Sunday, 2 February 2014

ສອງສ່ຽວ

__________________________

ສອງສ່ຽວ

__________________________
January 27, 2014 at 6:32pm
      ສອງສ່ຽວເດີນທາງໄກໂດຍຜ່ານຫາດຊາຍທີ່ກວ້າງໃຫຍ່.
      ລະ­ຫວ່າງທາງທັງສອງໄດ້ຖົກຖຽງກັນເຖິງຂັ້ນຜູ້ໜຶ່ງເອົາມືຕົບໜ້າສ່ຽວຂອງຕົນຢ່າງແຮງ ແຕ່ສ່ຽວຜູ້­ນັ້ນກໍບໍ່ໄດ້ໂຕ້ຕອບ ລາວພຽງແຕ່ນັ່ງຢ່ອງຢໍ້ລົງ ແລະ­ໃຊ້ນີ້ວມືຂຽນບັນທຶກການກະ­ທໍາຂອງສ່ຽວຕົນໃສ່ເທິງພື້ນຊາຍວ່າ:
      “ມື້­ນີ້ ສ່ຽວຮັກໄດ້ຕົບໜ້າເຮົາບາດໜຶ່ງ!”     

      ແລ້ວທັງສອງກໍພາກັນເດີນທາງຕໍ່ໄປ ຈົນມາເຖິງສາຍນໍ້າທີ່ກວ້າງໃຫຍ່ ແລະ­ໄຫຼແຮງສົມຄວນ… ເຮືອກໍບໍ່ມີ ຂອນໄມ້ກໍບໍ່ມີຈັກທ່ອນ, ດັ່ງນັ້ນ ທັງສອງຈຶ່ງຈໍາເປັນຕ້ອງລອຍຂວ້າມໃຫ້ພົ້ນດ້ວຍກໍາລັງກາຍຂອງຕົນເອງ. ແຕ່ລະ­ຫວ່າງທີ່ຈະ­ເຖິງຝັ່ງ ສ່ຽວຜູ້ທີ່ຖືກຕົບໜ້າຊໍ້າພັດໝົດແຮງກ່ອນ ແຕ່ຊາຕາຍັງບໍ່ຂາດ ລາວໄດ້ຮັບການຊ່ອຍເຫຼືອຈາກສ່ຽວຜູ້ຕົບໜ້າລາວ.

      ເມື່ອຂຶ້ນຫວິດນໍ້າແລ້ວ ສ່ຽວຜູ້ຖືກຕົບໜ້າ ກໍຍ່າງໂຊຊັດໂຊເຊຂຶ້ນໄປນັ່ງຢູ່ພະ­ລານຫີນແຄມນໍ້າ ແລະ­ເອົາຫີນນ້ອຍສະ­ຫຼັກລົງໃສ່ພະ­ລານຫີນວ່າ:     
      “ແລງ­ມື້­ນີ້ ສ່ຽວຮັກໄດ້ຊ່ອຍຊີວິດເຮົາໄວ້!”     
     ສ່ຽວຜູ້ຊ່ອຍຊີວິດມີຄວາມແປກໃຈຕໍ່ການກະ­ທໍາຂອງສ່ຽວຕົນ ຈຶ່ງຖາມວ່າ:     
      “ເປັນຫຍັງໂຕຄືບໍ່ຂຽນໃສ່ພື້ນຊາຍອີກລະ­?”     
     ສ່ຽວຜູ້ໄດ້ຮັບການຊ່ອຍເຫຼືອຊີວິດຕອບວ່າ:     
     “ຕອນທີ່ໂຕຕົບໜ້າເຮົານັ້ນ ເຮົາຂຽນໃສ່ພື້ນຊາຍ ກໍຍ້ອນວ່າ­ສາຍລົມແຫ່ງການໃຫ້ອະ­ໄພສາມາດພັດເປົ່າໃຫ້ຂໍ້ຄວາມດັ່ງກ່າວ ລຶບຫາຍໄປໄດ້ຢ່າງໄວພະ­ລັນ. ແຕ່ກັບຕອນທີ່ໂຕຊ່ອຍຊີວິດເຮົາ ເຮົາສະ­ຫຼັກມັນໃສ່ເທິງພະ­ລານຫີນແຫ່ງຄວາມຊົງຈໍາຈາກສ່ວນເລິກຂອງຫົວໃຈ ຊຶ່ງສາຍລົມບໍ່ສາມາດລຶບມັນໃຫ້ສູນຫາຍໄປໄດ້."

ຂຽນໂດຍອາຈານ ແສງັ້າ ໂຫລານຸພາບ

No comments:

Post a Comment