____________________
ເສັ້ນຂະໜານຮັກ (ຕອນຈົບ)
____________________
- ຕໍ່ຈາກ ເສັ້ນຂະໜານຮັກ (1) -
ເດືອນຫົກຂອງທຸກໆປີ ກ່ອນຈະລົງໄຮ່ລົງນາ, ປະຊາຊົນຢູ່ບ້ານທີ່ຄອບຄົວຂອງຈໍາປີດຳລົງຊີວິດຢູ່ນີ້ ຈະພາກັນເຮັດບຸນບັ້ງໄຟເພື່ອຂໍນໍ້າຂໍຝົນຈາກພະຍາແຖນ ຊຶ່ງກໍເປັນຮີດຄອງປະເພນີທີ່ຊາວບ້ານພາກັນສະຫຼອງຢ່າງມ່ວນຊື່ນມາຊູ່ປີ. ຫຼາຍປີແລ້ວ ຕັ້ງແຕ່ຈໍາປີບໍ່ຢູ່, ເຮືອນຂອງນາງຊຶ່ງມີແຕ່ແມ່ກັບຫຼານສອງຄົນຢູ່ ຍາມບຸນບັ້ງໄຟກໍບໍ່ຄ່ອຍມີຄົນຂຶ້ນລົງພໍປານໃດ ມີແຕ່ຄຳຕາທີ່ພາໝູ່ສາມສີ່ຄົນມາໃຫ້ຄວາມອົບອຸ່ນ. ສຳລັບປີນີ້ ແມ່ໄດ້ຫວັງໃນໃຈວ່າພີ່ນ້ອງທັງຢູ່ໃກ້ຢູ່ໄກກໍຄົງມາຊຸມແຊວນຳບໍ່ຫຼາຍກໍໜ້ອຍ.ແຕ່ຄວາມຫວັງຂອງແມ່ກໍບໍ່ໄດ້ເປັນໄປຕາມທີ່ແມ່ຄິດ, ມີພຽງແຕ່ໜ້າເກົ່າດັ່ງທຸກປີຜ່ານມາ.
ຄຳຕາພາໝູ່ມາແຕ່ໃນວຽງສອງສາມຄົນມານັ່ງກິນເຂົ້າເປັນໝູ່ກັບຈໍາປີ.ແມ່ສັງເກດເຫັນສີໜ້າຂອງລູກສາວເປັນຢ່າງດີ ແມ່ກໍໄດ້ແຕ່ອົດກັ້ນຄວາມເສົ້າໂສກໄວ້ໃນໃຈ. ນາງຫຼຽວເບິ່ງແມ່ ແລະມັກຈະງວາກໜ້າໄປທາງປະຕູເຮືອນ ຫວັງໃຈວ່າຄົງມີໃຜອື່ນອີກທີ່ຈະມາກິນເຂົ້າປຸ້ນຢູ່ເຮືອນຂອງນາງ.ຈົນໃກ້ຊິຮອດຍາມເພິ່ນຈູດບັ້ງໄຟກໍຍັງມີພຽງກຸ່ມຂອງອ້າຍຄຳຕາເທົ່ານັ້ນ ທີ່ຍັງພາກັນກິນແລະເຫຍັ້ນເບຍສູ່ກັນດື່ມຢ່າງມ່ວນຊື່ນ. ນາງອົດທີ່ຈະນ້ອຍໃຈບໍ່ໄດ້ ນາງຂໍໂຕເຂົ້າໃນຫ້ອງນອນ ເອົາໜ້າໝູບໃສ່ໝອນສະອື້ນໄຫ້ຢ່າງເຫຼືອທີ່ຈະອົດກັ້ນ. ລະບາຍຄວາມເສົ້າອອກໄປໄດ້ບໍ່ພຽງອຶດໃຈ ສຽງຂອງແມ່ກໍດັງວ່ອນເຂົ້າມາໃນຫູ...
“ຈໍາປີເອີຍ! ໄປເບິ່ງເພິ່ນຈູດບັ້ງໄຟກັບອ້າຍຄຳຕາແມ້! ແມ່ຊິເຝົ້າເຮືອນດອກ.”
ນາງຟ້າວປັດປ່າຍຄາບນໍ້າຕາ ເອົາແພເຊັດໜ້າມາເຊັດຕື່ມເພື່ອລຶບຮອຍເສົ້າອອກຈາກດວງໜ້າ.
“ໄປເບິ່ງເພິ່ນຈູດບັ້ງໄຟນຳກັນໄປ໊, ຈໍາປີ!” ຄຳຕາອອກປາກຊວນ.
ເປັນຄັ້ງທຳອິດຈາກໄລຍະໜຶ່ງອາທິດທີ່ຈໍາປີມາຮອດບ້ານ ທີ່ໄດ້ນຸ່ງສິ້ນໝີ່ຜືນງາມ ຈົນຄຳຕາກ່າວຍ້ອງຢ່າງອອກໜ້າອອກຕາວ່າ ນາງນຸ່ງສິ້ນຜືນນີ້ງາມຈົນບໍ່ມີບ່ອນຕິເລີຍ! ຈໍາປີໄດ້ແຕ່ຍິ້ມ ແລະກ່າວຂອບໃຈຕໍ່ຄຳຍ້ອງຍໍດັ່ງກ່າວ.
ບັນຍາກາດຂອງບຸນບັ້ງໄຟບ້ານປີນີ້ມ່ວນຊື່ນຄືດັ່ງທຸກປີ ແຕ່ສຳລັບຈໍາປີແລ້ວ ບໍ່ຄ່ອຍມ່ວນຊື່ນພໍປານໃດ ເພາະຈິດໃຈນາງຍັງມີຮອຍດ່າງຍາກທີ່ຈະລຶບເລືອນໄປໄດ້. ມີແຕ່ອ້າຍຄຳຕາທີ່ໄດ້ສະແດງທ່າທີເອົາອົກເອົາໃຈ ຊອກແນວທີ່ເປັນຕາຫົວມາລົມສູ່ຟັງ ແລະຊີ້ໃຫ້ເບິ່ງບັ້ງໄຟທີ່ພຸ່ງຂຶ້ນສູ່ທ້ອງຟ້າຈົນເກືອບສຸດສາຍຫູສາຍຕາ.ເບິ່ງຂະບວນຂອງເຈົ້າຂອງບັ້ງໄຟພາກັນໂຮເຈັ້ງໆ ແລະຍໍຍົກເອົາຜູ້ເປັນຊ່າງເຮັດບັ້ງໄຟບັ້ງດັ່ງກ່າວລອຍຂຶ້ນສູ່ອາກາດເປັນບາດເປັນບາດ.ສ່ວນບັ້ງທີ່ທັ່ງຊູດໆຄ້າງໂຄກຢູ່ຮ້ານນັ້ນ ກໍຖືກເຫຼົ່າສະມາຊິກຈັບໂຍນລົງຕົມເປັນການໃຫ້ລາງວັນ.ສຽງຮ້ອງໂຮດັງໄປທົ່ວສະຖານທີ່ງານບຸນ ບາງພ່ອງກໍພາກັນເຊິ້ງດ້ວຍກອນເຊິ້ງທີ່ເປັນຕາຢາກຫົວ, ຟັງແລ້ວ ຈໍາປີຮູ້ສຶກຂົນຄີງລຸກ. ເຖິງແມ່ນຈຳປີເຄີຍໄດ້ຍິນມາເລື້ອຍຕັ້ງແຕ່ຄາວຍັງເປັນເດັກນ້ອຍ ແລະເຖິງແມ່ນວ່າຈະເຄີຍຜ່ານເລື່ອງຮ້າຍໆມາແລ້ວກໍຕາມ ແຕ່ເມື່ອມາຟັງຍາມນີ້ແລ້ວ ແລະຟັງຢູ່ໃກ້ໆອ້າຍຄຳຕາ ກໍໄດ້ເຮັດໃຫ້ຈຳປີໜ້າແດງໄດ້ຄືກັນ.
“ໃກ້ຊິຄໍ່າແລ້ວ, ອ້າຍຕາ. ເມືອກັນເທາະ!” ຈຳປີອອກປາກຊວນ.
“ກໍດີຄືກັນ” ຄຳຕາຕອບຮັບຢ່າງໄວ.
ລະຫວ່າງທາງ ຈຳປີຮູ້ສຶກໜ້າມືດ ໄຄແຕ່ຄຳຕາຮັບໄວ້ທັນ ຄັນບໍ່ຊັ້ນຫົວນາງຄົງຟາດພື້ນເປັນແນ່ແທ້.ຄຳຕາຄ່ອຍໂຊມນາງເມືອຈົນຮອດເຮືອນ. ແມ່ເຫັນລູກສາວກັບມາດ້ວຍໃບໜ້າອັນຫຼ່າເຫຼືອງ ກໍຮູ້ສຶກຕົກໃຈ ຟ້າວເອົາຢາມ່ອງອອກມາໃຫ້ລູກດົມ ແລະທາໄປທົ່ວໜ້າຜາກແລະຂະໝັບ.ຄຳຕາເຫັນວ່າການປະຖົມພະຍາບານສໍ່ານີ້ຄົງບໍ່ສາມາດຊ່ອຍຫຍັງໄດ້ຫຼາຍ ຈຶ່ງບອກກັບແມ່ຂອງຈຳປີວ່າ ຕ້ອງເອົານາງນຳສົ່ງໂຮງໝໍເປັນການດ່ວນ.
ກໍແມ່ນຄຳຕານັ້ນແຫຼະເປັນໂຊເຟີ້ລົດຈຳໂບ້ ໂດຍມີແມ່ເປັນຜູ້ນັ່ງກອດລູກສາວຢູ່ທ້າຍລົດ.ສ່ວນເຮືອນນັ້ນກໍແມ່ນຫຼານສອງຄົນເປັນຜູ້ເຝົ້າ.
ກວ່າຈະຮອດໂຮງໝໍໃຫຍ່ກໍກິນເວລາໄປເກືອບຮອດຊົ່ວໂມງ.ຄຳຕາຟ້າວໂຊມເອົາຈຳປີໂດຍມີແມ່ຂອງນາງຕິດຕາມໄປຕິດໆ ເຂົ້າໄປຍັງຫ້ອງສຸກເສີນ. ເມື່ອເຫັນຄົນເຈັບເຂົ້າມາ ທ່ານໝໍແລະພະຍາບານທີ່ເຮັດວຽກໃນຫັ້ນ ກໍຟ້າວນຳເອົາຄົນເຈັບຂຶ້ນນອນຢູ່ເທິງຕຽງ ແລະຖາມອາການເຈັບ ພ້ອມທັງທຳການກວດທັນທີ. ຫຼັງຈາກກວດແລ້ວ ເຫັນວ່າບໍ່ແມ່ນເຈັບແບບທຳມະດາ ທ່ານໝໍຈຶ່ງໄດ້ສັ່ງໃຫ້ນອນຢູ່ໂຮງໝໍຕິດຕາມອາການເຈັບດັ່ງກ່າວ ເພື່ອຈະໄດ້ປິ່ນປົວໃຫ້ທັນທ່ວງທີ.
ອາທິດໜຶ່ງເຕັມໆທີ່ຈໍາປີນອນພັກຮັກສາໂຕຢູ່ໂຮງໝໍ ໂດຍມີຄຳຕາແລະແມ່ເປັນຜູ້ຜັດປ່ຽນກັນເຝົ້າ.ໄຄແຕ່ຈຳປີມີເງິນຈຳນວນໜຶ່ງທີ່ໄດ້ສະສົມມາຈາກຕ່າງປະເທດ ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ເລື່ອງຢຸກຢາບໍ່ມີບັນຫາ.ອາການຂອງນາງຮູ້ສຶກວ່າດີຂຶ້ນ ແຕ່ທ່ານໝໍກໍຍັງບໍ່ອະນຸຍາດໃຫ້ກັບເມືອບ້ານໄດ້ເທື່ອ,ຕ້ອງໄດ້ຕິດຕາມໄປໃນໄລຍະໜຶ່ງກ່ອນ. ນາງພະຍາຍາມຂໍຮູ້ພະຍາດທີ່ນາງເປັນຈາກທ່ານໝໍ ແຕ່ເພິ່ນກໍບໍ່ໄດ້ໃຫ້ລາຍລະອຽດແຕ່ຢ່າງໃດ. ມີພຽງແຕ່ບອກວ່າ ພະຍາດບໍ່ຮ້າຍແຮງປານໃດດອກ ຂໍໃຫ້ພັກຜ່ອນກິນຢາ ແລະປະຕິບັດຕາມແພດສັ່ງ ອີກບໍ່ດົນພະຍາດກໍຈະເຊົາ.
ແຕ່ສຳລັບຄຳຕາແລະແມ່, ທັງສອງແມ່ນຮູ້ເຕັມເອິກວ່າຈຳປີເປັນມະເຮັງປາກມົດລູກຂັ້ນສຸດທ້າຍ ຊຶ່ງເປັນການຍາກທີ່ຈະລອດໄດ້ ມີແຕ່ລອງສ່ຽງຜ່າຕັດເອົາມົດລູກອອກທັງໝົດ ບາງທີອາດຈະຍືດຊີວິດຂອງຈຳປີອອກໄປໄດ້ ແຕ່ກໍຄົງຢູ່ໄດ້ບໍ່ຍືນຄືຄົນປົກກະຕິທົ່ວໄປ.ແມ່ຕັດສິນໃຈໃຫ້ທ່ານໝໍຜ່າຕັດເພື່ອກູ້ເອົາຊີວິດຂອງລູກ ເຖິງແມ່ນຈະຕ້ອງໄດ້ຈ່າຍເງິນຫຼາຍປານໃດກໍຕາມ.
ແມ່ແລະຄຳຕາໄດ້ໃຫ້ກຳລັງໃຈແກ່ຈຳປີໃນການຜ່າຕັດຄັ້ງນີ້ ແລະໃຫ້ຄວາມຫວັງແກ່ນາງວ່າ ນາງຈະຕ້ອງຫາຍຂາດຈາກອາການເຈັບເປັນໄດ້ຢ່າງແນ່ນອນ ໂດຍບອກນາງວ່ານາງມີກ້ອນເບົ້າຢູ່ໃນມົດລູກ ຖ້າເອົາກ້ອນເບົ້ານັ້ນອອກແລ້ວ ນາງກໍຈະເປັນປົກກະຕິຄືຄົນທົ່ວໄປ. ກ່າວຄຳຕົວະຕໍ່ລູກ ກໍເພື່ອໃຫ້ລູກມີກຳລັງໃຈ ຫາກເວົ້າຄວາມຈິງ ແມ່ຄິດວ່າຍິ່ງຈະເຮັດໃຫ້ອາຍຸລູກສັ້ນເຂົ້າໄປຕື່ມ... ຕໍ່ໜ້າຈໍາປີ ແມ່ພະຍາຍາມປັ້ນໜ້າໃຫ້ສົດຊື່ນເພື່ອໃຫ້ນາງມີຄວາມຫວັງ ແຕ່ແມ່ຕ້ອງໄປລັກເຊັດນໍ້າຕາເວລາກັບມາພັກຢູ່ເຮືອນ ໂດຍມີຄຳຕາໄປເຝົ້າແທນ.
ຄຳຕາກໍບໍ່ຕ່າງກັບແມ່ຂອງຈຳປີ ທຸກຄັ້ງທີ່ມາເຝົ້າຈຳປີ ເຂົາຈະເວົ້າແຕ່ເລື່ອງດີໆສູ່ນາງຟັງ ເພື່ອໃຫ້ນາງມີກຳລັງໃຈໃນຕໍ່ສູ້ກັບພະຍາດຮ້າຍໃນຮ່າງຄີງຂອງນາງ. ແຕ່ເມື່ອກັບອອກຈາກໂຮງໝໍ ຕາຂອງເຂົາກໍຊຸ່ມໄປດ້ວຍຄວາມເສົ້າໂສກ.
ການຜ່າຕັດໄດ້ເລີ່ມຂຶ້ນ ແຕ່ບັນຫາກໍເກີດມີ ເພາະຖົງເລືອດໝວດທີ່ຈະມາກຽມໃສ່ໃຫ້ຈໍາປີຢູ່ທະນາຄານເລືອດຊໍ້າຜັດໝົດພໍດີ. ດັ່ງນັ້ນ ທ່ານໝໍຜູ້ຮັບຜິດຊອບຜ່າຕັດກໍໄດ້ແຈ້ງໃຫ້ແມ່ຂອງຈຳປີຊາບ:ຖ້າຫາກມີຍາດພີ່ນ້ອງຜູ້ໃດທີ່ມີໝວດເລືອດດຽວກັນກັບຈຳປີ ກໍຂໍໃຫ້ມາບໍລິຈາກ. ໄດ້ຍິນແນວນັ້ນ ແມ່ກໍຟ້າວມາປຶກສາກັບຄຳຕາທີ່ພວມຢືນຖ້າຟັງຂ່າວການຜ່າຕັດຢ່າງໃຈຈົດໃຈຈໍ່.ພໍແຕ່ໄດ້ຍິນຄຳວ່າຕ້ອງການເລືອດເທົ່ານັ້ນ ຄຳຕາກໍອອກປາກວ່າ ຊິລອງກວດເລືອດຂອງຕົນກ່ອນ ຫາກແມ່ນເລືອດໝວດດຽວກັນ ຕົນເອງຈະເປັນຜູ້ບໍລິຈາກ. ຜ່ານການກວດໝວດເລືອດ ເຫັນວ່າເລືອດຂອງຄຳຕາຢູ່ໃນໝວດເລືອດດຽວກັນກັບຈຳປີພໍດີ ຊາຍໜຸ່ມບໍ່ລັ່ງເລໃຈທີ່ຈະສະລະເລືອດໃຫ້ແກ່ນາງຜູ້ເປັນດວງໃຈ.
ການຜ່າຕັດດຳເນີນໄປຢ່າງເຊື່ອງຊ້າ ສຳລັບຜູ້ທີ່ລໍຄອຍຟັງຂ່າວຜົນຂອງການຜ່າຕັດ...ແມ່ໄດ້ແຕ່ພາວະນາໃຫ້ການຜ່າຕັດສຳເລັດລຸລ່ວງໄປດ້ວຍດີ ຢ່າໄດ້ມີເຫດອັນບໍ່ດີເກີດຂຶ້ນແກ່ຈຳປີເລີຍ...ສ່ວນຄຳຕາໄດ້ແຕ່ຍ່າງວົນໄປວຽນມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າຫ້ອງຜ່າຕັດເພື່ອຟັງເບິ່ງຜົນ... ໃນທີ່ສຸດການຜ່າຕັດກໍເສັດສິ້ນ,ທ່ານໝໍພ້ອມທັງຜູ້ຊ່ວຍທ່ານໝໍແລະນາງພະຍາບານກໍພາກັນຍ່າງອອກຈາກຫ້ອງຜ່າຕັດ ແລະບອກກັບແມ່ແລະຄຳຕາວ່າ ຄົນເຈັບປອດໄພທຸກປະການ ໃຫ້ລໍຖ້າປະມານຊົ່ວໂມງໜຶ່ງ ຄົນເຈັບກໍຈະຟື້ນ.ແມ່ດີໃຈຈົນນໍ້າຕາໄຫຼ, ສ່ວນຄຳຕາກໍໄດ້ແຕ່ຍິ້ມໃຫ້ຕົນເອງຢ່າງສວ່າງໃຈ.
“ຂອບໃຈອ້າຍຕາ ທີ່ກູ້ເອົາຊີວິດນ້ອງກັບຄືນມາ. ຖ້າບໍ່ມີເລືອດຂອງອ້າຍ ນ້ອງກໍຄົງ...” ຍັງບໍ່ທັນເວົ້າສຸດ ຄຳຕາກໍເອົາມືໄປອັດປາກຂອງຈຳປີໄວ້ກ່ອນ.
“ຈັ່ງໃດ ຈຳປີກໍຕ້ອງຍັງມີຊີວິດ ເພື່ອເປັນກຳລັງໃຈໃຫ້ແມ່ຂອງນ້ອງ.” ທີ່ຈິງແລ້ວ ຄຳຕາຢາກເວົ້າວ່າ“ເພື່ອເປັນກຳລັງໃຈໃຫ້ແກ່ອ້າຍ” ຫຼາຍກວ່າ ແຕ່ເຂົາກໍພະຍາຍາມອົດກັ້ນໄວ້.
ຕະຫຼອດໄລຍະທີ່ລົ້ມເຈັບນັ້ນ ນອກຈາກແມ່ແລ້ວ ກໍມີພຽງຄຳຕາເທົ່ານັ້ນທີ່ມາແວະວຽນຊ່ວຍເຫຼືອຢ່າງໃສ່ໃຈທີ່ສຸດ.ຈຳປີຮູ້ສຶກຊາບຊຶ້ງໃນຄວາມດີອັນແສນປະເສີດຂອງຄຳຕາ ແລະກໍຮູ້ສຶກກິນແໜງນຳຊີວິດອັນໂສມົມທີ່ຜ່ານພົ້ນມາ... ຫາກບໍ່ມີຊາຍຊາດຊົ່ວ ແລະກຸ່ມຄ້າມະນຸດເຂົ້າມາໃນຊີວິດຂອງນາງແລ້ວ, ນາງກໍຄົງມີຊີວິດອັນອົບອຸ່ນ ແລະເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມສຸກສົມຫວັງ. ນາງຢາກເອີ່ຍປາກສະແດງຄວາມໃນໃຈຍິ່ງກວ່າຄຳວ່າຂອບໃຈ ແຕ່ນາງບໍ່ຫານກ້າທີ່ລະບາຍຄວາມໃນໃຈທີ່ມີຕໍ່ຊາຍທີ່ແສນດີຜູ້ນີ້ ເພາະເຂົາດີເກີນກວ່ານາງຈະສະແດງໃຫ້ເຂົາຮູ້.ນາງລະອາຍໃນຄວາມຕໍ່າຕ້ອຍໄຮ້ຄ່າຂອງນາງ ເໝືອນດັ່ງດອກໄມ້ທີ່ຖືກຢຽບຢໍ່າທຳລາຍຈົນບໍ່ມີກີບດີ ພໍທີ່ຈະໄປປະດັບແຈກັນອັນງາມສະຫງ່າໄດ້... ຄິດມາຮອດນີ້ກໍມີແຕ່ນໍ້າຕາເປັນເພື່ອນປອບໃຈ.
ກ່ອນຈະອອກໂຮງໝໍ ທ່ານໝໍໄດ້ລົມກັບແມ່ຂອງຈໍາປີວ່າ ຖ້າຫາກໄດ້ຮັບກຳລັງໃຈຈາກຄົນອ້ອມຂ້າງ ຈຳປີກໍຈະຢູ່ຕໍ່ໄປໄດ້ອີກດົນ. ແຕ່ກໍບໍ່ຮັບປະກັນວ່າຈະຢູ່ດົນໄດ້ສໍ່າໃດ ເພາະພະຍາດມະເຮັງມັນເປັນອັນຕະລາຍເກີນກວ່າທີ່ຈະປິ່ນປົວໃຫ້ເຊົາຂາດໄດ້.ການປິ່ນປົວກໍພຽງໃຫ້ສວ່າງເຊົາພຽງຊົ່ວຄາວເທົ່ານັ້ນ ແລ້ວມັນກໍຈະຫວນກັບຄືນມາຫາໃໝ່.
ນັບແຕ່ຈຳປີອອກຈາກໂຮງໝໍມາ ເລີກຈາກໄປແລ່ນຈຳໂບ້ແລ້ວ ຄຳຕາກໍຈະຟ້າວມາຢາມຈຳປີທັນທີ ໂດຍມີຂອງຕ້ອນຕິດມືມາໃຫ້ຢ່າງເປັນປະຈຳ ຈົນຈຳປີອອກປາກຫ້າມບໍ່ໃຫ້ຄຳຕາຊື້ຫຍັງມາໃຫ້ອີກ ເພາະກິນບໍ່ສູ້ໄດ້ປານໃດ. ແຕ່ຄຳຕາກໍຍັງບໍ່ຟັງ ຊື້ມາຝາກມາຕ້ອນຢູ່ຈັ່ງຊັ້ນລະ!
ມີເທື່ອໜຶ່ງຈໍາປີອົດບໍ່ໄດ້ ຈຶ່ງເອີ່ຍປາກຖາມຄຳຕາໄປວ່າ:
“ປານໃດຊິໄດ້ຜູກແຂນໃຫ້ອ້າຍຕາກັບເອື້ອຍໃພ້ນໍ?”
ຄຳຖາມດັ່ງກ່າວຕຳໝາກຫົວໃຈຂອງຄຳຕາຢ່າງແຮງ ແຕ່ເຂົາກໍປັດປ່າຍບໍ່ຍອມຕອບກົງໆ ພຽງແຕ່ເວົ້າວ່າ:
“ໃຫ້ຈໍາປີແຂງແຮງເປັນປົກກະຕິກ່ອນ ແລ້ວບາດນັ້ນຈຶ່ງຊິຈູງແຂນເອື້ອຍໃພ້ມາໃຫ້ຈໍາປີເບິ່ງ.”
ເຂົາແນມເບິ່ງຮ່າງອັນຈ່ອຍຜອມຂອງຈໍາປີ ທີ່ນອນເທິ້ງຢູ່ເທິງຕຽງດ້ວຍຄວາມສົງສານ ຢາກບອກຄວາມໃນໃຈໃຫ້ນາງຮູ້ ແຕ່ກໍບໍ່ກ້າຄືກັນກັບເມື່ອເຈັດປີກ່ອນ. ຖ້າເວລານັ້ນຫາກເຂົາມີຄວາມກ້າຫານພໍ ບາງທີປານນີ້ເຂົາກັບຈໍາປີ ກໍຄົງມີຄວາມສຸກຮ່ວມກັນໃນຄອບຄົວທີ່ອົບອຸ່ນຢ່າງແນ່ນອນ.
ກ່ອນທີ່ຈຳປີຈະຕົກລົງປົງໃຈແຕ່ງດອງກັບຊາຍລາວສັນຊາດຕ່າງປະເທດນັ້ນ ແມ່ຂອງຈຳປີກໍໄດ້ເອີ່ຍປາກຖາມຄຳຕາວ່າມີຄວາມຮັກຕໍ່ລູກສາວແມ່ຄືແນວໃດ. ຄຳຕາບໍ່ຫານຕອບຕາມຄວາມຈິງ ເພາະໄດ້ຍິນຂ່າວແວ່ວໆວ່າມີຊາຍລາວຕ່າງແດນທີ່ກະເປົາໜັກ ຈະມາສູ່ຂໍເອົາຈຳປີໄປຢູ່ຕ່າງປະເທດ.ຄຳຕາເຫັນວ່າຕົນເອງມີຖານະຕໍ່າຕ້ອຍ ມີອາຊີບເປັນພຽງຄົນຂັບລົດຈຳໂບ້ ບໍ່ກ້າທີ່ຈະໄປເສັງກັບນັກທຸລະກິດເງິນລ້ານ. ເຂົາຈຶ່ງຕອບແມ່ຂອງຈຳປີໄປວ່າ:
“ລູກກໍຮັກຈຳປີຄືກັບນ້ອງກັບນຸ່ງຜູ້ໜຶ່ງນີ້ລະ!”
“ຖ້າຈຳປີແຕ່ງດອງກັບຄົນລາວຈາກຕ່າງປະເທດ ລູກເຫັນເປັນແນວໃດ?” ແມ່ຂອງຈຳປີສໍ້ເຂົາອີກ.
“ກໍດີຫັ້ນແຫຼະ ແມ່ເອີຍ! ຄັນໄດ້ໄປຢູ່ຕ່າງປະເທດ ຈຳປີກໍຈະມີເງິນຝາກມາໃຫ້ແມ່!”ຖ້າເຂົາສາມາດໝູນເວລາກັບຄືນສູ່ອະດີດໄດ້ເຂົາຈະບໍ່ຕອບແມ່ຂອງຈຳປີຄືແນວນັ້ນ ແຕ່ເວລາກໍຜ່ານພົ້ນໄປເສຍແລ້ວ.
ມື້ນີ້ ຮູ້ສຶກຜິດແຜກຈາກມື້ຜ່ານມາທັງໆທີ່ເປັນຍາມແລ້ງ ແຕ່ທ້ອງຟ້າຊໍ້າຜັດບົດຄ້າຍດັ່ງຝົນຈະຕົກ.ເຂົາຫຼຽວເບິ່ງໂມງຢູ່ຄໍ່ແຂນ ‘ຫ້າໂມງເຄິ່ງແລ້ວ’ ຫູຂອງເຂົາຄືກັບແວ່ວຍິນສຽງເອີ້ນຈາກໃຜຜູ້ໜຶ່ງ ພ້ອມກັນນັ້ນໃນໃຈຂອງເຂົາເໝືອນມີຫຍັງບາງຢ່າງເຂົ້າມາບົດບັງ ຊຶ່ງບໍ່ສາມາດອະທິບາຍໄດ້.ເຂົາຟ້າວເລັ່ງເຄື່ອງໂດຍບໍ່ລືມແວະຊື້ອາຫານແລະຂະໜົມເພື່ອໄປຕ້ອນຈຳປີ.
ເມື່ອຂັບມາຮອດຕີນຂັ້ນໄດເຮືອນຂອງຈຳປີ ເຂົາຟ້າວລົງຈາກລົດແລ່ນຂຶ້ນຂັ້ນໄດບາດດຽວຮອດປະຕູເຮືອນ. ເຂົາຄ່ອຍໆກ້າວຂາໄປຍັງຕຽງທີ່ຈຳປີນອນຢູ່.ເຂົາເຫັນແມ່ຂອງຈໍາປີພວມຈັບຜ້າປຽກປັ້ນແຫ້ງເຊັດໄປຕາມໂຕຂອງຈຳປີ.ເຫັນແມ່ເອົາມືປາດນໍ້າຕາອອກຈາກພວງແກ້ມ, ຄຳຕາຮູ້ສຶກຕົກໃຈວາບ. ແມ່ບອກວ່າ ກ່ອນເຂົາຈະມານີ້ ຈຳປີໄດ້ເອີ້ນຫາແລະຢາກຈະພົບເຂົາ...
“ຈຳປີ ລູກແມ່! ອ້າຍຕາມາແລ້ວ” ແມ່ຊຶມສຽງອ່າວດັງໃສ່ຂ້າງໆຫູຂອງລູກສາວ.
ຈໍາປີມືນຕາຂຶ້ນຢ່າງຍາກຊາແບບຄົນໂຮຍແຮງ ແລເຫືຼອດໄປທົ່ວຫ້ອງແລ້ວຈັບຈຶ້ງຢູ່ທີ່ຮ່າງຂອງຊາຍທີ່ໃຈດີຕໍ່ນາງມາຕະຫຼອດ ຕັ້ງແຕ່ຄາວຍັງເປັນເດັກນ້ອຍ:ນາງຍັງຈື່ໄດ້ວ່າ ອ້າຍຕາມັກປັນຂະໜົມສູ່ກິນ ແລະປ້ອງກັນໄພຍາມທີ່ຖືກຂົ່ມຂູ່ຈາກພວກເດັກນ້ອຍຈອມກວນທັງຫຼາຍ. ຈົນໃຫຍ່ເປັນສາວ ອ້າຍຕາກໍຍັງຕິດຕາມຊ່ວຍເຫຼືອ ຊ່ອຍເປັນອົງຄະລັກໃນເວລາໄປບຸນວັດ... ຈວບຈົນເຖິງວິນາທີນີ້ ອ້າຍຕາກໍຍັງເປັນອ້າຍຕາຂອງຈຳປີຜູ້ນີ້ຄືເກົ່າ... ເສຍດາຍເວລາທີ່ຜ່ານມານັ້ນ ຫາກຫວນຢ້ອນກັບຄືນໄປໄດ້ ຈຳປີກໍຈະປະຕິເສດການແຕ່ງດອງກັບນັກທຸລະກິດຈອມປອມຜູ້ນັ້ນ ແລ້ວສາລະພາບຄວາມຈິງໃນໃຈຂອງຕົນໃຫ້ອ້າຍຕາແລະແມ່ຮູ້ ແຕ່ມັນສວາຍເກີນໄປແລ້ວ.ນໍ້າຕາຈາກປ່ອງຢ້ຽມຫົວໃຈທີ່ຈຶ້ງເບິ່ງໜ້າຄຳຕານັ້ນ ໄຫຼອາບທັງສອງພວງແກ້ມຢ່າງບໍ່ຂາດສາຍ.ສຽງແຫບໆຈາກປາກອັນແຫ້ງຜາກຂອງຈໍາປີດັງສະທ້ອນເຂົ້າໂສດປະສາດຂອງຄຳຕາ ເຮັດໃຫ້ຫົວໃຈຂອງເຂົາສະເທືອນປານພູໄຟລະເບີດ...
“ອ້າຍຕາ! ນ້ອງຕ້ອງຂໍໂທດທີ່ບໍ່ສາມາດກ່າວຄຳນີ້ອອກມາໃນເວລາທີ່ນ້ອງຍັງເປັນສາວ ແລະຍັງມີສຸຂະພາບແຂງແຮງ ພໍທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຜູ້ຟັງນັ້ນເຊື່ອຖືໄດ້. ແຕ່ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ນ້ອງກິນແໜງແຄງໃຈ...ນ້ອງຂໍບອກຄວາມຈິງສູ່ອ້າຍຮູ້ວ່າ ນ້ອງຮັກອ້າຍຕັ້ງແຕ່ມື້ທີ່ອ້າຍໄດ້ສ່ຽງຊີວິດລົງໄປຊ່ວຍນ້ອງໃຫ້ຫຼຸດພົ້ນຈາກການຕາຍດຶກນໍ້າ ຕອນຊຸມໝູ່ພວກເຮົາໄປທ່ຽວຫາດນຳກັນ. ແຕ່ອາດຈະແມ່ນນ້ອງເຂົ້າໃຈຜິດ ທີ່ຄິດວ່າອ້າຍຄົງບໍ່ຮັກນ້ອງແບບບ່າວສາວ ຄົງຮັກແບບອ້າຍນ້ອງຫຼາຍກວ່າ, ເວລາທີ່ແມ່ບອກໃຫ້ນ້ອງແຕ່ງດອງ ນ້ອງຈຶ່ງຕັດສິນໃຈແຕ່ງເພື່ອຕອບບຸນແທນຄຸນເພິ່ນ...” ສຽງຂອງນາງຂາດຫາຍໄປ ສຽງຫັນໃຈຫອບເຂົ້າມາແທນທີ່... ຄຳຕາຟ້າວຊ້ອນແຂນເຂົ້າໃນຊອກຄໍຂອງນາງ ແລະຈັບມືຂອງນາງບີບຄ່ອຍໆ.
“ເຮັດໃຈດີໆໄວ້, ຈໍາປີ! ອ້າຍຕາຂອງນ້ອງຢູ່ນີ້ແລ້ວ ຈຳປີຕ້ອງປອດໄພທຸກຢ່າງ...” ສຽງຂອງເຂົາສັ່ນ ດວງຕາຈຶ້ງເບິ່ງໃບໜ້າຂອງຍິງສາວ... “ຈຳປີຈົ່ງຟັງອ້າຍໃຫ້ດີໆ, ອ້າຍຮັກຈຳປີ… ເຖິງຈຳປີຈະຢູ່ໃສ ຫົວໃຈຂອງອ້າຍຕາກໍຍັງມີພຽງຈຳປີເທົ່ານັ້ນ... ເຮັດໃຈໃຫ້ເຂັ້ມແຂງໄວ້ ຈໍາປີ! ນ້ອງຕ້ອງມີຊີວິດຢູ່...”
ເຖິງຈະເວົ້າແນວໃດກໍຕາມ ຄຳຕາກໍບໍ່ສາມາດເອົາຊະນະພະຍາມັດຈຸລາດໄປໄດ້ ຄຳສຸດທ້າຍທີ່ຈໍາປີກ່າວອອກມາໄດ້ດັງສະທ້ອນເຂົ້າຫູຂອງຄຳຕາ ແລະຜູ້ເປັນແມ່:
“ນ້ອງຂໍລາໄປກ່ອນ… ຫາກຊາດໜ້າມີຈິງ… ຂໍໃຫ້ໄດ້ພົບກັບອ້າຍຕາທີ່ແສນດີຂອງນ້ອງອີກ...”
ສິ້ນສຽງສັ່ງລາ ສຽງສະອື້ນໄຫ້ຂອງແມ່ກໍດັງເຂົ້າມາແທນທີ່,ຊາຍໜຸ່ມໃຊ້ມືລູບຕາທີ່ມືນຄ້າງຂອງຍິງຄົນຮັກໃຫ້ຫຼັບລົງຢ່າງສະໜິດຊົ່ວນິລັນດອນ...
ຂຽນໂດຍ ອາຈານ Sengfa Hola
ເດືອນຫົກຂອງທຸກໆປີ ກ່ອນຈະລົງໄຮ່ລົງນາ, ປະຊາຊົນຢູ່ບ້ານທີ່ຄອບຄົວຂອງຈໍາປີດຳລົງຊີວິດຢູ່ນີ້ ຈະພາກັນເຮັດບຸນບັ້ງໄຟເພື່ອຂໍນໍ້າຂໍຝົນຈາກພະຍາແຖນ ຊຶ່ງກໍເປັນຮີດຄອງປະເພນີທີ່ຊາວບ້ານພາກັນສະຫຼອງຢ່າງມ່ວນຊື່ນມາຊູ່ປີ. ຫຼາຍປີແລ້ວ ຕັ້ງແຕ່ຈໍາປີບໍ່ຢູ່, ເຮືອນຂອງນາງຊຶ່ງມີແຕ່ແມ່ກັບຫຼານສອງຄົນຢູ່ ຍາມບຸນບັ້ງໄຟກໍບໍ່ຄ່ອຍມີຄົນຂຶ້ນລົງພໍປານໃດ ມີແຕ່ຄຳຕາທີ່ພາໝູ່ສາມສີ່ຄົນມາໃຫ້ຄວາມອົບອຸ່ນ. ສຳລັບປີນີ້ ແມ່ໄດ້ຫວັງໃນໃຈວ່າພີ່ນ້ອງທັງຢູ່ໃກ້ຢູ່ໄກກໍຄົງມາຊຸມແຊວນຳບໍ່ຫຼາຍກໍໜ້ອຍ.ແຕ່ຄວາມຫວັງຂອງແມ່ກໍບໍ່ໄດ້ເປັນໄປຕາມທີ່ແມ່ຄິດ, ມີພຽງແຕ່ໜ້າເກົ່າດັ່ງທຸກປີຜ່ານມາ.
ຄຳຕາພາໝູ່ມາແຕ່ໃນວຽງສອງສາມຄົນມານັ່ງກິນເຂົ້າເປັນໝູ່ກັບຈໍາປີ.ແມ່ສັງເກດເຫັນສີໜ້າຂອງລູກສາວເປັນຢ່າງດີ ແມ່ກໍໄດ້ແຕ່ອົດກັ້ນຄວາມເສົ້າໂສກໄວ້ໃນໃຈ. ນາງຫຼຽວເບິ່ງແມ່ ແລະມັກຈະງວາກໜ້າໄປທາງປະຕູເຮືອນ ຫວັງໃຈວ່າຄົງມີໃຜອື່ນອີກທີ່ຈະມາກິນເຂົ້າປຸ້ນຢູ່ເຮືອນຂອງນາງ.ຈົນໃກ້ຊິຮອດຍາມເພິ່ນຈູດບັ້ງໄຟກໍຍັງມີພຽງກຸ່ມຂອງອ້າຍຄຳຕາເທົ່ານັ້ນ ທີ່ຍັງພາກັນກິນແລະເຫຍັ້ນເບຍສູ່ກັນດື່ມຢ່າງມ່ວນຊື່ນ. ນາງອົດທີ່ຈະນ້ອຍໃຈບໍ່ໄດ້ ນາງຂໍໂຕເຂົ້າໃນຫ້ອງນອນ ເອົາໜ້າໝູບໃສ່ໝອນສະອື້ນໄຫ້ຢ່າງເຫຼືອທີ່ຈະອົດກັ້ນ. ລະບາຍຄວາມເສົ້າອອກໄປໄດ້ບໍ່ພຽງອຶດໃຈ ສຽງຂອງແມ່ກໍດັງວ່ອນເຂົ້າມາໃນຫູ...
“ຈໍາປີເອີຍ! ໄປເບິ່ງເພິ່ນຈູດບັ້ງໄຟກັບອ້າຍຄຳຕາແມ້! ແມ່ຊິເຝົ້າເຮືອນດອກ.”
ນາງຟ້າວປັດປ່າຍຄາບນໍ້າຕາ ເອົາແພເຊັດໜ້າມາເຊັດຕື່ມເພື່ອລຶບຮອຍເສົ້າອອກຈາກດວງໜ້າ.
“ໄປເບິ່ງເພິ່ນຈູດບັ້ງໄຟນຳກັນໄປ໊, ຈໍາປີ!” ຄຳຕາອອກປາກຊວນ.
ເປັນຄັ້ງທຳອິດຈາກໄລຍະໜຶ່ງອາທິດທີ່ຈໍາປີມາຮອດບ້ານ ທີ່ໄດ້ນຸ່ງສິ້ນໝີ່ຜືນງາມ ຈົນຄຳຕາກ່າວຍ້ອງຢ່າງອອກໜ້າອອກຕາວ່າ ນາງນຸ່ງສິ້ນຜືນນີ້ງາມຈົນບໍ່ມີບ່ອນຕິເລີຍ! ຈໍາປີໄດ້ແຕ່ຍິ້ມ ແລະກ່າວຂອບໃຈຕໍ່ຄຳຍ້ອງຍໍດັ່ງກ່າວ.
ບັນຍາກາດຂອງບຸນບັ້ງໄຟບ້ານປີນີ້ມ່ວນຊື່ນຄືດັ່ງທຸກປີ ແຕ່ສຳລັບຈໍາປີແລ້ວ ບໍ່ຄ່ອຍມ່ວນຊື່ນພໍປານໃດ ເພາະຈິດໃຈນາງຍັງມີຮອຍດ່າງຍາກທີ່ຈະລຶບເລືອນໄປໄດ້. ມີແຕ່ອ້າຍຄຳຕາທີ່ໄດ້ສະແດງທ່າທີເອົາອົກເອົາໃຈ ຊອກແນວທີ່ເປັນຕາຫົວມາລົມສູ່ຟັງ ແລະຊີ້ໃຫ້ເບິ່ງບັ້ງໄຟທີ່ພຸ່ງຂຶ້ນສູ່ທ້ອງຟ້າຈົນເກືອບສຸດສາຍຫູສາຍຕາ.ເບິ່ງຂະບວນຂອງເຈົ້າຂອງບັ້ງໄຟພາກັນໂຮເຈັ້ງໆ ແລະຍໍຍົກເອົາຜູ້ເປັນຊ່າງເຮັດບັ້ງໄຟບັ້ງດັ່ງກ່າວລອຍຂຶ້ນສູ່ອາກາດເປັນບາດເປັນບາດ.ສ່ວນບັ້ງທີ່ທັ່ງຊູດໆຄ້າງໂຄກຢູ່ຮ້ານນັ້ນ ກໍຖືກເຫຼົ່າສະມາຊິກຈັບໂຍນລົງຕົມເປັນການໃຫ້ລາງວັນ.ສຽງຮ້ອງໂຮດັງໄປທົ່ວສະຖານທີ່ງານບຸນ ບາງພ່ອງກໍພາກັນເຊິ້ງດ້ວຍກອນເຊິ້ງທີ່ເປັນຕາຢາກຫົວ, ຟັງແລ້ວ ຈໍາປີຮູ້ສຶກຂົນຄີງລຸກ. ເຖິງແມ່ນຈຳປີເຄີຍໄດ້ຍິນມາເລື້ອຍຕັ້ງແຕ່ຄາວຍັງເປັນເດັກນ້ອຍ ແລະເຖິງແມ່ນວ່າຈະເຄີຍຜ່ານເລື່ອງຮ້າຍໆມາແລ້ວກໍຕາມ ແຕ່ເມື່ອມາຟັງຍາມນີ້ແລ້ວ ແລະຟັງຢູ່ໃກ້ໆອ້າຍຄຳຕາ ກໍໄດ້ເຮັດໃຫ້ຈຳປີໜ້າແດງໄດ້ຄືກັນ.
“ໃກ້ຊິຄໍ່າແລ້ວ, ອ້າຍຕາ. ເມືອກັນເທາະ!” ຈຳປີອອກປາກຊວນ.
“ກໍດີຄືກັນ” ຄຳຕາຕອບຮັບຢ່າງໄວ.
ລະຫວ່າງທາງ ຈຳປີຮູ້ສຶກໜ້າມືດ ໄຄແຕ່ຄຳຕາຮັບໄວ້ທັນ ຄັນບໍ່ຊັ້ນຫົວນາງຄົງຟາດພື້ນເປັນແນ່ແທ້.ຄຳຕາຄ່ອຍໂຊມນາງເມືອຈົນຮອດເຮືອນ. ແມ່ເຫັນລູກສາວກັບມາດ້ວຍໃບໜ້າອັນຫຼ່າເຫຼືອງ ກໍຮູ້ສຶກຕົກໃຈ ຟ້າວເອົາຢາມ່ອງອອກມາໃຫ້ລູກດົມ ແລະທາໄປທົ່ວໜ້າຜາກແລະຂະໝັບ.ຄຳຕາເຫັນວ່າການປະຖົມພະຍາບານສໍ່ານີ້ຄົງບໍ່ສາມາດຊ່ອຍຫຍັງໄດ້ຫຼາຍ ຈຶ່ງບອກກັບແມ່ຂອງຈຳປີວ່າ ຕ້ອງເອົານາງນຳສົ່ງໂຮງໝໍເປັນການດ່ວນ.
ກໍແມ່ນຄຳຕານັ້ນແຫຼະເປັນໂຊເຟີ້ລົດຈຳໂບ້ ໂດຍມີແມ່ເປັນຜູ້ນັ່ງກອດລູກສາວຢູ່ທ້າຍລົດ.ສ່ວນເຮືອນນັ້ນກໍແມ່ນຫຼານສອງຄົນເປັນຜູ້ເຝົ້າ.
ກວ່າຈະຮອດໂຮງໝໍໃຫຍ່ກໍກິນເວລາໄປເກືອບຮອດຊົ່ວໂມງ.ຄຳຕາຟ້າວໂຊມເອົາຈຳປີໂດຍມີແມ່ຂອງນາງຕິດຕາມໄປຕິດໆ ເຂົ້າໄປຍັງຫ້ອງສຸກເສີນ. ເມື່ອເຫັນຄົນເຈັບເຂົ້າມາ ທ່ານໝໍແລະພະຍາບານທີ່ເຮັດວຽກໃນຫັ້ນ ກໍຟ້າວນຳເອົາຄົນເຈັບຂຶ້ນນອນຢູ່ເທິງຕຽງ ແລະຖາມອາການເຈັບ ພ້ອມທັງທຳການກວດທັນທີ. ຫຼັງຈາກກວດແລ້ວ ເຫັນວ່າບໍ່ແມ່ນເຈັບແບບທຳມະດາ ທ່ານໝໍຈຶ່ງໄດ້ສັ່ງໃຫ້ນອນຢູ່ໂຮງໝໍຕິດຕາມອາການເຈັບດັ່ງກ່າວ ເພື່ອຈະໄດ້ປິ່ນປົວໃຫ້ທັນທ່ວງທີ.
ອາທິດໜຶ່ງເຕັມໆທີ່ຈໍາປີນອນພັກຮັກສາໂຕຢູ່ໂຮງໝໍ ໂດຍມີຄຳຕາແລະແມ່ເປັນຜູ້ຜັດປ່ຽນກັນເຝົ້າ.ໄຄແຕ່ຈຳປີມີເງິນຈຳນວນໜຶ່ງທີ່ໄດ້ສະສົມມາຈາກຕ່າງປະເທດ ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ເລື່ອງຢຸກຢາບໍ່ມີບັນຫາ.ອາການຂອງນາງຮູ້ສຶກວ່າດີຂຶ້ນ ແຕ່ທ່ານໝໍກໍຍັງບໍ່ອະນຸຍາດໃຫ້ກັບເມືອບ້ານໄດ້ເທື່ອ,ຕ້ອງໄດ້ຕິດຕາມໄປໃນໄລຍະໜຶ່ງກ່ອນ. ນາງພະຍາຍາມຂໍຮູ້ພະຍາດທີ່ນາງເປັນຈາກທ່ານໝໍ ແຕ່ເພິ່ນກໍບໍ່ໄດ້ໃຫ້ລາຍລະອຽດແຕ່ຢ່າງໃດ. ມີພຽງແຕ່ບອກວ່າ ພະຍາດບໍ່ຮ້າຍແຮງປານໃດດອກ ຂໍໃຫ້ພັກຜ່ອນກິນຢາ ແລະປະຕິບັດຕາມແພດສັ່ງ ອີກບໍ່ດົນພະຍາດກໍຈະເຊົາ.
ແຕ່ສຳລັບຄຳຕາແລະແມ່, ທັງສອງແມ່ນຮູ້ເຕັມເອິກວ່າຈຳປີເປັນມະເຮັງປາກມົດລູກຂັ້ນສຸດທ້າຍ ຊຶ່ງເປັນການຍາກທີ່ຈະລອດໄດ້ ມີແຕ່ລອງສ່ຽງຜ່າຕັດເອົາມົດລູກອອກທັງໝົດ ບາງທີອາດຈະຍືດຊີວິດຂອງຈຳປີອອກໄປໄດ້ ແຕ່ກໍຄົງຢູ່ໄດ້ບໍ່ຍືນຄືຄົນປົກກະຕິທົ່ວໄປ.ແມ່ຕັດສິນໃຈໃຫ້ທ່ານໝໍຜ່າຕັດເພື່ອກູ້ເອົາຊີວິດຂອງລູກ ເຖິງແມ່ນຈະຕ້ອງໄດ້ຈ່າຍເງິນຫຼາຍປານໃດກໍຕາມ.
ແມ່ແລະຄຳຕາໄດ້ໃຫ້ກຳລັງໃຈແກ່ຈຳປີໃນການຜ່າຕັດຄັ້ງນີ້ ແລະໃຫ້ຄວາມຫວັງແກ່ນາງວ່າ ນາງຈະຕ້ອງຫາຍຂາດຈາກອາການເຈັບເປັນໄດ້ຢ່າງແນ່ນອນ ໂດຍບອກນາງວ່ານາງມີກ້ອນເບົ້າຢູ່ໃນມົດລູກ ຖ້າເອົາກ້ອນເບົ້ານັ້ນອອກແລ້ວ ນາງກໍຈະເປັນປົກກະຕິຄືຄົນທົ່ວໄປ. ກ່າວຄຳຕົວະຕໍ່ລູກ ກໍເພື່ອໃຫ້ລູກມີກຳລັງໃຈ ຫາກເວົ້າຄວາມຈິງ ແມ່ຄິດວ່າຍິ່ງຈະເຮັດໃຫ້ອາຍຸລູກສັ້ນເຂົ້າໄປຕື່ມ... ຕໍ່ໜ້າຈໍາປີ ແມ່ພະຍາຍາມປັ້ນໜ້າໃຫ້ສົດຊື່ນເພື່ອໃຫ້ນາງມີຄວາມຫວັງ ແຕ່ແມ່ຕ້ອງໄປລັກເຊັດນໍ້າຕາເວລາກັບມາພັກຢູ່ເຮືອນ ໂດຍມີຄຳຕາໄປເຝົ້າແທນ.
ຄຳຕາກໍບໍ່ຕ່າງກັບແມ່ຂອງຈຳປີ ທຸກຄັ້ງທີ່ມາເຝົ້າຈຳປີ ເຂົາຈະເວົ້າແຕ່ເລື່ອງດີໆສູ່ນາງຟັງ ເພື່ອໃຫ້ນາງມີກຳລັງໃຈໃນຕໍ່ສູ້ກັບພະຍາດຮ້າຍໃນຮ່າງຄີງຂອງນາງ. ແຕ່ເມື່ອກັບອອກຈາກໂຮງໝໍ ຕາຂອງເຂົາກໍຊຸ່ມໄປດ້ວຍຄວາມເສົ້າໂສກ.
ການຜ່າຕັດໄດ້ເລີ່ມຂຶ້ນ ແຕ່ບັນຫາກໍເກີດມີ ເພາະຖົງເລືອດໝວດທີ່ຈະມາກຽມໃສ່ໃຫ້ຈໍາປີຢູ່ທະນາຄານເລືອດຊໍ້າຜັດໝົດພໍດີ. ດັ່ງນັ້ນ ທ່ານໝໍຜູ້ຮັບຜິດຊອບຜ່າຕັດກໍໄດ້ແຈ້ງໃຫ້ແມ່ຂອງຈຳປີຊາບ:ຖ້າຫາກມີຍາດພີ່ນ້ອງຜູ້ໃດທີ່ມີໝວດເລືອດດຽວກັນກັບຈຳປີ ກໍຂໍໃຫ້ມາບໍລິຈາກ. ໄດ້ຍິນແນວນັ້ນ ແມ່ກໍຟ້າວມາປຶກສາກັບຄຳຕາທີ່ພວມຢືນຖ້າຟັງຂ່າວການຜ່າຕັດຢ່າງໃຈຈົດໃຈຈໍ່.ພໍແຕ່ໄດ້ຍິນຄຳວ່າຕ້ອງການເລືອດເທົ່ານັ້ນ ຄຳຕາກໍອອກປາກວ່າ ຊິລອງກວດເລືອດຂອງຕົນກ່ອນ ຫາກແມ່ນເລືອດໝວດດຽວກັນ ຕົນເອງຈະເປັນຜູ້ບໍລິຈາກ. ຜ່ານການກວດໝວດເລືອດ ເຫັນວ່າເລືອດຂອງຄຳຕາຢູ່ໃນໝວດເລືອດດຽວກັນກັບຈຳປີພໍດີ ຊາຍໜຸ່ມບໍ່ລັ່ງເລໃຈທີ່ຈະສະລະເລືອດໃຫ້ແກ່ນາງຜູ້ເປັນດວງໃຈ.
ການຜ່າຕັດດຳເນີນໄປຢ່າງເຊື່ອງຊ້າ ສຳລັບຜູ້ທີ່ລໍຄອຍຟັງຂ່າວຜົນຂອງການຜ່າຕັດ...ແມ່ໄດ້ແຕ່ພາວະນາໃຫ້ການຜ່າຕັດສຳເລັດລຸລ່ວງໄປດ້ວຍດີ ຢ່າໄດ້ມີເຫດອັນບໍ່ດີເກີດຂຶ້ນແກ່ຈຳປີເລີຍ...ສ່ວນຄຳຕາໄດ້ແຕ່ຍ່າງວົນໄປວຽນມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າຫ້ອງຜ່າຕັດເພື່ອຟັງເບິ່ງຜົນ... ໃນທີ່ສຸດການຜ່າຕັດກໍເສັດສິ້ນ,ທ່ານໝໍພ້ອມທັງຜູ້ຊ່ວຍທ່ານໝໍແລະນາງພະຍາບານກໍພາກັນຍ່າງອອກຈາກຫ້ອງຜ່າຕັດ ແລະບອກກັບແມ່ແລະຄຳຕາວ່າ ຄົນເຈັບປອດໄພທຸກປະການ ໃຫ້ລໍຖ້າປະມານຊົ່ວໂມງໜຶ່ງ ຄົນເຈັບກໍຈະຟື້ນ.ແມ່ດີໃຈຈົນນໍ້າຕາໄຫຼ, ສ່ວນຄຳຕາກໍໄດ້ແຕ່ຍິ້ມໃຫ້ຕົນເອງຢ່າງສວ່າງໃຈ.
“ຂອບໃຈອ້າຍຕາ ທີ່ກູ້ເອົາຊີວິດນ້ອງກັບຄືນມາ. ຖ້າບໍ່ມີເລືອດຂອງອ້າຍ ນ້ອງກໍຄົງ...” ຍັງບໍ່ທັນເວົ້າສຸດ ຄຳຕາກໍເອົາມືໄປອັດປາກຂອງຈຳປີໄວ້ກ່ອນ.
“ຈັ່ງໃດ ຈຳປີກໍຕ້ອງຍັງມີຊີວິດ ເພື່ອເປັນກຳລັງໃຈໃຫ້ແມ່ຂອງນ້ອງ.” ທີ່ຈິງແລ້ວ ຄຳຕາຢາກເວົ້າວ່າ“ເພື່ອເປັນກຳລັງໃຈໃຫ້ແກ່ອ້າຍ” ຫຼາຍກວ່າ ແຕ່ເຂົາກໍພະຍາຍາມອົດກັ້ນໄວ້.
ຕະຫຼອດໄລຍະທີ່ລົ້ມເຈັບນັ້ນ ນອກຈາກແມ່ແລ້ວ ກໍມີພຽງຄຳຕາເທົ່ານັ້ນທີ່ມາແວະວຽນຊ່ວຍເຫຼືອຢ່າງໃສ່ໃຈທີ່ສຸດ.ຈຳປີຮູ້ສຶກຊາບຊຶ້ງໃນຄວາມດີອັນແສນປະເສີດຂອງຄຳຕາ ແລະກໍຮູ້ສຶກກິນແໜງນຳຊີວິດອັນໂສມົມທີ່ຜ່ານພົ້ນມາ... ຫາກບໍ່ມີຊາຍຊາດຊົ່ວ ແລະກຸ່ມຄ້າມະນຸດເຂົ້າມາໃນຊີວິດຂອງນາງແລ້ວ, ນາງກໍຄົງມີຊີວິດອັນອົບອຸ່ນ ແລະເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມສຸກສົມຫວັງ. ນາງຢາກເອີ່ຍປາກສະແດງຄວາມໃນໃຈຍິ່ງກວ່າຄຳວ່າຂອບໃຈ ແຕ່ນາງບໍ່ຫານກ້າທີ່ລະບາຍຄວາມໃນໃຈທີ່ມີຕໍ່ຊາຍທີ່ແສນດີຜູ້ນີ້ ເພາະເຂົາດີເກີນກວ່ານາງຈະສະແດງໃຫ້ເຂົາຮູ້.ນາງລະອາຍໃນຄວາມຕໍ່າຕ້ອຍໄຮ້ຄ່າຂອງນາງ ເໝືອນດັ່ງດອກໄມ້ທີ່ຖືກຢຽບຢໍ່າທຳລາຍຈົນບໍ່ມີກີບດີ ພໍທີ່ຈະໄປປະດັບແຈກັນອັນງາມສະຫງ່າໄດ້... ຄິດມາຮອດນີ້ກໍມີແຕ່ນໍ້າຕາເປັນເພື່ອນປອບໃຈ.
ກ່ອນຈະອອກໂຮງໝໍ ທ່ານໝໍໄດ້ລົມກັບແມ່ຂອງຈໍາປີວ່າ ຖ້າຫາກໄດ້ຮັບກຳລັງໃຈຈາກຄົນອ້ອມຂ້າງ ຈຳປີກໍຈະຢູ່ຕໍ່ໄປໄດ້ອີກດົນ. ແຕ່ກໍບໍ່ຮັບປະກັນວ່າຈະຢູ່ດົນໄດ້ສໍ່າໃດ ເພາະພະຍາດມະເຮັງມັນເປັນອັນຕະລາຍເກີນກວ່າທີ່ຈະປິ່ນປົວໃຫ້ເຊົາຂາດໄດ້.ການປິ່ນປົວກໍພຽງໃຫ້ສວ່າງເຊົາພຽງຊົ່ວຄາວເທົ່ານັ້ນ ແລ້ວມັນກໍຈະຫວນກັບຄືນມາຫາໃໝ່.
ນັບແຕ່ຈຳປີອອກຈາກໂຮງໝໍມາ ເລີກຈາກໄປແລ່ນຈຳໂບ້ແລ້ວ ຄຳຕາກໍຈະຟ້າວມາຢາມຈຳປີທັນທີ ໂດຍມີຂອງຕ້ອນຕິດມືມາໃຫ້ຢ່າງເປັນປະຈຳ ຈົນຈຳປີອອກປາກຫ້າມບໍ່ໃຫ້ຄຳຕາຊື້ຫຍັງມາໃຫ້ອີກ ເພາະກິນບໍ່ສູ້ໄດ້ປານໃດ. ແຕ່ຄຳຕາກໍຍັງບໍ່ຟັງ ຊື້ມາຝາກມາຕ້ອນຢູ່ຈັ່ງຊັ້ນລະ!
ມີເທື່ອໜຶ່ງຈໍາປີອົດບໍ່ໄດ້ ຈຶ່ງເອີ່ຍປາກຖາມຄຳຕາໄປວ່າ:
“ປານໃດຊິໄດ້ຜູກແຂນໃຫ້ອ້າຍຕາກັບເອື້ອຍໃພ້ນໍ?”
ຄຳຖາມດັ່ງກ່າວຕຳໝາກຫົວໃຈຂອງຄຳຕາຢ່າງແຮງ ແຕ່ເຂົາກໍປັດປ່າຍບໍ່ຍອມຕອບກົງໆ ພຽງແຕ່ເວົ້າວ່າ:
“ໃຫ້ຈໍາປີແຂງແຮງເປັນປົກກະຕິກ່ອນ ແລ້ວບາດນັ້ນຈຶ່ງຊິຈູງແຂນເອື້ອຍໃພ້ມາໃຫ້ຈໍາປີເບິ່ງ.”
ເຂົາແນມເບິ່ງຮ່າງອັນຈ່ອຍຜອມຂອງຈໍາປີ ທີ່ນອນເທິ້ງຢູ່ເທິງຕຽງດ້ວຍຄວາມສົງສານ ຢາກບອກຄວາມໃນໃຈໃຫ້ນາງຮູ້ ແຕ່ກໍບໍ່ກ້າຄືກັນກັບເມື່ອເຈັດປີກ່ອນ. ຖ້າເວລານັ້ນຫາກເຂົາມີຄວາມກ້າຫານພໍ ບາງທີປານນີ້ເຂົາກັບຈໍາປີ ກໍຄົງມີຄວາມສຸກຮ່ວມກັນໃນຄອບຄົວທີ່ອົບອຸ່ນຢ່າງແນ່ນອນ.
ກ່ອນທີ່ຈຳປີຈະຕົກລົງປົງໃຈແຕ່ງດອງກັບຊາຍລາວສັນຊາດຕ່າງປະເທດນັ້ນ ແມ່ຂອງຈຳປີກໍໄດ້ເອີ່ຍປາກຖາມຄຳຕາວ່າມີຄວາມຮັກຕໍ່ລູກສາວແມ່ຄືແນວໃດ. ຄຳຕາບໍ່ຫານຕອບຕາມຄວາມຈິງ ເພາະໄດ້ຍິນຂ່າວແວ່ວໆວ່າມີຊາຍລາວຕ່າງແດນທີ່ກະເປົາໜັກ ຈະມາສູ່ຂໍເອົາຈຳປີໄປຢູ່ຕ່າງປະເທດ.ຄຳຕາເຫັນວ່າຕົນເອງມີຖານະຕໍ່າຕ້ອຍ ມີອາຊີບເປັນພຽງຄົນຂັບລົດຈຳໂບ້ ບໍ່ກ້າທີ່ຈະໄປເສັງກັບນັກທຸລະກິດເງິນລ້ານ. ເຂົາຈຶ່ງຕອບແມ່ຂອງຈຳປີໄປວ່າ:
“ລູກກໍຮັກຈຳປີຄືກັບນ້ອງກັບນຸ່ງຜູ້ໜຶ່ງນີ້ລະ!”
“ຖ້າຈຳປີແຕ່ງດອງກັບຄົນລາວຈາກຕ່າງປະເທດ ລູກເຫັນເປັນແນວໃດ?” ແມ່ຂອງຈຳປີສໍ້ເຂົາອີກ.
“ກໍດີຫັ້ນແຫຼະ ແມ່ເອີຍ! ຄັນໄດ້ໄປຢູ່ຕ່າງປະເທດ ຈຳປີກໍຈະມີເງິນຝາກມາໃຫ້ແມ່!”ຖ້າເຂົາສາມາດໝູນເວລາກັບຄືນສູ່ອະດີດໄດ້ເຂົາຈະບໍ່ຕອບແມ່ຂອງຈຳປີຄືແນວນັ້ນ ແຕ່ເວລາກໍຜ່ານພົ້ນໄປເສຍແລ້ວ.
ມື້ນີ້ ຮູ້ສຶກຜິດແຜກຈາກມື້ຜ່ານມາທັງໆທີ່ເປັນຍາມແລ້ງ ແຕ່ທ້ອງຟ້າຊໍ້າຜັດບົດຄ້າຍດັ່ງຝົນຈະຕົກ.ເຂົາຫຼຽວເບິ່ງໂມງຢູ່ຄໍ່ແຂນ ‘ຫ້າໂມງເຄິ່ງແລ້ວ’ ຫູຂອງເຂົາຄືກັບແວ່ວຍິນສຽງເອີ້ນຈາກໃຜຜູ້ໜຶ່ງ ພ້ອມກັນນັ້ນໃນໃຈຂອງເຂົາເໝືອນມີຫຍັງບາງຢ່າງເຂົ້າມາບົດບັງ ຊຶ່ງບໍ່ສາມາດອະທິບາຍໄດ້.ເຂົາຟ້າວເລັ່ງເຄື່ອງໂດຍບໍ່ລືມແວະຊື້ອາຫານແລະຂະໜົມເພື່ອໄປຕ້ອນຈຳປີ.
ເມື່ອຂັບມາຮອດຕີນຂັ້ນໄດເຮືອນຂອງຈຳປີ ເຂົາຟ້າວລົງຈາກລົດແລ່ນຂຶ້ນຂັ້ນໄດບາດດຽວຮອດປະຕູເຮືອນ. ເຂົາຄ່ອຍໆກ້າວຂາໄປຍັງຕຽງທີ່ຈຳປີນອນຢູ່.ເຂົາເຫັນແມ່ຂອງຈໍາປີພວມຈັບຜ້າປຽກປັ້ນແຫ້ງເຊັດໄປຕາມໂຕຂອງຈຳປີ.ເຫັນແມ່ເອົາມືປາດນໍ້າຕາອອກຈາກພວງແກ້ມ, ຄຳຕາຮູ້ສຶກຕົກໃຈວາບ. ແມ່ບອກວ່າ ກ່ອນເຂົາຈະມານີ້ ຈຳປີໄດ້ເອີ້ນຫາແລະຢາກຈະພົບເຂົາ...
“ຈຳປີ ລູກແມ່! ອ້າຍຕາມາແລ້ວ” ແມ່ຊຶມສຽງອ່າວດັງໃສ່ຂ້າງໆຫູຂອງລູກສາວ.
ຈໍາປີມືນຕາຂຶ້ນຢ່າງຍາກຊາແບບຄົນໂຮຍແຮງ ແລເຫືຼອດໄປທົ່ວຫ້ອງແລ້ວຈັບຈຶ້ງຢູ່ທີ່ຮ່າງຂອງຊາຍທີ່ໃຈດີຕໍ່ນາງມາຕະຫຼອດ ຕັ້ງແຕ່ຄາວຍັງເປັນເດັກນ້ອຍ:ນາງຍັງຈື່ໄດ້ວ່າ ອ້າຍຕາມັກປັນຂະໜົມສູ່ກິນ ແລະປ້ອງກັນໄພຍາມທີ່ຖືກຂົ່ມຂູ່ຈາກພວກເດັກນ້ອຍຈອມກວນທັງຫຼາຍ. ຈົນໃຫຍ່ເປັນສາວ ອ້າຍຕາກໍຍັງຕິດຕາມຊ່ວຍເຫຼືອ ຊ່ອຍເປັນອົງຄະລັກໃນເວລາໄປບຸນວັດ... ຈວບຈົນເຖິງວິນາທີນີ້ ອ້າຍຕາກໍຍັງເປັນອ້າຍຕາຂອງຈຳປີຜູ້ນີ້ຄືເກົ່າ... ເສຍດາຍເວລາທີ່ຜ່ານມານັ້ນ ຫາກຫວນຢ້ອນກັບຄືນໄປໄດ້ ຈຳປີກໍຈະປະຕິເສດການແຕ່ງດອງກັບນັກທຸລະກິດຈອມປອມຜູ້ນັ້ນ ແລ້ວສາລະພາບຄວາມຈິງໃນໃຈຂອງຕົນໃຫ້ອ້າຍຕາແລະແມ່ຮູ້ ແຕ່ມັນສວາຍເກີນໄປແລ້ວ.ນໍ້າຕາຈາກປ່ອງຢ້ຽມຫົວໃຈທີ່ຈຶ້ງເບິ່ງໜ້າຄຳຕານັ້ນ ໄຫຼອາບທັງສອງພວງແກ້ມຢ່າງບໍ່ຂາດສາຍ.ສຽງແຫບໆຈາກປາກອັນແຫ້ງຜາກຂອງຈໍາປີດັງສະທ້ອນເຂົ້າໂສດປະສາດຂອງຄຳຕາ ເຮັດໃຫ້ຫົວໃຈຂອງເຂົາສະເທືອນປານພູໄຟລະເບີດ...
“ອ້າຍຕາ! ນ້ອງຕ້ອງຂໍໂທດທີ່ບໍ່ສາມາດກ່າວຄຳນີ້ອອກມາໃນເວລາທີ່ນ້ອງຍັງເປັນສາວ ແລະຍັງມີສຸຂະພາບແຂງແຮງ ພໍທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຜູ້ຟັງນັ້ນເຊື່ອຖືໄດ້. ແຕ່ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ນ້ອງກິນແໜງແຄງໃຈ...ນ້ອງຂໍບອກຄວາມຈິງສູ່ອ້າຍຮູ້ວ່າ ນ້ອງຮັກອ້າຍຕັ້ງແຕ່ມື້ທີ່ອ້າຍໄດ້ສ່ຽງຊີວິດລົງໄປຊ່ວຍນ້ອງໃຫ້ຫຼຸດພົ້ນຈາກການຕາຍດຶກນໍ້າ ຕອນຊຸມໝູ່ພວກເຮົາໄປທ່ຽວຫາດນຳກັນ. ແຕ່ອາດຈະແມ່ນນ້ອງເຂົ້າໃຈຜິດ ທີ່ຄິດວ່າອ້າຍຄົງບໍ່ຮັກນ້ອງແບບບ່າວສາວ ຄົງຮັກແບບອ້າຍນ້ອງຫຼາຍກວ່າ, ເວລາທີ່ແມ່ບອກໃຫ້ນ້ອງແຕ່ງດອງ ນ້ອງຈຶ່ງຕັດສິນໃຈແຕ່ງເພື່ອຕອບບຸນແທນຄຸນເພິ່ນ...” ສຽງຂອງນາງຂາດຫາຍໄປ ສຽງຫັນໃຈຫອບເຂົ້າມາແທນທີ່... ຄຳຕາຟ້າວຊ້ອນແຂນເຂົ້າໃນຊອກຄໍຂອງນາງ ແລະຈັບມືຂອງນາງບີບຄ່ອຍໆ.
“ເຮັດໃຈດີໆໄວ້, ຈໍາປີ! ອ້າຍຕາຂອງນ້ອງຢູ່ນີ້ແລ້ວ ຈຳປີຕ້ອງປອດໄພທຸກຢ່າງ...” ສຽງຂອງເຂົາສັ່ນ ດວງຕາຈຶ້ງເບິ່ງໃບໜ້າຂອງຍິງສາວ... “ຈຳປີຈົ່ງຟັງອ້າຍໃຫ້ດີໆ, ອ້າຍຮັກຈຳປີ… ເຖິງຈຳປີຈະຢູ່ໃສ ຫົວໃຈຂອງອ້າຍຕາກໍຍັງມີພຽງຈຳປີເທົ່ານັ້ນ... ເຮັດໃຈໃຫ້ເຂັ້ມແຂງໄວ້ ຈໍາປີ! ນ້ອງຕ້ອງມີຊີວິດຢູ່...”
ເຖິງຈະເວົ້າແນວໃດກໍຕາມ ຄຳຕາກໍບໍ່ສາມາດເອົາຊະນະພະຍາມັດຈຸລາດໄປໄດ້ ຄຳສຸດທ້າຍທີ່ຈໍາປີກ່າວອອກມາໄດ້ດັງສະທ້ອນເຂົ້າຫູຂອງຄຳຕາ ແລະຜູ້ເປັນແມ່:
“ນ້ອງຂໍລາໄປກ່ອນ… ຫາກຊາດໜ້າມີຈິງ… ຂໍໃຫ້ໄດ້ພົບກັບອ້າຍຕາທີ່ແສນດີຂອງນ້ອງອີກ...”
ສິ້ນສຽງສັ່ງລາ ສຽງສະອື້ນໄຫ້ຂອງແມ່ກໍດັງເຂົ້າມາແທນທີ່,ຊາຍໜຸ່ມໃຊ້ມືລູບຕາທີ່ມືນຄ້າງຂອງຍິງຄົນຮັກໃຫ້ຫຼັບລົງຢ່າງສະໜິດຊົ່ວນິລັນດອນ...
ຂຽນໂດຍ ອາຈານ Sengfa Hola
No comments:
Post a Comment