສຽງລົດຕັກຊີທີ່ຈອດຢູ່ໜ້າເຮືອນໃກ້ຕີນຂັ້ນໄດ ເຮັດໃຫ້ຍິງໄວເກືອບຫົກສິບກ້າວຂາຍ່າງອອກມາ ເພາະເຊື່ອແນ່ວ່າຄົງມີຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງມາຫາ. ຄືດັ່ງຄວາມຄິດແທ້ໆ, ພໍແຕ່ປ່ອນຫົວອອກຈາກປະຕູເຮືອນກໍພົບກັບຍິງສາວທີ່ສີລຶ້ງໆຕາໃສ່ຊຸດແບບຊາວຕາເວັນຕົກ. ເບິ່ງດົນເຕີບ ນາງຈຶ່ງປ່ອຍສຽງຮ້ອງອອກມາດ້ວຍຄວາມດີໃຈ.
“ຈຳປີ! ລູກແມ່! ມາກໍບໍ່ສົ່ງຂ່າວໃຫ້ແມ່ຮູ້ລ່ວງໜ້າ” ຍິງເຈົ້າຂອງເຮືອນທັງເວົ້າທັງແລ່ນໄປກອດຜູ້ທີ່ມາໃໝ່ ພ້ອມທັງສະອື້ນອອກມາດ້ວຍຄວາມຕື້ນຕັນໃຈ.
“ແມ່! ລູກຂໍໂທດ ທີ່ບໍ່ໄດ້ສົ່ງຂ່າວໃຫ້ແມ່ຮູ້ລ່ວງໜ້າ ຍ້ອນວ່າຄາຫຼາຍຢ່າງ ແລະອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍເພື່ອຢາກໃຫ້ແມ່ຕື່ນເຕັ້ນນຳການມາຂອງລູກນີ້ລະ!”
ທັງສອງແມ່ລູກພາກັນຂຶ້ນເຮືອນ ພ້ອມດ້ວຍຫີບເຄື່ອງບັກໃຫຍ່ ແລະຖົງໃສ່ເຄື່ອງອີກຈຳນວນໜຶ່ງ.ເມື່ອເອົາເຄື່ອງຂອງໄປມ້ຽນຮຽບຮ້ອຍແລ້ວ ຜູ້ເປັນລູກກໍນັ່ງຕະໝອບຕອບຂາກົ້ມລົງຂາບຕັກແມ່ດ້ວຍຄວາມເຄົາລົບຮັກ. ຜູ້ເປັນແມ່ໄດ້ແຕ່ໃຊ້ມືລູບຫົວທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຜົມດຳເຫຼື້ອມຂອງລູກສາວ.ດວງຕາທີ່ອ່າວມົວເອີ່ລົ້ນໄປດ້ວຍນໍ້າແຫ່ງຄວາມປື້ມປິຕິ.
“ບຸນຄໍ້ານໍ້າຊູເດີ ລູກຂອງແມ່! ຂາບພະຂາບເຈົ້າສາ ລູກເອີຍ!”
ຈໍາປີເງີຍໜ້າຂຶ້ນເບິ່ງໜ້າແມ່ດ້ວຍຄວາມສົງສານ ທີ່ເຫັນຢາດນໍ້າຕາໄຫຼລິນອາບທັງສອງພວງແກ້ມທີ່ຫ່ຽວຍານນັ້ນ. ໜ້າຂອງນາງກໍດັ່ງດຽວກັນ ອາບລົ້ນໄປດ້ວຍນໍ້າຕາແຫ່ງຄວາມຄິດຮອດແມ່ຜູ້ບັງເກີດເກົ້າ.ນາງໃຊ້ແຂນທັງສອງໂອບກອດແມ່ດ້ວຍຄວາມເຄົາລົບຮັກຢ່າງສຸດຊຶ້ງ...ພາບປະທັບໃຈດັ່ງກ່າວ ບໍ່ມີພຽງສັບພະສິ່ງທີ່ຢູ່ໃນເຮືອນເປັນພະຍານເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງມີສາຍຕາຂອງໜຸ່ມບ້ານໃກ້ເຮືອນຄຽງ ຜູ້ເຄີຍເປັນເພື່ອນຮຸ່ນອ້າຍຂອງຈຳປີກໍໄດ້ເຂົ້າມາເປັນພະຍານນຳ. ເມື່ອເຫັນດັ່ງນັ້ນ ຊາຍໜຸ່ມກໍຟ້າວກ້າວຖອຍຫຼັງເພື່ອກຽມລົງຈາກຂັ້ນໄດເຮືອນໄປ... ແຕ່ບໍ່ທັນເສຍແລ້ວ ເພາະຍິງຜູ້ກ້າວເຂົ້າສູ່ໄວຊະລາເຫຼືອດຕາມາເຫັນກ່ອນ ພ້ອມທັງກ່າວອອກໄປວ່າ:
“ເຂົ້າມາພີ້ກ່ອນຕີ້ ຄຳຕາ! ຈໍາປີກັບມາບ້ານແລ້ວ.”
ຊາຍໜຸ່ມຜູ້ຊື່ຄຳຕາຕ້ອງຢຸດບາດຕີນຂອງຕົນ ພ້ອມທັງກ້າວຂາຂຶ້ນມາຕາມຄຳສັ່ງຂອງແມ່ຈໍາປີ.ຫົວໃຈຂອງເຂົາເຕັ້ນບາດຖີ່ໆ ເມື່ອຊື່ “ຈໍາປີ” ແຕະເຖິງປາຍປະສາດຫູຂອງເຂົາ...
“ຈໍາປີມາຢາມບ້ານຫວາ?” ສຽງຫ້າວໆແຕ່ປ່ຽມດ້ວຍຄວາມເປັນມິດ ແລະແກມໄປດ້ວຍຄວາມຕື່ນເຕັ້ນດັງຈາກຮິມສົບອ່າວໜາຂອງຊາຍໜຸ່ມ.
“ບໍ່ແມ່ນມາຢາມບ້ານ, ກັບມາບ້ານເຮົາເລີຍຫັ້ນຕີ້! ຄຳຕາເອີຍ! ມານັ່ງພີ້ ລູກ!”ຍິງຊະລາກ່າວດ້ວຍຄວາມຮັກແພງ.
ຄຳຕາຮູ້ສຶກສີສັ່ນໆເຊັນໆວາດໃດວາດໜຶ່ງ ແຕ່ກໍພະຍາຍາມຄວບຄຸມອາລົມກ້າວຂາຍ່າງໄປນັ່ງຕໍ່ໜ້າຂອງສອງແມ່ລູກ ທີ່ພວມປັບທ່ານັ່ງໃໝ່. ຍິ່ງໄດ້ປະສານແສງຕາກັບຈຳປີ ຍິ່ງເຮັດໃຫ້ຫົວໃຈທີ່ແຂງແກ່ນອ່ອນປວກປຽກປານຂີ້ເຜິ້ງລົນໄຟເຂົ້າກັບບາດ.
“ເປັນແນວໃດ ຈໍາປີ, ຄ່ອຍຢູ່ດີມີແຮງບໍ?”
“ຄ່ອຍຢູ່. ອ້າຍຄຳຕາເດຊັ້ນ? ໄດ້ລູກຈັກຄົນແລ້ວ?” ຈໍາປີທັງເວົ້າທັງແນມເບິ່ງໜ້າອັນຄົມສັນຂອງຄຳຕາ.
“ຍັງຄອງຄວາມເປັນໂສດດັ່ງເກົ່ານັ້ນລະ!” ຊາຍໜຸ່ມຕອບ ປົນດ້ວຍສຽງຫົວສີອາຍໆ.
“ບໍ່ເປັນຕາເຊື່ອເລີຍ!!! ຜູ້ຊາຍເຈົ້າຊູ້ຄືດັ່ງອ້າຍຄຳຕາຍັງບໍ່ທັນໄດ້ເມຍ!”ຈຳປີທັງເວົ້າທັງຫົວແບບບໍ່ເຊື່ອຫູຂອງຕົນເອງ.
“ແມ່ກໍແນະນຳຜູ້ສາວໃຫ້ຄຳຕາຮູ້ຫຼາຍຄົນ ຫວັງວ່າຄຳຕາຈະໄດ້ເປັນຝັ່ງເປັນຝາ.ແຕ່ຄຳຕາພັດບໍ່ຍອມແລເຫຼືອດສາຍຕາໃຫ້ແກ່ຍິງຜູ້ໃດ. ຄົງຊິລໍຖ້າຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງກໍບໍ່ຮູ້.”ແມ່ຂອງຈໍາປີກ່າວກັບລູກສາວຂອງຕົນແບບຄົນຮູ້ຈັກມັກຄຸ້ນຊາຍໜຸ່ມຜູ້ນີ້ເປັນຢ່າງດີ ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຖືກເວົ້າຮອດ ຮ້ອນກົກຫູເອົາກະດໍ້.
“ບໍ່ແມ່ນຈັ່ງຊັ້ນດອກ, ແມ່. ຄືແມ່ຮູ້ຫັ້ນລະ ລູກຍັງບໍ່ທັນພ້ອມທາງດ້ານຖານະການເງິນ.ຍັງຢູ່ໃນສະພາບຫາເຊົ້າກິນຄໍ່າ ບໍ່ຢາກໃຫ້ຜູ້ອື່ນຕ້ອງມາລຳບາກກາກກຳນຳ.”ຊາຍໜຸ່ມກ່າວແກ້ຕົວພ້ອມກັບເອີ່ຍຖາມຈໍາປີຕໍ່ວ່າ:
“ຜົວແລະລູກຂອງຈໍາປີເດຊັ້ນ?”
“ນ້ອງກັບມາຜູ້ດຽວ. ນ້ອງກັບຜົວປະກັນໄດ້ສາມປີແລ້ວເດ! ພວກເຮົາບໍ່ມີລູກນຳກັນຈັກຄົນ.”ຈໍາປີເວົ້າຄວາມຈິງສູ່ຄຳຕາຟັງພຽງເຄິ່ງໜຶ່ງ.
ຕອນທີ່ຈໍາປີແຕ່ງດອງກັບຊາຍຕ່າງປະເທດດັງແໝບຫົວດຳ ທີ່ອ້າງໂຕວ່າເປັນນັກທຸລະກິດທີ່ຢາກມາລົງທຶນຢູ່ລາວ, ຄຳຕາຍັງຈື່ບໍ່ລືມວ່າ ເຂົາຕ້ອງປັ້ນສີໜ້າໃຫ້ເປັນປົກກະຕິ ແລະຕາງຕິຍິ້ມແຍ້ມແຈ່ມໃສຕໍ່ທຸກຄົນ ທັງໆທີ່ໝາກຫົວໃຈຂອງເຂົາເນົ່ານູມອັ່ງລົ້ນໄປດ້ວຍຄວາມຜິດຫວັງ.ເຂົາພະຍາຍາມຕົວະຕົນເອງ ແລະທຸ່ມເທເຫື່ອແຮງເຂົ້າໃນງານດອງຂອງຈຳປີຢ່າງສຸດຕົວ.ແມ່ຂອງຈໍາປີສັ່ງໃຫ້ເຮັດຫຍັງແມ່ນສຳເລັດທຸກຢ່າງ. ຖືວ່າດອງຂອງຈຳປີສຳເລັດລົງໄປຢ່າງຈົບງາມໄດ້ ກໍແມ່ນຄຳຕາຜູ້ໜຶ່ງທີ່ໄດ້ປະກອບສ່ວນຢ່າງແຂງແຮງ. ຫຼັງຈາກຈຳປີໄປຕ່າງປະເທດແລ້ວ ເຂົາຕ້ອງຫຼົບຫຼີກໄປຮຳບາດແຜຫົວໃຈຢູ່ວັດເປັນເວລາສາມເດືອນ ກໍແມ່ນແມ່ຂອງຈຳປີນັ້ນລະເປັນເຈົ້າພາບໃນພິທີບວດໃຫ້. ເມື່ອສິກອອກມາເປັນຄາລະວາດແລ້ວ ເຂົາກໍຕັ້ງໜ້າເຮັດວຽກຫາເງິນຫາຄຳດ້ວຍການຂັບລົດຈຳໂບ້ຢ່າງເອົາຈິງເອົາຈັງ. ພ້ອມກັນນັ້ນ ຄຳຕາກໍຍັງໄປມາຫາສູ່ຄອບຄົວຂອງຈຳປີດັ່ງເກົ່າ ເຖິງບໍ່ມີສາວໃນດວງໃຈທີ່ຊື່ຈໍາປີແລ້ວກໍຕາມ.
ແມ່ໄດ້ເລົ່າສູ່ຈໍາປີຟັງວ່າ ຕະຫຼອດໄລຍະເຈັດປີທີ່ຂາດຈຳປີໄປນັ້ນ ສະພາບຂອງຄອບຄົວກໍດຳເນີນໄປຢ່າງລະອິດລະອ້ຽວພໍສົມຄວນ. ເອື້ອຍຂອງນາງຜູ້ທີ່ຮ້າງກັບຜົວນັ້ນ ກໍຖືກພວກນາຍໜ້າຫຼອກໃຫ້ໄປເຮັດວຽກຢູ່ໄທ ແລະບໍ່ໄດ້ຮັບຂ່າວຄາວຫຍັງເລີຍ!ປ່ອຍໃຫ້ແມ່ຕ້ອງຢູ່ລ້ຽງຫຼານນ້ອຍສອງຄົນຕາມລຳພັງ, ແຕ່ກໍຍັງໂຊກດີທີ່ຄຳຕາຍັງໝັ່ນມາເບິ່ງມາແຍງ.ແຊັກເງິນທີ່ຈໍາປີຝາກມາໃຫ້ຫວ່າງຫຼັງໆນັ້ນ ກໍແມ່ນຄຳຕາເປັນຜູ້ແລ່ນໄປເອົາຢູ່ໄປສະນີໃຫ້. ຄັນຄຳຕາບໍ່ຊ່ອຍ ແມ່ກໍຄົງຈະຍາກບໍ່ແມ່ນໜ້ອຍ. ຫຼານສອງຄົນໄດ້ເຂົ້າຮໍ່າເຂົ້າຮຽນ ກໍແມ່ນຄຳຕາເປັນຜູ້ວິ່ງເຕັ້ນເປັນເຈົ້າການໃຫ້.ເວົ້າແລ້ວ ເມື່ອຂາດຈໍາປີໄປ ຄຳຕາກໍໄດ້ມາແທນທີ່ ເຮັດໃຫ້ຊີວິດແມ່ມີຄວາມອົບອຸ່ນຄືຄາວສະໄໝທີ່ຈໍາປີຍັງຢູ່ຮ່ວມນຳ.
ຈາກການເລົ່າສະພາບຄອບຄົວພາຍຫຼັງທີ່ນາງຈາກໄປ ນາງກໍຮູ້ສຶກຫວັ່ນໄຫວໃນຫົວໃຈຢ່າງບໍ່ເຄີຍເປັນມາກ່ອນ... ນາງຫາກໍຮູ້ວ່າຊາຍທີ່ນາງເຄີຍລັກມັກ ໄດ້ມີໃຈຕໍ່ນາງຢ່າງທີ່ຊາຍມີຕໍ່ຍິງ ແຕ່ນາງບໍ່ເຄີຍຮັບຮູ້ສິ່ງດັ່ງກ່າວຈາກປາກຂອງຄຳຕາເລີຍ! ນາງຄົງຍັງອ່ອນຕໍ່ສິ່ງທີ່ທຸກຄົນເອີ້ນວ່າ 'ຄວາມຮັກ'.ການທີ່ນາງຕ້ອງແຕ່ງດອງກັບຊາຍທີ່ພີ່ນ້ອງຂອງແມ່ແນະນຳນັ້ນ ມັນກໍເປັນພຽງແຕ່ການສະໜອງຕອບບຸນຄຸນ ທີ່ແມ່ເຄີຍລ້ຽງຕົນເອງມາ! ຊຸມແມ່ປ້ານ້າອາເຄີຍບອກຈຳປີວ່າ ຫາກໄດ້ຜົວລວຍໆໂດຍສະເພາະແມ່ນຜູ້ຊາຍລາວຢູ່ຕ່າງປະເທດແລ້ວ ກໍຍຸທ່າງນັບເງິນ ມີເງິນສົ່ງມາລ້ຽງແມ່ລ້ຽງຫຼານຢູ່ທາງບ້ານ ແລະແມ່ກໍຄົງມີຄວາມພໍໃຈເປັນຢ່າງຍິ່ງ. ພ້ອມກັນນັ້ນ ເພິ່ນກໍຄົງບໍ່ຢາກໃຫ້ລູກສາວຫຼ້າຕ້ອງເປັນຄືກັບຜູ້ເປັນເອື້ອຍທີ່ຕ້ອງໄດ້ປະຮ້າງກັບຜົວ... ຫຼັງຈາກຖືກທາບທາມ ຊຸມແມ່ປ້ານ້າອາກໍພະຍາຍາມຊີ້ເຫດຊີ້ຜົນ ແລະຫວ່ານລ້ອມໃຫ້ຈຳປີແຕ່ງດອງກັບຊາຍລາວສັນຊາດຕ່າງປະເທດ ຊຶ່ງແມ່ກໍຈໍາຕ້ອງໄດ້ເອີອໍຫໍ່ໝົກໃຫ້ຄຳເຫັນດີໄປນໍາ.ດັ່ງນັ້ນຈຳປີຈຶ່ງຕັດສິນໃຈທັງໆທີ່ບໍ່ທັນພົບປະໜ້າຕາກັນມາກ່ອນເລີຍ ພຽງແຕ່ໄດ້ເຫັນໃນຮູບຖ່າຍທີ່ສົ່ງມາໃຫ້ເບິ່ງກ່ອນ ຊຶ່ງກໍຖືວ່າຢູ່ໃນລະດັບເຈົ້າຊູ້ພໍປະມານ.ຍິ່ງເມື່ອເຫັນຕົວຈິງໃນມື້ຜູກແຂນບາສີແຕ່ງດອງແບບງ່າຍໆຢູ່ເຮືອນຂອງນາງແລ້ວ ຈຶ່ງຮູ້ແນ່ແກ່ໃຈວ່າຊາຍທີ່ຈະຈົມຫົວລົງທ້າຍນຳ ກໍເປັນຊາຍທີ່ຮູບງາມເອົາການຜູ້ໜຶ່ງ. ເຖິງເຫັນກັນພຽງແຕ່ສາມມື້ ນາງກໍຫຼົງຮັກຜູ້ເປັນຜົວຂອງນາງຢ່າງຈັບໃຈ ເພາະເຂົາຊ່າງເປັນຄົນຮູ້ຈັກໃຫ້ກຽດ ຮູ້ຈັກເອົາໃຈ ຊຶ່ງນາງເຫັນວ່າດີໄປໝົດທຸກຢ່າງເລີຍ. ໃນມື້ແຕ່ງດອງ ມີພຽງແຕ່ຍາດມິດສະໜິດສະໜົມ ແລະເພື່ອນບ້ານໃກ້ຄຽງເທົ່ານັ້ນ ທີ່ເຂົ້າຮ່ວມໃນພິທີ ຊຶ່ງຖືວ່າເປັນພິທີແຕ່ງດອງແບບກະທັດຮັດເບົາບາງແລະຮີບເຮັ່ງ ເພາະຫຼັງຈາກແຕ່ງແລ້ວ ມື້ຕໍ່ມາທັງສອງກໍບິນລັດຟ້າສູ່ຕ່າງທະວີບທັນທີ. ກວ່າຈະຮູ້ຫຍັງເປັນຫຍັງ ມັນກໍສວາຍເກີນແກ້ເສຍແລ້ວ ນາງຖືກຫຼອກຕົ້ມໃຫ້ແຕ່ງດອງກັບຊາຍຮູບງາມ ແຕ່ໃນຕົວຈິງນາງຖືກນຳມາຂາຍໃຫ້ກາຍເປັນຍິງບໍລິການຢູ່ບາແຫ່ງໜຶ່ງຂອງດິນແດນທີ່ເອີ້ນວ່າ‘ປະເທດທີ່ພັດທະນາແລ້ວ’. ນາງຕ້ອງໄດ້ຖືກບັງຄັບໃຫ້ຂາຍບໍລິການ... ກວ່າຈະຫຼຸດພົ້ນຈາກບ້ວງມານໄດ້ ຊີວິດເກືອບມຸດມອດໄປກັບຄວາມໂສມົມຂອງພວກໄຮ້ສິນທຳ ພວກທີ່ເຫັນເງິນເປັນພະເຈົ້າ ເຫັນແມ່ຍິງເປັນເຄື່ອງຫຼິ້ນ ເຄື່ອງດັບຕັນຫາລາຄະ… ນາງພະຍາຍາມລັກໜີຈາກຂຸມນາຮົກດັ່ງກ່າວຫຼາຍຄັ້ງ ແຕ່ກໍບໍ່ມົ້ມ. ບາດແລ້ວ ກໍມີຊາຍແກ່ໃຈດີຜູ້ໜຶ່ງໄຖ່ໂຕຂອງນາງ ອອກຈາກສະຖານທີ່ດັ່ງກ່າວ ແລ້ວຖືກນຳໄປເປັນເມຍລັບຈົນສາມາດມີເງິນສົ່ງໄປໃຫ້ແມ່ ແຕ່ກໍບໍ່ກ້າສົ່ງຂ່າວບອກຄວາມຈິງສູ່ແມ່ຮູ້ໄດ້ແຕ່ຝາກເງິນໄປໃຫ້ປີລະສອງສາມຄັ້ງ.ຈົນໃນທີ່ສຸດຊາຍຜູ້ມີພະຄຸນຂອງນາງໄດ້ອຳລາຈາກໂລກນີ້ໄປດ້ວຍອຸບັດເຫດທາງລົດນາງຈຶ່ງຕັດສິນໃຈກັບຄືນປະເທດ ເພື່ອຫວັງຈະມາສ້າງຊີວິດໃໝ່ໃນບ້ານເກີດ.
ຄຶດຄືນຫຼັງຍາມໃດ ຫົວໃຈຂອງນາງປະດຸດດັ່ງຈະແຕກສະຫຼາຍໄປກັບເຫດການທີ່ແສນອັບປະຍົດນັ້ນ...ນາງພະຍາຍາມລືມຄວາມຫຼັງອັນຂົມຂື່ນດັ່ງກ່າວໃຫ້ໝົດສ້ຽງ...ແຕ່ບາງຄັ້ງພາບທີ່ແສນທໍລະມານຫົວໃຈກໍກັບມາວົນວຽນໃນສະໝອງຂອງນາງ... ຈົນຮອດມື້ນີ້ ພາຍຫຼັງກັບມາບ້ານໄດ້ເກືອບອາທິດແລ້ວ ພາບຄວາມຫຼັງດັ່ງກ່າວກໍຍັງມາວົນວຽນຫຼອກຫຼອນຢູ່ບໍ່ເຊົາ ຈຶ່ງໄດ້ແຕ່ນັ່ງຊຶງ ຈົນກະທັ້ງຄຳຕາເຂົ້າມາແວ່ຫຼິ້ນນຳ...
“ຈຳປີ ຄຶດຫຍັງຢູ່?” ສຽງຂອງຄຳຕາດັງເຂົ້າມາຂ້າງຫູ ເຮັດໃຫ້ນາງຫຼຸດພົ້ນຈາກພະວັງແຫ່ງຄວາມຫຼັງ ຫັນໜ້າມາຫາຊາຍທີ່ນາງເຄີຍລຶ້ງແກ່ນກັນດີ.
“ບໍ່ໄດ້ຄຶດຫຍັງດອກ. ມີແຕ່ຄຶດວ່າ ຊິຊື້ຫຍັງມາແຕ່ງກິນສູ່ພີ່ສູ່ນ້ອງທີ່ຈະມາແວ່ຢາມ...ຍາມບຸນບັ້ງໄຟມື້ອື່ນນີ້ນະ!”
“ເອີ! ກະດຽວວ່າຍັງຄຶດຮອດຕ່າງປະເທດຢູ່ຊັ້ນດອກ!” ຄຳຕາທັງເວົ້າທັງໂຍບໂຕລົງນັ່ງຂ້າງໆຈຳປີ.
“ຄຶດຊ່ອຍແດ່ແມ້! ອ້າຍຕາ!” ຈໍາປີເອີ່ຍປາກຂໍຄວາມຄິດເຫັນ ພ້ອມແນມເບິ່ງໜ້າອັນຄົມສັນຂອງເຂົາ.
“ເລື່ອງແບບນີ້ ຕ້ອງໃຫ້ແມ່ເປັນຜູ້ຕັດສິນວ່າ ຊິເຮັດຫຍັງກິນດີ.ສ່ວນອ້າຍຊິເປັນຜູ້ຂັບລົດພາເຈົ້າໄປຕະຫຼາດ ແລະເປັນຜູ້ຊ່ອຍຖືເຄື່ອງ.” ຄຳຕາອອກຄຳເຫັນ ກໍພໍດີແມ່ຍ່າງອອກມາຈາກເຮືອນຄົວ ແລະເພິ່ນກໍຕັດສິນໃຫ້ເຮັດເຂົ້າປຸ້ນ, ປິ້ງປາແລະລາບຊີ້ນງົວ ເພື່ອຮັບແຂກຮັບຄົນທີ່ຈະມາຢາມໃນຍາມບຸນບັ້ງໄຟບ້ານປີນີ້.
ຈໍາປີໄດ້ອອກຕະຫຼາດ ແລະໄດ້ຈ່າຍເງິນຢ່າງບໍ່ອັ້ນ ແລະຫວັງໃຈວ່າຈະໄດ້ລ້ຽງພີ່ລ້ຽງນ້ອງລ້ຽງໝູ່ລ້ຽງຄູ່ໃນຍາມບຸນບັ້ງໄຟປີນີ້. ຄຳຕາກໍບໍລິການຈໍາປີຢ່າງສຸດໃຈ ທັງພາໄປຕະຫຼາດ ທັງຫອບຫິ້ວເອົາຊີ້ນປາອາຫານຊ່ອຍ.ຈໍາປີເຫັນອ້າຍຄຳຕາຂອງນາງໜ້າຊື່ນຕາບານຜິດປົກກະຕິ ຈົນນາງອົດເວົ້າບໍ່ໄດ້...
“ຄືມາສົດຊື່ນແຈ່ມໃສແທ້ນໍ! ອ້າຍຕາເອີຍ!”
“ກໍບໍ່ຮູ້ວ່າເປັນຫຍັງ?!? ມື້ນີ້ອ້າຍຮູ້ສຶກມີຄວາມສຸກ ແລະເບີກບານໃຈຢ່າງບອກບໍ່ຖືກ ທີ່ໄດ້ເປັນທັງຜູ້ບໍລິການ ແລະທັງເປັນອົງຄະລັກໃຫ້ແກ່ຈໍາປີ.” ຄຳຕາເວົ້າເປັນສີໄນໆ ເຮັດໃຫ້ຈໍາປີກໍມີຄວາມສົດຊື່ນແຈ່ມໃສຢ່າງບໍ່ເຄີຍເປັນມາກ່ອນເຊັ່ນກັນ.
(ເຊີນຕິດຕາມຕອນຈົບ)
ໂດຍອາຈານ ແສງຟ້າ ໂຫລານຸພາບ
ເປັນ ເວລາເຈັດປີເຕັມທີ່ຈຳປີຈາກບ້ານເກີດໄປດຳລົງຊີວິດຢູ່ຕ່າງແດນໃນນາມເປັນສີພັນລະຍາຂອງຄົນຕ່າງປະເທດ… ເທື່ອນີ້ເປັນເທື່ອທຳອິດທີ່ນາງກັບຄືນສູ່ບ້ານເກີດ ແລະນາງຄຶດວ່າຄົງບໍ່ມີເທື່ອຕໍ່ໄປອີກແລ້ວ ເພາະນາງຈະຝັງກາຍຢູ່ຜືນແຜ່ນດິນນີ້ຈົນຊົ່ວຊີວິດ…ແສງຕາຂອງນາງກວາດເບິ່ງສິ່ງຕ່າງໆທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງດ້ວຍຄວາມຕຶ້ນຕັນໃຈ ພຽງແຕ່ເຈັດປີວຽງຈັນໄດ້ປ່ຽນໂສມໄປຢ່າງບໍ່ໜ້າເຊື່ອ. ຖະໜົນຫົນທາງທີ່ເຄີຍເຕັມໄປດ້ວຍຂີ້ຝຸ່ນແລະຂຸມ ໄດ້ກັບກາຍເປັນທາງລຽບປູດ້ວຍຊີມັງແລະຢາງຊັ້ນດີ,ຫຼຽວເບິ່ງໄປທາງໃດກໍຮູ້ສຶກສະຫວາດສະເຫວີຍຕາເປັນຢ່າງຍິ່ງ. ຕອນທີ່ຜ່ານຕະຫຼາດເຊົ້າໄປນັ້ນ ນາງຮູ້ສຶກຕື່ນຕາຕື່ນໃຈນຳຕຶກໃໝ່ທີ່ນາງຮູ້ນຳຫຼັງວ່າເປັນສູນການຄ້າແຫ່ງໃໝ່ຂອງວຽງຈັນ ແລະກໍຮູ້ສຶກອອນຊອນໃຈນຳສວນສາທາລະນະອັນໃໝ່ຢູ່ອ້ອມປະຕູໄຊ,ເຫັນນໍ້າພຸທີ່ພຸ່ງຂຶ້ນດ້ວຍລວດລາຍແບບຕ່າງໆ ຍິ່ງເຮັດໃຫ້ໃບໜ້າທີ່ອົມທຸກຢູ່ນັ້ນບານໃສໄດ້ຢ່າງປະຫຼາດ…ຕອນຜ່ານທາດຫຼວງທີ່ເຫຼືອງອາລ່າມໄປດ້ວຍສີຄຳນັ້ນ ນາງບໍ່ລືມຍໍມືຂຶ້ນໄຫວ້ ແລະກ່າວອະທິຖານໃນໃຈ ຂໍໃຫ້ສິ່ງສັກສິດຈົ່ງດົນບັນດານໃຫ້ນາງພົບແຕ່ສິ່ງດີໆ ຢ່າພານອັນຮ້າຍອີກເລີຍໃນຊີວິດນີ້.
ເມື່ອໄປຮອດເຮືອນບ່ອນທີ່ນາງໃຊ້ຊີວິດນັບແຕ່ມື້ເກີດ ຈົນມື້ທີ່ນາງຫິ້ວກະເປົາຂຶ້ນເຮືອບິນໄປພ້ອມກັບຊາຍ ຜູ້ທີ່ຂຶ້ນຊື່ວ່າເປັນຜົວ,ຫົວໃຈຂອງນາງຮູ້ສຶກວ່າເຕັ້ນຢ່າງຜິດປົກກະຕິ ຄົງແມ່ນຍ້ອນຄວາມຕື່ນເຕັ້ນດີໃຈ ທີ່ໄດ້ກັບມາຊົ້ນຫົວນອນກັບບ່ອນທີ່ໃຫ້ຄວາມອົບອຸ່ນແກ່ນາງມາຕັ້ງແຕ່ຄາວຍັງນ້ອຍ.
ສຽງລົດຕັກຊີທີ່ຈອດຢູ່ໜ້າເຮືອນໃກ້ຕີນຂັ້ນໄດ ເຮັດໃຫ້ຍິງໄວເກືອບຫົກສິບກ້າວຂາຍ່າງອອກມາ ເພາະເຊື່ອແນ່ວ່າຄົງມີຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງມາຫາ. ຄືດັ່ງຄວາມຄິດແທ້ໆ, ພໍແຕ່ປ່ອນຫົວອອກຈາກປະຕູເຮືອນກໍພົບກັບຍິງສາວທີ່ສີລຶ້ງໆຕາໃສ່ຊຸດແບບຊາວຕາເວັນຕົກ. ເບິ່ງດົນເຕີບ ນາງຈຶ່ງປ່ອຍສຽງຮ້ອງອອກມາດ້ວຍຄວາມດີໃຈ.
“ຈຳປີ! ລູກແມ່! ມາກໍບໍ່ສົ່ງຂ່າວໃຫ້ແມ່ຮູ້ລ່ວງໜ້າ” ຍິງເຈົ້າຂອງເຮືອນທັງເວົ້າທັງແລ່ນໄປກອດຜູ້ທີ່ມາໃໝ່ ພ້ອມທັງສະອື້ນອອກມາດ້ວຍຄວາມຕື້ນຕັນໃຈ.
“ແມ່! ລູກຂໍໂທດ ທີ່ບໍ່ໄດ້ສົ່ງຂ່າວໃຫ້ແມ່ຮູ້ລ່ວງໜ້າ ຍ້ອນວ່າຄາຫຼາຍຢ່າງ ແລະອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍເພື່ອຢາກໃຫ້ແມ່ຕື່ນເຕັ້ນນຳການມາຂອງລູກນີ້ລະ!”
ທັງສອງແມ່ລູກພາກັນຂຶ້ນເຮືອນ ພ້ອມດ້ວຍຫີບເຄື່ອງບັກໃຫຍ່ ແລະຖົງໃສ່ເຄື່ອງອີກຈຳນວນໜຶ່ງ.ເມື່ອເອົາເຄື່ອງຂອງໄປມ້ຽນຮຽບຮ້ອຍແລ້ວ ຜູ້ເປັນລູກກໍນັ່ງຕະໝອບຕອບຂາກົ້ມລົງຂາບຕັກແມ່ດ້ວຍຄວາມເຄົາລົບຮັກ. ຜູ້ເປັນແມ່ໄດ້ແຕ່ໃຊ້ມືລູບຫົວທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຜົມດຳເຫຼື້ອມຂອງລູກສາວ.ດວງຕາທີ່ອ່າວມົວເອີ່ລົ້ນໄປດ້ວຍນໍ້າແຫ່ງຄວາມປື້ມປິຕິ.
“ບຸນຄໍ້ານໍ້າຊູເດີ ລູກຂອງແມ່! ຂາບພະຂາບເຈົ້າສາ ລູກເອີຍ!”
ຈໍາປີເງີຍໜ້າຂຶ້ນເບິ່ງໜ້າແມ່ດ້ວຍຄວາມສົງສານ ທີ່ເຫັນຢາດນໍ້າຕາໄຫຼລິນອາບທັງສອງພວງແກ້ມທີ່ຫ່ຽວຍານນັ້ນ. ໜ້າຂອງນາງກໍດັ່ງດຽວກັນ ອາບລົ້ນໄປດ້ວຍນໍ້າຕາແຫ່ງຄວາມຄິດຮອດແມ່ຜູ້ບັງເກີດເກົ້າ.ນາງໃຊ້ແຂນທັງສອງໂອບກອດແມ່ດ້ວຍຄວາມເຄົາລົບຮັກຢ່າງສຸດຊຶ້ງ...ພາບປະທັບໃຈດັ່ງກ່າວ ບໍ່ມີພຽງສັບພະສິ່ງທີ່ຢູ່ໃນເຮືອນເປັນພະຍານເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງມີສາຍຕາຂອງໜຸ່ມບ້ານໃກ້ເຮືອນຄຽງ ຜູ້ເຄີຍເປັນເພື່ອນຮຸ່ນອ້າຍຂອງຈຳປີກໍໄດ້ເຂົ້າມາເປັນພະຍານນຳ. ເມື່ອເຫັນດັ່ງນັ້ນ ຊາຍໜຸ່ມກໍຟ້າວກ້າວຖອຍຫຼັງເພື່ອກຽມລົງຈາກຂັ້ນໄດເຮືອນໄປ... ແຕ່ບໍ່ທັນເສຍແລ້ວ ເພາະຍິງຜູ້ກ້າວເຂົ້າສູ່ໄວຊະລາເຫຼືອດຕາມາເຫັນກ່ອນ ພ້ອມທັງກ່າວອອກໄປວ່າ:
“ເຂົ້າມາພີ້ກ່ອນຕີ້ ຄຳຕາ! ຈໍາປີກັບມາບ້ານແລ້ວ.”
ຊາຍໜຸ່ມຜູ້ຊື່ຄຳຕາຕ້ອງຢຸດບາດຕີນຂອງຕົນ ພ້ອມທັງກ້າວຂາຂຶ້ນມາຕາມຄຳສັ່ງຂອງແມ່ຈໍາປີ.ຫົວໃຈຂອງເຂົາເຕັ້ນບາດຖີ່ໆ ເມື່ອຊື່ “ຈໍາປີ” ແຕະເຖິງປາຍປະສາດຫູຂອງເຂົາ...
“ຈໍາປີມາຢາມບ້ານຫວາ?” ສຽງຫ້າວໆແຕ່ປ່ຽມດ້ວຍຄວາມເປັນມິດ ແລະແກມໄປດ້ວຍຄວາມຕື່ນເຕັ້ນດັງຈາກຮິມສົບອ່າວໜາຂອງຊາຍໜຸ່ມ.
“ບໍ່ແມ່ນມາຢາມບ້ານ, ກັບມາບ້ານເຮົາເລີຍຫັ້ນຕີ້! ຄຳຕາເອີຍ! ມານັ່ງພີ້ ລູກ!”ຍິງຊະລາກ່າວດ້ວຍຄວາມຮັກແພງ.
ຄຳຕາຮູ້ສຶກສີສັ່ນໆເຊັນໆວາດໃດວາດໜຶ່ງ ແຕ່ກໍພະຍາຍາມຄວບຄຸມອາລົມກ້າວຂາຍ່າງໄປນັ່ງຕໍ່ໜ້າຂອງສອງແມ່ລູກ ທີ່ພວມປັບທ່ານັ່ງໃໝ່. ຍິ່ງໄດ້ປະສານແສງຕາກັບຈຳປີ ຍິ່ງເຮັດໃຫ້ຫົວໃຈທີ່ແຂງແກ່ນອ່ອນປວກປຽກປານຂີ້ເຜິ້ງລົນໄຟເຂົ້າກັບບາດ.
“ເປັນແນວໃດ ຈໍາປີ, ຄ່ອຍຢູ່ດີມີແຮງບໍ?”
“ຄ່ອຍຢູ່. ອ້າຍຄຳຕາເດຊັ້ນ? ໄດ້ລູກຈັກຄົນແລ້ວ?” ຈໍາປີທັງເວົ້າທັງແນມເບິ່ງໜ້າອັນຄົມສັນຂອງຄຳຕາ.
“ຍັງຄອງຄວາມເປັນໂສດດັ່ງເກົ່ານັ້ນລະ!” ຊາຍໜຸ່ມຕອບ ປົນດ້ວຍສຽງຫົວສີອາຍໆ.
“ບໍ່ເປັນຕາເຊື່ອເລີຍ!!! ຜູ້ຊາຍເຈົ້າຊູ້ຄືດັ່ງອ້າຍຄຳຕາຍັງບໍ່ທັນໄດ້ເມຍ!”ຈຳປີທັງເວົ້າທັງຫົວແບບບໍ່ເຊື່ອຫູຂອງຕົນເອງ.
“ແມ່ກໍແນະນຳຜູ້ສາວໃຫ້ຄຳຕາຮູ້ຫຼາຍຄົນ ຫວັງວ່າຄຳຕາຈະໄດ້ເປັນຝັ່ງເປັນຝາ.ແຕ່ຄຳຕາພັດບໍ່ຍອມແລເຫຼືອດສາຍຕາໃຫ້ແກ່ຍິງຜູ້ໃດ. ຄົງຊິລໍຖ້າຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງກໍບໍ່ຮູ້.”ແມ່ຂອງຈໍາປີກ່າວກັບລູກສາວຂອງຕົນແບບຄົນຮູ້ຈັກມັກຄຸ້ນຊາຍໜຸ່ມຜູ້ນີ້ເປັນຢ່າງດີ ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຖືກເວົ້າຮອດ ຮ້ອນກົກຫູເອົາກະດໍ້.
“ບໍ່ແມ່ນຈັ່ງຊັ້ນດອກ, ແມ່. ຄືແມ່ຮູ້ຫັ້ນລະ ລູກຍັງບໍ່ທັນພ້ອມທາງດ້ານຖານະການເງິນ.ຍັງຢູ່ໃນສະພາບຫາເຊົ້າກິນຄໍ່າ ບໍ່ຢາກໃຫ້ຜູ້ອື່ນຕ້ອງມາລຳບາກກາກກຳນຳ.”ຊາຍໜຸ່ມກ່າວແກ້ຕົວພ້ອມກັບເອີ່ຍຖາມຈໍາປີຕໍ່ວ່າ:
“ຜົວແລະລູກຂອງຈໍາປີເດຊັ້ນ?”
“ນ້ອງກັບມາຜູ້ດຽວ. ນ້ອງກັບຜົວປະກັນໄດ້ສາມປີແລ້ວເດ! ພວກເຮົາບໍ່ມີລູກນຳກັນຈັກຄົນ.”ຈໍາປີເວົ້າຄວາມຈິງສູ່ຄຳຕາຟັງພຽງເຄິ່ງໜຶ່ງ.
ຕອນທີ່ຈໍາປີແຕ່ງດອງກັບຊາຍຕ່າງປະເທດດັງແໝບຫົວດຳ ທີ່ອ້າງໂຕວ່າເປັນນັກທຸລະກິດທີ່ຢາກມາລົງທຶນຢູ່ລາວ, ຄຳຕາຍັງຈື່ບໍ່ລືມວ່າ ເຂົາຕ້ອງປັ້ນສີໜ້າໃຫ້ເປັນປົກກະຕິ ແລະຕາງຕິຍິ້ມແຍ້ມແຈ່ມໃສຕໍ່ທຸກຄົນ ທັງໆທີ່ໝາກຫົວໃຈຂອງເຂົາເນົ່ານູມອັ່ງລົ້ນໄປດ້ວຍຄວາມຜິດຫວັງ.ເຂົາພະຍາຍາມຕົວະຕົນເອງ ແລະທຸ່ມເທເຫື່ອແຮງເຂົ້າໃນງານດອງຂອງຈຳປີຢ່າງສຸດຕົວ.ແມ່ຂອງຈໍາປີສັ່ງໃຫ້ເຮັດຫຍັງແມ່ນສຳເລັດທຸກຢ່າງ. ຖືວ່າດອງຂອງຈຳປີສຳເລັດລົງໄປຢ່າງຈົບງາມໄດ້ ກໍແມ່ນຄຳຕາຜູ້ໜຶ່ງທີ່ໄດ້ປະກອບສ່ວນຢ່າງແຂງແຮງ. ຫຼັງຈາກຈຳປີໄປຕ່າງປະເທດແລ້ວ ເຂົາຕ້ອງຫຼົບຫຼີກໄປຮຳບາດແຜຫົວໃຈຢູ່ວັດເປັນເວລາສາມເດືອນ ກໍແມ່ນແມ່ຂອງຈຳປີນັ້ນລະເປັນເຈົ້າພາບໃນພິທີບວດໃຫ້. ເມື່ອສິກອອກມາເປັນຄາລະວາດແລ້ວ ເຂົາກໍຕັ້ງໜ້າເຮັດວຽກຫາເງິນຫາຄຳດ້ວຍການຂັບລົດຈຳໂບ້ຢ່າງເອົາຈິງເອົາຈັງ. ພ້ອມກັນນັ້ນ ຄຳຕາກໍຍັງໄປມາຫາສູ່ຄອບຄົວຂອງຈຳປີດັ່ງເກົ່າ ເຖິງບໍ່ມີສາວໃນດວງໃຈທີ່ຊື່ຈໍາປີແລ້ວກໍຕາມ.
ແມ່ໄດ້ເລົ່າສູ່ຈໍາປີຟັງວ່າ ຕະຫຼອດໄລຍະເຈັດປີທີ່ຂາດຈຳປີໄປນັ້ນ ສະພາບຂອງຄອບຄົວກໍດຳເນີນໄປຢ່າງລະອິດລະອ້ຽວພໍສົມຄວນ. ເອື້ອຍຂອງນາງຜູ້ທີ່ຮ້າງກັບຜົວນັ້ນ ກໍຖືກພວກນາຍໜ້າຫຼອກໃຫ້ໄປເຮັດວຽກຢູ່ໄທ ແລະບໍ່ໄດ້ຮັບຂ່າວຄາວຫຍັງເລີຍ!ປ່ອຍໃຫ້ແມ່ຕ້ອງຢູ່ລ້ຽງຫຼານນ້ອຍສອງຄົນຕາມລຳພັງ, ແຕ່ກໍຍັງໂຊກດີທີ່ຄຳຕາຍັງໝັ່ນມາເບິ່ງມາແຍງ.ແຊັກເງິນທີ່ຈໍາປີຝາກມາໃຫ້ຫວ່າງຫຼັງໆນັ້ນ ກໍແມ່ນຄຳຕາເປັນຜູ້ແລ່ນໄປເອົາຢູ່ໄປສະນີໃຫ້. ຄັນຄຳຕາບໍ່ຊ່ອຍ ແມ່ກໍຄົງຈະຍາກບໍ່ແມ່ນໜ້ອຍ. ຫຼານສອງຄົນໄດ້ເຂົ້າຮໍ່າເຂົ້າຮຽນ ກໍແມ່ນຄຳຕາເປັນຜູ້ວິ່ງເຕັ້ນເປັນເຈົ້າການໃຫ້.ເວົ້າແລ້ວ ເມື່ອຂາດຈໍາປີໄປ ຄຳຕາກໍໄດ້ມາແທນທີ່ ເຮັດໃຫ້ຊີວິດແມ່ມີຄວາມອົບອຸ່ນຄືຄາວສະໄໝທີ່ຈໍາປີຍັງຢູ່ຮ່ວມນຳ.
ຈາກການເລົ່າສະພາບຄອບຄົວພາຍຫຼັງທີ່ນາງຈາກໄປ ນາງກໍຮູ້ສຶກຫວັ່ນໄຫວໃນຫົວໃຈຢ່າງບໍ່ເຄີຍເປັນມາກ່ອນ... ນາງຫາກໍຮູ້ວ່າຊາຍທີ່ນາງເຄີຍລັກມັກ ໄດ້ມີໃຈຕໍ່ນາງຢ່າງທີ່ຊາຍມີຕໍ່ຍິງ ແຕ່ນາງບໍ່ເຄີຍຮັບຮູ້ສິ່ງດັ່ງກ່າວຈາກປາກຂອງຄຳຕາເລີຍ! ນາງຄົງຍັງອ່ອນຕໍ່ສິ່ງທີ່ທຸກຄົນເອີ້ນວ່າ 'ຄວາມຮັກ'.ການທີ່ນາງຕ້ອງແຕ່ງດອງກັບຊາຍທີ່ພີ່ນ້ອງຂອງແມ່ແນະນຳນັ້ນ ມັນກໍເປັນພຽງແຕ່ການສະໜອງຕອບບຸນຄຸນ ທີ່ແມ່ເຄີຍລ້ຽງຕົນເອງມາ! ຊຸມແມ່ປ້ານ້າອາເຄີຍບອກຈຳປີວ່າ ຫາກໄດ້ຜົວລວຍໆໂດຍສະເພາະແມ່ນຜູ້ຊາຍລາວຢູ່ຕ່າງປະເທດແລ້ວ ກໍຍຸທ່າງນັບເງິນ ມີເງິນສົ່ງມາລ້ຽງແມ່ລ້ຽງຫຼານຢູ່ທາງບ້ານ ແລະແມ່ກໍຄົງມີຄວາມພໍໃຈເປັນຢ່າງຍິ່ງ. ພ້ອມກັນນັ້ນ ເພິ່ນກໍຄົງບໍ່ຢາກໃຫ້ລູກສາວຫຼ້າຕ້ອງເປັນຄືກັບຜູ້ເປັນເອື້ອຍທີ່ຕ້ອງໄດ້ປະຮ້າງກັບຜົວ... ຫຼັງຈາກຖືກທາບທາມ ຊຸມແມ່ປ້ານ້າອາກໍພະຍາຍາມຊີ້ເຫດຊີ້ຜົນ ແລະຫວ່ານລ້ອມໃຫ້ຈຳປີແຕ່ງດອງກັບຊາຍລາວສັນຊາດຕ່າງປະເທດ ຊຶ່ງແມ່ກໍຈໍາຕ້ອງໄດ້ເອີອໍຫໍ່ໝົກໃຫ້ຄຳເຫັນດີໄປນໍາ.ດັ່ງນັ້ນຈຳປີຈຶ່ງຕັດສິນໃຈທັງໆທີ່ບໍ່ທັນພົບປະໜ້າຕາກັນມາກ່ອນເລີຍ ພຽງແຕ່ໄດ້ເຫັນໃນຮູບຖ່າຍທີ່ສົ່ງມາໃຫ້ເບິ່ງກ່ອນ ຊຶ່ງກໍຖືວ່າຢູ່ໃນລະດັບເຈົ້າຊູ້ພໍປະມານ.ຍິ່ງເມື່ອເຫັນຕົວຈິງໃນມື້ຜູກແຂນບາສີແຕ່ງດອງແບບງ່າຍໆຢູ່ເຮືອນຂອງນາງແລ້ວ ຈຶ່ງຮູ້ແນ່ແກ່ໃຈວ່າຊາຍທີ່ຈະຈົມຫົວລົງທ້າຍນຳ ກໍເປັນຊາຍທີ່ຮູບງາມເອົາການຜູ້ໜຶ່ງ. ເຖິງເຫັນກັນພຽງແຕ່ສາມມື້ ນາງກໍຫຼົງຮັກຜູ້ເປັນຜົວຂອງນາງຢ່າງຈັບໃຈ ເພາະເຂົາຊ່າງເປັນຄົນຮູ້ຈັກໃຫ້ກຽດ ຮູ້ຈັກເອົາໃຈ ຊຶ່ງນາງເຫັນວ່າດີໄປໝົດທຸກຢ່າງເລີຍ. ໃນມື້ແຕ່ງດອງ ມີພຽງແຕ່ຍາດມິດສະໜິດສະໜົມ ແລະເພື່ອນບ້ານໃກ້ຄຽງເທົ່ານັ້ນ ທີ່ເຂົ້າຮ່ວມໃນພິທີ ຊຶ່ງຖືວ່າເປັນພິທີແຕ່ງດອງແບບກະທັດຮັດເບົາບາງແລະຮີບເຮັ່ງ ເພາະຫຼັງຈາກແຕ່ງແລ້ວ ມື້ຕໍ່ມາທັງສອງກໍບິນລັດຟ້າສູ່ຕ່າງທະວີບທັນທີ. ກວ່າຈະຮູ້ຫຍັງເປັນຫຍັງ ມັນກໍສວາຍເກີນແກ້ເສຍແລ້ວ ນາງຖືກຫຼອກຕົ້ມໃຫ້ແຕ່ງດອງກັບຊາຍຮູບງາມ ແຕ່ໃນຕົວຈິງນາງຖືກນຳມາຂາຍໃຫ້ກາຍເປັນຍິງບໍລິການຢູ່ບາແຫ່ງໜຶ່ງຂອງດິນແດນທີ່ເອີ້ນວ່າ‘ປະເທດທີ່ພັດທະນາແລ້ວ’. ນາງຕ້ອງໄດ້ຖືກບັງຄັບໃຫ້ຂາຍບໍລິການ... ກວ່າຈະຫຼຸດພົ້ນຈາກບ້ວງມານໄດ້ ຊີວິດເກືອບມຸດມອດໄປກັບຄວາມໂສມົມຂອງພວກໄຮ້ສິນທຳ ພວກທີ່ເຫັນເງິນເປັນພະເຈົ້າ ເຫັນແມ່ຍິງເປັນເຄື່ອງຫຼິ້ນ ເຄື່ອງດັບຕັນຫາລາຄະ… ນາງພະຍາຍາມລັກໜີຈາກຂຸມນາຮົກດັ່ງກ່າວຫຼາຍຄັ້ງ ແຕ່ກໍບໍ່ມົ້ມ. ບາດແລ້ວ ກໍມີຊາຍແກ່ໃຈດີຜູ້ໜຶ່ງໄຖ່ໂຕຂອງນາງ ອອກຈາກສະຖານທີ່ດັ່ງກ່າວ ແລ້ວຖືກນຳໄປເປັນເມຍລັບຈົນສາມາດມີເງິນສົ່ງໄປໃຫ້ແມ່ ແຕ່ກໍບໍ່ກ້າສົ່ງຂ່າວບອກຄວາມຈິງສູ່ແມ່ຮູ້ໄດ້ແຕ່ຝາກເງິນໄປໃຫ້ປີລະສອງສາມຄັ້ງ.ຈົນໃນທີ່ສຸດຊາຍຜູ້ມີພະຄຸນຂອງນາງໄດ້ອຳລາຈາກໂລກນີ້ໄປດ້ວຍອຸບັດເຫດທາງລົດນາງຈຶ່ງຕັດສິນໃຈກັບຄືນປະເທດ ເພື່ອຫວັງຈະມາສ້າງຊີວິດໃໝ່ໃນບ້ານເກີດ.
ຄຶດຄືນຫຼັງຍາມໃດ ຫົວໃຈຂອງນາງປະດຸດດັ່ງຈະແຕກສະຫຼາຍໄປກັບເຫດການທີ່ແສນອັບປະຍົດນັ້ນ...ນາງພະຍາຍາມລືມຄວາມຫຼັງອັນຂົມຂື່ນດັ່ງກ່າວໃຫ້ໝົດສ້ຽງ...ແຕ່ບາງຄັ້ງພາບທີ່ແສນທໍລະມານຫົວໃຈກໍກັບມາວົນວຽນໃນສະໝອງຂອງນາງ... ຈົນຮອດມື້ນີ້ ພາຍຫຼັງກັບມາບ້ານໄດ້ເກືອບອາທິດແລ້ວ ພາບຄວາມຫຼັງດັ່ງກ່າວກໍຍັງມາວົນວຽນຫຼອກຫຼອນຢູ່ບໍ່ເຊົາ ຈຶ່ງໄດ້ແຕ່ນັ່ງຊຶງ ຈົນກະທັ້ງຄຳຕາເຂົ້າມາແວ່ຫຼິ້ນນຳ...
“ຈຳປີ ຄຶດຫຍັງຢູ່?” ສຽງຂອງຄຳຕາດັງເຂົ້າມາຂ້າງຫູ ເຮັດໃຫ້ນາງຫຼຸດພົ້ນຈາກພະວັງແຫ່ງຄວາມຫຼັງ ຫັນໜ້າມາຫາຊາຍທີ່ນາງເຄີຍລຶ້ງແກ່ນກັນດີ.
“ບໍ່ໄດ້ຄຶດຫຍັງດອກ. ມີແຕ່ຄຶດວ່າ ຊິຊື້ຫຍັງມາແຕ່ງກິນສູ່ພີ່ສູ່ນ້ອງທີ່ຈະມາແວ່ຢາມ...ຍາມບຸນບັ້ງໄຟມື້ອື່ນນີ້ນະ!”
“ເອີ! ກະດຽວວ່າຍັງຄຶດຮອດຕ່າງປະເທດຢູ່ຊັ້ນດອກ!” ຄຳຕາທັງເວົ້າທັງໂຍບໂຕລົງນັ່ງຂ້າງໆຈຳປີ.
“ຄຶດຊ່ອຍແດ່ແມ້! ອ້າຍຕາ!” ຈໍາປີເອີ່ຍປາກຂໍຄວາມຄິດເຫັນ ພ້ອມແນມເບິ່ງໜ້າອັນຄົມສັນຂອງເຂົາ.
“ເລື່ອງແບບນີ້ ຕ້ອງໃຫ້ແມ່ເປັນຜູ້ຕັດສິນວ່າ ຊິເຮັດຫຍັງກິນດີ.ສ່ວນອ້າຍຊິເປັນຜູ້ຂັບລົດພາເຈົ້າໄປຕະຫຼາດ ແລະເປັນຜູ້ຊ່ອຍຖືເຄື່ອງ.” ຄຳຕາອອກຄຳເຫັນ ກໍພໍດີແມ່ຍ່າງອອກມາຈາກເຮືອນຄົວ ແລະເພິ່ນກໍຕັດສິນໃຫ້ເຮັດເຂົ້າປຸ້ນ, ປິ້ງປາແລະລາບຊີ້ນງົວ ເພື່ອຮັບແຂກຮັບຄົນທີ່ຈະມາຢາມໃນຍາມບຸນບັ້ງໄຟບ້ານປີນີ້.
ຈໍາປີໄດ້ອອກຕະຫຼາດ ແລະໄດ້ຈ່າຍເງິນຢ່າງບໍ່ອັ້ນ ແລະຫວັງໃຈວ່າຈະໄດ້ລ້ຽງພີ່ລ້ຽງນ້ອງລ້ຽງໝູ່ລ້ຽງຄູ່ໃນຍາມບຸນບັ້ງໄຟປີນີ້. ຄຳຕາກໍບໍລິການຈໍາປີຢ່າງສຸດໃຈ ທັງພາໄປຕະຫຼາດ ທັງຫອບຫິ້ວເອົາຊີ້ນປາອາຫານຊ່ອຍ.ຈໍາປີເຫັນອ້າຍຄຳຕາຂອງນາງໜ້າຊື່ນຕາບານຜິດປົກກະຕິ ຈົນນາງອົດເວົ້າບໍ່ໄດ້...
“ຄືມາສົດຊື່ນແຈ່ມໃສແທ້ນໍ! ອ້າຍຕາເອີຍ!”
“ກໍບໍ່ຮູ້ວ່າເປັນຫຍັງ?!? ມື້ນີ້ອ້າຍຮູ້ສຶກມີຄວາມສຸກ ແລະເບີກບານໃຈຢ່າງບອກບໍ່ຖືກ ທີ່ໄດ້ເປັນທັງຜູ້ບໍລິການ ແລະທັງເປັນອົງຄະລັກໃຫ້ແກ່ຈໍາປີ.” ຄຳຕາເວົ້າເປັນສີໄນໆ ເຮັດໃຫ້ຈໍາປີກໍມີຄວາມສົດຊື່ນແຈ່ມໃສຢ່າງບໍ່ເຄີຍເປັນມາກ່ອນເຊັ່ນກັນ.
(ເຊີນຕິດຕາມຕອນຈົບ)
ໂດຍອາຈານ ແສງຟ້າ ໂຫລານຸພາບ
