_______________
ເວນໜໍເວນກຳ!!!
_______________
ເມື່ອປອດຈາກສາຍຕາຄົນ, ຂ້ອຍກໍຟ້າວຈອດລົດເຂົ້າແຄມທາງ ປົດໝວກກັນນັອກອອກຈາກຫົວ ແລ້ວຈົກເອົາເງິນຕັບບັກໃຫຍ່ອອກຈາກຖົງ ເປ້ອອກມານັບດ້ວຍຄວາມເພິງພໍໃຈ… ທ້ອງຟ້າຍາມລົງແລງຄ່ອຍໆອັບແສງຕາເວັນ ເຮັດໃຫ້ຖະໜົນສາຍນ້ອຍເສັ້ນນັ້ນຄ່ອຍໆປາສະຈາກລົດລາພາຫະນະໃດໆ… ກໍາລັງນັບເພີນ ຈາກສາມລ້ານເປັນສາມລ້ານເອັດ-ສາມລ້ານສອງ-ສາມລ້ານສາມ… ແຕ່ບໍ່ທັນຮອດສາມລ້ານສີ່ ສະຕິສໍາປະສັນຍະຂອງຂ້ອຍກໍມິ່ງມ້ອຍລົງ ແສງດາວມະຍິບມະຍັບວູບວາບຢູ່ໃນຫົວ… ມາຮູ້ເມືອຄີງອີກເທື່ອໜຶ່ງ ກໍເປັນສີມຶນໆຢູ່ໃນກະໂຫຼກຫົວ, ຂ້ອຍມືນຕາຂຶ້ນຢ່າງຍາກຊາ ຫຼຽວເຫັນເພດານຂາວເປັນສີມົວໆ…
“ຄົນເຈັບໄດ້ສະຕິຄືນມາແລ້ວ!” ສຽງທຸ້ມໆຂອງຜູ້ຊາຍດັງເຂົ້າໂກນຫູ ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຕ້ອງຫງ່ຽງຫົວໄປທີ່ເຈົ້າຂອງສຽງ.
“ເຈົ້າພົ້ນຂີດອັນຕະລາຍແລ້ວ!” ທ່ານໝໍໜ້າຍັງໜຸ່ມບອກຂ້ອຍດ້ວຍຄວາມໃບໜ້າຍິ້ມໆ.
“ຂ້ອຍເປັນຫຍັງຈຶ່ງໄດ້ເຂົ້າໂຮງໝໍ?” ຂ້ອຍຖາມດ້ວຍສຽງສີຝ່າວໆ.
“ອ້າຍຖືກຕີຫົວ ຈົນຕ້ອງຫຍິບຕັ້ງ 20 ເຂັມ!!!” ນາງພະຍາບານທີ່ຢືນເບື້ອງກົງກັນຂ້າມກັບທ່ານໝໍກ່າວ.
“ໂອ້! ຄັນຊັ້ນ, ລົດຈັກ ແລະເງິນທີ່ໄດ້ມາບໍ່ແມ່ນຖືກພວກຄົນຊົ່ວເອົາໄປແລ້ວບໍ່?” ຂ້ອຍອຸທານໃນໃຈດ້ວຍຄວາມເຈັບປວດທັງກະໂຫຼກຫົວແລະຈິດໃຈ…
“ນອນປິ່ນປົວອີກຈັກມື້ໜຶ່ງ ເຈົ້າກໍສາມາດອອກໂຮງໝໍໄດ້ແລ້ວ!” ທ່ານໝໍກ່າວກ່ອນຈະອອກໄປຈາກຫ້ອງ...
“ອົດທົນປິ່ນປົວຕື່ມອີກມື້ດຽວເດີອ້າຍເດີ!” ນາງພະຍາບານທັງເວົ້າທັງລະບາຍຍິ້ມຫວານໃສ່ຂ້ອຍ ຈົນຄວາມເຈັບຈັກມະຫັບມະຫາຍໄປທາງໃດ…
ມື້ດຽວຜ່ານໄປໄວປານສາຍຟ້າແມບ, ຕອນເຊົ້າ ພາຍຫຼັງທີ່ນາງພະຍາບານຄົນງາມມາລ້າງບາດໃຫ້ແລ້ວ ກໍໄດ້ມີຊາຍໜ້າຕາບໍ່ຄຸ້ນເຄີຍເຂົ້າມາຢ້ຽມ ແລະບອກໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ວ່າເລື່ອງໃຊ້ຈ່າຍຄ່າປິ່ນປົວແລະນອນໂຮງໝໍ ທາງຫ້ອງການລາວຈະຮັບຜິດຊອບ ພຽງແຕ່ອອກຈາກໂຮງໝໍແລ້ວໃຫ້ໄປນໍາລາວ. ຂ້ອຍດີໃຈຢ່າງບອກບໍ່ຖືກ ທີ່ຢູ່ບໍ່ຢູ່ກໍມີຜູ້ມາຊ່ວຍອອກຄ່າປິ່ນປົວແລະຄ່າໂຮງໝໍໃຫ້. ເວລາມີເຄາະຮ້າຍກໍຍັງມີໂຊກດີມາຄ້ຳຈູນ…ຂ້ອຍຍົກມືຂຶ້ນໄຫວ້ລາວດ້ວຍຄວາມຮູ້ບຸນຄຸນ…
“ໂຊກດີເດີ ອ້າຍ!” ສຽງນາງພະຍາບານທີ່ມາສົ່ງຂ້ອຍຢູ່ລົດເກ໋ງຂອງຊາຍຄົນນັ້ນດັງເຂົ້າຫູ ພ້ອມຮອຍຍິ້ມທີ່ແສນດຶງດູດ. “ຂອບໃຈນ້ອງຫຼາຍໆເດີ!” ຂ້ອຍກ່າວອອກໄປພ້ອມກັບໂບກມືໃຫ້ ແລ້ວກໍຂຶ້ນລົດໄປກັບຊາຍຄົນນັ້ນ. ອັນທີ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍແປກໃຈຫຼາຍກໍແມ່ນລົດເກ໋ງຄັນນີ້ມີປ້າຍແດງ ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຄິດໄປຫຼາຍແນວ… ບໍ່ພໍອຶດໃຈ ລົດເກ໋ງຄັນດັ່ງກ່າວກໍມາຈອດຢູ່ຕໍ່ໜ້າຕຶກສອງຊັ້ນທີ່ມີປ້າຍທີ່ຂ້ອຍເຄີຍມາຄັ້ງໜຶ່ງແລ້ວເມື່ອສອງປີກ່ອນ…
“ພາຂ້ອຍມາຫຍັງນີ້?” ຂ້ອຍຖາມຊາຍຄົນນັ້ນ.
“ຈັກໜ້ອຍຫາກຊິຮູ້.” ລາວຕອບຂ້ອຍແບບໜ້າຂຶມໆ.
ພໍແຕ່ກ້າວຂາເຂົ້າໄປໃນປະຕູຕຶກຫຼັງນັ້ນຄວາມສົງໄສທັງຫຼາຍທັງມວນພ້ອມດ້ວຍຄວາມຫວັ່ນໄຫວທີ່ມີຢູ່ໃນຫົວກໍມະລາຍຫາຍໄປທັນທີ ປ່ຽນເປັນຄວາມຮູ້ສຶກຕື່ນເຕັ້ນດີໃຈຢ່າງບອກບໍ່ຖືກ. ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຫາຍສົງໄສຢ່າງໄວພະລັນນັ້ນ ກໍໄດ້ແກ່ລົດຈັກຄູ່ຊີບທີ່ຖືກໂຈນປຸ້ນເອົາໄປນັ້ນຈອດເດັ່ນເປັນສະຫງ່າຢູ່ກາງຫ້ອງຂ້າງໂຕະ ທີ່ມີເຈົ້າໜ້າທີ່ຕຳຫຼວດທ່ານໜຶ່ງພວມນັ່ງສອບປາກຄຳຊາຍໜຸ່ມຜົມອ່າວຍາວທີ່ມືທັງສອງສວມປະຫຼັກຄູ່ວາງໄວ້ເທິງໂຕະ. ຖ້າຂ້ອຍເດົາບໍ່ຜິດ ກໍຄົງແມ່ນໝໍນີ້ລະ ທີ່ຕີຫົວຂ້ອຍພ້ອມທັງປຸ້ນເອົາເງິນແລະລົດຈັກໄປ.
“ແມ່ນຜູ້ນີ້ຕວ່າ ທີ່ເຈົ້າເອົາຄ້ອນຟາດຫົວລາວ?” ຕຳຫຼວດທ່ານນັ້ນຖາມຂຶ້ນດ້ວຍສຽງສີດັງໆ ພ້ອມກັບຊີ້ມືໃສ່ຂ້ອຍ.
“ໂດຍ…ແມ່ນ…ແມ່ນຜູ້ນີ້ລະ, ທ່ານຕຳຫຼວດ.” ມັນຕອບແບບບໍ່ເຕັມປາກເຕັມຄຳປານໃດ. ມັນເງີຍໜ້າແນມເບິ່ງຂ້ອຍ ພ້ອມທັງຍໍມືນົບແບບຄົນສຳນຶກຜິດ. “ຂໍໂທດອ້າຍຫຼາຍ…”
ມັນບໍ່ທັນເວົ້າສຸດຄວາມຄັກຊ້ຳ ຄວາມໝຶນຈັກວ່າມາແຕ່ໃສ ຈົນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຟິວຂາດ ໂດດຫຼູບໃສ່ມັນ ຫວັງຊິນ່ວນກຳປັ້ນໃສ່ໜ້າມັນຄັກໆຈັກບາດ. ແຕ່ບໍ່ທັນຈະເງື້ອແຂນ ຊາຍທີ່ນຳຂ້ອຍມາສະຖານທີ່ແຫ່ງນີ້ ກໍເຂົ້າມາຫ້າມໄວ້ຢ່າງທັນທ່ວງທີ ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍໄດ້ແຕ່ກັດແຂ້ວແນມເບິ່ງໜ້າມັນດ້ວຍຄວາມແຄ້ນ…
ຂະນະທີ່ພວມລະງັບອາລົມແຄ້ນຢູ່ນັ້ນ ຂ້ອຍຕ້ອງເຢັນສັນຫຼັງວາບບາດໜຶ່ງ ເມື່ອຍິງໄວກາງຄົນທີ່ຂ້ອຍລຶ້ງໜ້າດີຍ່າງເຂົ້າມາທາງປະຕູຫ້ອງພ້ອມດ້ວຍຕຳຫຼວດນາຍໜຶ່ງ. ພໍມາຮອດໃກ້ ລາວກໍໃຊ້ມືຊີ້ໜ້າຂ້ອຍ ພ້ອມກັບແຂກສຽງໃສ່ດ້ວຍຄວາມຢາກຮ້າຍສຸດຂີດ.
“ແມ່ນບັກຊົ່ວນີ້ແຫຼະ ທີ່ລັກເອົາເງິນຈາກລີ້ນຊັກຂອງບໍລິສັດໄປນະ!” ທັງເວົ້າທັງແລ່ນໃສ່ຂ້ອຍແບບໝຶນສຸດຂີດ. ໄຄແຕ່ຊາຍຄົນນັ້ນ ແລະຕໍາຫຼວດຫ້າມໄວ້ທັນ ຄັນບໍ່ຊັ້ນຂ້ອຍກໍຄົງໄດ້ຮັບບາດເຈັບຕື່ມຢ່າງທ່ຽງແທ້ແນ່ນອນ…ຈັ່ງແມ່ນເວນກໍາຕິດຈະຫຼວດອີ່ຫຼີ!!!!
ໂດຍ ອາຈານ ແສງຟ້າ ໂຫລານຸພາບ
“ຄົນເຈັບໄດ້ສະຕິຄືນມາແລ້ວ!” ສຽງທຸ້ມໆຂອງຜູ້ຊາຍດັງເຂົ້າໂກນຫູ ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຕ້ອງຫງ່ຽງຫົວໄປທີ່ເຈົ້າຂອງສຽງ.
“ເຈົ້າພົ້ນຂີດອັນຕະລາຍແລ້ວ!” ທ່ານໝໍໜ້າຍັງໜຸ່ມບອກຂ້ອຍດ້ວຍຄວາມໃບໜ້າຍິ້ມໆ.
“ຂ້ອຍເປັນຫຍັງຈຶ່ງໄດ້ເຂົ້າໂຮງໝໍ?” ຂ້ອຍຖາມດ້ວຍສຽງສີຝ່າວໆ.
“ອ້າຍຖືກຕີຫົວ ຈົນຕ້ອງຫຍິບຕັ້ງ 20 ເຂັມ!!!” ນາງພະຍາບານທີ່ຢືນເບື້ອງກົງກັນຂ້າມກັບທ່ານໝໍກ່າວ.
“ໂອ້! ຄັນຊັ້ນ, ລົດຈັກ ແລະເງິນທີ່ໄດ້ມາບໍ່ແມ່ນຖືກພວກຄົນຊົ່ວເອົາໄປແລ້ວບໍ່?” ຂ້ອຍອຸທານໃນໃຈດ້ວຍຄວາມເຈັບປວດທັງກະໂຫຼກຫົວແລະຈິດໃຈ…
“ນອນປິ່ນປົວອີກຈັກມື້ໜຶ່ງ ເຈົ້າກໍສາມາດອອກໂຮງໝໍໄດ້ແລ້ວ!” ທ່ານໝໍກ່າວກ່ອນຈະອອກໄປຈາກຫ້ອງ...
“ອົດທົນປິ່ນປົວຕື່ມອີກມື້ດຽວເດີອ້າຍເດີ!” ນາງພະຍາບານທັງເວົ້າທັງລະບາຍຍິ້ມຫວານໃສ່ຂ້ອຍ ຈົນຄວາມເຈັບຈັກມະຫັບມະຫາຍໄປທາງໃດ…
ມື້ດຽວຜ່ານໄປໄວປານສາຍຟ້າແມບ, ຕອນເຊົ້າ ພາຍຫຼັງທີ່ນາງພະຍາບານຄົນງາມມາລ້າງບາດໃຫ້ແລ້ວ ກໍໄດ້ມີຊາຍໜ້າຕາບໍ່ຄຸ້ນເຄີຍເຂົ້າມາຢ້ຽມ ແລະບອກໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ວ່າເລື່ອງໃຊ້ຈ່າຍຄ່າປິ່ນປົວແລະນອນໂຮງໝໍ ທາງຫ້ອງການລາວຈະຮັບຜິດຊອບ ພຽງແຕ່ອອກຈາກໂຮງໝໍແລ້ວໃຫ້ໄປນໍາລາວ. ຂ້ອຍດີໃຈຢ່າງບອກບໍ່ຖືກ ທີ່ຢູ່ບໍ່ຢູ່ກໍມີຜູ້ມາຊ່ວຍອອກຄ່າປິ່ນປົວແລະຄ່າໂຮງໝໍໃຫ້. ເວລາມີເຄາະຮ້າຍກໍຍັງມີໂຊກດີມາຄ້ຳຈູນ…ຂ້ອຍຍົກມືຂຶ້ນໄຫວ້ລາວດ້ວຍຄວາມຮູ້ບຸນຄຸນ…
“ໂຊກດີເດີ ອ້າຍ!” ສຽງນາງພະຍາບານທີ່ມາສົ່ງຂ້ອຍຢູ່ລົດເກ໋ງຂອງຊາຍຄົນນັ້ນດັງເຂົ້າຫູ ພ້ອມຮອຍຍິ້ມທີ່ແສນດຶງດູດ. “ຂອບໃຈນ້ອງຫຼາຍໆເດີ!” ຂ້ອຍກ່າວອອກໄປພ້ອມກັບໂບກມືໃຫ້ ແລ້ວກໍຂຶ້ນລົດໄປກັບຊາຍຄົນນັ້ນ. ອັນທີ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍແປກໃຈຫຼາຍກໍແມ່ນລົດເກ໋ງຄັນນີ້ມີປ້າຍແດງ ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຄິດໄປຫຼາຍແນວ… ບໍ່ພໍອຶດໃຈ ລົດເກ໋ງຄັນດັ່ງກ່າວກໍມາຈອດຢູ່ຕໍ່ໜ້າຕຶກສອງຊັ້ນທີ່ມີປ້າຍທີ່ຂ້ອຍເຄີຍມາຄັ້ງໜຶ່ງແລ້ວເມື່ອສອງປີກ່ອນ…
“ພາຂ້ອຍມາຫຍັງນີ້?” ຂ້ອຍຖາມຊາຍຄົນນັ້ນ.
“ຈັກໜ້ອຍຫາກຊິຮູ້.” ລາວຕອບຂ້ອຍແບບໜ້າຂຶມໆ.
ພໍແຕ່ກ້າວຂາເຂົ້າໄປໃນປະຕູຕຶກຫຼັງນັ້ນຄວາມສົງໄສທັງຫຼາຍທັງມວນພ້ອມດ້ວຍຄວາມຫວັ່ນໄຫວທີ່ມີຢູ່ໃນຫົວກໍມະລາຍຫາຍໄປທັນທີ ປ່ຽນເປັນຄວາມຮູ້ສຶກຕື່ນເຕັ້ນດີໃຈຢ່າງບອກບໍ່ຖືກ. ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຫາຍສົງໄສຢ່າງໄວພະລັນນັ້ນ ກໍໄດ້ແກ່ລົດຈັກຄູ່ຊີບທີ່ຖືກໂຈນປຸ້ນເອົາໄປນັ້ນຈອດເດັ່ນເປັນສະຫງ່າຢູ່ກາງຫ້ອງຂ້າງໂຕະ ທີ່ມີເຈົ້າໜ້າທີ່ຕຳຫຼວດທ່ານໜຶ່ງພວມນັ່ງສອບປາກຄຳຊາຍໜຸ່ມຜົມອ່າວຍາວທີ່ມືທັງສອງສວມປະຫຼັກຄູ່ວາງໄວ້ເທິງໂຕະ. ຖ້າຂ້ອຍເດົາບໍ່ຜິດ ກໍຄົງແມ່ນໝໍນີ້ລະ ທີ່ຕີຫົວຂ້ອຍພ້ອມທັງປຸ້ນເອົາເງິນແລະລົດຈັກໄປ.
“ແມ່ນຜູ້ນີ້ຕວ່າ ທີ່ເຈົ້າເອົາຄ້ອນຟາດຫົວລາວ?” ຕຳຫຼວດທ່ານນັ້ນຖາມຂຶ້ນດ້ວຍສຽງສີດັງໆ ພ້ອມກັບຊີ້ມືໃສ່ຂ້ອຍ.
“ໂດຍ…ແມ່ນ…ແມ່ນຜູ້ນີ້ລະ, ທ່ານຕຳຫຼວດ.” ມັນຕອບແບບບໍ່ເຕັມປາກເຕັມຄຳປານໃດ. ມັນເງີຍໜ້າແນມເບິ່ງຂ້ອຍ ພ້ອມທັງຍໍມືນົບແບບຄົນສຳນຶກຜິດ. “ຂໍໂທດອ້າຍຫຼາຍ…”
ມັນບໍ່ທັນເວົ້າສຸດຄວາມຄັກຊ້ຳ ຄວາມໝຶນຈັກວ່າມາແຕ່ໃສ ຈົນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຟິວຂາດ ໂດດຫຼູບໃສ່ມັນ ຫວັງຊິນ່ວນກຳປັ້ນໃສ່ໜ້າມັນຄັກໆຈັກບາດ. ແຕ່ບໍ່ທັນຈະເງື້ອແຂນ ຊາຍທີ່ນຳຂ້ອຍມາສະຖານທີ່ແຫ່ງນີ້ ກໍເຂົ້າມາຫ້າມໄວ້ຢ່າງທັນທ່ວງທີ ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍໄດ້ແຕ່ກັດແຂ້ວແນມເບິ່ງໜ້າມັນດ້ວຍຄວາມແຄ້ນ…
ຂະນະທີ່ພວມລະງັບອາລົມແຄ້ນຢູ່ນັ້ນ ຂ້ອຍຕ້ອງເຢັນສັນຫຼັງວາບບາດໜຶ່ງ ເມື່ອຍິງໄວກາງຄົນທີ່ຂ້ອຍລຶ້ງໜ້າດີຍ່າງເຂົ້າມາທາງປະຕູຫ້ອງພ້ອມດ້ວຍຕຳຫຼວດນາຍໜຶ່ງ. ພໍມາຮອດໃກ້ ລາວກໍໃຊ້ມືຊີ້ໜ້າຂ້ອຍ ພ້ອມກັບແຂກສຽງໃສ່ດ້ວຍຄວາມຢາກຮ້າຍສຸດຂີດ.
“ແມ່ນບັກຊົ່ວນີ້ແຫຼະ ທີ່ລັກເອົາເງິນຈາກລີ້ນຊັກຂອງບໍລິສັດໄປນະ!” ທັງເວົ້າທັງແລ່ນໃສ່ຂ້ອຍແບບໝຶນສຸດຂີດ. ໄຄແຕ່ຊາຍຄົນນັ້ນ ແລະຕໍາຫຼວດຫ້າມໄວ້ທັນ ຄັນບໍ່ຊັ້ນຂ້ອຍກໍຄົງໄດ້ຮັບບາດເຈັບຕື່ມຢ່າງທ່ຽງແທ້ແນ່ນອນ…ຈັ່ງແມ່ນເວນກໍາຕິດຈະຫຼວດອີ່ຫຼີ!!!!
ໂດຍ ອາຈານ ແສງຟ້າ ໂຫລານຸພາບ
No comments:
Post a Comment