ຫຼົງຕົນເອງ
ໃນຊົ່ວໂມງພາສາລາວຂອງມື້ໜຶ່ງໃນປີ 2012, ທ້າວໝີໄດ້ຂຶ້ນໄປອ່ານບົດເລື່ອງສັ້ນທີ່ລາວແຕ່ງສູ່ໝູ່ຮ່ວມຫ້ອງ ແລະອາຈານປະຈຳວິຊາຟັງ ເພື່ອເອົາຄະແນນປະຈຳເດືອນ... ສຽງອ່ານຂອງລາວດັງບໍ່ຄ່ອຍແຮງປານໃດ ຈົນນາງສາສຸດີຜູ້ນັ່ງຢູ່ໂຕະແຖວທີ 3 ຕ້ອງໄດ້ຫງ່ຽງຫູຟັງຢ່າງຕັ້ງໃຈ...
ທຸກເຊົ້າຫຼັງຈາກລຸກຈາກບ່ອນນອນ ທໍາອິດຂ້ອຍກໍຕ້ອງໄປຢືນຢູ່ໜ້າແວ່ນແຍງແຜ່ນໃຫຍ່ຂອງຕູ້ໃສ່ເຄື່ອງຂ້າງຕຽງນອນ ເພື່ອກວດກາຄວາມຫຼໍ່ເຫຼົາເຈົ້າຊູ້ຂອງດວງໜ້າທີ່ຖືກປັ້ນແຕ່ງຈາກພໍ່ທີ່ມີຮູບຮ່າງໜ້າຕາທີ່ບໍ່ຕ່າງຈາກພະເອກຮູບເງົາ ແລະແມ່ຜູ້ມີດວງໜ້າຄ້າຍຄືກັບນາງເອກລະຄອນໂທລະພາບເກົາຫຼີແດຈັງກຶມ. ຂ້ອຍຈະຫຼົງມົນສະເໜຂອງດວງໜ້າຂອງຂ້ອຍເອງ ແຍງເບິ່ງເທົ່າໃດກໍງາມກໍຫຼໍ່ຢູ່ພໍປານນັ້ນ ເຖິງແມ່ນຍັງບໍ່ທັນໄດ້ລ້າງໜ້າເທື່ອກໍຕາມ.
"ໂອ້! ເຮົາຈັ່ງມາຫຼໍ່ມາເຈົ້າຊູ້ເອົາແທ້ເອົາວ່າ! ຈັ່ງໃດ ສາວມະລິວັນກໍໍຕ້ອງຫຼົງໃນຄວາມຫຼໍ່ຂອງເຮົາຢ່າງແນ່ນອນ!" ຂ້ອຍເວົ້າກັບຕົນເອງຢ່າງຫຼົງລະເລີງ...
ແຕ່ເຊົ້າມື້ນີ້ຂ້ອຍຕ້ອງຟ້າວກ້າວຂາອອກຈາກປະຕູຫ້ອງນອນ ກົງໄປຍັງຫ້ອງນໍ້າທີ່ຢູ່ຂ້າງເຮືອນຄົວ ຍ້ອນແມ່ມາເຄາະປະຕູບອກໃຫ້ຮູ້ວ່າຮອດເວລາໄປໂຮງຮຽນແລ້ວ. ຂ້ອຍເຂົ້າຫ້ອງນໍ້າບໍ່ຮອດສິບຫ້ານາທີຊໍ້າ ເພາະຢ້ານໄປໂຮງຮຽນບໍ່ທັນ ແຕ່ຂ້ອຍຕ້ອງເສຍເວລານໍາການແຕ່ງໂຕເກືອບສາມສິບນາທີ ໂດຍສະເພາະແມ່ນແຕ່ງໜ້າແຕ່ງຜົມໃຫ້ມັນຄືກັບພະເອກເກົາຫຼີທີ່ຂ້ອຍເບິ່ງໃນໂທລະພາບຊ່ອງສາມລາວ.
"ຊັກຊ້າເສຍເວລາຢູ່ຫັ້ນເດີ! ພໍ່ຊິໄປການແລ້ວໄດ໋! ໄວແດ່ແມ້!" ສຽງແມ່ເຕືອນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຕ້ອງຟ້າວອອກຈາກຫ້ອງນອນຢ່າງໄວພະລັນ ພ້ອມດ້ວຍກະເປົາຫິ້ວທີ່ມີປຶ້ມຂຽນປຶ້ມແບບຮຽນເຕັມຍັດໃນຫັ້ນ.
"ສະໄໝພໍ່ນ່າ ບໍ່ຖ້າຊິແຕ່ງໂຕໃຫ້ມັນເລີດຫລູປານນີ້!" ພໍ່ເວົ້າສຽງຢາກຮ້າຍ ໂດຍບໍ່ເບິ່ງໜ້າກ່ອນຊິເລັ່ງເຄື່ອງພາລົດລ້ຽວອອກສູ່ທາງຖະໜົນໃຫຍ່.
"ສະໄໝພໍ່ກັບສະໄໝລູກ ມັນບໍ່ຄືກັນໄດ໋ພໍ່! ດຽວນີ້ມັນຍຸກໂລກາພິວັດແລ້ວ" ຂ້ອຍຖຽງພໍ່ ແລະຍັງດອດໃຊ້ຄໍາສັບທີ່ສະໄໝຂອງພໍ່ບໍ່ສູ້ໃຊ້ກັນ.
"ຕັ້ງໃຈຮຽນໃຫ້ເກັ່ງໆເດີລູກເດີ, ຢູ່ປີສຸດທ້າຍແລ້ວ. ຈັກໜ້ອຍຊິເສັງເຂົ້າມະຫາວິທະຍາໄລບໍ່ໄດ້ໄດ໋ຫັ້ນ!!!" ພໍ່ທັງສັ່ງທັງສອນກ່ອນທີ່ຂ້ອຍຈະລົງຈາກລົດ. ຂ້ອຍກ່າວ "ໂດຍ" ແລ້ວກໍຍ່າງມຸ່ງໜ້າສູ່ປະຕູໂຂງໂຮງຮຽນດ້ວຍທ່າທາງແບບຢຽບໄຂ່ບໍ່ແຕກ... ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າແສງຕາຂອງນັກຮຽນຍິງແລະຊາຍທີ່ຍ່າງກາຍ ຫຼຽວມາເບິ່ງຂ້ອຍເປັນຈຸດດຽວ ຄົງແມ່ນຍ້ອນດວງໜ້າຫວານຄົມຂອງຂ້ອຍເປັນເຫດ ຫຼືບໍ່ກໍແມ່ນຄວາມສູງໄດ້ສ່ວນຂອງຂ້ອຍນັ້ນລະ ທີ່ດຶງດູດສາຍຕາຂອງຜູ້ຄົນໃຫ້ຫຼຽວມາເບິ່ງ... ຂ້ອຍຍິ້ມຢ່າງກວ້າງຂວາງໃຫ້ແກ່ທຸກສາຍຕາທີ່ແນມຈ້ອງມາຍັງຂ້ອຍ... ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າເຂົາເຫຼົ່ານັ້ນກໍໄດ້ສົ່ງຮອຍຍິ້ມຕອບມາເຊັ່ນດຽວກັນ... ຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍຊ່າງໂພງໃຫຍ່ປານປຸມເປົ້າທີ່ຖືກສູບລົມເຂົ້າໄປຈົນວ່າຄັບໝົດຊວງເອິກ...
"ເກີດມາຫຼໍ່ ມັນກໍເປັນຈັ່ງຊີ້ແຫຼະນໍ!" ຂ້ອຍເວົ້າກັບຕົນເອງໃນໃຈ ພ້ອມກັບເຫຼືອດສາຍຕາໄປທີ່ຫ້ອງ ມ.7 ຂ ຊຶ່ງເປັນຫ້ອງຮຽນປະຈໍາຂອງຂ້ອຍ.
ພໍແຕ່ກ້າວຂາເຂົ້າຫວິດປະຕູຫ້ອງ ສຽງວົນແຊວກໍດັງຂຶ້ນ... "ສຸດຫລໍ່ ມໍ 7 ມາແລ້ວ!" ສຽງດັງຈາກສຸດແຈຫ້ອງໂດ່ງມາໃສ່ຂ້ອຍ ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍລືມຮອດກ່າວຄໍາສະບາຍດີກັບນາງມະລິວັນຫົວໜ້າຫ້ອງ ຊຶ່ງກໍາລັງເອົານໍ້າດື່ມໄປວາງໄວ້ເທິງໂຕະອາຈານ.
"ບົດຮຽນໄດ້ແລ້ວເບ໊າະ?" ສີນຸກເພື່ອນຮ່ວມໂຕະຈີກປາກຖາມກ່ອນຂ້ອຍຊິເອົາກະເປົາຍັດໃສ່ກ້ອງໂຕະ.
"ອາຈານຊິກວດກາຊັ້ນບໍ?" ຂ້ອຍຖາມຄືນ.
"ກວດລະບໍ. ເທື່ອແລ້ວເພິ່ນກໍບອກໃຫ້ກຽມບົດຮຽນແລ້ວເດ!"
"ບໍ່ມີບັນຫາດອກເວິ້ຍ!" ຂ້ອຍເວົ້າແບບເຊື່ອໝັ້ນຕົນເອງ ແຕ່ໃນໃຈເຕັ້ນຕຶກໆປານກັບຊິອອກເສິກກໍບໍ່ປານ.
ນ້ອຍບໍ່ນານ ອາຈານປະຈໍາວິຊາຊີວະວິທະຍາກໍເຂົ້າມາ ນັກຮຽນທຸກຄົນພາກັນຢືນຂຶ້ນທໍາຄວາມເຄົາລົບ ແລ້ວກໍນັ່ງລົງຫຼັງຈາກອາຈານບອກໃຫ້ນັ່ງ...
"ທຸກຄົນເອົາເຈ້ຍອອກມາເຮັດກວດກາ. ຫ້າມກ່າຍປຶ້ມຫລືກ່າຍໝູ່ເປັນເດັດຂາດ. ຫາກໃຜຝືນລະບຽບ ອາຈານຈະລົງໂທດທັນທີ." ຄໍາເວົ້າຂອງອາຈານເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວິນວຽນເຂົ້າກັບບາດ, ມື້ຄືນນີ້ບໍ່ໄດ້ເບິ່ງບົດຮຽນພໍໜ້ອຍ ເພາະເມົານໍາແຕ່ແກະຂີ້ສິວ ແລະເອົາຢາຂ້າສິວຮວາດໃສ່ ເວົ້າລວມກໍແມ່ນເມົານໍາແຕ່ຄວາມຫຼໍ່ຈົນລືມເບິ່ງບົດຮຽນ, ທັງຍັງເມົາແຕ່ສົ່ງຂໍ້ຄວາມຫາໝູ່ຢູ່ເຟັສບຸກເກືອບໝົດຄືນ...
ອາຈານຂຽນຄໍາຖາມກວດກາໃສ່ກະດານ ມີຢູ່ສອງຂໍ້, ເພິ່ນໃຫ້ເວລາພຽງແຕ່ສິບຫ້ານາທີ. ທຸກຄົນຕັ້ງໜ້າຕອບຄໍາຖາມ ຄວາມມິດງຽບປົກຄຸມໄປທົ່ວທັງຫ້ອງ ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ສຶກເປັນສີຕ່າງໆໃນຫົວໃຈ... ເຮັດແນວໃດດີນໍ! ຄໍາຖາມທັງສອງຂໍ້ ອ່ານຕັ້ງສິບຫຼົບ ແຕ່ກໍບໍ່ເຂົ້າບໍ່ອອກ... ຈຶ່ງເຮັດສາຍຕາສີເຫຼືອດໆໄປທາງເພື່ອນຮ່ວມໂຕະ ແຕ່ມັນຊໍ້າພັດເອົາມືສີບັງໆໄວ້ ຂ້ອຍຈຶ່ງງະຂາໄປຕໍາເອົາຂາມັນ ເພື່ອເປັນສັນຍານບອກໃຫ້ມັນຮູ້ວ່າ "ກູຂໍກ່າຍແດ່!". ແຕ່ບໍ່ເປັນຜົນ ມັນເຮັດຄືໝໍ້ຂາງບໍ່ຮູ້ຮ້ອນນີ້ລະ! ອາຈານຄົງສັງເກດເຫັນອາການ ຜິດປົກກະຕິຂອງຂ້ອຍ ຈຶ່ງບໍ່ລະສາຍຕາໄປຈາກຂ້ອຍເລີຍ..."ຫຼືວ່າອາຈານຄົງຕິດໃຈນໍາຄວາມຫຼໍ່ຂອງເຮົາ!" ຂ້ອຍຍັງຄິດເຂົ້າຂ້າງຕົນເອງແບບຄົນບໍ່ພໍປົວ...
ສິບຫ້ານາທີຜ່ານໄປໄວປານນໍ້າໄຫຼ ຂ້ອຍຍັງຄຶດຫຍັງບໍ່ອອກ ຈຶ່ງມີແຕ່ຄວາມວ່າງເປົ່າຢູ່ໃນເຈ້ຍກວດກາ. ຫົວໜ້າໜ່ວຍມາເກັບເອົາເຈ້ຍໄປສົ່ງອາຈານ ພ້ອມທັງຫຼຽວເບິ່ງຂ້ອຍຢ່າງຍິ້ມໆ... ຂ້ອຍກໍຍິ້ມຕອບແບບຈືດໆ...
"ວິລຸນ! ອອກມາຫາອາຈານ" ຂ້ອຍຕົກໃຈວາບບາດໜຶ່ງ ແລະກໍລຸກໄປຫາໂຕະອາຈານ.
"ຄືບໍ່ຂຽນຫຍັງໃສ່?" ເພິ່ນກ່າວສຽງສີຮ້າຍໆ ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຕັບລີບໝົດ ບໍ່ຊ່າງຊິຕອບແນວໃດ ໄດ້ແຕ່ເຮັດໜ້າໂຈ່ໂລ່ປານມະນຸດໄຮ້ປັນຍາເອົາໂລດ. ຂ້ອຍກົ້ມໜ້າແນມເບິ່ງພື້ນຫ້ອງດ້ວຍຄວາມສໍານຶກຜິດ...
"ເທື່ອໜ້າ ເອົາໃຈໃສ່ແດ່ເດີ! ແລະອັນທີ່ສໍາຄັນ ມາໂຮງຮຽນແຕ່ລະເທື່ອກະສວ່າຍໜ້າສວ່າຍຕາໃຫ້ມັນຄັກແດ່! ຢ່າໄດ້ເຮັດໃຫ້ສາຍຕາຂອງຜູ້ອື່ນຕ້ອງມາທໍລະມານກັບການເບິ່ງສິ່ງທີ່ບໍ່ຄ່ອຍໂສພາປານໃດນີ້..." ຄໍາເວົ້າປະໂຫຍກສຸດທ້າຍຂອງອາຈານເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍແປກໃຈຢ່າງເຫຼືອຈະກ່າວ... ຂ້ອຍເອົາມືແຕະທີ່ໜ້າຕົນເອງ ຈຶ່ງຮູ້ສຶກວ່າມີຫຍັງສີໜຽວໆຢູ່ແກ້ມ... ໂອ້ຍ! ລືມລ້າງຢາຂ້າສິວອອກ... ຂ້ອຍຟ້າວເຂົ້າບ່ອນຫຼັງຈາກອາຈານສັ່ງ ແລ້ວຈົກເອົາແພມົນຈາກຖົງໂສ້ງຂຶ້ນມາເຊັດໜ້າ... ຢາກຫຼໍ່ຫຼາຍກໍເລີຍເປັນຈັ່ງຊີ້ນໍ!
"ເທື່ອໜ້າເຮົາຊິບໍ່ຫຼົງຄວາມຫຼໍ່ເຫຼົາເຈົ້າຊູ້ອີກແລ້ວ ແລະບໍ່ເມົາແຕ່ຫຼິ້ນເຟັສບຸກຈົນເກີນໄປ!" ຂ້ອຍກ່າວປະຕິຍານກັບຕົນເອງ ກ່ອນຈະເງີຍໜ້າຜະເຊີນກັບສາຍຕາຂອງບັນດາເພື່ອນຮ່ວມຫ້ອງ... ທຸກຄົນແນມເບິ່ງຂ້ອຍດ້ວຍສາຍຕາໃຫ້ອະໄພ ໂດຍສະເພາະສາຍຕາຂອງນາງມະລິວັນຫົວໜ້າຫ້ອງ ທີ່ສົ່ງສາຍຕາແຫ່ງຄວາມເປັນມິດໃຫ້ຂ້ອຍເປັນຢ່າງດີ...
ຂຽນໂດຍ ອາຈານ ແສງຟ້າ ຟຫລານຸພາບ
ທຸກເຊົ້າຫຼັງຈາກລຸກຈາກບ່ອນນອນ ທໍາອິດຂ້ອຍກໍຕ້ອງໄປຢືນຢູ່ໜ້າແວ່ນແຍງແຜ່ນໃຫຍ່ຂອງຕູ້ໃສ່ເຄື່ອງຂ້າງຕຽງນອນ ເພື່ອກວດກາຄວາມຫຼໍ່ເຫຼົາເຈົ້າຊູ້ຂອງດວງໜ້າທີ່ຖືກປັ້ນແຕ່ງຈາກພໍ່ທີ່ມີຮູບຮ່າງໜ້າຕາທີ່ບໍ່ຕ່າງຈາກພະເອກຮູບເງົາ ແລະແມ່ຜູ້ມີດວງໜ້າຄ້າຍຄືກັບນາງເອກລະຄອນໂທລະພາບເກົາຫຼີແດຈັງກຶມ. ຂ້ອຍຈະຫຼົງມົນສະເໜຂອງດວງໜ້າຂອງຂ້ອຍເອງ ແຍງເບິ່ງເທົ່າໃດກໍງາມກໍຫຼໍ່ຢູ່ພໍປານນັ້ນ ເຖິງແມ່ນຍັງບໍ່ທັນໄດ້ລ້າງໜ້າເທື່ອກໍຕາມ.
"ໂອ້! ເຮົາຈັ່ງມາຫຼໍ່ມາເຈົ້າຊູ້ເອົາແທ້ເອົາວ່າ! ຈັ່ງໃດ ສາວມະລິວັນກໍໍຕ້ອງຫຼົງໃນຄວາມຫຼໍ່ຂອງເຮົາຢ່າງແນ່ນອນ!" ຂ້ອຍເວົ້າກັບຕົນເອງຢ່າງຫຼົງລະເລີງ...
ແຕ່ເຊົ້າມື້ນີ້ຂ້ອຍຕ້ອງຟ້າວກ້າວຂາອອກຈາກປະຕູຫ້ອງນອນ ກົງໄປຍັງຫ້ອງນໍ້າທີ່ຢູ່ຂ້າງເຮືອນຄົວ ຍ້ອນແມ່ມາເຄາະປະຕູບອກໃຫ້ຮູ້ວ່າຮອດເວລາໄປໂຮງຮຽນແລ້ວ. ຂ້ອຍເຂົ້າຫ້ອງນໍ້າບໍ່ຮອດສິບຫ້ານາທີຊໍ້າ ເພາະຢ້ານໄປໂຮງຮຽນບໍ່ທັນ ແຕ່ຂ້ອຍຕ້ອງເສຍເວລານໍາການແຕ່ງໂຕເກືອບສາມສິບນາທີ ໂດຍສະເພາະແມ່ນແຕ່ງໜ້າແຕ່ງຜົມໃຫ້ມັນຄືກັບພະເອກເກົາຫຼີທີ່ຂ້ອຍເບິ່ງໃນໂທລະພາບຊ່ອງສາມລາວ.
"ຊັກຊ້າເສຍເວລາຢູ່ຫັ້ນເດີ! ພໍ່ຊິໄປການແລ້ວໄດ໋! ໄວແດ່ແມ້!" ສຽງແມ່ເຕືອນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຕ້ອງຟ້າວອອກຈາກຫ້ອງນອນຢ່າງໄວພະລັນ ພ້ອມດ້ວຍກະເປົາຫິ້ວທີ່ມີປຶ້ມຂຽນປຶ້ມແບບຮຽນເຕັມຍັດໃນຫັ້ນ.
"ສະໄໝພໍ່ນ່າ ບໍ່ຖ້າຊິແຕ່ງໂຕໃຫ້ມັນເລີດຫລູປານນີ້!" ພໍ່ເວົ້າສຽງຢາກຮ້າຍ ໂດຍບໍ່ເບິ່ງໜ້າກ່ອນຊິເລັ່ງເຄື່ອງພາລົດລ້ຽວອອກສູ່ທາງຖະໜົນໃຫຍ່.
"ສະໄໝພໍ່ກັບສະໄໝລູກ ມັນບໍ່ຄືກັນໄດ໋ພໍ່! ດຽວນີ້ມັນຍຸກໂລກາພິວັດແລ້ວ" ຂ້ອຍຖຽງພໍ່ ແລະຍັງດອດໃຊ້ຄໍາສັບທີ່ສະໄໝຂອງພໍ່ບໍ່ສູ້ໃຊ້ກັນ.
"ຕັ້ງໃຈຮຽນໃຫ້ເກັ່ງໆເດີລູກເດີ, ຢູ່ປີສຸດທ້າຍແລ້ວ. ຈັກໜ້ອຍຊິເສັງເຂົ້າມະຫາວິທະຍາໄລບໍ່ໄດ້ໄດ໋ຫັ້ນ!!!" ພໍ່ທັງສັ່ງທັງສອນກ່ອນທີ່ຂ້ອຍຈະລົງຈາກລົດ. ຂ້ອຍກ່າວ "ໂດຍ" ແລ້ວກໍຍ່າງມຸ່ງໜ້າສູ່ປະຕູໂຂງໂຮງຮຽນດ້ວຍທ່າທາງແບບຢຽບໄຂ່ບໍ່ແຕກ... ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າແສງຕາຂອງນັກຮຽນຍິງແລະຊາຍທີ່ຍ່າງກາຍ ຫຼຽວມາເບິ່ງຂ້ອຍເປັນຈຸດດຽວ ຄົງແມ່ນຍ້ອນດວງໜ້າຫວານຄົມຂອງຂ້ອຍເປັນເຫດ ຫຼືບໍ່ກໍແມ່ນຄວາມສູງໄດ້ສ່ວນຂອງຂ້ອຍນັ້ນລະ ທີ່ດຶງດູດສາຍຕາຂອງຜູ້ຄົນໃຫ້ຫຼຽວມາເບິ່ງ... ຂ້ອຍຍິ້ມຢ່າງກວ້າງຂວາງໃຫ້ແກ່ທຸກສາຍຕາທີ່ແນມຈ້ອງມາຍັງຂ້ອຍ... ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າເຂົາເຫຼົ່ານັ້ນກໍໄດ້ສົ່ງຮອຍຍິ້ມຕອບມາເຊັ່ນດຽວກັນ... ຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍຊ່າງໂພງໃຫຍ່ປານປຸມເປົ້າທີ່ຖືກສູບລົມເຂົ້າໄປຈົນວ່າຄັບໝົດຊວງເອິກ...
"ເກີດມາຫຼໍ່ ມັນກໍເປັນຈັ່ງຊີ້ແຫຼະນໍ!" ຂ້ອຍເວົ້າກັບຕົນເອງໃນໃຈ ພ້ອມກັບເຫຼືອດສາຍຕາໄປທີ່ຫ້ອງ ມ.7 ຂ ຊຶ່ງເປັນຫ້ອງຮຽນປະຈໍາຂອງຂ້ອຍ.
ພໍແຕ່ກ້າວຂາເຂົ້າຫວິດປະຕູຫ້ອງ ສຽງວົນແຊວກໍດັງຂຶ້ນ... "ສຸດຫລໍ່ ມໍ 7 ມາແລ້ວ!" ສຽງດັງຈາກສຸດແຈຫ້ອງໂດ່ງມາໃສ່ຂ້ອຍ ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍລືມຮອດກ່າວຄໍາສະບາຍດີກັບນາງມະລິວັນຫົວໜ້າຫ້ອງ ຊຶ່ງກໍາລັງເອົານໍ້າດື່ມໄປວາງໄວ້ເທິງໂຕະອາຈານ.
"ບົດຮຽນໄດ້ແລ້ວເບ໊າະ?" ສີນຸກເພື່ອນຮ່ວມໂຕະຈີກປາກຖາມກ່ອນຂ້ອຍຊິເອົາກະເປົາຍັດໃສ່ກ້ອງໂຕະ.
"ອາຈານຊິກວດກາຊັ້ນບໍ?" ຂ້ອຍຖາມຄືນ.
"ກວດລະບໍ. ເທື່ອແລ້ວເພິ່ນກໍບອກໃຫ້ກຽມບົດຮຽນແລ້ວເດ!"
"ບໍ່ມີບັນຫາດອກເວິ້ຍ!" ຂ້ອຍເວົ້າແບບເຊື່ອໝັ້ນຕົນເອງ ແຕ່ໃນໃຈເຕັ້ນຕຶກໆປານກັບຊິອອກເສິກກໍບໍ່ປານ.
ນ້ອຍບໍ່ນານ ອາຈານປະຈໍາວິຊາຊີວະວິທະຍາກໍເຂົ້າມາ ນັກຮຽນທຸກຄົນພາກັນຢືນຂຶ້ນທໍາຄວາມເຄົາລົບ ແລ້ວກໍນັ່ງລົງຫຼັງຈາກອາຈານບອກໃຫ້ນັ່ງ...
"ທຸກຄົນເອົາເຈ້ຍອອກມາເຮັດກວດກາ. ຫ້າມກ່າຍປຶ້ມຫລືກ່າຍໝູ່ເປັນເດັດຂາດ. ຫາກໃຜຝືນລະບຽບ ອາຈານຈະລົງໂທດທັນທີ." ຄໍາເວົ້າຂອງອາຈານເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວິນວຽນເຂົ້າກັບບາດ, ມື້ຄືນນີ້ບໍ່ໄດ້ເບິ່ງບົດຮຽນພໍໜ້ອຍ ເພາະເມົານໍາແຕ່ແກະຂີ້ສິວ ແລະເອົາຢາຂ້າສິວຮວາດໃສ່ ເວົ້າລວມກໍແມ່ນເມົານໍາແຕ່ຄວາມຫຼໍ່ຈົນລືມເບິ່ງບົດຮຽນ, ທັງຍັງເມົາແຕ່ສົ່ງຂໍ້ຄວາມຫາໝູ່ຢູ່ເຟັສບຸກເກືອບໝົດຄືນ...
ອາຈານຂຽນຄໍາຖາມກວດກາໃສ່ກະດານ ມີຢູ່ສອງຂໍ້, ເພິ່ນໃຫ້ເວລາພຽງແຕ່ສິບຫ້ານາທີ. ທຸກຄົນຕັ້ງໜ້າຕອບຄໍາຖາມ ຄວາມມິດງຽບປົກຄຸມໄປທົ່ວທັງຫ້ອງ ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ສຶກເປັນສີຕ່າງໆໃນຫົວໃຈ... ເຮັດແນວໃດດີນໍ! ຄໍາຖາມທັງສອງຂໍ້ ອ່ານຕັ້ງສິບຫຼົບ ແຕ່ກໍບໍ່ເຂົ້າບໍ່ອອກ... ຈຶ່ງເຮັດສາຍຕາສີເຫຼືອດໆໄປທາງເພື່ອນຮ່ວມໂຕະ ແຕ່ມັນຊໍ້າພັດເອົາມືສີບັງໆໄວ້ ຂ້ອຍຈຶ່ງງະຂາໄປຕໍາເອົາຂາມັນ ເພື່ອເປັນສັນຍານບອກໃຫ້ມັນຮູ້ວ່າ "ກູຂໍກ່າຍແດ່!". ແຕ່ບໍ່ເປັນຜົນ ມັນເຮັດຄືໝໍ້ຂາງບໍ່ຮູ້ຮ້ອນນີ້ລະ! ອາຈານຄົງສັງເກດເຫັນອາການ ຜິດປົກກະຕິຂອງຂ້ອຍ ຈຶ່ງບໍ່ລະສາຍຕາໄປຈາກຂ້ອຍເລີຍ..."ຫຼືວ່າອາຈານຄົງຕິດໃຈນໍາຄວາມຫຼໍ່ຂອງເຮົາ!" ຂ້ອຍຍັງຄິດເຂົ້າຂ້າງຕົນເອງແບບຄົນບໍ່ພໍປົວ...
ສິບຫ້ານາທີຜ່ານໄປໄວປານນໍ້າໄຫຼ ຂ້ອຍຍັງຄຶດຫຍັງບໍ່ອອກ ຈຶ່ງມີແຕ່ຄວາມວ່າງເປົ່າຢູ່ໃນເຈ້ຍກວດກາ. ຫົວໜ້າໜ່ວຍມາເກັບເອົາເຈ້ຍໄປສົ່ງອາຈານ ພ້ອມທັງຫຼຽວເບິ່ງຂ້ອຍຢ່າງຍິ້ມໆ... ຂ້ອຍກໍຍິ້ມຕອບແບບຈືດໆ...
"ວິລຸນ! ອອກມາຫາອາຈານ" ຂ້ອຍຕົກໃຈວາບບາດໜຶ່ງ ແລະກໍລຸກໄປຫາໂຕະອາຈານ.
"ຄືບໍ່ຂຽນຫຍັງໃສ່?" ເພິ່ນກ່າວສຽງສີຮ້າຍໆ ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຕັບລີບໝົດ ບໍ່ຊ່າງຊິຕອບແນວໃດ ໄດ້ແຕ່ເຮັດໜ້າໂຈ່ໂລ່ປານມະນຸດໄຮ້ປັນຍາເອົາໂລດ. ຂ້ອຍກົ້ມໜ້າແນມເບິ່ງພື້ນຫ້ອງດ້ວຍຄວາມສໍານຶກຜິດ...
"ເທື່ອໜ້າ ເອົາໃຈໃສ່ແດ່ເດີ! ແລະອັນທີ່ສໍາຄັນ ມາໂຮງຮຽນແຕ່ລະເທື່ອກະສວ່າຍໜ້າສວ່າຍຕາໃຫ້ມັນຄັກແດ່! ຢ່າໄດ້ເຮັດໃຫ້ສາຍຕາຂອງຜູ້ອື່ນຕ້ອງມາທໍລະມານກັບການເບິ່ງສິ່ງທີ່ບໍ່ຄ່ອຍໂສພາປານໃດນີ້..." ຄໍາເວົ້າປະໂຫຍກສຸດທ້າຍຂອງອາຈານເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍແປກໃຈຢ່າງເຫຼືອຈະກ່າວ... ຂ້ອຍເອົາມືແຕະທີ່ໜ້າຕົນເອງ ຈຶ່ງຮູ້ສຶກວ່າມີຫຍັງສີໜຽວໆຢູ່ແກ້ມ... ໂອ້ຍ! ລືມລ້າງຢາຂ້າສິວອອກ... ຂ້ອຍຟ້າວເຂົ້າບ່ອນຫຼັງຈາກອາຈານສັ່ງ ແລ້ວຈົກເອົາແພມົນຈາກຖົງໂສ້ງຂຶ້ນມາເຊັດໜ້າ... ຢາກຫຼໍ່ຫຼາຍກໍເລີຍເປັນຈັ່ງຊີ້ນໍ!
"ເທື່ອໜ້າເຮົາຊິບໍ່ຫຼົງຄວາມຫຼໍ່ເຫຼົາເຈົ້າຊູ້ອີກແລ້ວ ແລະບໍ່ເມົາແຕ່ຫຼິ້ນເຟັສບຸກຈົນເກີນໄປ!" ຂ້ອຍກ່າວປະຕິຍານກັບຕົນເອງ ກ່ອນຈະເງີຍໜ້າຜະເຊີນກັບສາຍຕາຂອງບັນດາເພື່ອນຮ່ວມຫ້ອງ... ທຸກຄົນແນມເບິ່ງຂ້ອຍດ້ວຍສາຍຕາໃຫ້ອະໄພ ໂດຍສະເພາະສາຍຕາຂອງນາງມະລິວັນຫົວໜ້າຫ້ອງ ທີ່ສົ່ງສາຍຕາແຫ່ງຄວາມເປັນມິດໃຫ້ຂ້ອຍເປັນຢ່າງດີ...
ຂຽນໂດຍ ອາຈານ ແສງຟ້າ ຟຫລານຸພາບ
No comments:
Post a Comment