ສາມເອື້ອຍນ້ອງຫຼົງທາງ
ທ້ອງຟ້າຄ່ອຍໆມືດສະຫຼົວລົງ... ມີສຽງໂທລະສັບດັງກິ່ງໆໆ... ບໍ່ພໍບຶດ ສຽງເອື້ອຍທິບກໍດັງໂດ່ງມາໃສ່ນ້ອຍວ່າ:
“ນ້ອຍໆ! ໄປຮັບອີ່ແມ່ນໍາເຂົາແນ່! ແມ່ວິນຫົວແຮງ! ເຂົາບໍໍ່ຈື່ທາງເຂົ້າເຮືອນປີເຕີ້ນ່າ!”
ນ້ອຍຟ້າວລ້າງມື ແລະຄອບນ້າສາວທີ່ຢູ່ສວນຄົວ. ຍ້ອນຄວາມເປັນຫ່ວງແມ່ ເມື່ອໄດ້ຍິນຄໍາວ່າ “ແມ່ວິນຫົວແຮງ”ຈາກເອື້ອຍທິບ ກໍ່ຈົນລືມວ່າຕົນເອງກໍາລັງຄ້າງໝໍ້ແກງໄວ້ຢູ່ໃນເຮືອນຄົວ.
ຂະນະທີ່ນ້ອຍພວມຕິດຈັກລົດຢູ່ນັ້ນ, ນ້ອງນິດກໍ່ຮ້ອງໂດ່ງມາໃສ່ວ່າ: “ເຂົາໄປນໍາ!”
ຈາກນັ້ນ ເຮົາທັງສາມເອື້ອຍນ້ອງກໍ່ເລີ່ມມຸ່ງໜ້າໄປຮັບແມ່ຢູ່ຈຸດທີ່ໝາຍ. ຫົນທາງທີ່ນ້ອຍຂັບລົດອອກໄປນັ້ນ ເຕັມໄປດ້ວຍຂຸມເນື່ອງຈາກວ່າຍາມນີ້ແມ່ນລະດູຝົນ ເຮັດໃຫ້ການເດີນທາງຫຍຸ້ງຍາກ ຊໍ້າບໍ່ໜໍາຄວາມມືດກໍ່ຍັງມາເກາະກຸມຊຸມແຊວຢູ່ໃນລົດຈົນວ່ານ້ອຍຕ້ອງຕັ້ງສະຕິໃນການຂັບຂີ່ລົດໃຫ້ແນ່ວແນ່. ໃນຂະນະທີ່ພວກເຮົາກໍາລັງເດີນທາງໄປນັ້ນ ເອື້ອຍທິບເຊິ່ງນັ່ງຢູ່ຟາກເບື້ອງຂວາໄດ້ຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ:
"ລະວັງແນ່, ຂຸມຫັ້ນ! ຢ່າເປີດໄຟຕາສູງ. ໂອ້ຍໆ...” ສຽງຂອງເອື້ອຍທິບໄດ້ເຮັດໃຫ້ນ້ອຍບໍ່ມີສະມາທິໃນການຂັບລົດ. ນ້ອຍຈຶ່ງກະແທກແດກສຽງໃສ່ດ້ວຍຄວາມຢາກຮ້າຍ.
ນ້ອງນິດຜູ້ນັ່ງຢູ່ເບາະຫຼັງພັດຮ້ອງແຂກແຊກສຽງທີ່ເຮົາສອງຄົນຖຽງ ກັນໃນທ່າມກາງບັນຍາກາດທີ່ມືດມິດ ແລະແສນປ່ຽວນັ້ນ: “ເຊົາຖຽງກັນທະແມ້!”
ແລ້ວຕ່າງຄົນຕ່າງກໍ່ມິດງຽບປານຖືກມືຍັກມາອັດປາກເອົາໂລດ. ອີກສອງກິໂລແມັດກໍ່ເຫັນປ້າຍບອກທາງພໍສະຫຼົວໆ ເຊິ່ງຊີ້ບອກວ່າທາງໜ້າເບື້ອງຂວາຈະເຂົ້າທາງບ້ານນາຄວາຍແລ້ວ. ພວກເຮົາພາກັນໃຈຈົດໃຈຈໍ່ກັບການໄປຮັບແມ່ ແຕ່ບົນເສັ້ນທາງທີ່ຂີ່ເຂົ້າໄປນັ້ນ ແຮ່ງເຂົ້າໄປເລິກ ແຮ່ງມືດກວ່າເກົ່າຈົນເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາຫຼົງທາງ ຈົນວ່າໄປຊອດໃສ່ບ້ານໃດກໍ່ບໍ່ຮູ້. ນ້ອຍອົດບໍ່ໄຫວ ຈຶ່ງຈອດລົດຖາມແມ່ປ້າທີ່ພວມຍ່າງຂ້າມທາງວ່າ:
"ແມ່ປ້າ, ເຮົາຂໍຖາມແນ່! ບ້ານສົມສະຫງ່າໄປທາງໃດນໍ້?”
ພໍແຕ່ຄໍາຖາມສິ້ນສຸດລົງ ແມ່ປ້າຄົນນັ້ນກໍ່ຮີບຕອບທັນທີ: “ຫຼານກາຍມາແລ້ວເດ! ໃຫ້ຂີ່ກັບຄືນໄປເດີ້!”
ນ້ອຍກ່າວຂອບໃຈ ແລະແມ່ປ້າຄົນນັ້ນກໍ່ສົ່ງຮອຍຍິ້ມຕອບກັບຄືນຢ່າງຄົນໃຈດີ. ເສັ້ນທາງທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມມືດນັ້ນ ເຮັດໃຫ້ນ້ອຍສັບສົນ ຂີ່ວົນໄປວຽນມາຢູ່ພໍປານນັ້ນ. ຫຼຽວໄປທາງໜ້າ ກໍ່ຍັງບໍ່ພໍ້ປ້າຍທາງເຂົ້າທີ່ແມ່ບອກໄວ້ ອາດຈະແມ່ນຕິດຢູ່ເບື້ອງໃນຂອງທາງແຍກ ແລະເສົາໄຟຟ້າເຍືອງທາງກໍ່ບໍ່ມີ. ຂັບໄປຕາມທາງເຫັນມີຮ່ອມເບື້ອງຂວາມືຮ່ອມໃດແມ່ນຟ້າວຂີ່ເຂົ້າຮ່ອມນັ້ນໂລດ ແຕ່ຜົນສຸດທ້າຍກໍ່ເຂົ້າຮ່ອມຜິດ.
ເອື້ອຍທິບເລີ່ມມີອາການໃຈຮ້າຍບວກກັບທ້ອງຂອງລາວມີສຽງໄກ່ຮ້ອງຈ້ອກໆ ຈຶ່ງແຂກສຽງອອກມາວ່າ:
“ເບິ່ງແນ່ແມ້! ຂັບລົດມີແຕ່ຕົກຂຸມ.”
‘ຟ້າເອີຍ! ເສັ້ນທາງເຕັມໄປດ້ວຍຂຸມ, ເຮັດຈັ່ງໃດນໍ້ຈຶ່ງຊິບໍ່ໃຫ້ກົ້ນຟົ້ງອອກຈາກເບາະນັ່ງໄດ້! ທັງໆທີ່ຂັບຊ້າຢູ່ແລ້ວ ຊໍ້າຍັງຫຼົງທາງຕື່ມອີກ! ມືດກະມືດ! ຖ້າມີເກຍເຫາະໄດ້ກະຄືຊິດີ.’ ນ້ອຍໄດ້ແຕ່ຈົ່ມພຶມພໍາ... ສຽງຖຽງກັນຍົກທີ 2ໄດ້ເກີດຂຶ້ນອີກ ຈົນນ້ອງນິດທົນບໍ່ໄຫວຈຶ່ງໄດ້ຮ້ອງຫ້າມ ແລະບອກໃຫ້ນ້ອຍຄ່ອຍໆຂັບໄປ.
25 ນາທີຕໍ່ມາ ນ້ອຍຄ່ອຍຂັບລົດຊ້າລົງ ເພື່ອໃຫ້ເອື້ອຍແລະນ້ອງສາວຈະໄດ້ເຫັນປ້າຍທາງທີ່ຊີ້ບອກວ່າ ແມ່ນຮ່ອມທາງເຂົ້າເຮືອນຂອງປີເຕີ້. ນ້ອງນິດເອົາມືຊີ້ໃສ່ປ້າຍທີ່ລົດກໍາລັງແລ່ນຜ່ານດ້ວຍຮອຍຍິ້ມທີ່ຕື່ນເຕັ້ນວ່າ:
“ເດ້! ເອື້ອຍນ້ອຍ! ບໍ່ຜິດຮ່ອມແລ້ວ! ເຂົາຈື່ໄດ້ທາງນີ້ແຫຼະ!” ພ້ອມກັນນັ້ນ ກໍມີສຽງຄ່ອຍໆດັງຈາກເບາະເບື້ອງຂວາວ່າ “ແມ່ນແລ້ວ, ນ້ອຍ. ທາງນີ້ ຈື່ໄດ້ແລ້ວ... ຮືມ!!!” ບາດຊິຮອດລະເຮັດເວົ້າມ່ວນນໍານໍ້... ຂີ່ເຂົ້າໄປບໍ່ດົນປານໃດ ກໍ່ເຫັນແສງໄຟຮຸ່ງຢູ່ເທິງກໍາແພງ ປະຕູໜ້າເຮືອນໄຂໄວ້ ເຮັດໃຫ້ສາມເອື້ອຍນ້ອງອຸທານອອກມາດ້ວຍຄວາມດີໃຈວ່າ:
“ໂອ້ຍ, ຮອດແລ້ວ! ຈັ່ງແມ່ນວ່າໄກກະດໍ້.”
ເມື່ອຂີ່ເຂົ້າຈອດຢູ່ໜ້າເຮືອນ ແມ່ຜູ້ທີ່ລໍຄອຍລູກໃຫ້ໄປຮັບກໍ່ປາກົດວ່າເຊົາເຈັບເກົ້າເມົາຫົວທັນທີ. ຮອຍຍິ້ມຂອງແມ່ຄ່ອຍໆແຍ້ມໃສ່ພວກເຮົາ ເຮັດໃຫ້ຮູ້ວ່າແມ່ຢາກເມືອເຮືອນແຮງ ຈົນໜ້າບານໃສທັງໆທີ່ຄວາມເຫຼືອງມ້ານຍັງປາກົດໃຫ້ເຫັນຢູ່. ເມື່ອແມ່ປີເຕີ້ເຫັນພວກເຮົາທັງສາມກໍ່ເອີ້ນໃຫ້ກິນເຂົ້າແລງນໍາກັນ,ແຕ່ພວກເຮົາສັງເກດເຫັນໃບໜ້າອັນຈືດມ້ານປານກະປູຈີ່ຂອງແມ່ກໍ່ເລີຍຕອບໄປວ່າ:
“ໄດ້ແລ້ວ. ນ້າສາວເຝົ້າເຮືອນຄົນດຽວແນ່. ມື້ໜ້າຈຶ່ງຊິຢູ່ກິນນໍາ.”
ແມ່ປີເຕີ້ບໍ່ລໍຊ້າຟ້າວຫໍ່ຂອງກິນໃຫ້ພວກເຮົາ ເພາະເພິ່ນເຮັດກິນຫຼາຍເພື່ອສະຫຼອງວັນເກີດໃຫ້ລູກຊາຍເພິ່ນ. ພວກເຮົາກ່າວຄໍາຂອບໃຈແລ້ວກໍ່ກັບເມືອ ເຮືອນໂດຍປ່ຽນໃຫ້ເອື້ອຍທິບເປັນໂຊເຟີແທນ. ບັນຍາກາດໃນລົດກໍ່ດັງຟົດຟື້ນ ຢອກໄຍກັນຕາມປະສາເອື້ອຍນ້ອງ ແລະກໍ່ເລົ່າເຫດການກ່ອນໄປຮັບແມ່ຄືນ. ສຽງຫົວສະອິກສະອ້ອຍໄດ້ເຮັດໃຫ້ແມ່ເພີດເພີນຈົນລືມອາການເຈັບຫົວ. ໃນທີ່ສຸດ ສີ່ແມ່ລູກກໍ່ກັບເມືອຮອດເຮືອນດ້ວຍຄວາມປອດໄພທຸກປະການ.
(ບັນທຶກໂດຍ: ນ້ອຍ ສຸພັນສາ)
“ນ້ອຍໆ! ໄປຮັບອີ່ແມ່ນໍາເຂົາແນ່! ແມ່ວິນຫົວແຮງ! ເຂົາບໍໍ່ຈື່ທາງເຂົ້າເຮືອນປີເຕີ້ນ່າ!”
ນ້ອຍຟ້າວລ້າງມື ແລະຄອບນ້າສາວທີ່ຢູ່ສວນຄົວ. ຍ້ອນຄວາມເປັນຫ່ວງແມ່ ເມື່ອໄດ້ຍິນຄໍາວ່າ “ແມ່ວິນຫົວແຮງ”ຈາກເອື້ອຍທິບ ກໍ່ຈົນລືມວ່າຕົນເອງກໍາລັງຄ້າງໝໍ້ແກງໄວ້ຢູ່ໃນເຮືອນຄົວ.
ຂະນະທີ່ນ້ອຍພວມຕິດຈັກລົດຢູ່ນັ້ນ, ນ້ອງນິດກໍ່ຮ້ອງໂດ່ງມາໃສ່ວ່າ: “ເຂົາໄປນໍາ!”
ຈາກນັ້ນ ເຮົາທັງສາມເອື້ອຍນ້ອງກໍ່ເລີ່ມມຸ່ງໜ້າໄປຮັບແມ່ຢູ່ຈຸດທີ່ໝາຍ. ຫົນທາງທີ່ນ້ອຍຂັບລົດອອກໄປນັ້ນ ເຕັມໄປດ້ວຍຂຸມເນື່ອງຈາກວ່າຍາມນີ້ແມ່ນລະດູຝົນ ເຮັດໃຫ້ການເດີນທາງຫຍຸ້ງຍາກ ຊໍ້າບໍ່ໜໍາຄວາມມືດກໍ່ຍັງມາເກາະກຸມຊຸມແຊວຢູ່ໃນລົດຈົນວ່ານ້ອຍຕ້ອງຕັ້ງສະຕິໃນການຂັບຂີ່ລົດໃຫ້ແນ່ວແນ່. ໃນຂະນະທີ່ພວກເຮົາກໍາລັງເດີນທາງໄປນັ້ນ ເອື້ອຍທິບເຊິ່ງນັ່ງຢູ່ຟາກເບື້ອງຂວາໄດ້ຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ:
"ລະວັງແນ່, ຂຸມຫັ້ນ! ຢ່າເປີດໄຟຕາສູງ. ໂອ້ຍໆ...” ສຽງຂອງເອື້ອຍທິບໄດ້ເຮັດໃຫ້ນ້ອຍບໍ່ມີສະມາທິໃນການຂັບລົດ. ນ້ອຍຈຶ່ງກະແທກແດກສຽງໃສ່ດ້ວຍຄວາມຢາກຮ້າຍ.
ນ້ອງນິດຜູ້ນັ່ງຢູ່ເບາະຫຼັງພັດຮ້ອງແຂກແຊກສຽງທີ່ເຮົາສອງຄົນຖຽງ ກັນໃນທ່າມກາງບັນຍາກາດທີ່ມືດມິດ ແລະແສນປ່ຽວນັ້ນ: “ເຊົາຖຽງກັນທະແມ້!”
ແລ້ວຕ່າງຄົນຕ່າງກໍ່ມິດງຽບປານຖືກມືຍັກມາອັດປາກເອົາໂລດ. ອີກສອງກິໂລແມັດກໍ່ເຫັນປ້າຍບອກທາງພໍສະຫຼົວໆ ເຊິ່ງຊີ້ບອກວ່າທາງໜ້າເບື້ອງຂວາຈະເຂົ້າທາງບ້ານນາຄວາຍແລ້ວ. ພວກເຮົາພາກັນໃຈຈົດໃຈຈໍ່ກັບການໄປຮັບແມ່ ແຕ່ບົນເສັ້ນທາງທີ່ຂີ່ເຂົ້າໄປນັ້ນ ແຮ່ງເຂົ້າໄປເລິກ ແຮ່ງມືດກວ່າເກົ່າຈົນເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາຫຼົງທາງ ຈົນວ່າໄປຊອດໃສ່ບ້ານໃດກໍ່ບໍ່ຮູ້. ນ້ອຍອົດບໍ່ໄຫວ ຈຶ່ງຈອດລົດຖາມແມ່ປ້າທີ່ພວມຍ່າງຂ້າມທາງວ່າ:
"ແມ່ປ້າ, ເຮົາຂໍຖາມແນ່! ບ້ານສົມສະຫງ່າໄປທາງໃດນໍ້?”
ພໍແຕ່ຄໍາຖາມສິ້ນສຸດລົງ ແມ່ປ້າຄົນນັ້ນກໍ່ຮີບຕອບທັນທີ: “ຫຼານກາຍມາແລ້ວເດ! ໃຫ້ຂີ່ກັບຄືນໄປເດີ້!”
ນ້ອຍກ່າວຂອບໃຈ ແລະແມ່ປ້າຄົນນັ້ນກໍ່ສົ່ງຮອຍຍິ້ມຕອບກັບຄືນຢ່າງຄົນໃຈດີ. ເສັ້ນທາງທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມມືດນັ້ນ ເຮັດໃຫ້ນ້ອຍສັບສົນ ຂີ່ວົນໄປວຽນມາຢູ່ພໍປານນັ້ນ. ຫຼຽວໄປທາງໜ້າ ກໍ່ຍັງບໍ່ພໍ້ປ້າຍທາງເຂົ້າທີ່ແມ່ບອກໄວ້ ອາດຈະແມ່ນຕິດຢູ່ເບື້ອງໃນຂອງທາງແຍກ ແລະເສົາໄຟຟ້າເຍືອງທາງກໍ່ບໍ່ມີ. ຂັບໄປຕາມທາງເຫັນມີຮ່ອມເບື້ອງຂວາມືຮ່ອມໃດແມ່ນຟ້າວຂີ່ເຂົ້າຮ່ອມນັ້ນໂລດ ແຕ່ຜົນສຸດທ້າຍກໍ່ເຂົ້າຮ່ອມຜິດ.
ເອື້ອຍທິບເລີ່ມມີອາການໃຈຮ້າຍບວກກັບທ້ອງຂອງລາວມີສຽງໄກ່ຮ້ອງຈ້ອກໆ ຈຶ່ງແຂກສຽງອອກມາວ່າ:
“ເບິ່ງແນ່ແມ້! ຂັບລົດມີແຕ່ຕົກຂຸມ.”
‘ຟ້າເອີຍ! ເສັ້ນທາງເຕັມໄປດ້ວຍຂຸມ, ເຮັດຈັ່ງໃດນໍ້ຈຶ່ງຊິບໍ່ໃຫ້ກົ້ນຟົ້ງອອກຈາກເບາະນັ່ງໄດ້! ທັງໆທີ່ຂັບຊ້າຢູ່ແລ້ວ ຊໍ້າຍັງຫຼົງທາງຕື່ມອີກ! ມືດກະມືດ! ຖ້າມີເກຍເຫາະໄດ້ກະຄືຊິດີ.’ ນ້ອຍໄດ້ແຕ່ຈົ່ມພຶມພໍາ... ສຽງຖຽງກັນຍົກທີ 2ໄດ້ເກີດຂຶ້ນອີກ ຈົນນ້ອງນິດທົນບໍ່ໄຫວຈຶ່ງໄດ້ຮ້ອງຫ້າມ ແລະບອກໃຫ້ນ້ອຍຄ່ອຍໆຂັບໄປ.
25 ນາທີຕໍ່ມາ ນ້ອຍຄ່ອຍຂັບລົດຊ້າລົງ ເພື່ອໃຫ້ເອື້ອຍແລະນ້ອງສາວຈະໄດ້ເຫັນປ້າຍທາງທີ່ຊີ້ບອກວ່າ ແມ່ນຮ່ອມທາງເຂົ້າເຮືອນຂອງປີເຕີ້. ນ້ອງນິດເອົາມືຊີ້ໃສ່ປ້າຍທີ່ລົດກໍາລັງແລ່ນຜ່ານດ້ວຍຮອຍຍິ້ມທີ່ຕື່ນເຕັ້ນວ່າ:
“ເດ້! ເອື້ອຍນ້ອຍ! ບໍ່ຜິດຮ່ອມແລ້ວ! ເຂົາຈື່ໄດ້ທາງນີ້ແຫຼະ!” ພ້ອມກັນນັ້ນ ກໍມີສຽງຄ່ອຍໆດັງຈາກເບາະເບື້ອງຂວາວ່າ “ແມ່ນແລ້ວ, ນ້ອຍ. ທາງນີ້ ຈື່ໄດ້ແລ້ວ... ຮືມ!!!” ບາດຊິຮອດລະເຮັດເວົ້າມ່ວນນໍານໍ້... ຂີ່ເຂົ້າໄປບໍ່ດົນປານໃດ ກໍ່ເຫັນແສງໄຟຮຸ່ງຢູ່ເທິງກໍາແພງ ປະຕູໜ້າເຮືອນໄຂໄວ້ ເຮັດໃຫ້ສາມເອື້ອຍນ້ອງອຸທານອອກມາດ້ວຍຄວາມດີໃຈວ່າ:
“ໂອ້ຍ, ຮອດແລ້ວ! ຈັ່ງແມ່ນວ່າໄກກະດໍ້.”
ເມື່ອຂີ່ເຂົ້າຈອດຢູ່ໜ້າເຮືອນ ແມ່ຜູ້ທີ່ລໍຄອຍລູກໃຫ້ໄປຮັບກໍ່ປາກົດວ່າເຊົາເຈັບເກົ້າເມົາຫົວທັນທີ. ຮອຍຍິ້ມຂອງແມ່ຄ່ອຍໆແຍ້ມໃສ່ພວກເຮົາ ເຮັດໃຫ້ຮູ້ວ່າແມ່ຢາກເມືອເຮືອນແຮງ ຈົນໜ້າບານໃສທັງໆທີ່ຄວາມເຫຼືອງມ້ານຍັງປາກົດໃຫ້ເຫັນຢູ່. ເມື່ອແມ່ປີເຕີ້ເຫັນພວກເຮົາທັງສາມກໍ່ເອີ້ນໃຫ້ກິນເຂົ້າແລງນໍາກັນ,ແຕ່ພວກເຮົາສັງເກດເຫັນໃບໜ້າອັນຈືດມ້ານປານກະປູຈີ່ຂອງແມ່ກໍ່ເລີຍຕອບໄປວ່າ:
“ໄດ້ແລ້ວ. ນ້າສາວເຝົ້າເຮືອນຄົນດຽວແນ່. ມື້ໜ້າຈຶ່ງຊິຢູ່ກິນນໍາ.”
ແມ່ປີເຕີ້ບໍ່ລໍຊ້າຟ້າວຫໍ່ຂອງກິນໃຫ້ພວກເຮົາ ເພາະເພິ່ນເຮັດກິນຫຼາຍເພື່ອສະຫຼອງວັນເກີດໃຫ້ລູກຊາຍເພິ່ນ. ພວກເຮົາກ່າວຄໍາຂອບໃຈແລ້ວກໍ່ກັບເມືອ ເຮືອນໂດຍປ່ຽນໃຫ້ເອື້ອຍທິບເປັນໂຊເຟີແທນ. ບັນຍາກາດໃນລົດກໍ່ດັງຟົດຟື້ນ ຢອກໄຍກັນຕາມປະສາເອື້ອຍນ້ອງ ແລະກໍ່ເລົ່າເຫດການກ່ອນໄປຮັບແມ່ຄືນ. ສຽງຫົວສະອິກສະອ້ອຍໄດ້ເຮັດໃຫ້ແມ່ເພີດເພີນຈົນລືມອາການເຈັບຫົວ. ໃນທີ່ສຸດ ສີ່ແມ່ລູກກໍ່ກັບເມືອຮອດເຮືອນດ້ວຍຄວາມປອດໄພທຸກປະການ.
(ບັນທຶກໂດຍ: ນ້ອຍ ສຸພັນສາ)
No comments:
Post a Comment