Thursday, 13 February 2014

ຮັກນີ້...ສຸດຫົວໃຈ

ຮັກນີ້...ສຸດຫົວໃຈ!!!

February 13, 2014 at 6:37pm
ເລື່ອງເກົ່າໆມາເລົ່າໃໝ່... ເປັນເລື່ອງລາວຄວາມຮັກລະຫວ່າງບ່າວ 'ຊຸນ' ແລະສາວ 'ຈັນ' ແຕ່ປີ 2000 ເຖິງ 2006 ເຊິ່ງເປັນສະໄໝທີ່ facebook ຍັງບໍ່ທັນນິຍົມໃຊ້ກັນ. ເລື່ອງລາວຊິເປັນແນວໃດນັ້ນ, ຂໍເຊີນທ່ານຜູ້ອ່ານປະສົບພົບພໍ້ກັບນ້ຳສຽງການເລົ່າຂອງອ້າຍຄູ 'ວິຊຸນ' ໄດ້ເລີຍ ນະບັດນີ້...

“ໄປຮຽນ­ຢູ່­ຍີ່ປຸ່ນແລ້ວ ບໍ່­ດົນເຈົ້າກໍຄົງ­ລືມຂ້ອຍ­ນໍ.” ຂ້ອຍລະ­ບາຍ­ຄວາມໃນໃຈໃຫ້­ນາງໄດ້­ຍິນດ້ວຍ­ສຽງເສົ້າໆ­ ແນມເບິ່ງ­ດວງໜ້າອັນ­ສົດໃສຂອງ­ຜູ້ປ່ຽມດ້ວຍ­ຄວາມ­ສຸກ.
ນາງເຫຼືອດ­ຕາມາ­ຫາ­ພ້ອມກັບ­ສົ່ງ­ຮອຍ­ຍິ້ມ­ຫວານໃຫ້ຂ້ອຍກ່ອນຈະ­ເອີ່ຍ­ປາກເວົ້າ:
“ເປັນໄປບໍ່ໄດ້ດອກ, ຊຸນ. ເຖິງຈະ­ຢູ່ໄກ­ກັນ­ຄົນລະ­ຟາກຟ້າ ແຕ່ພວກເຮົາກໍສາມາດ­ສົ່ງໃຈຫາກັນໄດ້ເກືອບ­ທຸກເວລານາ­ທີ. ຂ້ອຍຈະ­ສົ່ງ­ອິເມັວມາ­ຫາເຈົ້າ­ທຸກໆ­ມື້ເລີຍລະ­!”.
ຂ້ອຍ­ງຶກ­ຫົວຮັບ­ຮູ້ໃນ­ຄວາມ­ຈິງໃຈຂອງ­ນາງ. ນັບແຕ່ໄດ້­ຮູ້­ຈັກ­ກັນ­ມາເປັນເວລາກວ່າ­ສີ່­ປີ ນາງໄດ້ສະ­ແດງ­ຄວາມເປັນ­ກັນເອງ­ກັບຂ້ອຍ ຈົນຂ້ອຍແນ່ໃຈຢ່າງ­ຍິ່ງວ່ານາງ­ຄົງ­ບໍ່­ປັນຫ້ອງ­ຫົວໃຈໄປໃຫ້ໃຜອີກແລ້ວ ນອກ­ຈາກຂ້ອຍ­ຜູ້­ດຽວ. ພວກເຮົາ­ທັງ­ສອງໄດ້­ລຶ້ງເຄີຍ­ກັນ­ຕັ້ງແຕ່­ທີ່ໄດ້ຮ່ວມ­ຮຽນ­ຢູ່ມະ­ຫາວິທະ­ຍາໄລດຽວກັນ. ເຖິງແມ່ນຂ້ອຍຈະ­ແກ່ໄປກວ່ານາງເຖິງ 3 ປີ ແຕ່­ການໃຊ້­ຄໍາ­ສັບພະ­ນາມແທນ­ຕົວຂ້ອຍແລະ­ນາງ­ກໍແມ່ນ­ຄໍາວ່າ “ເຈົ້າ ແລະ­ ຂ້ອຍ” ຢູ່ສະ­ເໝີ. ນາງ­ບໍ່ເຄີຍໃຊ້­ຄໍານໍາ­ໜ້າ “ອ້າຍ” ຕໍ່ໃສ່­ຊື່ຂອງຂ້ອຍ­ຈັກເທື່ອ. ນາງ­ມັກຈະ­ເອີ້ນຂ້ອຍ­ສັ້ນໆ­ວ່າ “ຊຸນ” ແຕ່ເມື່ອເຂົ້າໃນ­ກອງປະ­ຊຸມໜ່ວຍ­ຊາວໜຸ່ມ­ຂອງມະ­ຫາວິທະ­ຍາໄລແລ້ວ ນາງ­ຈຶ່ງຈະ­ເອີ້ນ­ຊື່ເຕັມຂ້ອຍວ່າ “ວິຊຸນ”. ທຸກ­ຄັ້ງ­ທີ່ໄດ້­ຍິນ­ສຽງເອີ້ນ­ຊື່­ຈາກ­ປາກ­ນາງ ຂ້ອຍຈະ­ມີຄວາມ­ຮູ້­ສຶກເປັນສີແປກໆ­ຢູ່ໃນ­ຫົວໃຈ ແລະ­ຂ້ອຍ­ມັກຈະ­ຫຼົງເພີນແນມເບິ່ງໃບໜ້າ­ຮູບໄຂ່ໄດ້ສ່ວນ­ຂອງ­ນາງ­ຈົນ­ບາງ­ຄັ້ງ­ນາງຕ້ອງໄດ້ຫັນມາ­ຖາມຂ້ອຍແບບ­ງອນໆ­ວ່າ:
“ເປັນຫຍັງ­ຄືມາເບິ່ງຂ້ອຍ­ຄັກເອົາແທ້ເອົາວ່າ ປານ­ກັບ­ບໍ່ເຄີຍເຫັນ­ນີ້ລະ­?”
ຂ້ອຍ­ກໍຕອບ­ອອກໄປແບບ­ກວນໆ­ວ່າ:
“ກະ­ເພິ່ນ­ຜູ້­ງາມ­ຫັ້ນເດ ຂໍເບິ່ງເປັນ­ຂວັນ­ຕາແດ່­ກໍບໍ່ໄດ້­ຊັ້ນ­ບໍ?”
ນາງໄດ້ແຕ່­ຫຼັບ­ຕາ­ຊັງດ້ວຍໃບໜ້າອັນແດງເຮື່ອ.
ເຖິງຈະ­ຮຽນ­ຢູ່­ຄົນລະ­ຊັ້ນ­ຮຽນ ແລະ­ຄະ­ນະ­ວິຊາແຕກຕ່າງ­ກັນ ແຕ່ພວກເຮົາ­ຊໍ້າ­ພັດໄດ້ເຮັດ­ວຽກ­ຊາວໜຸ່ມຮ່ວມ­ກັນ. ຈາກ­ຄວາມ­ລຶ້ງເຄີຍ­ຢູ່ໃນ­ການ­ຈັດ­ຕັ້ງ, ຂ້ອຍ­ກໍຖືໂອກາດ­ລຶ້ງເຄີຍ­ນາງ­ຢູ່­ທາງ­ຄອບ­ຄົວໄປພ້ອມ. ຄອບ­ຄົວຂອງ­ນາງເປັນ­ຄອບ­ຄົວພະ­ນັກ­ງານ ພໍ່ຂອງ­ນາງ­ມີຕໍາແໜ່ງເປັນເຖິງ­ຫົວໜ້າກົມ, ສ່ວນແມ່­ນັ້ນ­ຢູ່ເຮືອນ­ຕໍາ­ຫູກ ແລະ­ເຮັດ­ນາ. ຂ້ອຍ­ມັກຈະ­ໄປຊ່ອຍ­ວຽກເຮືອນ­ຂອງ­ນາງໃນ­ວັນ­ພັກ ໂດຍສະ­ເພາະ­ໃນ­ຍາມເຮັດ­ນາ. ບໍ່ວ່າ­ຈະ­ເປັນ­ການ­ປັກ­ດໍາ ຫຼືເກັບກ່ຽວ, ຂ້ອຍຕ້ອງ­ມີໜ້າ­ປະ­ກອບສ່ວນເປັນປະ­ຈໍາ ຈົນຂ້ອຍ­ກາຍສ່ວນ­ໜຶ່ງ­ຂອງ­ຄອບ­ຄົວຂອງ­ນາງ. ພໍ່ແມ່ຂອງ­ນາງຈະ­ໃຫ້ຄວາມເມດ­ຕາ­ຂ້ອຍ­ປຽບດັ່ງ­ລູກ­ຊາຍ­ຂອງເພິ່ນ­ຜູ້­ໜຶ່ງ. ແຕ່ເມື່ອເພິ່ນ­ຖາມເຖິງ­ວິຊາ­ທີ່ຂ້ອຍ­ກໍາ­ລັງ­ຮຽນ­ນັ້ນ ຂ້ອຍ­ກໍບອກເພິ່ນວ່າ­ຮຽນ­ຢູ່ຄະ­ນະ­ສຶກ­ສາ­ສາດ ຮຽນ­ຈົບແລ້ວກໍຈະ­ໄປເປັນ­ຄູສອນ­ຢູ່ໂຮງ­ຮຽນ­ມັດທະ­ຍົມ, ເພິ່ນ­ກໍສະ­ແດງ­ສີໜ້າແບບໃດແບບ­ໜຶ່ງ­ຊຶ່ງເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍ­ຕີລາ­ຄາຍາກວ່າເພິ່ນ­ຄິດແນວໃດ­ຕໍ່­ອາ­ຊີບ­ທີ່ຂ້ອຍ­ຮຽນ­ນັ້ນ. ແລ້ວຂ້ອຍ­ກໍໄດ້ເປັນ­ຄູສອນ­ຢູ່­ຊັ້ນ­ມັດທະ­ຍົມ­ປາຍແຫ່ງ­ໜຶ່ງໃນເຂດນະ­ຄອນ­ຫຼວງ­ຕາມ­ຄວາມ­ຫວັງ­ທີ່ຂ້ອຍ­ມີໄວ້. ສ່ວນ­ນາງໄດ້ເປັນພະ­ນັກ­ງານ­ສັງ­ກັດ­ລັດ­ຢູ່ກະ­ຊວງແຫ່ງ­ໜຶ່ງ­ລຸນ­ຫຼັງ­ທີ່ຂ້ອຍເປັນ­ຄູສອນໄປແລ້ວໜຶ່ງ­ປີ. ເຮັດ­ວຽກ­ບໍ່ຮອດ­ສອງ­ປີ ນາງ­ກໍໂຊກ­ດີເສັງເອົາ­ທຶນໄປຮຽນ­ຕໍ່ປະ­ລິນ­ຍາໂທຢູ່­ຍີ່ປຸ່ນໄດ້.
“ຄິດຫຍັງ­ຢູ່ ຄືວ່າມິດແທ້!” ນາງເອີ່ຍ­ຂຶ້ນ ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍ­ພົ້ນ­ຈາກພະ­ວັງແຫ່ງອະ­ດີດ…
“ບໍ່ໄດ້­ຄິດຫຍັງ­ດອກ ພຽງແຕ່ໃຈມັນລ່ອງ­ລອຍໄປຕາມກະ­ແສຂອງ­ຄົນ­ທີ່­ຫົວໃຈພວມ­ຖືກ­ຫຼອມລະ­ລາຍ­ຈາກອະ­ນາ­ຄົດ­ທີ່ຈະ­ມາ­ພາກ­ຄົນ­ທີ່­ຮູ້ໃຈກັນໄປຢູ່ໄກແສນໄກ.”
“ເວົ້າ­ປານ­ນັກປະພັນ­ພຸ້ນເນາະ­! ຂ້ອຍວ່າແລ້ວເດ ໄປແລ້ວບໍ່ແມ່ນ­ຊິມິດຊ້ອຍມ້ອຍ­ປານ­ຫອຍໄຂ່ ຂ້ອຍ­ຊິຂຽນ­ຖາມຂ່າວເຈົ້າ­ທຸກໆ­ມື້ດອກ!” ນາງໃຫ້ຄວາມ­ຫວັງແກ່ຂ້ອຍ ຊຶ່ງ­ກໍເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍ­ພໍໃຈນໍາ­ຄໍາເວົ້ານັ້ນ. ພວກເຮົາທັງສອງ­ລົມ­ກັນ­ຢູ່ຫ້ອງ­ຮັບແຂກເຮືອນ­ຂອງ­ນາງ ຫຼັງ­ຈາກ­ທີ່ຄອບ­ຄົວຂອງ­ນາງ­ກິນເຂົ້າແລງແລ້ວ. ນ້ອງ­ສາວຈອມສະ­ຫຼອກ­ກອກ­ຂອງ­ນາງ­ມາ­ລັກ­ຟັງ­ການໂອ້­ລົມ­ຂອງ­ພວກເຮົາ­ທັງ­ສອງແຕ່­ຍາມໃດ­ກໍບໍ່­ຮູ້, ນາງໂປໂລໜ້າເຂົ້າມາ ແລະ­ກໍເວົ້າ­ຢອກ­ລໍ້ພວກເຮົາ­ທັງ­ສອງວ່າ:
“ບາດເອື້ອຍ­ຈັນໄປຍີ່ປຸ່ນແລ້ວ ຄືຊິບໍ່ໄດ້­ມານັ່ງ­ລົມ­ກັນແບບ­ນີ້­ອີກລະ­ນໍ! ຄືຊິໄດ້­ລົມ­ກັນ­ທາງ­ອິນເຕີເນັດ­ພຸ້ນຕິເບ໊າະ­!” “ຄືຊິແມ່ນແນວນັ້ນລະ­.” ຂ້ອຍກ່າວ­ຕອບນ້ອງ­ສາວຂອງ­ນາງໄປດ້ວຍ­ຫົວໃຈອັນ­ວຸ່ນ­ວາຍ ເພາະ­ຍັງ­ພຽງ­ມື້­ດຽວນາງ­ກໍຈະ­ອອກເດີນ­ທາງແລ້ວ.
“ເອື້ອຍ­ຈັນ­ບໍ່ຢູ່, ອ້າຍ­ຊຸນ­ກໍຕ້ອງ­ມາ­ຫຼິ້ນເຮືອນ­ພວກນ້ອງ­ຄືເກົ່າ­ຄືຫຼັງເດີ! ບາດ­ຮອດ­ຍາມ­ບຸນ­ຫໍ່ເຂົ້າກໍຢ່າ­ລືມ­ມາ­ຫໍ່ເຂົ້າ­ຕົ້ມຊ່ອຍແດ່ເດີ!” ນ້ອງ­ສາວຂອງ­ນາງກ່າວຕໍ່­ອີກ.
“ແນ່ນອນ­ຢູ່ແລ້ວເລື່ອງ­ນັ້ນ.” ຂ້ອຍ­ຮັບ­ປາກຢ່າງ­ໜັກແໜ້ນ.

ມື້­ທີ່­ນາງເດີນ­ທາງ­ອອກ­ຈາກ­ວຽງ­ຈັນເພື່ອມຸ່ງ­ສູ່ແດນ­ຊາກຸລະ ເພື່ອຄວາມກ້າວໜ້າ­ຂອງ­ຊີວິດ. ນອກ­ຈາກສະ­ມາ­ຊິກ­ພາຍໃນ­ຄອບ­ຄົວຂອງ­ນາງແລ້ວ ກໍມີຂ້ອຍ­ຜູ້­ໜຶ່ງ­ທີ່­ມາ­ສົ່ງ­ນາງ. ຂ້ອຍ­ມີຊໍ່ດອກໄມ້­ທີ່­ຫາເພື່ອນ­ຄູຍິງ­ທີ່ສອນ­ຢູ່ໂຮງ­ຮຽນ­ດຽວກັນຊ່ອຍ­ຫໍ່ໃຫ້ ພ້ອມດ້ວຍ­ປຶ້ມ­ບັນ­ທຶກ­ຫໍ່ຢ່າງ­ດີເປັນ­ຂອງ­ຂວັນໃຫ້ແກ່­ນາງ. ນາງ­ຮັບ­ຊໍ່ດອກໄມ້­ຈາກ­ມືຂ້ອຍດ້ວຍໃບໜ້າເສົ້າແຕ່ແຝງໄວ້ເຖິງ­ຄວາມເຊື່ອໝັ້ນ­ຕໍ່­ການ­ຈາກໄປເທື່ອນີ້.
“ໂຊກ­ດີເດີ, ຈັນ! ຂໍໃຫ້ເດີນ­ທາງດ້ວຍ­ຄວາມ­ປອດໄພ ແລະ­ປະ­ສົບ­ຜົນ­ສໍາເລັດໃນ­ການ­ສຶກ­ສາ. ຂ້ອຍຈະ­ຄ່ອຍເປັນ­ກໍາ­ລັງໃຈໃຫ້.” ສຽງ­ທີ່ເປັ່ງ­ອອກ­ຈາກໃຈຈິງ­ຂອງຂ້ອຍ ຍັງສະ­ທ້ອນ­ຢູ່ໃນເອິກ­ຈົນເຖິງ­ດຽວນີ້.
“ຂໍໃຫ້­ຊຸນ­ຈົ່ງໂຊກ­ດີຄືກັນເດີ! ລາກ່ອນ! ໄປຮອດ­ພຸ້ນແລ້ວຂ້ອຍຈະ­ອິເມັວມາ­ຫາດອກ!” ກ່າວສຸດ ນາງ­ກໍກົ້ມໜ້າພະຍາຍາມເຊື່ອງຊ້ອນ­ຢາດ­ນໍ້າ­ທີ່ຈະ­ໄຫຼອອກ­ຈາກເບົ້າ­ຕາ ແລ້ວກໍຫັນໜ້າໄປຄອບ­ລາ­ພໍ່ແມ່ ແລະ­ນ້ອງສາວຂອງ­ນາງ. ນາງໂບກ­ມືອໍາ­ລາກ່ອນຮ່າງ­ຂອງ­ນາງ­ກໍຫາຍ­ລັບເຂົ້າໄປໃນດ່ານ­ກວດ­ກາ­ຄົນ­ອອກເມືອງ. ຂ້ອຍແລະ­ສະ­ມາ­ຊິກໃນ­ຄອບ­ຄົວຂອງ­ນາງ­ພາກັນຍ່າງ­ລົງ­ຂັ້ນໄດເດີ່ນ­ບິນ­ສາກົນ­ວັດໄຕດ້ວຍ­ຄວາມຫ່ວງ­ຫາ­ຜູ້­ທີ່ເດີນ­ທາງ­ຈາກໄປ. ຂ້ອຍ­ບໍ່­ຮູ້ວ່າ­ພໍ່ແມ່ແລະ­ນ້ອງ­ຂອງ­ນາງ­ມີຄວາມ­ຮູ້­ສຶກແນວໃດ ແຕ່ຄວາມ­ຮູ້­ສຶກ­ຂອງຂ້ອຍ­ຍາມ­ນີ້­ມັນຊ່າງເໝືອນ­ກັບຍັກ­ທົດສະ­ກັນ­ພາກ­ນາງ­ສີດາໄປຈາກອ້ອມ­ອົກ­ຂອງພະ­ລາມໄປເອົາໂລດ. ມັນຊ່າງປະ­ຈວບເໝາະ­ກັນແທ້ໆ­ ຂາກັບ­ຕອນ­ທີ່ຂ້ອຍແວ່ເຂົ້າໄປຊື້ເຄື່ອງ­ຂຽນ­ຢູ່ຕະ­ຫຼາດເຊົ້າ ແວ່ວສຽງເພງເສົ້າໆ­ທີ່­ມີເນື້ອໃນແບບ­ດຽວກັບ­ທີ່ຂ້ອຍ­ກໍາ­ລັງປະ­ສົບ­ຢູ່ດັງເຈື່ອຍແຈ້ວເຂົ້າ­ສູ່ໂສດປະ­ສາດ...

“ພຽງນ້ອງ­ຈາກ­ລາ....................ນໍ້າ­ຕາ­ຂ້າ­ຕົກ  
ເຈັບ­ຊໍ້າ­ລະ­ກໍາໃນ­ອົກ................ເໝືອນໄຟນາ­ຮົກເຜົາໃຈ  
ພົບໜ້າ­ທຸກ­ວັນ.........................ນ້ອງ­ກໍຈາກໄປ  
ສູ່­ຖິ່ນແຄວ້ນ­ອັນແສນໄກ............ຂ້ານີ້­ອາໄລອາວອນ...”  

ຄືນ­ມື້­ນັ້ນ ຂ້ອຍ­ນອນ­ຫຼັບ­ຕາບໍ່­ລົງ ຄິດ­ຫາແຕ່­ຄົນ­ທີ່ຂ້ອຍ­ຮູ້ໃຈ ຊຶ່ງ­ຫາກໍຈາກໄປສູ່­ຖິ່ນແດນໄກໄດ້­ບໍ່­ພໍເທົ່າໃດ­ຊົ່ວໂມງ. ຂ້ອຍ­ນັບເວລານາ­ທີຢາກຈະ­ໃຫ້­ມື້ໃໝ່­ມາ­ຮອດໄວໆ­ ເພື່ອຈະ­ໄດ້ໄປກວດເບິ່ງ­ອິເມັວຢູ່ຮ້ານ­ອິນເຕີເນັດແຖວໃກ້ໆ­ເຮືອນ. ໄຄແຕ່ວ່າມື້ໃໝ່­ທີ່ຈະ­ມາເຖິງແມ່ນ­ວັນເສົາ ວ່າງ­ຈາກ­ການໄປສອນ­ໜັງ­ສື ຄັນ­ບໍ່­ຊັ້ນ­ກໍຄົງ­ບໍ່­ມີເວລາ. ຕອນເຊົ້າມື້­ຕໍ່­ມາ ຂ້ອຍຍ່າງໄປຮ້ານ­ອິນເຕີເນັດ ແລະ­ນັ່ງເປີດ­ອິເມັວ ແຕ່­ກໍບໍ່­ພົບ­ຂໍ້ຄວາມໃດ­ຈາກ­ນາງ. ຂ້ອຍ­ຈຶ່ງ­ຊວາດ­ຮູ້ເມືອຄີງວ່ານາງ­ຫາກໍໄປໄດ້ແຕ່­ມື້­ດຽວ ເຮັດແນວໃດ­ຊິທັນ­ມາ­ສົ່ງ­ອິເມັວຫາ. ຄິດໄດ້­ດັ່ງ­ນັ້ນ ກໍໄດ້ແຕ່ລະ­ບາຍ­ຄວາມ­ຮູ້­ສຶກ­ຂອງ­ຕົນ­ລົງໃສ່­ອິເມັວແລ້ວສົ່ງ­ຫານາງ. ຫວັງໃຈໄວ້ວ່າ­ຫາກ­ນາງເປີດເບິ່ງ ນາງຈະ­ໄດ້ເຫັນ­ຂໍ້ຄວາມໃນໃຈຂອງຂ້ອຍ­ທີ່­ສົ່ງ­ຫານາງ­ນັ້ນ ມັນ­ຄົງເຮັດໃຫ້­ນາງເຫັນ­ຊຶ້ງໄດ້ເຖິງ­ຄວາມ­ຈິງໃຈຂອງຂ້ອຍ­ທີ່­ມີຕໍ່­ນາງ. ຈົນວ່າ­ໜຶ່ງ­ອາ­ທິດຜ່ານໄປ ຂ້ອຍ­ຈຶ່ງໄດ້­ຮັບ­ອິເມັວຈາກ­ນາງ, ຂ້ອຍ­ດີໃຈຈົນ­ບອກ­ບໍ່­ຖືກ. ຄວາມໃນໃຈຂອງ­ນາງໄປຫຼັ່ງໄຫຼອອກ­ມາເປັນ­ຕົວອັກ­ສອນ­ທີ່­ອາບໄປດ້ວຍ­ນໍ້າເຜິ້ງ ຊຶ່ງໄດ້ເຮັດໃຫ້ ຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍໂພງໃຫຍ່­ປານ­ໝາກ­ປຸ່ມເປົ້າ­ທີ່ພວມ­ປິວວັ່ອງໆ­ຢູ່­ກາງ­ຫາວ. ນາງເລົ່າກ່ຽວກັບ­ຄວາມເປັນໄປຕ່າງໆ­ທີ່­ນາງໄດ້ປະ­ສົບ­ຢູ່ຕ່າງແດນ ທັງ­ສັນ­ຍາກັບຂ້ອຍວ່າ­ຈະ­ຮຽນໃຫ້­ຈົບ­ພາຍໃນ­ສອງ­ປີ.
ປີໜຶ່ງຜ່ານໄປຢ່າງ­ຫວານ­ຊື່ນ, ຂໍ້ຄວາມ­ທາງ­ອິເມັວຖືກ­ສົ່ງ­ມາເປັນປະ­ຈໍາບໍ່ໄດ້­ຂາດ ມີທັງ­ຮູບ­ພາບ­ການເຄື່ອນໄຫວຕ່າງໆ­ສົ່ງໃຫ້ເບິ່ງເປັນໄລຍະ­ໆ­. ການໄປມາ­ຫາ­ສູ່ຄອບ­ຄົວຂອງ­ນາງ ຂ້ອຍ­ກໍໄປທຸກເສົາ­ທຸກ­ອາ­ທິດ­ບໍ່ໄດ້­ຂາດ ມີວຽກຫຍັງຂ້ອຍ­ກໍຊ່ອຍ­ຕາມ­ຄວາມ­ສາມາດ. ຕົກເຖິງ­ພັກແລ້ງ­ປີນີ້ ຂ້ອຍໄດ້­ຮັບ­ການແຕ່ງ­ຕັ້ງ­ຈາກ­ຂັ້ນເທິງໃຫ້­ລົງ­ພື້ນ­ຖານ­ຢູ່ເມືອງ­ນອກເຂດເທສະ­ບານນະ­ຄອນ­ຫຼວງເປັນເວລາ 3 ເດືອນ. ຂ້ອຍໄປຄອບ­ພໍ່ແມ່ແລະ­ນ້ອງໆ­ຂອງ­ນາງກ່ຽວກັບ­ການໄປປະ­ຕິບັດໜ້າ­ທີ່­ຄັ້ງ­ນີ້, ພ້ອມ­ທັງ­ສົ່ງຂ່າວບອກໃຫ້­ນາງ­ຮູ້ວ່າ­ຕະ­ຫຼອດ­ສາມເດືອນ­ດັ່ງກ່າວ ການ­ສົ່ງ­ອິເມັວຫຼືແຊັດ­ຫາກັນ­ນັ້ນ­ຄົງຈະ­ເປັນໄປບໍ່ໄດ້ ເພາະ­ຂ້ອຍຕ້ອງໄດ້ໄປຢູ່ເຂດ­ທີ່­ບໍ່­ມີອິນເຕີເນັດ. ດັ່ງ­ນັ້ນ ຄົງຈະ­ຕ້ອງໃຊ້­ການ­ສົ່ງຂ່າວທາງ­ຈົດ­ໝາຍແທນ. ນາງໄດ້ສະ­ແດງ­ຄວາມເປັນຫ່ວງ­ຕໍ່­ການ­ລົງ­ພື້ນ­ຖານ­ຂອງຂ້ອຍໃນ­ຄັ້ງ­ນີ້ ແຕ່­ນາງ­ກໍເຊື່ອໝັ້ນ­ກັບ­ຜົນ­ສໍາເລັດ­ທີ່ຂ້ອຍຈະ­ໄດ້­ຮັບໃນອະ­ນາ­ຄົດ. ຕະ­ຫຼອດໄລຍະ­ສາມເດືອນ­ທີ່­ຢູ່­ພື້ນ­ຖານ ຂ້ອຍໄດ້ປະ­ຕິບັດໜ້າ­ທີ່ໃຫ້­ສົມ­ກັບເປັນ­ຊາວໜຸ່ມຜູ້ຫ້າວຫັນ­ທີ່­ພັກ­ລັດໃຫ້ຄວາມໄວ້­ວາງໃຈ. ຂ້ອຍໄດ້­ຮັບ­ຄວາມ­ຮັກແພງ­ຈາກ­ຊາວບ້ານແລະ­ພະ­ນັກ­ງານອະ­ວຸໂສທີ່ໄປນໍາກັນ.
ຕະ­ຫຼອດໄລຍະ­ສາມເດືອນ ຂ້ອຍໄດ້­ສົ່ງຈົດ­ໝາຍໄປຫານາງ 3 ກ້ານ. ແລະ­ຂ້ອຍ­ກໍໄດ້­ຮັບ­ຈົດ­ໝາຍ­ຈາກ­ນາງ 3 ກ້ານເຊັ່ນ­ກັນ. ສອງກ້ານ­ທໍາອິດຊ່າງ­ຫວານແລະ­ຢາດຍ້ອຍໄປດ້ວຍ­ຕົວອັກ­ສອນ­ທີ່­ອາບດ້ວຍນໍ້າເຜິ້ງ ແຕ່ກ້ານ­ທີ 3 ມັນໄດ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍແປກໃຈ ເພາະ­ຄໍາເວົ້າ­ທີ່ເຄີຍ­ຫວານ­ຊື່ນ­ກັບ­ກາຍ­ມາເປັນແບບ­ຈືດໆ­ຈາງໆ­. ທຸກເທື່ອທີ່­ນາງ­ຂຽນ­ຫາ­ຂ້ອຍ­ບໍ່ວ່າ­ທາງອິເມັວຫຼືຈົດ­ໝາຍ ນາງຈະ­ຂຶ້ນຕົ້ນດ້ວຍ­ຄໍາວ່າ “ຊຸນ­ທີ່­ຮັກແລະ­ຄິດເຖິງ” ແຕ່­ມາກ້ານ­ນີ້ ນາງຊ່າງ­ມາແປກ ນາງ­ຂຶ້ນ­ຕົ້ນດ້ວຍ­ຄໍາວ່າ “ອ້າຍ­ວິຊຸນ­ທີ່­ຮັກແພງແລະ­ນັບ­ຖື” ແລະ­ຄໍາແທນ­ນາມ­ກໍຖືກປ່ຽນ­ຈາກ “ເຈົ້າ-ຂ້ອຍ” ມາເປັນ “ອ້າຍ-ນ້ອງ”. ການ­ຖາມຂ່າວຄາວແລະ­ເລົ່າ­ຂ່າວກໍມີລັກສະ­ນະ­ປ່ຽນໄປ. ຂ້ອຍພະ­ຍາຍາມ­ບໍ່­ຄິດໄປໃນແງ່ຮ້າຍ, ບາງເທື່ອນາງ­ອາດຈະ­ປ່ຽນ­ຄໍາແທນ­ນາມເພື່ອໃຫ້ເໝາະ­ກັບ­ອາຍຸທີ່ຂ້ອຍແກ່ກວ່ານາງ 3 ປີກໍເປັນໄດ້. ພ້ອມ­ກັນ­ນັ້ນ ນາງ­ຍັງຂ່າວໃຫ້­ຮູ້ວ່າ ນາງໄດ້­ຝາກເຄື່ອງໃຫ້ຂ້ອຍມານໍາເພື່ອນ­ນັກ­ສຶກ­ສາ­ຊາຍ­ຮຸ່ນອ້າຍ­ທີ່­ຮຽນ­ຈົບລະ­ດັບປະ­ລິນ­ຍາເອກ ຊຶ່ງຈະ­ມາ­ຝາກໄວ້­ທີ່ເຮືອນ­ຂອງ­ນາງ. ຫຼັງ­ຈາກ­ລົງ­ພື້ນ­ຖານໃຫ້ຂ້ອຍໄປເອົາກັບແມ່ຂອງ­ນາງ.
3 ເດືອນ­ທີ່­ຢູ່­ພື້ນ­ຖານຜ່ານໄປຢ່າງໄວວາ ຂ້ອຍ­ດີໃຈຈະ­ໄດ້­ສົ່ງຂ່າວຫານາງ­, ອີກ­ພຽງເດືອນ­ດຽວ ຄົນ­ທີ່ຂ້ອຍ­ຮູ້ໃຈກໍຈະ­ກັບ­ມາ­ລາວແລ້ວ ຕາມ­ທີ່­ນາງ­ບອກຂ້ອຍໃນ­ຈົດ­ໝາຍກ້ານ­ທີ 3 ນັ້ນ. ໃນ­ມື້ສະ­ຫຼຸບ­ວຽກ­ງານ­ການ­ລົງ­ພື້ນ­ຖານ ຂ້ອຍໄດ້­ຮັບໃບຍ້ອງ­ຍໍຈາກ­ຂັ້ນເທິງ, ຂ້ອຍ­ຮູ້­ສຶກ­ພູມໃຈຕໍ່­ຜົນ­ງານ­ທີ່ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດ ແລະ­ຈະ­ເອົາມາເອກອ້າງໃຫ້­ນາງໄດ້­ຮູ້ນຳ. ເມື່ອກັບໄປຮອດບ້ານ ສິ່ງທຳອິດ­ທີ່ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດ­ກໍຄືເຂົ້າຮ້ານ­ອິນເຕີເນັດເພື່ອສົ່ງ­ອິເມັວຫານາງ. ຈາກ­ການໃຊ້ຄຳແທນ­ນາມໃນ­ຈົດ­ໝາຍກ້ານ­ທີ 3 ທີ່­ນາງ­ສົ່ງ­ຫາ­ຂ້ອຍ­ນັ້ນ ຂ້ອຍ­ບໍ່­ສົນໃຈ ຂ້ອຍ­ຍັງ­ຍຶດ­ຖືຄຳວ່າ "ຂ້ອຍແລະ­ເຈົ້າ" ຄືເກົ່າ ພ້ອມ­ກັນ­ນັ້ນ­ລັກສະ­ນະ­ເນື້ອໃນກໍຍັງ­ຫວານ­ຢູ່­ຄືເກົ່າ. ສົ່ງໄປແລ້ວ ຂ້ອຍ­ກໍຮູ້­ສຶກ­ສຸກໃຈເປັນຢ່າງ­ຍິ່ງ ຂ້ອຍ­ບອກເລົ່າ­ທຸກ­ສິ່ງຢ່າງ­ທີ່ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດຕະ­ຫຼອດໄລຍະ­ 3 ເດືອນ­ທີ່­ຢູ່­ພື້ນ­ຖານ. ແລງ­ມື້­ນັ້ນ ຫຼັງ­ຈາກ­ສົ່ງເມັວແລ້ວ ຂ້ອຍ­ກໍໄປທີ່ເຮືອນ­ຂອງ­ນາງ ເພື່ອຫວັງຈະ­ເອົາເຄື່ອງ­ຝາກ­ທີ່­ນາງ­ສົ່ງໃຫ້ຂ້ອຍ. ເມື່ອໄປຮອດເຮືອນ­ຫຼັງ­ທີ່ຂ້ອຍ­ມັກໄປຊ່ວຍ­ວຽກ ຂ້ອຍ­ກໍແນມເຫັນນ້ອງ­ສາວຂອງ­ນາງ­ອອກ­ມາ­ຕ້ອນ­ຮັບ­ຢູ່­ທາງໜ້າ­ປະ­ຕູເຂົ້າ ແລະ­ເຊີນໃຫ້ຂ້ອຍເຂົ້າໄປໃນ.
“ອ້າຍ­ຊຸນ ຜິວເຂັ້ມ­ຂຶ້ນ­ກວ່າເກົ່ານໍ! ຄືຊິຕາກແດດ­ຫຼາຍໂພດເດ­ຫັ້ນ!” ນ້ອງ­ສາວຂອງ­ນາງກ່າວດ້ວຍໃບໜ້າ­ລະ­ໄມ.
“ລົງ­ພື້ນ­ຖານ ຊິໃຫ້­ຂາວປານໄຂ່ປອກໄດ້ແນວໃດ­ນໍ, ຫຼ້າເອີຍ!” ຂ້ອຍ­ຕອບ­ນາງໄປພ້ອມ­ກັບ­ຍື່ນ­ຂອງຕ້ອນ­ຈາກ­ພື້ນ­ຖານບ່ອນ­ທີ່ຂ້ອຍໄປເຮັດ­ວຽກໃຫ້. ແລ້ວຂ້ອຍ­ກັບນ້ອງ­ສາວຂອງ­ນາງ­ກໍລົມ­ກັນໄປຕາມປະ­ສາ­ຂອງ­ຄົນ­ທີ່­ບໍ່ໄດ້­ພໍ້­ກັນ­ດົນ ມີຫຍັງ­ກໍຈົກ­ມາເລົ່າ­ສູ່­ກັນ­ຟັງ.
ຄາວໜຶ່ງແມ່ຂອງ­ນາງ­ກໍຍ່າງເຂົ້າມາ­ສົບ­ທົບ ແລະ­ນັ່ງ­ຢູ່­ຄຽງຂ້າງ­ລູກ­ສາວຫຼ້າ. ຂ້ອຍ­ຍໍມືນົບເພິ່ນພ້ອມ­ທັງ­ຖາມສະ­ບາຍ­ດີ. ຮັບ­ນົບຂ້ອຍແລ້ວ ເພິ່ນ­ກໍບອກໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ວ່າເຄື່ອງ­ທີ່­ຝາກ­ມານຳໝູ່ຂອງ­ລູກ­ສາວເພິ່ນ­ນັ້ນເສຍລະ­ຫວ່າງ­ການເດີນ­ທາງ ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍ­ຮູ້­ສຶກ­ຜິດ­ຫວັງເປັນຢ່າງ­ຍິ່ງ. ປາກ­ຂອງຂ້ອຍ­ບອກເພິ່ນວ່າບໍ່ເປັນຫຍັງ­ດອກ ແຕ່­ໝາກ­ຫົວໃຈນີ້­ຕີ໊­ຮູ້­ສຶກເຈັບປ້າບ­ບາດ­ໜຶ່ງ.
ແມ່ຂອງ­ນາງ­ບອກໃຫ້ຂ້ອຍ­ຮູ້ວ່າ­ຕົ້ນເດືອນໜ້າ ນາງ­ກໍຈະ­ກັບ­ມາແລ້ວ. ການ­ຮໍ່າ­ຮຽນ­ຂອງ­ນາງແມ່ນໄດ້­ຜົນ­ດີເລີດ ຫຼັງ­ຈາກ­ກັບ­ມາເຮັດ­ວຽກ­ຢູ່­ລາວຕື່ມ­ອີກ­ສອງ­ປີ ນາງ­ກໍມີສິດ­ຂໍທຶນ­ຮຽນ­ຕໍ່ປະ­ລິນ­ຍາເອກ. ສຽງແມ່ຂອງ­ນາງລະ­ບາຍ­ຄວາມ­ພາກ­ພູມໃຈໃນ­ຕົວຂອງ­ລູກ­ສາວໃຫ້ຂ້ອຍ­ຟັງຢ່າງ­ຍືດ­ຍາວ ແຕ່ຂ້ອຍ­ກໍເອົາ­ຫູໂຕ່ງແຕ່­ສິ່ງ­ທີ່­ມີສາ­ລະ­ສຳຄັນເທົ່ານັ້ນ.
“ອີກເດືອນ­ໜຶ່ງ­ນາງຈະ­ກັບ­ມາແລ້ວ” ປະ­ໂຫຍກ­ນີ້ເຮັດໃຫ້­ຫົວໃຈຂ້ອຍເຕັ້ນສ່ຳກັບ­ຊາວມາໄຊແຫ່ງທະ­ວີບອາຟຣິກາເຕັ້ນລະ­ບຳກໍບໍ່­ປານ. ຫຼັງ­ຈາກເລີກ­ສອນ ຂ້ອຍ­ກໍໄປຮ້ານ­ອິນເຕີເນັດ­ທັນ­ທີ ເພື່ອກວດເບິ່ງ­ອິເມັວຈາກ­ນາງ ແຕ່­ຈາກ­ໜຶ່ງ­ມື້ເປັນ­ສອງ­ສາມ­ມື້ ຈົນ­ຮອດ­ອາ­ທິດ­ກໍມິດຊ້ອຍມ້ອຍ. ຂ້ອຍ­ຮູ້­ສຶກວ່າມີສິ່ງ­ຜິດ­ປົກກະ­ຕິ. ຫຼືວ່າ­ຂໍ້ຄວາມ­ທີ່ຂ້ອຍ­ສົ່ງໄປນັ້ນ ມັນ­ບໍ່ຮອດ­ຕິເບ໊າະ­? ຖ້າບໍ່ຮອດ ມັນ­ກໍຕ້ອງ­ສົ່ງ­ກັບ­ຊັ້ນ­ຕວ່າ? ຈາກ­ບັນ­ຫາດັ່ງກ່າວເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍ­ນອນ­ບໍ່­ຫຼັບໄປຫຼາຍ­ຄືນ.
ໃນ­ທີ່­ສຸດ ຂ້ອຍ­ກໍໄດ້­ຮັບ­ຂໍ້ຄວາມ­ຈາກ­ນາງ. ນາງ­ບອກ­ຂໍໂທດ­ທີ່­ບໍ່ໄດ້ຕອບຢ່າງ­ທັນທ່ວງ­ທີ ຍ້ອນ­ຄາເຂົ້າ­ຮ່ວມ­ພິທີຕ່າງໆ­ ແລະ­ແລ່ນເອກະ­ສານຕ່າງໆ­ກ່ອນຈະ­ກັບ. ນາງ­ບອກໃຫ້­ຮູ້ວ່ານາງຈະ­ມາ­ຮອດ­ວຽງ­ຈັນ­ວັນ­ຈັນ­ອາ­ທິດໜ້ານີ້. ຂ້ອຍ­ຮູ້­ສຶກໃຈຫາຍ­ວາບ ເພາະ­ໃນ­ມື້­ນັ້ນຂ້ອຍ­ຊໍ້າ­ຖືກແຕ່ງ­ຕັ້ງເປັນ­ຫົວໜ້ານຳພາ­ຊາວໜຸ່ມ­ນັກ­ຮຽນໄປຮ່ວມກອງປະ­ຊຸມ­ຊາວໜຸ່ມນະ­ຄອນ­ຫຼວງ. ເປັນ­ອັນວ່າມື້­ທີ່­ນາງ­ມາ ຂ້ອຍ­ບໍ່­ມີໂອກາດຈະ­ມອບ­ຊໍ່ດອກໄມ້ໃຫ້­ນາງ­ຢູ່ເດີ່ນ­ບິນ­ຄືກັບ­ຕອນ­ຂາໄປ.
ມື້­ທີ່­ນາງ­ກັບ­ຈາກ­ຍີ່ປຸ່ນກໍເປັນ­ມື້­ດຽວທີ່ຂ້ອຍໄປປະ­ຊຸມ. ໃນ­ກອງປະ­ຊຸມ­ຊາວໜຸ່ມ ຈິດໃຈຂ້ອຍຊ່າງ­ບໍ່­ຢູ່­ກັບເນື້ອກັບໂຕເລີຍ ແຕ່­ກໍໄດ້ໃຊ້ຄວາມ­ອົດ­ກັ້ນໃນ­ການ­ຝັນ­ຫາຍອດ­ດວງໃຈ ໂດຍ­ສຸມ­ທຸກສະ­ຕິເຂົ້າໃນເນື້ອໃນ­ຂອງ­ກອງປະ­ຊຸມ­ຈົນ­ສໍາເລັດ... ອອກ­ຈາກ­ກອງປະ­ຊຸມຂ້ອຍ­ກໍຟ້າວລິວໄປເຮືອນ­ຂອງ­ນາງ­ທັນ­ທີ ທັງໆ­ທີ່­ຍັງໃຊ້­ຊຸດ­ຊາວໜຸ່ມ­ຢູ່. ກ່ອນຈະ­ຮອດເຮືອນ­ຂອງ­ນາງ ຂ້ອຍ­ກໍບໍ່­ລືມແວ່­ຊື້­ຊໍ່ດອກໄມ້­ຢູ່ແຖວຕໍ່ໜ້າ­ຕະ­ຫຼາດເຊົ້າ. ເມື່ອໄປຮອດເຮືອນ­ຂອງ­ນາງ ສຽງເພງ­ຈາກລຳໂພງຂະ­ໜາດນ້ອຍ­ກໍດັງແວ່ວເຂົ້າ­ຫູໃນ­ຈັງ­ຫວະ­ມ່ວນ­ຊື່ນ, ເຫັນ­ມີຫຼາຍ­ຄົນ­ພວມຍ່າງ­ອອກຍ່າງເຂົ້າເປັນ­ສວ່ານ­ສົນ, ຄົງ­ມີການ­ຊຸມແຊວກັນ­ຢູ່ໃນ­ຫັ້ນຢ່າງແນ່ນອນ ຂ້ອຍ­ຄາດຄະ­ເນໃນໃຈ ແລະ­ກໍເປັນ­ຈິງ­ດັ່ງຂ້ອຍ­ຄິດ.
ເມື່ອຜ່ານປະ­ຕູເຮືອນເຂົ້າໄປ ຂ້ອຍ­ກໍເຫັນ­ຫຼາຍ­ຄົນ­ນັ່ງອ້ອມ­ພາເຂົ້າ ທີ່ໃຊ້ແພຢາງ­ປູລາດໄປຕາມ­ພື້ນກະ­ໂລ້. ນາງ­ຫຼ້ານ້ອງ­ສາວຂອງ­ນາງ­ລຸກ­ຈາກ­ພາເຂົ້າເຊີນຂ້ອຍເຂົ້າໄປນັ່ງຮ່ວມ. ຂ້ອຍປະ­ຕິເສດກ່ອນຈະ­ກ່າວຖາມໄປວ່າ:
“ຈັນເດລະ­?” “ເອື້ອຍ­ຈັນ­ຢູ່ເທິງເຮືອນ . ຈັກໜ້ອຍ­ຊິລົງ­ມາ.” ນາງ­ຫຼ້າກ່າວບໍ່ຄ່ອຍເຕັມຄຳປານໃດເໝືອນ­ມີຫຍັງເຊື່ອງແຝງ­ຢູ່ໃນໃຈ.
ຂ້ອຍ­ຈຶ່ງ­ຖືວິສາ­ສະ­ຍ່າງໄປນັ່ງ­ຢູ່­ຕັ່ງໂຊຟາ­ຂ້າງປະ­ຕູ ໃນ­ມືຈັບ­ຊໍ່ດອກໄມ້ຢ່າງ­ບໍ່ຍອມ­ວາງ. ບໍ່­ມີໃຜສົນໃຈຂ້ອຍ ນອກ­ຈາກ­ນາງ­ຫຼ້າ ຊຶ່ງໄດ້ນຳເອົານໍ້າເຢັນ­ມາໃຫ້ ພ້ອມ­ທັງ­ນັ່ງ­ລົງເປັນເພື່ອນຂ້າງຂ້ອຍ. ໃບໜ້າ­ຂອງ­ນາງ­ບໍ່­ສູ້­ສົດໃສປານໃດ ເໝືອນ­ກັບວ່ານາງ­ມີສິ່ງໃດ­ສິ່ງຂ້ອງ­ຄາໃນ­ຫົວໃຈຈັ່ງ­ຊັ້ນລະ­. ສຽງເພງ­ຈາກ­ລໍາໂພງປະ­ສົມ­ກັບ­ສຽງ­ວົນແຊວຈາກ­ການໂອ້­ລົມແລະ­ຕໍາ­ຈອກ­ກັນ ເຮັດໃຫ້ຄວາມ­ວຸ່ນ­ວາຍໃນໃຈຂ້ອຍແຮ່ງເພີ່ມ­ທະວີຂຶ້ນ. ອຶດໃຈຕໍ່­ມາ ຂ້ອຍ­ຮູ້­ສຶກ­ຕື່ນເມື່ອນາງ­ຫຼ້າເອົາມືຈວກຂ້າງຂ້ອຍ ແລະ­ບອກຂ້ອຍໃຫ້­ຮູ້ວ່າເອື້ອຍ­ຂອງ­ນາງ­ລົງ­ມາແລ້ວ. ຫົວໃຈຂ້ອຍເຕັ້ນຢ່າງ­ບໍ່ເປັນ­ຈັງ­ຫວະ­ ຄິດໄປຫຼາຍແນວ... ຂ້ອຍ­ກໍາ­ຊໍ່ດອກໄມ້ໄວ້ແໜ້ນ ຕັ້ງໃຈວ່າ­ຫາກ­ນາງ­ລົງ­ມາຍາມໃດ­ກໍຈະ­ຍ່າງເຂົ້າໄປມອບໃຫ້­ທັນ­ທີໂລດ. ຍິງໄວກາງ­ຄົນຮ່າງ­ຄີງອ່າວຕຸ້ຍ ແມ່ຂອງ­ນາງ­ນັ້ນເອງຍ່າງເຂົ້າມາ­ຫາ­ຂ້ອຍ. ຂ້ອຍ­ບໍ່­ລືມ­ຍົກ­ມືໄຫວ້ເພິ່ນ­ທັງໆ­ທີ່­ມີຊໍ່ດອກໄມ້­ຢູ່ໃນ­ມື. ເພິ່ນໄດ້­ຊຶມໃສ່­ຫູຂ້ອຍວ່າ ໃຫ້ເຂົ້າໄປຫານາງ­ຢູ່ຫ້ອງ­ກິນເຂົ້າ­ຈະ­ເປັນ­ການ­ດີກວ່າ ເພາະ­ຢູ່­ນີ້­ມັນ­ຟົດແຊວໂພດ.
ຂ້ອຍຍ່າງ­ຕາມ­ຫຼັງແມ່ຂອງ­ນາງໄປ ສ່ວນ­ນາງ­ຫຼ້າກໍຕາມ­ຫຼັງຂ້ອຍໄປຄືກັນ. ຂ້ອຍ­ກ­ວາດ­ສາຍ­ຕາແນມ­ຫາຄົນ­ທີ່ຂ້ອຍໄດ້ມອບ­ຫົວໃຈໃຫ້ຢ່າງກະ­ຕືລືລົ້ນ ແລ້ວສາຍ­ຕາ­ຂ້ອຍ­ກໍມາ­ຢຸດ­ທີ່ໂຕະ­ກິນເຂົ້າ. ຍິງ­ຄົນ­ຮັກ­ຂອງຂ້ອຍ­ຢູ່ໃນ­ຊຸດ­ຂາວໃສສະ­ອາດ ແຕ່ດວງ­ຕາ­ທັງ­ສອງເບື້ອງ­ຂອງ­ນາງ­ຖືກ­ປົກ­ປິດດ້ວຍແວ່ນ­ຕາ­ສີຊາ ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເກືອບ­ຈື່­ນາງ­ບໍ່ໄດ້. ນາງຈ່ອຍ­ລົງໄປໜ້ອຍ­ໜຶ່ງ ແຕ່­ກໍບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້­ນາງ­ສູນເສຍ­ບຸກຄະ­ລິກແຫ່ງ­ຄວາມເປັນ­ສາວງາມໄປໄດ້. ຂ້ອຍໂຍບໂຕລົງ­ນັ່ງ­ກົງ­ກັນຂ້າມ­ກັບບ່ອນ­ທີ່­ນາງ­ນັ່ງ ພ້ອມ­ກັບ­ຍື່ນ­ຊໍ່ດອກໄມ້ໃຫ້­ນາງດ້ວຍ­ຫົວໃຈອັນປ່ຽມ­ລົ້ນໄປດ້ວຍ­ອາຍແຫ່ງ­ຄວາມ­ຄິດ­ຮອດ­ທີ່ຕ້ອງ­ຈາກໄກ­ກັນເຖິງ­ສອງ­ປີ. ນາງ­ຮັບເອົາ­ຊໍ່ດອກໄມ້ ນັ້ນພ້ອມ­ກັບກ່າວຄໍາ­ຂອບໃຈອັນ­ສຽງ­ອັນຝ່າ­ຝ່າວ ເໝືອນ­ດັ່ງ­ກັບວ່ານາງໄດ້ຜ່ານ­ຈາກ­ການໃຊ້­ສຽງ­ມາເປັນເວລາ­ຫຼາຍ­ຊົ່ວໂມງ. ຂ້ອຍແນມຜ່ານໄປຍັງ­ດວງ­ຕາ­ທີ່­ປົກ­ປິດດ້ວຍແວ່ນ­ຕາ­ສີຊານັ້ນ ຂ້ອຍ­ກໍຮູ້­ສຶກ­ຕົກໃຈເມື່ອເຫັນ­ຢາດ­ນໍ້າໄຫຼອອກ­ຈາກ­ຂອບແວ່ນ­ຕາເບື້ອງ­ລຸ່ມ ແລະ­ກໍຕິດ­ຕາມດ້ວຍ­ສຽງສະ­ອື້ນໄຫ້ຢ່າງ­ສຸດແສນ­ລັນ­ທົດ. ຂ້ອຍ­ບໍ່ເຂົ້າໃຈວ່າເປັນຫຍັງ­ຈຶ່ງເກີດເຫດ­ການແບບ­ນີ້­ຂຶ້ນ ແທນ­ທີ່ເຫັນຂ້ອຍ­ນາງຈະ­ດີໃຈ ແຕ່­ນາງ­ກັບສະ­ແດງ­ຄວາມເສົ້າໂສກແບບ­ນັ້ນ­ອອກ­ມາ ຫຼືວ່າ­ສິ່ງ­ທີ່ຂ້ອຍ­ຄິດ­ນັ້ນແມ່ນ­ຄວາມ­ຈິງ. ກ່ອນຂ້ອຍຈະ­ກ່າວຫຍັງ­ອອກໄປ ນາງໄດ້ເວົ້າ­ຕັດໜ້າ­ຂ້ອຍໄປກ່ອນວ່າ:
“ອ້າຍ­ຊຸນ! ນ້ອງຕ້ອງ­ຂໍໂທດອ້າຍ­ຫຼາຍໆ­ທີ່ນ້ອງ­ບໍ່­ສາມາດຈະ­ເຮັດ­ຕາມ­ສັນ­ຍາ­ທີ່ພວກເຮົາເຄີຍໃຫ້ໄວ້­ຕໍ່­ກັນ.” ນາງ­ທັງເວົ້າ­ທັງສະ­ອື້ນຢ່າງໜ້າ­ສົງ­ສານ ເຮັດໃຫ້­ຫົວໃຈຂ້ອຍເໝືອນ­ກັບ­ຖືກ­ມີດຮ້ອຍ­ດວງ­ມາ­ຫຸ້ມແທງ.
“ຈັນ­ມີຄົນໃໝ່­ມາແທນຂ້ອຍແລ້ວແມ່ນ­ບໍ່?” ຂ້ອຍ­ຍັງໃຊ້­ຄໍາແທນ­ນາມ­ທີ່ຂ້ອຍເຄີຍໃຊ້­ກັບ­ນາງເໝືອນ­ດັ່ງ­ທີ່ຜ່ານ­ມາ. ນາງ­ສັ່ນ­ຫົວແລະ­ເອື້ອນເອີ່ຍ­ອອກ­ມາດ້ວຍ­ສຽງ­ສັ່ນເຄືອວ່າ:
“ນ້ອງ­ບໍ່­ຄູ່ຄວນ­ກັບອ້າຍຕ່າງ­ຫາກ, ນ້ອງ­ຂໍໃຫ້ອ້າຍ­ຖືນ້ອງເປັນ­ດັ່ງນ້ອງ­ສາວຜູ້­ໜຶ່ງ­ຂອງອ້າຍ­ກໍພໍ.”
ຂ້ອຍ­ຮູ້­ສຶກ­ງົງໄປໝົດ ເປັນຫຍັງ­ນາງ­ຈຶ່ງເວົ້າແບບ­ນີ້ອອກ­ມາໃນເມື່ອນາງ­ບໍ່ໄດ້­ມີໃໝ່? ເປັນຫຍັງ­ນາງ­ຈຶ່ງຕ້ອງປະ­ຕິເສດ­ຄວາມ­ຫວັງ­ດີຂອງຂ້ອຍ?!? ສຽງ­ປົນສະ­ອື້ນ­ຍັງ­ດັງເຂົ້າ­ຫູຂ້ອຍເປັນໄລຍະ­ໆ­…
“ດຽວນີ້ນ້ອງ­ບໍ່­ຄືເມື່ອກ່ອນແລ້ວ ເຖິງນ້ອງຈະ­ໄດ້ໃບປະ­ລິນ­ຍາບັດ­ມາ­ຕ້ອນອ້າຍ ແຕ່ຄວາມ­ສົມ­ບູນ­ທາງດ້ານຮ່າງ­ກາຍ­ຂອງນ້ອງໄດ້­ສູນເສຍໄປແລ້ວ ຍ້ອນ­ອຸບັດເຫດ. ຫຼັງ­ຈາກປ້ອງ­ກັນ­ບົດ­ວິທະ­ຍາ­ພົນແລ້ວ ໃນ­ຄືນ­ມື້­ດຽວກັນ­ນັ້ນ ນ້ອງ­ກັບ­ໝູ່ໄດ້­ພາກັນ­ກຽມສະ­ຫຼອງ­ຜົນ­ສໍາເລັດ. ນ້ອງໄດ້ແຕ່ງ­ກິນ­ຢູ່ເຮືອນ­ຄົວໃນ­ຫໍພັກ ໄຟໄດ້­ລຸກໄໝ້ລວກໃບໜ້າ­ຂອງນ້ອງແລະ­ຕາມ­ຕົນໂຕ ຈົນຕ້ອງໄດ້ໄປນອນ­ພັກ­ຮັກ­ສາໂຕຢູ່ໂຮງ­ໝໍເຖິງ­ສອງອາ­ທິດ. ຍ້ອນແນວນັ້ນລະ­ ນ້ອງ­ຈຶ່ງ­ຂຽນ­ຈົດ­ໝາຍ­ຫາອ້າຍກ້ານ­ສຸດທ້າຍ ເພື່ອໃຫ້ອ້າຍ­ຮູ້ລ່ວງໜ້າ ແຕ່­ກໍບໍ່ກ້າບອກ­ຄວາມ­ຈິງ­ສູ່ອ້າຍແລະ­ຄອບ­ຄົວຮູ້ ເພາະ­ຢ້ານຈະ­ເປັນ­ການສ້າງ­ຄວາມເປັນຫ່ວງເປັນໃຍແກ່­ທຸກ­ຄົນເກີນໄປ. ພ້ອມ­ກັນ­ນັ້ນ ອິເມັວທີ່ອ້າຍ­ສົ່ງໄປນັ້ນ ນ້ອງໄດ້ອ່ານ­ທຸກສະ­ບັບ ແຕ່­ກໍບໍ່ກ້າ­ຕອບ ເພາະ­ຈິດໃຈຕອນ­ນັ້ນ­ສັບ­ສົນ­ຫຼາຍ. ແຍງເບິ່ງເງົາ­ຕົນເອງ­ຢູ່ໃນແວ່ນແລ້ວກໍຮູ້ເສຍໃຈ ໄຄແຕ່­ທາງໂຮງ­ໝໍໄດ້ຊ່ວຍ­ຮັກ­ສາບາດແຜໃຫ້ ຈົນ­ພໍເບິ່ງໄດ້ ຄັນ­ບໍ່­ຊັ້ນ­ກໍແມ່ນ­ຜີໃນ­ຄາບມະ­ນຸດເຮົານີ້­ດີໆ­ນີ້ເອງ.”
ຟັງ­ນາງເວົ້າໄປ ທາງໃຈກໍຮູ້­ສຶກ­ສົງ­ສານ­ນາງຢ່າງ­ຈັບ­ຈິດ­ຈັບໃຈ. ຂ້ອຍເອື້ອມ­ມືໄປກຸມ­ມືນາງໄວ້ແລ້ວບີບຄ່ອຍໆ­ ແລະ­ກ່າວສຽງ­ນຸ່ມ­ນວນ­ອອກໄປວ່າ:
“ເຖິງ­ຈັນຈະ­ຢູ່ໃນສະ­ພາບໃດ­ກໍຕາມ ຊຸນ­ກໍພ້ອມແລ້ວທີ່ຈະ­ຢູ່­ຄຽງຂ້າງ ແລະ­ຈະ­ຂໍເປັນ­ຄົນເບິ່ງແຍງດູແລດ້ວຍ­ຄວາມເປັນຫ່ວງຢ່າງ­ສຸດ­ຊີວິດ. ຈະ­ຂໍເປັນອ້າຍ­ທີ່ແສນ­ດີ ແລະ­ເປັນເພື່ອນ­ຊີວິດຕະ­ຫຼອດໄປ.”
ຂ້ອຍ­ລືມໄປວ່າ ນອກ­ຈາກເຮົາ­ສອງ­ຄົນ­ທີ່­ນັ່ງ­ລົມ­ກັນແລ້ວ ຍັງ­ມີແມ່ ແລະ­ນ້ອງ­ສາວຂອງ­ນາງ­ຢືນ­ຟັງ­ຢູ່ຫ່າງໆ­. ຂ້ອຍເຫຼືອດ­ຕາ­ທີ່­ຊຸ່ມດ້ວຍ­ນໍ້າໄປຍັງ­ສອງແມ່­ລູກ­ນັ້ນ ເຫັນ­ທັງ­ສອງ­ພວມເອົາມືເຊັດ­ນໍ້າໃສໆ­ທີ່ໄຫຼອອກ­ຈາກເບົ້າ­ຕາ­ເຊັ່ນກັນ...

(ສຸດ)

ຂຽນໂດຍ ອາຈານ ແສງຟ້າ ໂຫລານຸພາບ

No comments:

Post a Comment