__________________________
ສອງສ່ຽວ
__________________________
ສອງສ່ຽວເດີນທາງໄກໂດຍຜ່ານຫາດຊາຍທີ່ກວ້າງໃຫຍ່.
ລະຫວ່າງທາງທັງສອງໄດ້ຖົກຖຽງກັນເຖິງຂັ້ນຜູ້ໜຶ່ງເອົາມືຕົບໜ້າສ່ຽວຂອງຕົນຢ່າງແຮງ ແຕ່ສ່ຽວຜູ້ນັ້ນກໍບໍ່ໄດ້ໂຕ້ຕອບ ລາວພຽງແຕ່ນັ່ງຢ່ອງຢໍ້ລົງ ແລະໃຊ້ນີ້ວມືຂຽນບັນທຶກການກະທໍາຂອງສ່ຽວຕົນໃສ່ເທິງພື້ນຊາຍວ່າ:
“ມື້ນີ້ ສ່ຽວຮັກໄດ້ຕົບໜ້າເຮົາບາດໜຶ່ງ!”
ແລ້ວທັງສອງກໍພາກັນເດີນທາງຕໍ່ໄປ ຈົນມາເຖິງສາຍນໍ້າທີ່ກວ້າງໃຫຍ່ ແລະໄຫຼແຮງສົມຄວນ… ເຮືອກໍບໍ່ມີ ຂອນໄມ້ກໍບໍ່ມີຈັກທ່ອນ, ດັ່ງນັ້ນ ທັງສອງຈຶ່ງຈໍາເປັນຕ້ອງລອຍຂວ້າມໃຫ້ພົ້ນດ້ວຍກໍາລັງກາຍຂອງຕົນເອງ. ແຕ່ລະຫວ່າງທີ່ຈະເຖິງຝັ່ງ ສ່ຽວຜູ້ທີ່ຖືກຕົບໜ້າຊໍ້າພັດໝົດແຮງກ່ອນ ແຕ່ຊາຕາຍັງບໍ່ຂາດ ລາວໄດ້ຮັບການຊ່ອຍເຫຼືອຈາກສ່ຽວຜູ້ຕົບໜ້າລາວ.
ເມື່ອຂຶ້ນຫວິດນໍ້າແລ້ວ ສ່ຽວຜູ້ຖືກຕົບໜ້າ ກໍຍ່າງໂຊຊັດໂຊເຊຂຶ້ນໄປນັ່ງຢູ່ພະລານຫີນແຄມນໍ້າ ແລະເອົາຫີນນ້ອຍສະຫຼັກລົງໃສ່ພະລານຫີນວ່າ:
“ແລງມື້ນີ້ ສ່ຽວຮັກໄດ້ຊ່ອຍຊີວິດເຮົາໄວ້!”
ສ່ຽວຜູ້ຊ່ອຍຊີວິດມີຄວາມແປກໃຈຕໍ່ການກະທໍາຂອງສ່ຽວຕົນ ຈຶ່ງຖາມວ່າ:
“ເປັນຫຍັງໂຕຄືບໍ່ຂຽນໃສ່ພື້ນຊາຍອີກລະ?”
ສ່ຽວຜູ້ໄດ້ຮັບການຊ່ອຍເຫຼືອຊີວິດຕອບວ່າ:
“ຕອນທີ່ໂຕຕົບໜ້າເຮົານັ້ນ ເຮົາຂຽນໃສ່ພື້ນຊາຍ ກໍຍ້ອນວ່າສາຍລົມແຫ່ງການໃຫ້ອະໄພສາມາດພັດເປົ່າໃຫ້ຂໍ້ຄວາມດັ່ງກ່າວ ລຶບຫາຍໄປໄດ້ຢ່າງໄວພະລັນ. ແຕ່ກັບຕອນທີ່ໂຕຊ່ອຍຊີວິດເຮົາ ເຮົາສະຫຼັກມັນໃສ່ເທິງພະລານຫີນແຫ່ງຄວາມຊົງຈໍາຈາກສ່ວນເລິກຂອງຫົວໃຈ ຊຶ່ງສາຍລົມບໍ່ສາມາດລຶບມັນໃຫ້ສູນຫາຍໄປໄດ້."
ຂຽນໂດຍອາຈານ ແສງັ້າ ໂຫລານຸພາບ
ລະຫວ່າງທາງທັງສອງໄດ້ຖົກຖຽງກັນເຖິງຂັ້ນຜູ້ໜຶ່ງເອົາມືຕົບໜ້າສ່ຽວຂອງຕົນຢ່າງແຮງ ແຕ່ສ່ຽວຜູ້ນັ້ນກໍບໍ່ໄດ້ໂຕ້ຕອບ ລາວພຽງແຕ່ນັ່ງຢ່ອງຢໍ້ລົງ ແລະໃຊ້ນີ້ວມືຂຽນບັນທຶກການກະທໍາຂອງສ່ຽວຕົນໃສ່ເທິງພື້ນຊາຍວ່າ:
“ມື້ນີ້ ສ່ຽວຮັກໄດ້ຕົບໜ້າເຮົາບາດໜຶ່ງ!”
ແລ້ວທັງສອງກໍພາກັນເດີນທາງຕໍ່ໄປ ຈົນມາເຖິງສາຍນໍ້າທີ່ກວ້າງໃຫຍ່ ແລະໄຫຼແຮງສົມຄວນ… ເຮືອກໍບໍ່ມີ ຂອນໄມ້ກໍບໍ່ມີຈັກທ່ອນ, ດັ່ງນັ້ນ ທັງສອງຈຶ່ງຈໍາເປັນຕ້ອງລອຍຂວ້າມໃຫ້ພົ້ນດ້ວຍກໍາລັງກາຍຂອງຕົນເອງ. ແຕ່ລະຫວ່າງທີ່ຈະເຖິງຝັ່ງ ສ່ຽວຜູ້ທີ່ຖືກຕົບໜ້າຊໍ້າພັດໝົດແຮງກ່ອນ ແຕ່ຊາຕາຍັງບໍ່ຂາດ ລາວໄດ້ຮັບການຊ່ອຍເຫຼືອຈາກສ່ຽວຜູ້ຕົບໜ້າລາວ.
ເມື່ອຂຶ້ນຫວິດນໍ້າແລ້ວ ສ່ຽວຜູ້ຖືກຕົບໜ້າ ກໍຍ່າງໂຊຊັດໂຊເຊຂຶ້ນໄປນັ່ງຢູ່ພະລານຫີນແຄມນໍ້າ ແລະເອົາຫີນນ້ອຍສະຫຼັກລົງໃສ່ພະລານຫີນວ່າ:
“ແລງມື້ນີ້ ສ່ຽວຮັກໄດ້ຊ່ອຍຊີວິດເຮົາໄວ້!”
ສ່ຽວຜູ້ຊ່ອຍຊີວິດມີຄວາມແປກໃຈຕໍ່ການກະທໍາຂອງສ່ຽວຕົນ ຈຶ່ງຖາມວ່າ:
“ເປັນຫຍັງໂຕຄືບໍ່ຂຽນໃສ່ພື້ນຊາຍອີກລະ?”
ສ່ຽວຜູ້ໄດ້ຮັບການຊ່ອຍເຫຼືອຊີວິດຕອບວ່າ:
“ຕອນທີ່ໂຕຕົບໜ້າເຮົານັ້ນ ເຮົາຂຽນໃສ່ພື້ນຊາຍ ກໍຍ້ອນວ່າສາຍລົມແຫ່ງການໃຫ້ອະໄພສາມາດພັດເປົ່າໃຫ້ຂໍ້ຄວາມດັ່ງກ່າວ ລຶບຫາຍໄປໄດ້ຢ່າງໄວພະລັນ. ແຕ່ກັບຕອນທີ່ໂຕຊ່ອຍຊີວິດເຮົາ ເຮົາສະຫຼັກມັນໃສ່ເທິງພະລານຫີນແຫ່ງຄວາມຊົງຈໍາຈາກສ່ວນເລິກຂອງຫົວໃຈ ຊຶ່ງສາຍລົມບໍ່ສາມາດລຶບມັນໃຫ້ສູນຫາຍໄປໄດ້."
ຂຽນໂດຍອາຈານ ແສງັ້າ ໂຫລານຸພາບ
No comments:
Post a Comment