Tuesday, 18 March 2014

ຄົນກັບລາສີ: ເຮັດເປັນມືຈຶ່ງເຫັນໜ້າປ້າ

ຄົນກັບລາສີ: ເຮັດເປັນມືຈຶ່ງເຫັນໜ້າປ້າ

ខែ មិនា​​ 19, 2014 ម៉ោង 6:58ព្រឹក​

“ພໍ່ສີເອີຍ! ເຈົ້າບໍ່ໄປກິນດອງ ເຮືອນປ້າວັນບໍ່?” ສຽງຂອງປ້າແພງດັງໂດ່ງ­ມາແຕ່ຟາກຮົ້ວເຮືອນໄມ້ຍົກພື້ນ­ສູງຕາມແບບ ເຮືອນລາວໆ­.
“ຄືຊິບໍ່ໄດ້ໄປດອກ!” ຊາຍໄວກາງ­ຄົນໜ້າສີໝອງໆ­ກ່າວຕອບດ້ວຍສຽງສີຟ່າວໆ­ຢູ່ກ້ອງຕະ­ລ່າງເຮືອນໃນມືຍັງຈັກຕອກຢູ່.
“ອ້າວ! ກະ­ດຽວວ່າອີ່ຄໍາ­ຫຼ້າເປັນ­ຫຼານເມຍເຈົ້າ!” ປ້າແພງກ່າວແບບແປກໃຈ.
“ຫຼານ­ກໍຫຼານ­ຫັ້ນແຫຼ້ວ ແຕ່ເຂົາບໍ່ໄດ້ນັບໄດ້ຖືພວກເຮົາເປັນນ້າບ່າວນ້າ­ສາວແລ້ວ...” ພໍ່ສີ ຫຼືທ້າວທອງກ່າວອອກມາແບບສີແຄ້ນໆ­ໃນຫົວເອິກ.
“ແມ່ນຫັ້ນລະ­ ປ້າແພງເອີຍ! ເຈົ້າ­ລະ­ຫາຮີບໄປຮ່ວມນໍາເຂົາສາ. ພວກເຮົາມັນບໍ່ມີລາ­ສີພໍທີ່ຈະ­ເຂົ້າ­ຮ່ວມພິທີອັນເປັນສິລິມຸງ­ຄຸນນໍາເຂົາໄດ້ດອກ.” ສຽງອ່າວນ້ອຍແຫຼມ­ຂອງໃຜຜູ້ໜຶ່ງດັງດອດມາແຕ່ເທິງເຮືອນ ນາງ­ບົວໄຂນັ້ນເອງ... ເຖິງໜ້າລາວຈະ­ໝອງ ຂາດລາ­ສີ ແຕ່ຮ່ອງ­ຮອຍແຫ່ງຄວາມງາມຍັງຫຼົງເຫຼືອໄວ້ໃຫ້ເຫັນຢູ່.
ເມື່ອຫວນຄືນສະ­ໄໝທີ່ນາງ­ບົວໄຂເປັນສາວ ຜູ້ບ່າວທົ່ວທີບພໍ້ວໍ້ນັ້ນຕ່າງກໍຮູ້­ຈັກກັນດີ ເພາະ­ລາວເປັນຜູ້ສາວທີ່ງາມບໍ່ມີໃຜເທົ່າ­ທຽມໄດ້ ພ້ອມທັງເປັນລູກສາວຫົວແກ້ວຫົວແຫວນຂອງເສດ­ຖີປະ­ຈໍາບ້ານແຫ່ງນັ້ນ... ແຕ່ຈະ­ເປັນບຸນຫຼືກໍາບໍ່ຮູ້ໄດ້, ສາວບົວໄຂຜູ້ງາມລ້ຳ­ຊ້ຳພັດໄປຫຼົງ­ມັກຮັກ­ກັບຊາຍຜູ້ຂາດລາ­ສີ ບໍ່­ມີຫົວນອນປາຍຕີນທີ່ແນ່ນອນ ແຕ່ໄດ້ຖືກເສດ­ຖີນໍາມາເປັນຄົນຮັບໃຊ້ປະ­ຈໍາເຮືອນ... ເຖິງບ່າວທອງຈະ­ຂາດແສງລາ­ສີທີ່ເປັ່ງປະ­ກາຍອອກຈາກເຮືອນຮ່າງ ແຕ່ລາວກໍເປັນຜູ້ມີຄວາມຕັ້ງໃຈຈິງໃນການເຮັດວຽກທີ່ໄດ້ຮັບການມອບໝາຍຊຶ່ງເປັນທີ່ຖືກອົກຖືກໃຈທ່ານເສດ­ຖີເປັນຢ່າງຍິ່ງ... ແຕ່ເຖິງປານນັ້ນ ລາວກໍບໍ່ຍອມໃຫ້ບ່າວທອງມາເປັນເຂີຍ ຍ້ອນເລື່ອງລາ­ສີຢ່າງ­ດຽວ… ເຖິງຈະ­ຫ້າມ­ປາມແນວໃດ ບົວໄຂກໍບໍ່ປ່ຽນໃຈຈາກຊາຍຄົນຮັກ... ພໍ່ເສດ­ຖີໄດ້ໃຊ້ທັງໄມ້ອ່ອນໄມ້ແຂງກໍບໍ່ເປັນຜົນ... ໃນທີ່ສຸດ ພໍ່ເສດ­ຖີກໍໄລ່ລູກສາວຫຼ້າອອກເຮືອນ ແລະ­ໄດ້­ຕັດ­ຂາດຈາກຄວາມເປັນພໍ່ເປັນລູກກັນ...
ກ່ອນທີ່ບົວໄຂຈະ­ຕັດ­ສິນໃຈອອກເຮືອນໄປ, ບ່າວທອງກໍໄດ້ເຕືອນສະ­ຕິ:
“ອ້າຍຄົນຈົນຜູ່ຮ້າຍ ຢູ່ຕູບເຕ້ຍຕໍ່າ ນ້ອງຄົງຢູ່ກັບອ້າຍບໍ່ໄດ້­ຈິງແທ້ແນ່ນອນ. ຂໍໃຫ້ນ້ອງປ່ຽນໃຈສາ ອ້າຍນີ້ຂໍລາຈາກ ໄປຕາມທາງຜູ້ຮ້າຍ ຊາຍຂາດລາ­ສີນີ້ແຫຼ້ວ!” ເຖິງຈະ­ເວົ້າ­ຈະ­ວ່າແນວໃດ ກໍບໍ່ສາມາດປ່ຽນໃຈບົວໄຂໄດ້… ໃນທີ່ສຸດຄູ່ຮັກທັງສອງກໍຖືກຂັບໄລ່ໃຫ້ໄປຢູ່ຕູບຮ້າຍໃນທ້າຍສວນຂອງເສດ­ຖີ… ຈາກຄົນທີ່ເຄີຍມີລາ­ສີຈັບ ບົວໄຂກໍຄ່ອຍໆ­ກາຍເປັນຄົນຂາດລາ­ສີຄືກັບຜົວຂອງຕົນ.
ນັບແຕ່ນັ້ນ­ມາ ຍ້ອນຄວາມຮັກແທ້ ເຂົາທັງສອງ­ກໍໄດ້­ພາກັນສ້າງຖານະ­ ຈົນສາມາດຫຼຸດ­ພົ້ນ­ອອກຈາກຕູບໄປຢູ່ເຮືອນຮ້ານທີ່ໄດ້ຈາກນ້ຳເຫື່ອນ້ຳແຮງ­ຂອງຕົນເອງ… ເຖິງປານນັ້ນ ລາ­ສີກໍຍັງບໍ່ເປັ່ງປະ­ກາຍອອກຈາກຮ່າງ­ຄີງເທື່ອ… ລູກເຕົ້າ­ທີ່ເກີດອອກມາສາມຄົນ ກໍບໍ່ທັນມີລາ­ສີພໍທີ່ທ່ານເສດ­ຖີຈະ­ຫຼຽວແລ ແລະ­ເອື້ອນເອີຍວ່າເປັນ­ຫຼານ­ຂອງຕົນ… ເວລາຜ່ານໄປໄວປານລູກສອນໄຟຂ້າມທະ­ວີບ, ຄາວດຽວ ທ່ານເສດ­ຖີກໍລ່ວງລັບດັບຂັນຈາກໂລກນີ້ໄປ ພິທີສົ່ງສະ­ການໃຫຍ່ແບບວ່າ­ຄົນໃນທີບພໍ້ວໍ້ນັ້ນ­ພາກັນເຂົ້າ­ຮ່ວມຢ່າງຄັບ­ຄາໜາແໜ້ນ. ກ່ອນສິ້ນລົມຫາຍໃຈ ທ່ານເສດ­ຖີໄດ້ຂໍນໍາບັນ­ດາລູກໆ­ໃຫ້ໄດ້ພົບໜ້າລູກສາວຫຼ້າ… ແຕ່ພວກເຂົາກໍບໍ່ໄດ້ປະ­ຕິບັດຕາມຄໍາຂໍຂອງຜູ້ເປັນພໍ່ເລີຍ… ຊາຍຜູ້ໃກ້ຈະ­ເຖິງຈຸດຈົບຂອງຊີວິດ ສະ­ອື້ນ­ອອກມາດ້ວຍຄວາມຄິດເຖິງລູກ...
“ຍ້ອນລາ­ສີຢ່າງດຽວ ທີ່ເຮັດໃຫ້ພໍ່ບໍ່ສາມາດເຫັນໜ້າລູກໄດ້! ອະ­ໂຫສິໃຫ້ພໍ່ແດ່ທ້ອນ!” ສິ້ນ­ສຽງ ທ່ານເສດ­ຖີກໍສິ້ນໃຈທ່າມ­ກາງສຽງຮ້ອງໄຫ້ອາໄລຫາຂອງພວກລູກໆ­ຫຼານໆ­… ສ່ວນບົວໄຂພ້ອມດ້ວຍລູກແລະ­ຜົວໄດ້ໄວ້­ອາໄລເຖິງຜູ້ເປັນພໍ່ຢູ່ເຮືອນຂອງຕົນຢ່າງ­ງຽບໆ­… ຈວບຈົນເຖິງມື້ທີ່ລູກສາວຂອງເອື້ອຍ­ກົກແຕ່ງ­ດອງ, ບົວໄຂກໍຍັງຕ້ອງແນມເບິ່ງຜົວດ້ວຍດວງຕາອັນຫົດຫູ່ຂາດຄວາມສະ­ຫງ່າ­ລາ­ສີ…
ວັນເວລາຄະ­ເຄື່ອນຍ້າຍໄປໄວປານມີປີກບິນ, ຍ້ອນຄວາມດຸໝັ່ນຂະ­ຫຍັນພຽນບວກກັບຄວາມສາມັກ­ຄີຮັກແພງກັນ­ພາຍໃນ ຄອບ­ຄົວ ພຽງ­ບໍ່ເທົ່າໃດປີ ຖານະ­ຂອງທ້າວທອງແລະ­ນາງບົວໄຂກໍພຸ່ງ­ພວດປານຈະ­ຫຼວດ ຖານະ­ການເງິນຂອງພວກເຂົາໄດ້ເຮັດໃຫແສງລາ­ສີຄ່ອຍໆ­ເຮືອງຮອງອອກຈາກເຮືອນຮ່າງຂອງພວກເຂົາພ້ອມທັງລູກທັງສາມ… ເຮືອນດີ ເຮືອນດອງ ຕະ­ຫຼອດ­ຮອດງານລ້ຽງຕ່າງໆ­ໄດ້ເປັນສະ­ຖານທີ່ທີ່ຂາດເຖົ້າແກ່ທອງ ແລະ­ຍາແມ່ບົວໄຂບໍ່ໄດ້… ຍາດ­ຕິພີ່ນ້ອງທີ່ເຄີຍຫ່າງເຫີນ­ກັນຕ່າງກໍອວ່າຍໜ້າມາຫາ­ພ້ອມທັງສະ­ແດງທ່າທີແບບປະ­ຈົບປະ­ແຈງ ເພື່ອເຮັດໃຫ້ສອງ­ຜົວເມຍຜູ້ເຄີຍຂາດລາ­ສີໃຈອ່ອນຍື່ນນັ້ນ­ຍື່ນນີ້ໃຫ້ຕາມຄໍາຂໍ…
“ຫາກຜົວເມຍພວກເຮົາບໍ່ເຮັດເປັນມື ຈົນມີຖານະ­ອັນດີ ແມ່ປ້ານ້າອາກໍຄົງບໍ່ຫັນໜ້າມາແລ… ແຕ່ຍ້ອນຖານະ­ເຮົາປ່ຽນແປງຈົນລາ­ສີຈັບ ຍາດ­ຕິພີ່ນ້ອງບໍ່ວ່າຢູ່ໄກສໍ່າໃດ­ກໍຍັງດັ້ນໜ້າມາຮອດ… ນີ້ລະ­ນໍ! ໂລກມະ­ນຸດ­ຜູ້ສະ­ອອນນໍາຄົນມີລາ­ສີ…” ເຖົ້າແກ່ທອງຈົ່ມຄ່ອຍໆ­ໃຫ້ຜູ້ເປັນເມຍໄດ້ຍິນກ່ອນຈະ­ເດ່ມືໄປຈັບເອົາເງິນໃບແດງໆ­ຕັບໜຶ່ງຍື່ນໄປໃຫ້ຜູ້ເປັນປ້າທີ່ມາຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອ…

No comments:

Post a Comment